Morgunblaðið - 01.03.2002, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MARS 2002 49
þar. Við tókum alltaf saman til í
skrifborðinu hans, en ég sá um
neðstu hillurnar.
Við fórum á hverjum degi út á ÓB
að sækja Fréttablaðið, við fórum oft
saman í sund og dönsuðum stundum
saman.
Það var bara eitt sem klikkaði hjá
okkur þegar ég fór í jólabaðið hjá
honum og við settum hálfan brúsa af
freyðibaði út í vatnið og þegar ég fór
ofan í baðið sást ekkert í mig fyrir
froðu.
Ég mun alltaf minnast þess að
þegar við vorum að leggja okkur þá
sagði ég oft við hann að ég væri
skírð beint í hausinn á honum, já al-
veg beint í hausinn á þér.
Hann afi var alveg frábær, hann
gaf mér oft myndir af okkur tveim
saman og mynd af mér í jólabaðinu.
Ég elska þig afi minn, amen.
Birna Ósk Aradóttir.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Björns Arasonar eða Bía eins og
við kölluðum hann alltaf og góðra
kynna minna af honum. Það voru ófá
skiptin sem ég fékk að dvelja hjá
honum honum og nöfnu minni Guð-
rúnu á Helgugötunni í Borgarnesi.
Það var alltaf eins og maður ætti þar
annað heimili. Ævintýri var að hefj-
ast þegar farið var að tala um að fara
í Borgarnes. Tilhlökkunin um þenn-
an ævintýraheim var mikil, vitandi
hverjar móttökurnar voru. Heimur
okkar með Bía snerist mikið um
Gamla Shell og ölið í bílskúrnum, fá
að rúnta í bílnum með flotta bílnúm-
erinu, taka upp kartöflur við Hvítá
eða skreppa í veiði vestur í kofa. Síð-
an voru klettarnir og fjaran. Fyrir
strák norðan úr landi var þessi fjara
alveg furðuleg.
„Eigum við að skreppa niður á
Shell?“ sagði hann oft og þá var
maður ekki lengi að koma sér fyrir í
M-222. Minningarnar eru oft magn-
aðar og þegar einhver sem manni
þykir væntum eða hefur reynst
manni vel fellur frá þá koma þær oft
fram með furðulegum hætti. Þegar
ég frétti af andláti Bía og var búinn
að átta mig á hlutunum fór ég að
hugsa um þennan tíma sem hann og
Gunna gáfu mér í Borgarnesi. Smá-
atriðin ruddust fram í hugann og
andlit, hús og jafnvel lykt rifjaðist
upp. Já, lyktin á gamla Shell rifjaðist
upp, blanda af pylsum, bensíni, sæl-
gæti og hreinsivörum – lyktin á
gamla Shell. Spilakassinn þar sem
maður skaut tíköllum og tapaði oft-
ast. Fékk þá gjarnan sárabætur hjá
Bía. Þvottaplanið sem bleytti mann
ósjaldan. Þessi heimur kom skyndi-
lega allur fram. Bíi hafði öðrum
fremur skapað þennan ævintýra-
heim með því að leyfa mér að dvelja
hjá sér í vinnunni. Heimili þeirra
Gunnu var manni alltaf opið og er
enn. Þegar ég kem með mína drengi
á Helgugötuna í dag þá sé ég gjarn-
an sjálfan mig í anda hlaupa tröpp-
urnar í stóru stofnuna og fikta að-
eins inni á skrifstofunni hans Bía.
Ég er ákaflega þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
þakklátur fyrir allan þann tíma sem
hann hafði fyrir mig og mína fjöl-
skyldu seinna meir. Lífið er svona,
við vitum ekki hvenær nýtt líf byrjar
eða það endar. Aðrir hafa um það að
segja en okkar er að hjálpast að við
að takast á við erfiðleikana og gleðj-
ast saman yfir því gleðilega. Björn
er fallinn frá en minningin um hann
mun áfram lifa og áfram verður gott
að koma á Helgugötuna til Gunnu og
í huga okkar verða þar alltaf fleiri en
hún.
Frænku minni og nöfnu Gunnu
votta ég mína innilegustu samúð, svo
og Jonnu, Gurrý, Ara, Jósa og þeirra
fjölskyldum.
Gunnar Bragi.
Fregnin um andlát vinar míns,
Björns Arasonar í Borgarnesi, var
óvænt. Fáum dögum fyrr hringdi
hann á heimili mitt eins og svo oft
áður. Bað hann fyrir kveðjur til mín
og minna um leið og hann sendi mér
hvatningu og lét vita um einarðan
stuðning sinn við mig í ölduróti
stjórnmálanna. Þannig var Björn
allt til þess síðasta. Stöðugt á verði
fyrir samstarfsmenn og samherja.
Björn Arason var einn af mátt-
arstólpum Sjálfstæðisflokksins á
Vesturlandi. Stjórnmálin voru hon-
um ástríða og hann gaf sig allan í
það starf sem hann vann af hugsjón
á vettvangi Sjálfstæðisflokksins og
margvíslegum félagsmálum í Borg-
arnesi og raunar héraðinu öllu. Ég
kynntist Birni fyrst árið 1973 þegar
ég vann við verkfræðistörf í Borg-
arnesi. Mér varð þá strax ljóst að
það munaði um Björn þar sem hann
beitti sér. Reynsla hans og traust
framganga skapaði honum tiltrú
samferðamanna í öllum störfum.
Síðar lágu leiðir okkar saman á vett-
vangi sveitarstjórna á Vesturlandi
og jafnframt í starfi á vegum Sjálf-
stæðisflokksins. Ég held að hann
hafi mætt á flesta ef ekki alla fundi,
sem haldnir voru í kjördæmisráði
flokksins, eftir að ég hóf þátttöku í
starfi flokksins. Björn var hollráður
og vildi hafa áhrif á gang mála og
kom jafnan vel undirbúinn til leiks á
vettvangi stjórnmálanna í kjördæm-
inu. Margvísleg störf hans á vett-
vangi atvinnumála og félagsmála eru
metin að verðleikum og þökkuð við
leiðarlok. Um leið og ég minnist
Björns með virðingu og þökk fyrir
samstarf og vináttu sendi ég Guð-
rúnu, eiginkonu hans, og fjölskyldu
samúðarkveðjur frá mér og fjöl-
skyldu minni.
Sturla Böðvarsson.
Björn Arason var á 71. aldursári
þegar hann lést, 22. febrúar sl. Það
kom auðvitað á mig þegar ég fékk
fréttir af andláti Björns, en hann var
faðir æskufélaga míns og vinar, Jóns
Jósafats eða Jósa eins ég kalla hann.
Ég var nú hálfgerður heimagangur
hjá Birni og Guðrúnu konu hans, en
ég ólst upp hjá afa mínum og ömmu í
þarnæsta húsi við þau og var mikill
samgangur á milli heimila okkar.
Alltaf var mér vel tekið á heimili
þeirra hjóna og voru þau hjónin
glaðlynd og kunnu vel þá vandasömu
íþrótt að skilja okkur unglingana,
ærsl okkar og áhugamál. Ekki síst
þegar þau voru heimsótt á Shell, en
þá fékk maður oft sælgæti og minn-
ist ég gamallar myndar af mér, sem
tekin var á Shellstöðinni, ber hún
með sér að ekki hefur súkkulaðið
verið sparað.
Björn var ávallt glaður og gaf sér
tíma til að spjalla við okkur strák-
ana. Nú við leiðarlok minnist ég
margra ánægjustunda með Birni,
ekki síst eftir að ég eltist og kom við
í Borgarnesi á leið minni í sumarbú-
stað okkar í uppsveitum Borgar-
fjarðar. Nú síðast fyrir nokkrum
vikum, eftir að ég opnaði útibú fast-
eignasölunnar „eign.is“, var Björn
einn af fyrstu mönnum til að heim-
sækja mig á skrifstofuna. Þá var
gott að fá ráð og leiðbeiningar frá
honum. Vissulega minnist ég svo
þess að Björn var áhugamaður um
velferð byggðarlags síns, sat lengi í
hreppsnefnd og beitti sér fyrir ýms-
um framfaramálum. Svo fyrir
nokkru kallaði hann mig á heimili
sitt og gaf mér þá mynd af mér sem
hann hafði fundið í gömlu dóti. Hún
var tekin á stofugólfinu heima hjá
honum, þegar ég var trúlega 2-3 ára
og var ég þá að tala í tvo síma í einu,
sennilega bara við sóninn. Ég held
að honum hafi þótt þetta hæfa vel í
dag, því mikið verð ég að tala í síma í
starfi mínu. Mér þótti vissulega
vænt um þessa hugulsemi Björns, að
muna eftir þessu smáa og gaman-
sama atviki.
Ég minnist þessa góða mans með
hlýhug og þakklæti og sendi Guð-
rúnu, Jósa vini mínum, Jonnu, Ara
og Gurrý, hjartanlegar samúðar-
kveðjur á dapri skilnaðarstund.
Andres Pétur Rúnarsson.
 Fleiri minningargreinar
um Björn Arason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
hvílíkan innri styrk þú hafðir að
geyma. Kvart og kvein var ekki þinn
stíll og alltaf reistu upp aftur keik,
sama hvað á dundi. Þú sást alltaf
ljósið og varst full af bjartsýni og
von, alveg til hins síðasta. Gugga
mín, þú áttir aðdáun allra í kringum
þig fyrir þitt einstaka hugrekki og
viljastyrk.
Þú naust líka einstakrar um-
hyggju og ástúðar frá Grétari og
börnunum ykkar Þórunni, Rann-
veigu, Sveini Ómari og tengdabörn-
um, sem hafa ekki vikið frá þér síð-
ustu sólarhringana.
Elsku Grétari, Þórunni, Rann-
veigu, Sveini Ómari og fjölskyldum,
foreldrum Guggu og systkinum
votta ég mína dýpstu samúð. Megi
allar góðu minningarnar um Guggu
styrkja ykkur.
Elsku Gugga, ég þakka þér fyrir
samfylgdina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Soffía Sigurðardóttir.
Ég vil með þessum fáu línum
kveðja elskulega frænku mína og
vinkonu, Guðbjörgu Kristjánsdótt-
ur, sem búin er að fá hvíldina eftir
erfið veikindi. Það er til marks um
mikinn viljastyrk og þrek, hversu
einbeitt hún var í baráttunni við
krabbameinið. Það eru svo margar
minningar sem hellast yfir okkur á
stundu sem þessari, allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér
og Grétari og fyrir þær erum við
þakklát. Það er af svo mörgu að
taka. Alltaf var gott að koma á Mið-
vanginn og sitja fyrir framan arininn
og spjalla saman um lífið og til-
veruna. Allar stundirnar okkar á
Draghálsi, þar sem alltaf var tekið
vel á móti okkur. Utanlandsferðirn-
ar okkar til Þýskalands og Kanarí í
tilefni af brúðkaupsafmæli okkar
sem við áttum saman og kvöldunum
okkar í gegnum árin þegar við fór-
um út að borða í sama tilefni.
Elsku Gugga mín, þakka þér fyrir
alla vináttuna og samverustundirnar
þær eigum við oft eftir að rifja upp
og minnast. Það er erfitt að sætta
sig við dauðann og þó að sorgin sé
mikil vitum við að það hefur verið
tekið vel á móti þér.
Elsku Grétar, þinn missir er mik-
ill, þér Þórunni, Rannveigu og
Sveini Ómari, barnabörnum og
tengdabörnum og öðrum aðstand-
endum sendum við okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Jóhanna og Kristján Pétur.
Elsku besta „Guggan“ mín, hvar á
ég að byrja og hvar á að enda, við
andlát þitt hrannast minningarnar
upp, fyrst við ungar og ólofaðar.
Manstu ferðina að austan, frá Reyð-
arfirði, úr síldinni? Við urðum að
gista á Akureyri, bankað var uppá
hjá Hjálpræðishernum og þar var
laust rúm og alls ekki svo dýrt. Ég
man þegar þú spurðir: „Og má mað-
ur taka rúmið með sér?“ Alltaf stutt
í grínið, eins og alla okkar tíð saman.
Áfram hélst vináttan eftir að þú
giftist Grétari, sem við kölluðum
daglega „nafna“, samgangur hefur
verið nær óslitinn alla tíð. Okkur,
mér og mínum Grétari, finnst vin-
áttan og tryggð ykkar nafna og
barna ómetanleg.
Sögurnar eru svo margar og
margvíslegar, húsmæðraorlofið okk-
ar á Laugarvatni, og þegar Polli
lagði alla kálfana við Hvítá í einelti.
Sjóferðirnar hér og þar, með Eld-
ingunni á Faxaflóa, Armasi við Kan-
arí, og stundum spjall um alvarleg
mál. Mottó okkar var:
Vertu alltaf hress í huga
hvað sem kann að mæta þér.
Lát ei sorg né þraut þig buga
baggi margra þyngri er.
Ég þakka einnig alla góðu vinina
sem við eigum saman.
Elsku „Guggan“ mín. Nú er kom-
in nótt. Sofðu rótt. Við nafni söknum
þess að vera ekki viðstödd útför
þína, en við eigum eftir að hittast á
ný, eins og við töluðum svo oft um.
Kveðjustund okkar lifir í minning-
unni, hlýja faðmlagið þitt, eins og
alltaf, gleymist ekki.
Elsku nafni, börn og fjölskyldur,
Rannveig og Kristján og allir ástvin-
ir.
Megi friðarins faðir fylgja ykkur
öllum.
Margrét Vilbergs
og fjölskylda.
Í dag vil ég kveðja góða vinkonu
mína Guðbjörgu, sem búin er að
berjast við erfið veikindi. ég vil
þakka fyrir okkar góðu samveru-
stundir síðutu 40 árin. Alltaf var tek-
ið vel á móti manni í Miðvanginum
og í Draghálsinum áttum við margar
góðar stundir. Ekki má gleyma
saumaklúbbnum okkar, þar sem oft
var glatt á hjalla og ýmislegt brallað.
Elsku Grétar, ég votta þér og
börnum þínum og öðrum aðstand-
endum mína dýpstu samúð á þessum
erfiða tíma. Bið Guð að styrkja ykk-
ur.
Guðbjörg Jakobsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
björgu Kristjánsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.-
is). Nauðsynlegt er, að síma-
númer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur af-
mælis- og minn-
ingargreina