Morgunblaðið - 07.09.2001, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. SEPTEMBER 2001 35
✝ Jónína Guðjóns-dóttir fæddist á
Neistastöðum í Flóa
7. september 1907.
Hún lést á Droplaug-
arstöðum í Reykja-
vík 31. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Helga Jónsdóttir, f.
26. júní 1870, d. 12.
apríl 1953, og Guð-
jón Guðbrandsson, f.
22. september 1872,
d. 2. apríl 1908. Jón-
ína átti þrjá bræður,
Guðbrand, Sigurgeir
og Júlíus, sem allir eru látnir.
Jónína giftist 28. október 1933
Páli Guðjónssyni, húsasmiði frá
Nefsholti í Holtum, f. 26. mars
1910, d. 23. desember 1994. Þau
bjuggu alla tíð í Reykjavík,
lengst af á Laugateigi 10. Börn
Jónínu og Páls eru: 1) Guðjón,
skipstjóri í Vestmannaeyjum.
Hann lést árið 1987. Eftirlifandi
eiginkona hans er Elínborg Jóns-
dóttir útgerðarmaður. 2) Helga
Guðrún, kennari, gift Erlingi Þ.
Ólafssyni prentara.
3) Sólveig, starfs-
maður á leikskóla,
gift Birgi G. Ott-
óssyni bifreiðar-
stjóra. Barnabörnin
eru átta og barna-
barnabörnin eru ell-
efu.
Jónína var á
fyrsta ári er faðir
hennar drukknaði í
sjóslysi á Stokks-
eyri. Fluttist þá
móðir hennar með
börnin sín austur í
Landmannahrepp
og réðst í vinnumennsku að
Skarði í Landssveit. Þar ólst Jón-
ína upp hjá hjónunum Guðnýju
Vigfúsdóttur og Guðna Jónssyni,
en bræðurnir þrír ólust upp á
öðrum bæjum í sömu sveit. Þær
mæðgur fluttu síðar til Reykja-
víkur þar sem Jónína stundaði
ýmis verkakvennastörf þar til
hún giftist Páli.
Útför Jónínu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Ár vonar eru liðin, kær tengda-
móðir mín hefur kvatt þennan heim
í hárri elli. Á kveðjustund koma
margar ljúfar minningar fram í
hugann. Fyrst og fremst þakklæti
og virðing til Jónínu fyrir öll þessi
góðu ár sem ég átti samleið með
henni.
Hún hafði stóra lund og góða og
stórt hjarta. Vildi öllum gott gera
bæði ættingjum og vinum. Hún var
sérlega vinnusöm og góð fyrir-
mynd, hugsaði vel um börnin sín og
þeirra afkomendur. Það var ætíð
ljúft að heimsækja hana, aldrei fór
nokkur svangur frá henni. Hún átti
langa og góða ævi, fallegt heimili,
yndislegan eiginmann og þrjú
mannvænleg börn. Sinnti hún verk-
um sínum hér af mikilli kostgæfni.
Hún var um svo margt góð fyr-
irmynd í breytni, störfum og lífs-
háttum, að minningin um hana mun
geymast í þakklátum huga þeirra
sem henni kynntust og nutu vel-
vilja hennar og mikilla mannkosta.
Hún var gæfumanneskja, naut
góðrar heilsu alla tíð. Hennar
mesta gæfa var er hún giftist Páli
Guðjónssyni húsasmið. Þeirra sam-
búð varði yfir sextíu og eitt ár. En
líf hennar var þó ekki án áfalla.
Hún missti son sinn Guðjón Páls-
son langt um aldur fram árið 1987,
og síðan eiginmann sinn árið 1994.
Það voru henni mjög þungbærir og
erfiðir tímar.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Í þeirri trú að hið eilífa ljós lýsi
látnum vini, dauðinn sé framhald
lífsins og sálin lifi að eilífu, er Jón-
ína Guðjónsdóttir kvödd með
djúpri virðingu. Henni fylgi hjart-
ans þakklæti fyrir fögur fordæmi,
lærdómsrík kynni og allt annað,
sem hún gaf okkur á akri vinátt-
unnar.
Frá öllum heimsins hörmum
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín.
Nú ertu af þeim borinn
hin allra síðstu sporin,
sem með þér unnu og minnast þín.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
Í æðri stjórnar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt barnastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
(Einar Ben.)
Minningin lifir og bið ég henni
Guðs blessunar í nýjum heimkynn-
um.
Birgir G. Ottósson.
Elskuleg tengdamóðir mín er
látin. Þegar háaldrað fólk deyr er
það oftast kærkomin lausn. Þannig
var því farið með tengdamóður
mína. Ég veit að hún þráði orðið
hvíldina og vafalaust er hún núna
hjá Palla sínum og öllum hinum
sem á undan eru farnir.
Það var ekki létt að stofna heim-
ili á kreppuárunum þegar þau hjón-
in voru að setja saman bú. Það var
ekkert annað en eigin dugnaður og
vinnusemi sem á varð að treysta.
Og þeim búnaðist vel. Að standa á
eigin fótum og skulda engum neitt
var alla tíð þeirra metnaðarmál.
Mér finnst að í þessi 42 ár sem
liðin eru síðan ég kom í fjölskyld-
una hafi hún alltaf verið eins.
Að bera fram mat og kaffi handa
gestum jafnt sem fjölskyldunni var
svo sjálfsagt að ekki mátti nefna að
maður gæti nú bjargað sér sjálfur.
Þegar við hér í Eyjum komum
sem flóttafólk vegna eldgossins
1973 vorum við tíu sem fengum
gistingu á Laugateignum í mislang-
an tíma. Allt var gert sem hægt var
til að okkur gæti liðið eins vel og
aðstæður leyfðu.
Fyrir þetta og allt annað vil ég
þakka af heilum hug.
Jónína var svo lánsöm að geta
búið á eigin heimili með dyggri að-
stoð dætra sinna og dótturdóttur
og nöfnu sem reyndist ömmu sinni
sérlega vel þegar halla tók undan
fæti. Síðustu misserin var hún á
Droplaugarstöðum og naut þar
góðrar aðhlynningar.
Megi minningin um góða konu
ylja okkur öllum sem elskuðum
hana. Blessuð sé minning hennar.
Elínborg.
Elsku amma okkar, þá er komið
að kveðjustund. Langri og farsælli
ævi er lokið, aðeins vantaði viku í
níutíu og fjögur árin. Minningarnar
eru margar. Að koma á Laugateig-
inn, fá nýbakaðar pönnukökur og
hveitibrauð með rabarbarasultu
var einstakt. Alltaf var setið við
litla eldhúsborðið, amma með
prjónana sína, prjónandi lopapeys-
ur.
Amma átti góða ævi í hamingju-
ríku hjónabandi sem stóð í sextíu
og eitt ár. Afi var henni allt, sem og
við hin líka. Alltaf báru þau hag
okkar sér fyrir brjósti og vildu allt
fyrir okkur gera.
Eftir að afi féll frá tók líf þitt
miklum breytingum. Þú varst
sterk, hélst heimili og hugsaðir um
þig sjálf með hjálp fjölskyldunnar,
en hafðir oft á orði að dagarnir
væru langir. Á síðasta ári flutti
amma á Droplaugarstaði þar sem
hún dvaldi í góðu yfirlæti.
Amma var heilsuhraust alla sína
ævi og fram á síðasta dag hélt hún
allri sinni reisn. Við lítum til baka
með bros á vör og minnumst
skemmtilegra tilsvara og gaman-
semi þinnar.
Við viljum þakka þér allar góðu
stundirnar sem voru okkur ómet-
anlegar, allt frá því þú passaðir
okkur lítil, fram til þess dags er þú
kvaddir okkur.
Við gleymum þér aldrei elsku
amma og kveðjum þig með þessari
bæn.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Guð geymi þig.
Barnabörnin.
Látin er föðursystir okkar Jóna
frænka en hún gekk ætíð undir því
nafni hjá okkur systkinum.
Jóna var fædd á Neistastöðum í
Villingaholtshreppi í Árnessýslu 7.
sept. 1907. Ung missti hún föður
sinn en hann drukknaði á Stokks-
eyrarsundi 2. apríl 1908. Þau voru
þá fjögur systkinin, þrír bræður og
Jóna.
Fljótlega varð Helga amma að
bregða búi og flutti hún þá í Land-
sveit og varð að koma sonum sínum
fyrir á bæjum þar í sveit. Sjálf fór
hún að Skarði til Guðna og konu
hans og gerðist vinnukona. Jóna
fór þangað með móður sinni enda
skildu þær aldrei. Þegar Jóna
frænka giftist og fluttist til Reykja-
víkur fór móðir hennar með henni.
Við systkinin áttum því láni að
fagna að Jóna og maður hennar
Páll byggðu húsið á Laugateigi 10
ásamt föður okkar Guðbrandi og
Guðrúnu konu hans. Það var alltaf
góð samheldni á Laugateignum og
Guðrúnu og Jónu kom mjög vel
saman. Þegar bankað var í mið-
stöðvarofninn niðri eða uppi þýddi
það „komdu og fáðu þér kaffisopa“.
Það var þeirra merki.
Nú þegar hinn trausti íslenski
stofn fellur frá verður tómarúm hjá
okkur, jafnvel þótt samferðafólk sé
orðið gamalt. Best af öllu er
tryggðin og vináttan sem veitt var
og það er nú þakkað, elsku frænka,
af heilum hug þegar leiðir skilja.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Helga, Sólveig, Elínborg
og fjölskyldur. Við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning frænku okk-
ar.
Systurnar uppi,
Guðbjörg Helga,
Hrafnhildur og Þorbjörg.
JÓNÍNA
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ SteingrímurNíelsson var
fæddur á Æsustöð-
um í Eyjafjarðar-
sveit 17. október
1912. Hann lést á
Hjúkrunardeildinni
Seli 28. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigurlína
Rósa Sigtryggsdótt-
ir, f. 5.7. 1876, d.
15.1. 1956, og Níels
Sigurðsson, f. 5.10.
1874, d. 29.9. 1950.
Bjuggu þau hjón á
Æsustöðum 1906–
1945. Systur Steingríms voru: 1)
Helga ljósmóðir í Reykjavík, gift
Pálma Jósepssyni. 2) Jónína, gift
Sveini Frímanns-
syni. 3) Jónheiður
gift Hafliða Jóns-
syni, píanóleikara í
Reykjavík. Synir
Steingríms og Sig-
ríðar konu hans eru:
1) Auðunn Smári,
kvæntur Hrefnu
Guðjónsdóttur. 2)
Bragi, ókvæntur.
Búa þeir bræður á
Æsustöðum. 3)
Baldur, kvæntur Jó-
hönnu Hafdísi Frið-
björnsdóttur, búa á
Akureyri.
Útför Steingríms fer fram frá
Glerárkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Þessar ljóðlínur komu upp í huga
mér, er ég frétti andlát Steingríms
Níelssonar frá Æsustöðum í Eyja-
fjarðarsveit. Sannarlega var hún
orðin löng sú þraut, er hinn gjörvu-
legi maður varð að hlíta þeim örlög-
um, uns kraftar hans þrutu, að liggja
í tíu ár á hjúkrunardeildinni Seli, áð-
ur en lausnin fékkst. Mér var sagt að
aldrei hafi heyrst frá honum æðru-
orð í sambandi við veikindi hans,
þvílík var stilling hans og sjálfstjórn.
Steingrímur var kominn af sterk-
um eyfirskum bændaættum og fékk
gott uppeldi hjá góðum, kærleiksrík-
um foreldrum. Móðir hans þótti
stórgáfuð kona, sem skrifaði greinar
í blöð, sem þá þótti fremur óvenju-
legt meðal eyfirskra húsfreyja. Hún
var fyrsti formaður Kvenfélagsins
Hjálparinnar, sem stofnað var þar í
sveit árið 1914. Hún kom fyrst fram
með þá hugmynd að byggja þyrfti
berklahæli á Norðurlandi. Sú tillaga
fékk fádæma góðar undirtektir og
hófst söfnun um allt Norðurland,
sem varð til þess að heilsuhæli
Norðurlands reis í Kristnesi. Var
berklaveikin þá orðin svo skæð að
unga fólkið í sveitunum hrundi niður
og varð ekkert við ráðið. Tók heilsu-
hælið til starfa árið 1927. Allir, sem
fengu þar vist, fengu góða umönnun
og margir bata.
Steingrímur þótti mjög álitlegur
maður er hann óx upp og góðum gáf-
um gæddur. Væntu foreldrar hans
mikils af honum og sendu hann til
mennta í höfuðborginni. Var hann í
Samvinnuskólanum 1930-32. Tók
hann síðan próf úr 3. bekk Versl-
unarskólans, en varð að hætta námi
sökum heilsubrests. Hann reyndist
góður nemandi og vinsæll meðal
skólafélaga sinna. Árið 1940 kvænt-
ist hann hinni glæsilegu heimasætu í
Gnúpufelli, Sigríði Jónínu Pálma-
dóttur, mikilhæfri konu og byrjuðu
þau búskap í Gnúpufelli 1942-1945,
en tóku við búi á Æsustöðum 1946.
Bjuggu þau þar stóru og myndar-
legu búi fram undir 1970.
Steingrímur var mjög vinsæll
meðal nágranna sinna og rétti fús-
lega hjálparhönd, ef erfiðleikar sóttu
að. Var hann ekki smátækur í gjöf-
um sínum, er hann leysti nýborna kú
út úr fjósi sínu og færði hjónum í
grenndinni, sem orðið höfðu fyrir
skakkaföllum í búskap sínum. Sýnir
þetta gott innræti hans og samúð
með náunganum. Hann tók oft þátt í
leikstarfsemi, sem stunduð var í
sveitinni. Fóru þær sýningar fram í
Sólgarði, félagsheimili sveitarinnar.
Þótti hann þar hinn ágætasti félagi
og sérlega glæsilegur á velli í þeim
hlutverkum, sem hann tók að sér.
Hestamaður var hann mikill og
átti oft fjörmikla gæðinga. Var hann
lengi í stjórn Hestamannafélagsins
Funa.
Er líða tók á ævina og heilsan virt-
ist á undanhaldi, fluttu þau hjón til
Akureyrar og hafa átt þar heima síð-
an. Jörðina eftirlétu þau tveim eldri
sonum sínum.
Ég vil að síðustu þakka vináttu
liðinna ára og samhryggist Sigríði
vinkonu minni og sonum þeirra.
Sigríður Guðmunds. Schiöth.
Látinn er í hárri elli elskulegur
móðurbróðir minn og vinur, Stein-
grímur Níelsson, sem áður var bóndi
á Æsustöðum í Saurbæjarhreppi í
Eyjafirði. Lát hans kemur ekki á
óvart, hann var búinn að bíða lengi
þeirra loka, sem allir verða að sætta
sig við einhvern tíma. Tíu ár átti
hann vist að Seli, hjúkrunarheim-
ilinu við Fjórðungssjúkrahúsið á Ak-
ureyri, en allmörg síðustu árin var
hann ekki lengur meðal okkar hér í
heimi, þótt líkaminn væri á sínum
stað. þess vegna gladdist ég, þegar
ég spurði lát hans, loksins var hann
frjáls. Hér skulu starfsfólki Selsins
færðar innilegar þakkir fyrir
auðsðnda umhyggju og alúð við
umönnun Steina, frænda míns.
Steini og Sigga bjuggu á Æsustöð-
um frá því áður en ég man eftir mér
og voru fastur punktur í tilverunni
árum saman. Ég var í sveit hjá þeim
nokkur sumur og þar lærði maður
að taka til verka. Steini var góður
bóndi, þótti vænt um allar skepnur
og hirti bústofn sinn vel. Ég man
hvað það var gaman að koma með
honum í fjósið, kýrnar virtust svo
ánægðar að sjá hann. Á hestbaki
undi hann sér vel, þá var hann áreið-
anlega hamingjusamur. Hann átti
alltaf góða hesta og hann er sá eini,
sem ég hef séð koma ríðandi á
harðaspretti, berbakt og beislis-
laust. Steinni átti marga góða smala-
hunda og oft duttu mér í hug ljóð-
línur Einars Benediktssonar Milli
manns og hest og hunds/ hangir
leyniþráður". Þannig var samband
Steina og dýranna. Það var ákaflega
gaman að spjalla við Steina, hann
var fróður og reyndur maður, hafði
afar gott skopskyn og oft hljógum
við að einhverju skemmtilegu, sögu,
sem Steini sagði, eða einhverju sem
gerst hafði. Við munum síðar spjalla
saman í annarri tilveru. Ég og fjöl-
skylda mín kveðjum nú góðan vin og
frænda og öldruð systir bróður sinn
góða. Guð blessi Steingrím Níelsson
og fjölskyldu hans.
Hrönn Hafliðadóttir
og fjölskylda.
STEINGRÍMUR
NÍELSSON