Morgunblaðið - 05.01.2003, Blaðsíða 10

10 B SUNNUDAGUR 5. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ferðalög
Hvenær var ferðin farin og hversu lengi varaði hún?
„Við fórum að morgni 14. nóvember sl. með B737-800 frá
Travel Service. Flogið var beint með millilendingu í Halifax.
Komum svo heim að morgni 21. nóvember.“
Hvar hélstu til?
„Við vorum á fimm stjarna hóteli sem heitir Barcelo Capella
og er um 30 km frá höfuðborginni Santo Domingo. Hótelið er
í stórum fallegum hótelgarði, sem er sérlega vel við haldið. Í
honum eru nokkrir veitingastaðir, tvær sundlaugar, líkams-
ræktaraðstaða, snyrti- og nuddstofa og nokkrar verslanir.“
Hvernig var maturinn?
„Ferðin var þannig að það var allt innifalið, bæði matur og
innlendir drykkir. Á hótelinu voru nokkrir matsölustaðir, sem
hægt var að velja úr. Maturinn var fjölbreyttur og góður. Mikið
var um alls kyns kjúklingarétti og grænmetisrétti en einnig
var nánast allt annað í boði. Hráefnið í matnum var gott og
matreiðslan og þjónustan ágæt. Við ströndina og við sund-
laugarnar voru barir þar sem hægt var að svala þorstanum
hvenær sem var og virtist romm og pinacolada í mestu uppá-
haldi hjá flestum. Innlenda léttvínið og bjórinn voru ekki upp á
marga fiska og betra að kaupa sér innflutt vín og bjór. Slíkt
var á svipuðu verði og hér heima.“
Skoðuðuð þið ykkur um?
„Við fórum í tvær skipulagðar ferðir. Önnur ferðin var hálfs-
dagsferð í höfuðborgina Santo Domingo. Á leiðinni þangað
var stansað við helli þar sem „augun þrjú“ eru. Í þessum helli
eru neðanjarðarvötn, sem mynduðust í jarðskjálftum. Þetta
er alveg ofboðslega fallegur staður. Síðan var keyrt áfram inn
í höfuðborgina. Þar voru margir markverðir staðir skoðaðir,
t.d. dómkirkjan þar sem bein Kristófers Kólumbusar eru talin
hvíla og hús Kólumbusarfjölskyldunnar. Kristófer Kólumbus
kom til eyjarinnar 1492 og heillaðist af náttúrufegurðinni og
kallaði eyjuna „Paradísareyju“. Í lok ferðarinnar fórum við á
markað þar sem fólk keypti alls konar handunna muni.
Seinni ferðin sem við fórum var sigling til eyjunnar Saona.
Saona er friðlýstur þjóðgarður og stærsta smáeyjan við
strendur Dóminíska lýðveldisins. Saona-eyjan er undurfögur
með heiðbláum sjó umhverfis og hvítri strönd þar sem sand-
urinn í sjónum er fínn sem flauel, hrein paradís.
Fyrst var keyrt með rútu til austurhluta landsins og þar farið
um borð í seglskip, sem sigldi með okkur til Saona. Um borð í
skipinu lá fólk í sólbaði, dansaði og drakk romm og kók. Hélt
áhöfnin mönnum við efnið með skemmtilegum uppátækjum
og fögnuði. Þegar út í eyjuna kom var boðið upp á hádeg-
ismat að hætti heimamanna. Síðan sólaði fólk sig, kafaði og
lék sér fram eftir degi. Frá eyjunni fórum við til baka með
stórum hraðbátum. Þessi ferð var alveg frábær og ætti eng-
inn sem fer á þennan stað að missa af henni.“
Hvernig myndir þú lýsa þjóðfélagi heimamanna?
„Í Dóminíska lýðveldinu eru 70–80% landsmanna múlattar,
þ.e. blendingar úr Spánverjum, indíánum og Afríkubúum.
Tungumál þeirra er spænska og flestir eru rómversk-
kaþólskrar trúar. Þeir búa flestir við mikla fátækt. Húsin sem
flest fólkið býr í eru litlir skúrar án rennandi vatns og raf-
magns. Það er mikið atvinnuleysi meðal heimamanna en
margir hafa atvinnu hluta úr árinu í kringum ferðamenn. En
allir þeir heimamenn, sem við töluðum við, voru mjög elsku-
legt og þægilegt fólk og flestir töluðu þeir ensku.“
Hver er eftirminnilegasta ferð sem þú hefur farið?
„Við höfum ferðast talsvert í gegnum tíðina. Hver ferð er sér-
stök á sinn hátt og viljum við helst ekki fara tvisvar á sama
staðinn, frekar fara og sjá eitthvað nýtt. Þessi ferð er eft-
irminnilegust í dag þar sem hún er svo nýyfirstaðin. Þetta var
algjör slökunarferð þar sem maður lá í sólbaði, borðaði góð-
an mat, skoðaði fallega staði og bara naut lífsins til hins ýtr-
asta.“
Rósa Ingvarsdóttir, kennari við Rimaskóla, er svo til nýkomin heim frá Dóminíska lýðveldinu ásamt eiginmanni sínum, Ásbirni Torfasyni.
Þar skoðaði hún marga fallega staði, borðaði góðan mat, lá í sólbaði, slakaði á og naut þess að vera til.
Hótel Barcelo Capella er stutt frá Santo Domingo. Slappað af á hvítri ströndinni. Rósa Ingvarsdóttir svalar þorstanum í hótelgarðinum.
Slakað á í Dóminíska lýðveldinu
Hvaðan ertu að koma?
Á LANGADRAGI búa heiðurshjónin
Eva og Edvin Thorson. Á þessum
fagra stað í norskum fjallaskógi, með
útsýni yfir skógi klædda fjallgarða
svo langt sem augað eygir og fjörðum
lík stöðuvötn inni á milli þeirra, hófu
þau allsérstakan búskap fyrir rúmum
tveimur áratugum.
Árið 1978, þegar þau bæði stóðu á
sextugu, seldu þau eigur sínar í höf-
uðstaðnum og festu kaup á jörðinni
Langedrag, með það fyrir augum að
láta gamlan draum rætast.
„Þegar við vorum orðin sextug
höfðum við nóg til að lifa af, en ekki
nóg til að lifa fyrir,“ segir Edvin, að-
spurður um hvernig það kom til að
hann seldi fjölskyldufyrirtækið – sem
rak herrafataverzlanir og framleiddi
„heilsutreyjuna“ svonefndu sem Ed-
vin fann upp um 1950 og skapaði
grundvöllinn fyrir velgengni hans í
fatabransanum.
Hann útskýrir, að hann hafi átt
sumar af beztu stundum uppvaxt-
arára sinna með dýrum sem afi hans
og faðir héldu skammt utan við Osló.
Hann hafi síðan rekið í áratugi reið-
skóla í Egbergparken í Osló. Og það
sem Edvin segir að sér hafi þótt mik-
ilvægast við þá starfsemi var að gefa
borgarbörnunum tækifæri til að um-
gangast hross og önnur dýr; að hans
mati sé ekkert eins mannbætandi og
að vera í nánum tengslum við dýrin.
Það hafi því lengi verið draumur hans
og Evu, sem hafa verið par frá því þau
voru 17 ára, að eignast land þar sem
þau gætu komið upp aðstöðu til að
leyfa sem flestum börnum að komast í
snertingu við hinar ýmsu skepnur;
húsdýr, tamin og villt dýr.
Í stuttu máli fundu þau staðinn til
að láta þessa drauma sína rætast að
Langadragi, jörð í 1000 m hæð um
200 km frá Osló þar sem búskap hafði
verið hætt. Þar þurftu þau að byggja
allt upp frá grunni; þau byrjuðu á að
reisa hús fyrir sig sjálf, því næst yfir
húsdýrin – sem í fyrstu voru geitur,
kindur og norskir fjarðahestar en
fjölgaði síðan smám saman – og skóla-
búðir, sem frá upphafi hafa verið
kjarninn í starfseminni. Allar eru
byggingarnar reistar í gömlum
norskum bjálkahúsastíl. Vöxturinn í
starfseminni hefur verið stöðugur og
Eva kvað segja um bónda sinn að
hann sé ekki ánægður nema eitt nýtt
hús sé byggt á hverju ári. Nú eru að
sögn Edvins 26 dýrategundir haldnar
á Langedrag, alls um 250 dýr, bæði
tamin og villt. Á árinu 2001 lögðu um
90.000 gestir leið sína að Langadragi,
en aðsóknin hefur farið sívaxandi. „Að
standa í stað er afturför,“ segir Ed-
vin, sem sannarlega er ekki á að
merkja að sé kominn yfir áttrætt.
Upp á aðsóknina hefur hjálpað, að
gerð var sjónvarpsþáttaröð í 26 hlut-
um um lífið á Langadragi (Livet på
Langedrag), sem sýnd var í norska
sjónvarpinu á árunum 2000–2001. Í
þáttunum var lífinu með dýrunum á
Langadragi fylgt eftir með augum
barna, árið um kring. Þættirnir urðu
mjög vinsælir og hafa nú verið teknir
til sýningar í Svíþjóð – og hver veit
nema þeir eigi eftir að sjást í íslenzku
sjónvarpi?
Húsdýrategundirnar sem haldnar
eru á Langadragi eru meðal annars
jakuxar, mufflon-kindur og bezoir-
geitur – en þetta eru allt afbrigði
þessara húsdýrategunda sem eru
nær því að vera eins og þessi dýr voru
villt, áður en maðurinn fór að rækta
þau eftir sínum þörfum.
Heimili úlfa
Samhliða uppbyggingu húsdýra-
garðsins fór Edvin að sinna öðru
áhugamáli sínu – villidýrum. Hann
kom upp girðingu fyrir úlfa og síðar
gaupur og refi. Úlfarnir eru þau dýr
sem flestum gestum á Langadragi
Náttúran er
bezti læri-
meistarinn
Morgunblaðið/Auðunn
Tuve talar við úlfasystkinin Ask og Emblu.
Edvin K. Thorsson Edvin K. Thorsson, húsbóndi að Langadragi, messar yfir gestum.
Því sem næst miðja vegu milli
Oslóar og Björgvinjar liggur í
1000 metra hæð yfir sjáv-
armáli „dýrabærinn“ Lange-
drag. Auðunn Arnórsson
komst að því að þetta er stað-
ur sem sannarlega er heim-
sóknar verður.