Morgunblaðið - 14.10.2001, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 B 3
YOGA FYRIR ALLA
Líkamsrækt sem styrkir og nærir bæði huga og líkama.
Léttir á spennu, losar um kvíða og stuðlar að auknu
jafnvægi. Námskeiðið byggir á bæði Kripalu Yoga og
Ashtanga Yoga (Power Yoga) og er ætlað jafnt byrjendum
og þeim sem hafa reynslu af yoga. Kennt verður á mán.
og mið. kl. 17.30 og 19.00 við Háaleitisbraut.
Spennulosun - Jafnvægi - Lipurð - Styrkur
Einar B. Ísleifsson yogakennari, sími 554 5683 og 896 6005
mitt ráð upp á nýtt.“
Hefurðu lært að syngja og dansa?
„Nei, ekkert að ráði. Ég var í kór
Öldutúnsskóla þegar ég var lítill. Ég
hef aldrei lært að syngja nema þá í
leiklistarskólanum hjá Elínu Sigur-
vinsdóttur. Hún kenndi mér heilmik-
ið um raddbeitingu í söng.
Samtalið er rofið af hringingu í far-
síma. „Ubs,“ segir hann og nær í sím-
ann sem er í buxnavasanum. Halló, já
blessaður, fínt bara ...
Þegar samtalinu lýkur heldur
hann áfram að tala um sönginn.
„Mér finnst alveg rosalega gaman
að syngja en ég hef lært ennþá minna
að dansa fyrir utan það sem ég lærði í
leiklistarskólanum. Mamma fór með
mig í Dansskóla Heiðars Ástvalds-
sonar á unga aldri en þar var ég í
hálfan vetur.
Það var sagt við mig af kennurum í
leiklistarskólanum að ég væri góður
að dansa. Og ég er búinn að ákveða
að ...“ hann hikar ... „að fara í ballett“,
skýt ég inn í. Hann hlær. „Ég sá
kvikmyndina um Billy Elliott um
daginn, sú mynd er alveg frábær. Ég
sá sjálfan mig stundum í þessum
strák þegar ég var lítill.
Nei, mig mundi langa að læra sam-
kvæmisdansa og ég er ákveðinn í að
draga konuna mína tilvonandi í dans-
skóla að læra samkvæmisdansa og
stepp en ég lærði stepp lítillega fyrir
hlutverkið í „Syngjandi í rigning-
unni“.
Þú hefur sungið Stuðmannalagið
„Sigurjón digra“ inn á plötu ásamt
Landi og sonum, hefurðu sungið með
hljómsveit?
„Nei, minn orðstír í skóla var
þannig að ég er ekki viss um að það
hefði verið mikið hlustað á mig þótt
ég hefði farið að syngja í hljómsveit.
Það var mjög skemmtileg reynsla að
fá að syngja þetta Stuðmannalag
sem var mun grófari útgáfa af „Sig-
urjóni digra“ en sú fyrri.
Síðan hef ég komið fram með
Landi og sonum og sjálfum Stuð-
mönnum á Broadway.“
Svo við víkjum aftur að leikhúsinu.
Í leikritinu „Með fulla vasa af grjóti“
leikið þið Hilmir Snær hvor um sig
sjö hlutverk, krefst það ekki mikillar
einbeitingar að skipta svona sífellt
um persónur?
„Jú, leikritið byggist á ákveðinni
leiktækni sem leikstjórinn Ian McEl-
henney kenndi okkur en hann setti
verkið upp á West End og Broadway
og auðveldaði okkur að læra hlut-
verkin. Hann hefur þróað ákveðna
aðferð að verkinu sem við teiknuðum
inn í handritin okkar. Við Hilmir
Snær vorum einmitt að hlæja að því
um daginn að við höfum aldrei skrif-
að jafnmikið inn í nokkurt handrit og
þetta.
Ian talaði um „the map“ (kortið)
enda má segja að sýningin hafi verið
kortlögð. Þegar við vorum búnir að
læra kortið utan að fórum við að
móta karakterana og tengja textann
við þá. Endurtekningin gerir það svo
að verkum að maður þarf ekki lengur
að hugsa fyrirfram um hverja ein-
ustu hreyfingu eða tilsvar og leikur-
inn verður nánast eins og sjálfkrafa.
Við slíkar aðstæður verður einbeit-
ingin að vera ennþá meiri. Því hætta
er á að þegar leikarinn hefur lært
hlutverkið minnki einbeitingin.“
Er ekki eitthvað sem þú segir við
sjálfan þig áður en þú gengur inn á
sviðið sem hjálpar þér að takast á við
erfið hlutverk?
„Það sem maður verður að segja
við sjálfan sig er: „Núna skil ég við
heiminn. Ég skil við hörmungarnar í
Bandaríkjunum ...“ og jafnvel þótt
hús leikarans hafi brunnið klukku-
tíma fyrir sýningu verður hann að
skilja hugsanir um það eftir í bún-
ingsherberginu og fara inn í þann
heim sem er á sviðinu og þar verður
hann að vera. Æfingatímabilið er til
þess að búa til þennan heim og gera
hann það sterkan og stóran að leik-
arinn geti ekki komist út úr honum.
Ef ekki er hann líka búinn að vera
sem leikari.“
Þið fóruð með „Með fulla vasa af
grjóti“ í leikferð um landið.
„Já, við fórum í tveggja vikna ferð
sem var alveg frábært ... djöfull var
það gaman ...“ hrópar hann upp yfir
sig „... Það var leiðinlegt að fara
heim. Við fórum á þrettán staði. Þar
kynntist maður einhverri lífsgleði,
jákvæði og þakklæti hjá fólki sem
býr úti á landi.
Á þessum stöðum þekkja allir hver
annan og menn eru því ófeimnari við
að sleppa sér lausum á sýningum.
Þegar fólk kemur í leikhús mætti
það skafa ögn af sér formlegheitin
sem endurspeglast í þessu viðhorfi
margra: „Nú er ég kominn í leikhús
og ætla aldeilis að sjá stórkostlegan
menningarviðburð,“ í stað þess að
segja við leikarann: „Skemmtu mér!“
Því ég stend uppi á sviðinu og langar
til að leikhúsgesturinn eigi góða
kvöldstund.“
Kynntistu eitthvað fólkinu sjálfu?
„Já, lítillega.Við höfðum sólar-
hring á hverjum viðkomustað. Við
komum á staðinn, settum upp græj-
urnar, lögðum okkur kannski fyrir
sýningu og ókum svo aftur af stað um
nóttina eða morguninn eftir.
Þetta var mjög skemmtilegt,“ end-
urtekur hann, „sérstaklega á Seyð-
isfirði þar sem ég á skyldmenni og
hef dvalið stundum á sumrin. Ég átti
afmæli daginn sem við sýndum þar
og jafnframt vorum við að sýna
áttugustu sýninguna af „Með fulla
vasa af grjóti“. Á sýningunni var
gríðarlega mikil stemmning og að
henni lokinni stóðu áhorfendur upp
og sungu fyrir mig afmælissönginn.
Að því loknu var okkur boðið heim til
föðursystur minnar sem hafði eldað
dýrindis sjávarréttarsúpu, a la Sigga
frænka, en svo heitir súpan. Það sem
gerði þennan dag enn skemmtilegri
var að ein frænka mín þarna á Seyð-
isfirði eignaðist litla stelpu á afmæl-
isdegi mínum.“
Stefán Karl er um þessar mundir
að æfa fyrir aðalhlutverkið í jólaleik-
riti Þjóðleikhússins, „Cyranó“, eftir
franska leikritahöfundinn Edmond
Rostand. Leikritið fjallar um nef-
stóra ævintýramanninn Cyrano de
Bergerac og var verkinu afar vel tek-
ið þegar það var frumsýnt í París árið
1898. Verkið sem er hetjuskopleikur