Morgunblaðið - 07.09.2001, Page 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. SEPTEMBER 2001 43
sögu og mannlíf. Hann þekkti fjöllin,
dalina og fossana með nafni. Ekki
var áhuginn minni varðandi fuglalífið
og plönturnar og hann taldi það ekki
eftir sér að miðla þeim fróðleik til
samferðamanna sinna. Það var alltaf
skemmtilegt að skiptast á skoðunum
við hann hvort sem var á sviði lög-
fræði, heimspeki, sögu eða stjörn-
mála. Gunni var alls staðar heima.
Hann trúði á þann heim sem hann
lifði í og var sannkallaður gleðimað-
ur. Án hans verður heimurinn svo
miklu fátækari.
Ég mun sakna þín svo sárt, kæri
vinur, sakna þess að hlæja með þér,
rökræða við þig eða bara að vita af
vináttu þinni og góðvild. Sá söknuður
er þó hjóm eitt miðað við þann harm
sem kveðinn er að eiginkonu og
dætrum. Ég bið góðan guð að styrkja
þær í hinni miklu sorg.
Katrín Theodórsdóttir.
Elsku Gunnar minn. Ég trúi vart
að þú sért farinn frá okkur, langt um
aldur fram. Dvöl þín með okkur var
allt of stutt. Við fráfall þitt er skilið
eftir stórt skarð í fjöldskyldum okk-
ar. Tími sem þessi fær mann til að
líta um öxl og horfa yfir farinn veg.
Við sem áttum eftir að gera svo
margt saman. Við vorum nú meðal
annars í miðri skipulagningu fyrir
golfmót sem við ætluðum að halda
með fjölskyldum okkar. Margs er að
minnast frá tíma okkar saman.
Þó svo að tími okkar saman hafi
ekki verið mikill hin síðari ár man ég
vel eftir þeim árum sem við vorum
mikið saman. Minning mín um þig
stendur upp úr er þú bjóst í Dan-
mörku og stundaðir þar nám þitt
ásamt fjölskyldunni. Við komum
tvisvar út að heimsækja ykkur og
áttum þar frábærar stundir saman.
Sumarbústaðaferðirnar er við áttum
saman með fjölskyldum okkar voru
einnig ógleymanlegar. Þú varst alltaf
svo glaðlyndur og ávallt leið manni
vel í návist þinni. Yfirvegun og róleg-
heit þín gáfu manni einnig aukna vel-
líðan. Þú gafst svo mikið af þér með
fróðleik þínum, þannig að fólk hreifst
af. Ég man einnig að eftir að þú
komst heim leitaði mamma alltaf í
fróðleikssafn þitt þegar hún vissi
ekki eitthvað sem ég var að spyrja
hana um. Þið pabbi voruð líka svo
góðir vinir. Ég man að þegar ég bjó
hjá pabba var hann svo oft að senda
bréf til þín er þú bjóst úti í Dan-
mörku.
Ég trúi því að nú sértu kominn til
afa Sigurðar og ömmu Kaju í ný
heimkynni og þið hefjið nýja ferð þar
saman.
Ég kveð þig, Gunnar minn, með
þakklæti fyrir þær stundir eru við
áttum saman og djúpum söknuði.
Elsku Guðfinna, Karitas og Theó-
dóra. Við Ragnheiður, Elías Björg-
vin og Kristófer Dagur sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Sigurður Egill Þorvaldsson
og fjölskylda.
Gunnar Egill, ástkær móðurbróð-
ir okkar, er fallinn frá langt um aldur
fram eftir skammvinn veikindi.
Við minnumst frænda okkar með
söknuði. Gunnar hafði létta lund,
góða kímnigáfu og góðan skammt af
stríðni. Hann var mjög vel gefinn,
fróðleiksfús og vel lærður og það var
alltaf gaman að hitta hann, ræða um
landsins gagn og nauðsynjar og slá á
létta strengi.
Gunnar var einstaklega barngóð-
ur og átti auðvelt með að miðla af
þekkingu sinni og til merkis um það
var hann iðinn við að kenna okkur
unga fólkinu undirstöðuatriði í tafl-
mennsku, knattspyrnu og öðrum
áhugamálum sem áttu hug hans.
Konur hafa ávallt skipað stóran
sess í lífi Gunnars. Á heimili ömmu
og afa á Lynghaganum ólst hann upp
ásamt þremur systrum og Lilju
frænku okkar og hefur hann eflaust
mátt hafa sig allan við. Hann var því
alvanur að umgangast kvenfólk þeg-
ar hann síðar eignaðist með konu
sinni, Finnu, dæturnar Karítas og
Theodóru. Gunnar var stoltur faðir
og mátti glöggt sjá vitni þess á út-
skriftardegi Karítasar þegar hann
hélt frábæra útskriftarræðu henni til
heiðurs. Þar kynnti hann einnig
formlega til sögunnar tilvonandi
tengdason sinn, Palla, og heyrðum
við að þeim var vel til vina og hann
var liðsaukanum feginn. Gunnar var
búinn að eignast sitt fyrsta barna-
barn sem að sjálfsögðu var stúlku-
barn, Melkorka Ingibjörg.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð bak við árin.
(Þýð. V. Briem.)
Söknuður okkar er mikill en mest-
ur er þó söknuður nánustu fjölskyldu
Gunnars. Við biðjum Guð að blessa
ykkur og styrkja í sorginni.
Hrönn og Bernhard A.
Petersen og fjölskyldur.
„Það syrtir að er sumir kveðja,“
var setning sem Lilja frænka okkar
sagði oft er andlát bar að. Þessi orð
eiga heima hér þegar við minnumst
frænda okkar og vinar, Gunnars Eg-
ils, sem er fallinn frá skyndilega,
langt um aldur fram. Hugurinn reik-
ar til æskuáranna á Lynghaga þar
sem stórfjölskyldur bjuggu, og börn
og unglingar ólust upp í frelsi en
samkennd. Fjölskyldumót hjá Önnu
Maríu – ömmu í Lönguhlíð – kallast
fram í hugum okkar þar sem margt
var gert sem tengdi okkur frænd-
garðinn saman. Eitt er víst að í kjall-
araherberginu sem Jóhanna Egils-
dóttir, hin amma Gunnars, léði þeim
Lynghagafrændum voru þjóðmálin
rædd í þeirri vídd sem ung, fersk
sjónarmið og reynsla reyndrar bar-
áttukonu gaf efni til. Gunnar las sál-
fræði til að byrja með og starfaði við
Öskjuhlíðarskóla með börn sem
minna mega sín en fór síðan í hag-
fræðinám. Ef til vill voru þessi
áhugasvið arfleifð æskuáranna og
uppeldisins. Gunnar var hógvær að
eðlisfari en glettinn og glaðsinna og
lagði gott til mála. Samheldni hans
og systra hans var mikil og sást
greinilega í gleði, væntumþykju og
vináttu þar sem þau komu saman.
Gunnar var ekki bara ættrækinn,
heldur rakti ættir í orðsins merk-
ingu. Hann og Guðfinna voru sam-
taka og eru dæturnar Karítas og
Theódóra góð vitni þar um. Þegar
Guðmundur Örn, sem býr í Svíþjóð,
kom ásamt börnum sínum til lands-
ins í sumar tóku þau hjónin þeim
með kostum sem sýnir hve kært var
með þeim frændum.
Við biðjum Guð að geyma Gunnar
Egil. Kæra Guðfinna, Karitas, Páll,
Melkorka Ingibjörg, Theodóra, syst-
urnar Jóhanna, Anna María, Hildi-
gunnur og fjölskyldur, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Borghildur, Arndís, Guð-
mundur Örn og Hildigunnur.
Aldrei hefði mér dottið í hug að við
værum að hittast og kveðjast í síð-
asta skipti, þegar við komum til Ís-
lands í sumar. En mikið er ég glöð.
Við höfðum það svo skemmtilegt,
eins og alltaf.
Það eru svo margar minningar
sem fljúga í gegnum hugann. Góðu
árin í Dalselinu, sumarbústaðaferð-
irnar í Grímsnesið, ferðin mín til
ykkar til Danmerkur og fleira. Þú
varst alltaf svo góður við mann sama
hvort maður var 5, 15 eða 25 ára. Eitt
sinn sagðir þú: ,,Maður fer ekki til
Kaupmannahafnar nema að fá sér
rauða pylsu á Ráðhústorginu.“ Ég
mun hugsa til þín þegar ég stend á
Ráðhústorginu og borða eina rauða.
Elsku Finna, Kaja og Tedda,
missirinn er mikill. Megi guð gefa
ykkur styrk í sorginni.
Kær kveðja,
Harpa Snædal.
Það var okkur mikið áfall að
fregna af ótímabæru láti vinar okkar,
Gunnars E. Sigurðssonar, sem lést
eftir stutt en erfið veikindi.
Við höfum þekkt Gunnar frá því
við vorum strákar, þótt raunveruleg
vinátta hafi ekki mótast fyrr en á
unglingsárunum. Frá þeim tíma hef-
ur sú vinátta haldist óslitin með okk-
ur og fjölskyldum okkar.
Í gegnum árin höfum við ferðast
mikið saman, bæði innanlands og ut-
an. Í þeim ferðum kom vel í ljós mik-
ill áhugi Gunnars á umhverfi sínu og
sögu viðkomandi staða. Við félagarn-
ir og fjölskyldur okkar nutum góðs af
þeirri þekkingu og þeim fróðleik sem
hann miðlaði til okkar á þessum ferð-
um. Einnig eru minnisstæðar
ánægjulegar heimsóknir til Gunnars
og fjölskyldu hans í Danmörku þegar
hann var við hagfræðinám í Árósum.
Árlegar veiðiferðir voru fastur
punktur í tilverunni og skipti þá litlu
máli hvort fiskur væri dreginn á land
eða ekki. Útiveran og félagsskapur-
inn var það sem skipti máli.
Gunnar var alla tíð mikill áhuga-
maður um íþróttir. Hann æfði og
keppti í knattspyrnu og handbolta á
sínum yngri árum með Þrótti í
Reykjavík, auk þess sem hann vann
að félagsmálum fyrir Þrótt og var
ávallt mikill stuðningsmaður þess
félags.
Fyrir nokkrum árum hóf Gunnar
og við vinir hans að spila golf. Marg-
ar góðar stundir áttum við með
Gunnari á golfvellinum en hann hafði
á skömmum tíma náð góðum tökum
á íþróttinni.
Gunnar var skákmaður góður og
var hann iðinn við að kalla okkur
félagana saman til að tefla og spila og
höfum við komið reglulega saman
nokkrum sinnum á ári sl. þrjátíu ár.
Verður hans sárt saknað úr klúbbn-
um okkar, sem ekki verður samur.
Hann var mikill jafnaðarmaður og
studdi Alþýðuflokkinn og hafði mik-
inn áhuga á landsmálum. Hann vann
vel fyrir sinn flokk og var mjög fylgj-
andi sameiningu jafnaðarmanna.
Gunnar var hógvær og traustur
maður sem gott var að leita til. Hann
var mjög yfirvegaður og þolinmóður
og gaf sér góðan tíma við þau verk-
efni sem hann tók að sér og leysti
þau vel af hendi.
Við og fjölskyldur okkar sendum
Guðfinnu, Theódóru, Karitas og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og vitum að minningin um
góðan dreng mun hjálpa þeim á
skilnaðar- og kveðjustund.
Birgir Aðalsteinsson og
Guðjón Steingrímsson.
Ég vil með örfáum orðum minnast
vinar míns Gunnars Sigurðssonar
sem lést langt um aldur fram hinn 24.
ágúst sl.
Kynni okkar Gunnars hafa staðið í
um þrjá áratugi. Við tilheyrðum
sama vinahópi sem kom oft saman –
fyrst á menntaskólaárum, en þó jafn-
vel enn meira síðar meir þegar menn
voru búnir að stofna heimili og eign-
ast fjölskyldu. Þessi gamli vinahópur
hittist oft, t.d. voru veiðiferðir farnar
í mörg ár, en einhverra hluta vegna
var engin farin í sumar. Í þessum
ferðum var Gunnar ómissandi, en
ekki vorum við alltaf fengsælir í
þessum ferðum, enda var félags-
skapurinn ekki síður mikið atriði, svo
og góður aðbúnaður á veiðistað. Var
oft afar kátt á hjalla í veiðihúsunum
og var Gunnar oftar en ekki hrókur
alls fagnaðar, og málglaður mjög,
sérstaklega um pólitík, og hafði
reyndar skoðun á öllu.
Auk þessara veiðiferða kom þessi
vinahópur saman, annaðhvort við
strákarnir eða makar voru með. Við
hittumst alltaf reglulega og tefldum
skák, en upp á síðkastið hefur ein
íþróttin enn bæst við – golfið. Gunn-
ar var búinn að stunda golf í nokkur
ár og stóð því framar okkur flestum,
en hann hafði greinilega mjög gaman
af þessari íþrótt. Sjálfur fór ég ekki
að stunda þetta fyrr en á síðastliðnu
sumri, og eftir það hef ég farið ótal
sinnum með Gunnari og fleiri félög-
um út á völl. Við stunduðum golfið
meira eða minna í allan vetur þegar
veður leyfði og var síðasti hringurinn
farinn fyrir nokkrum dögum.
Gunnar tók upp á því að fara til
Danmerkur til að stunda framhalds-
nám, eftir að hann hafði starfað sem
kennari um nokkra hríð. Hann var
við nám á fertugsafmælinu í Dan-
mörku og við félagarnir gáfum hon-
um það í afmælisgjöf að fá okkur alla
í heimsókn, og við hittumst í Kaup-
mannahöfn. Þessi ferð er í minnum
höfð og oft vitnað til hennar þegar
við komum saman – enda margt
brallað.
Ég kveð hér góðan vin og félaga
og votta Guðfinnu, dætrunum og öll-
um öðrum aðstandendum dýpstu
samúð mína – megi góður guð
styrkja ykkur á þessum erfiða tíma.
Einar E. Guðmundsson.
Kveðja frá Vinnumálastofnun
Vinnustaður er samfélag fólks
með mismunandi þarfir og vænting-
ar. Samband milli vinnufélaga getur
verið mjög mismunandi eins og flest-
ir þekkja og andrúmsloftið á vinnu-
staðnum er ráðandi þáttur um það
hvernig fólki líður í vinnunni. Gunn-
ari E. Sigurðssyni, hagfræðingi og
forstöðumanni vinnumálasviðs hjá
Vinnumálastofnun sem nú hefur ver-
ið hrifinn burt á miðjum degi, voru
þessar staðreyndir vel kunnar. Hann
lagði sig í framkróka við að skapa
gott andrúmsloft í kringum sig. Hon-
um var umhugað um aðstæður og
hagi vinnufélaga sinna og var ávallt
boðinn og búinn til að koma til móts
við fólk og veita aðstoð ef á þurfti að
halda. Fráfall hans er okkur sem eft-
ir stöndum mikið áfall.
Með námi sínu og störfum að
vinnumarkaðsmálum, fyrst í félags-
málaráðuneytinu og síðar hjá Vinnu-
málastofnun eftir að hún var sett á
laggirnar, hafði Gunnar öðlast
reynslu og þekkingu sem var ómet-
anleg við uppbyggingu á nýrri stofn-
un. Nákvæmni Gunnars var við-
brugðið og við mótun á nýjum
starfsreglum og starfsaðferðum kom
fagmennska Gunnars best í ljós.
Gunnar gegndi margvíslegum
trúnaðarstörfum á erlendum vett-
vangi fyrir vinnustað sinn og við-
brögðin við fráfalli hans eru sam-
starfsmönnum hans þar líkt og
okkur hér heima mikið áfall.
Maðurinn einn er ei nema hálfur
en með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
(E. Ben.)
Þrátt fyrir að Gunnar væri mjög
bókhneigður maður og áhugasamur
um aðskiljanlegustu hluti, hagfræði,
ættfræði, landafræði og vitaskuld
íþróttir, enda gamall íþróttamaður,
þá naut hann sín best með og innan
um fólk. Að eiga slíkan vinnufélaga
er ákaflega dýrmætt og eins og nú er
komið getum við vinnufélagar hans
aðeins fátæklega þakkað fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kynnast
Gunnari. Við munum búa að þeirri
reynslu.
Hvert augnablikskast, hvert æðaslag
er eilífðarbrot. Þú ert krafinn til starfa.
Hvað vannstu Drottins veröld til þarfa,
þess verðurðu spurður um sólarlag.
(E. Ben.)
Gunnar var fyrirvaralaust kallað-
ur burt á hádegi lífs síns. Hann stóð
með uppbrettar ermar og verkin
gengu undan honum enda með af-
brigðum starfssamur og vinnuglaður
maður. Sé svo að við séum spurð um
reikningsskil gjörða okkar frammi
fyrir forsjóninni á hinsta degi þá hef-
ur Gunnari E. Sigurðssyni verið auð-
velt um svör. Hans verk munu lifa og
umfram allt var það nærvera hans
sem leiddi svo margt gott af sér.
Gunnars er sárlega saknað af okk-
ur vinnufélögum hans. Við vottum
fjölskyldu hans okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Gunnars E. Sig-
urðssonar.
Gissur Pétursson.
Kveðja frá
félagsmálaráðuneytinu
Okkur starfsmönnum félagsmála-
ráðuneytis var mjög brugðið er við
fengum þær fréttir að Gunnar lægi
helsjúkur. Mörg okkar höfðu átt ein-
hver samskipti við hann síðasta
vinnudag hans og hitt hann fyrir
glaðan og hjálpsaman að vanda. Það
er ætíð erfitt að kveðja mann sem
fellur frá á besta aldri og margar
spurningar vakna um það hversu
hverfult lífið er. Gunnar var sam-
starfsmaður okkar í félagsmálaráðu-
neytinu um nokkurra ára skeið, en
við stofnun Vinnumálastofnunar
fluttist hann í hina nýju stofnun en
sinnti áfram sömu verkefnum og áð-
ur. Þar sem skrifstofa Vinnumála-
stofnunar er í sama húsi og ráðu-
neytið hittum við Gunnar áfram nær
daglega og mörg okkar höfðu áfram
mikil samskipti við hann. Það var
ávallt gott að leita til hans. Gunnar
var ljúfmenni í allri framkomu og
brást ávallt vel við er leitað var til
hans. Hann var með afbrigðum
hjálpsamur og samviskusamur og
nákvæmur í allri sinni vinnu. Gunnar
hefur um árabil haldið utan um at-
vinnuleysisskráningu hér á landi.
Hann var virkur þátttakandi í nor-
rænu vinnumálasamstarfi og byggði
upp samstarf Íslands í gegnum evr-
ópska vinnumiðlunargrunninn. Við
eigum erfitt með að átta okkur á því
að hann sé farinn og minnumst þess
að enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur. Við minnumst Gunnars
jafnt sem góðs og skemmtilegs
félaga. Við færum aðstandendum
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Samstarfsfólk í
félagsmálaráðuneytinu.
Það var í ársbyrjun 1998 að ég
kynntist Gunnari E. Sigurðssyni
sem í dag verður kvaddur hinstu
kveðju. Við urðum þá samstarfs-
menn og mér þótti gott að eiga svo
glöggan og ljúfan dreng sem vinnu-
félaga. Honum var lagið að miðla af
góðri reynslu sinni og þekkingu til
okkar sem þá komum til starfa hjá
ungri stofnun. Með árunum urðu
fundir okkar og samræður meiri og
ég fékk að kynnast mannkostum
Gunnars enn betur. Fyrir það allt er
ég þakklátur í dag en um leið hrygg-
ur yfir að missa svo góðan dreng
langt um aldur fram.
Gunnar gegndi einni af lykilstöð-
um hjá Vinnumálastofnun. Við
starfsfólk svæðisvinnumiðlana vítt
um landið þurfum að eiga mikil sam-
skipti við samstarfsfólk okkar á
Vinnumálastofnun. Samstarfið við
Gunnar var alla tíð sérlega ánægju-
legt enda var Gunnar mikið prúð-
menni og háttvís í öllum samskipt-
um. Hann var vel að sér á sínu sviði,
vel kynntur innan lands sem utan
vegna starfa sinna. Hann var bón-
góður og ráðagóður og til hans var
allaf gott að leita um upplýsingar og
fróðleik.
Gunnar átti líka glaða og létta lund
og kunni að sjá spaugilegar hliðar
lífsins. Ég minnist ánægjulegrar
vinnuferðar sem við fórum saman
ásamt öðrum til Hamborgar fyrir um
tveimur árum. Þá kynntist ég Gunn-
ari enn betur og fann hve góður
drengur hann var. Hann var sér þess
meðvitandi að hann var í þjónustu-
starfi og það var honum metnaðar-
mál að stofnun okkar veitti góða og
árangursríka þjónustu.
Við Gunnar áttum líka dálítil sam-
skipti í einkalífi þar sem börn okkar
voru bæði á sama tíma skiptinemar í
sömu borg erlendis. Þá fann ég vel
hve honum var annt um fjölskyldu
sína. Það kom líka í ljós þegar hann
varð afi að barnabarnið var sólar-
geisli í lífi hans.
Það er þungbært að þurfa að
sætta sig við það hve dauðinn veitti
þungt högg í þetta sinn og hreif frá
okkur ljúfan mann á besta aldri. Ég
frétti á ferð erlendis að Gunnar hefði
veikst skyndilega og tvísýnt væri um
bata. Bænir um að veikur vinur fengi
að lifa rættust ekki og nú stöndum
við frammi fyrir sárum veruleika
dauðans.
Við samstarfsmenn hans á Svæð-
isvinnumiðlun Suðurlands á Selfossi
söknum vinar í stað. Og svo er reynd-
ar alls staðar innan okkar stofnunar.
Þyngstar byrðar eru þó lagðar á eft-
irlifandi fjölskyldu hans. Þeim öllum
sendum við hugheilar samúðarkveðj-
ur og biðjum góðan Guð að leggja
þeim líkn með þraut og umvefja þau
sinni máttugu huggun um ókomna
tíð.
Gunnari E. Sigurðssyni þökkum
við vináttu og samskipti liðinna ára
og biðjum Guð að blessa minningu
hans.
Svavar Stefánsson.
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Egil Sigurðsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.