Vísir - 13.12.1980, Page 12

Laugardagur 13. desember 1980
12
sérstœð sakamaL
Þyrsti
lögreglu-
)>jónninn
Þýskur lögregluþjónn
myrti unga ástralska
elskendur á feröalagi
til þess eins aö af la sér
fjár til áfengiskaupa
Peter Melchert hafði alla tið valdið föður sinum,
sem var lögreglumaður, endalausum áhyggjum.
Hann var ekki nema rétt orðinn 15 ára þegar heim-
ilislæknir Meichert fjölskyldunnar lýsti þvi yfir að
Peter væri orðinn drykkjusjúklingur. Foreldrar
Peters, sem voru vel metnir borgarar i Pirmasens i
Vestur-Þýskalandi voru orðin úrkula vonar um að
nokkurntima tækist að koma drengnum á réttan
kjöl i lifinu.
Hið eina sem Peter sýndi nokkurn áhuga var
kvennafar, fylliri og skemmtanalif almennt, og af
þvi leiddi að hann var oftast skuldum vafinn. Faðir
hans reyndi að hlaupa undir bagga með syninum en
það var ekki hlaupið að því að standa straum af
gjálifi Peters úr launaumslagi lögreglumanns.
Aldrei nokkurn tima sýndi Peter nokkurn þakklæt-
isvott og lagði sig eingöngu fram við að losna undan
aga hins stranga föður sins.
Þvi kom það eins og þruma úr heiðskiru lofti þeg-
ar Peter, sem svo var i nöp við allt sem flokkast
mátti undir aga, lög og reglu, sótti um og fékk starf
sem landamæralögreglumaður þegar hann var 19
ára gamall.
i upphafi virtist framtiðin brosa við honum i hinu
nýfengna starfi. Hann var afburða skytta, en i skot-
fimi hafði hann notið tilsagnar föður sins frá unga
aldri. Þó svo hann væri manna siðastur til þess að
- viðurkenna það þá hafði hann i raun og veru áhuga
á löggæslustörfum, sem i sjálfu sér var ekkert ein-
kennilegt þar sem hann hafði svo að segja alist upp
i lögreglunni. En ekki leið á löngu áður en allt féll
aftur i fyrri farveg, og Peter var kominn á fulla ferð
i skemmtanalifinu um leið og hverri vakt lauk.
Peter Meichert situr i réttarsalnum og biður dóms.
Svo var þaö dag einn að Peter
var i leyfi og fór i heimsókn i
heimabæ sinn Pirmasens,að hann
rakst á gamlan kunningja, Achim
Anstaedt á förnum vegi. Þeir
brugðu sér inn á krá og röbbuðu
saman yfir glasi af góðu vini.
Achim sagði þá Peter að hann
hefði gerst liðhlaupi og strokið frá
herdeild sinni i Koblenz vegna
þess að hann væri orðinn dauð-
uppgefinn á lifinu i hernum.
,,bað fyrirfinnst ekkert jafn
drepleiðinlegt i þessu lifi”.
Haldiðút á lifið
Vinirnir ákváöu að hittast aft-
ur. Þeir settu sér mót á Café
Strecker i Pirmasens klukkan
fimm daginn eftir, föstudaginn 9.
febrúar 1979. Þegar þeir svo hitt-
ust héldu þeir upp á endurfundina
með þvi að fá sér heldur ótæpi-
lega neöan i þvi. Þeir voru orðnir
nokkuð hátt uppi þegar Peter
kom meö þá tillögu að þeir
skryppu yfir landamærin til
Frakklands til þess að skemmta
sér. Þar væri æðislegt fjör, fullt af
kvenfólki og svo væri brennivinið
hræódýrt.
Ekki hafði Achim mikiö á móti
hugmyndinni en eitt vafðist þó
fyrir honum. Hvar gætu þeir orðið
sér úti um peninga fyrir slikri
skemmtiferð. Peter varð ekki
ráðafátt frekar en fyrri daginn
þegar gleðskapur var i vændum.
Hann sagðist myndu selja mótor-
hjólið sitt og þeir gætu farið i bil
sem Achim átti og svo myndi
þeim örugglega leggjast eitthvað
til á ferðalaginu.
beir skelltu i sig nokkrum glös-
um til viðbótar og siðan sneru
þeir sér að viðskiptunum. Það tók
þó ekki langan tima að selja mót-
orhjólið og voru þeir þá ágætlega
fjáöir. Fannst þeim alveg tilvalið
að skreppa aðeins aftur á krána
og skála fyrir þvi hversu vel hefði
til tekist með söluna.
Þegar þeir komu aftur á krána
hittu þeir þar fyrir einn góðkunn-
ingjann i viðbót Gerhard Lang-
doll bifvélavirkja sem hafði
stansaö i kránni til þess að fá sér
einn laufléttan á leiðinni heim úr
vinnunni. Svo aö þegar félagarnir
stungu upp á þvi við hann að hann
slægist i för með þeim, reyndi
hann i fyrstu að komast undan þvi
og bar við að hann þyrfti að fara
heim ogskipta um föt. Félagarnir
lögðust nú á eitt við að reyna að
telja honum hughvarf og sögðu að
þetta yrði aðeins skottúr. Þeir
yrðu komnir heim aftur eftir
nokkra klukkutima. Þeir voru
ekkert að hafa fyrir þvi að segja
Gerhard að áður höfðu þeir komið
sér saman um að vera yfir helg-
ina i Frakklandi.
Að lokum ákvað Gerhard að slá
til og klukkan átta um kvöldið
lögðu þeir af stað.
Um miðjan dag daginn eftir
voru þeir á ferð i nágrenni Lyon
og Avignon. Gerhard var farinn
að leggja hart að þeim að snúa
aftur til Þyskalands. Hann þyrfti
að vera kominn aftur i vinnuna á
mánudeginum. Peter og Achim
báðu hann i guðanna bænum að
vera ekki að þessu þrugli og
reyna heldur að skemmta sér. Og
með það var stanzað við næstu
krá og bætt við sig nokkrum glös-
um einnig tóku þeir með sér
nokkrar flöskur af áfengi.
Þegar þeir voru aftur komnir i
bilinn tóku þeir stefnuna til Pirlat.
A leiðinni dunduðu þeir við það
sér til afþreyfingar að skjóta með
skammbyssu á umferðarskilti
sem urðu á vegi þeirra en þar
sem þau voru heldur fágæt þarna
i dreifbýlinu skutu þeir einnig að
bæjum þeim sem þeir fóru fram-
hjá.
Gerhard Langdoll: ,,Ég sá
Ástralina leiðast upp brekkuna.
Mennirnir tveir komu hlaupandi
á eftir þeim.annar með skamm-
byssu og hinn með litla exi.
Reyndu þeir að hitta glugga
húsanna eða jafnvel hænsn sem
voru oft á vappi við bæina. Einnig
urðu bátar sem sigldu á skipa-
skurði þarskammt frá fyrir barð-
inu á þeim kumpánum. Þegar hér
var komið sögu voru þeir orðnir
alldrukknir en þó ekki svo að þeir
vissu ekki hvað þeir aðhefðust.
i hjúskaparhugleiðing-
um
Skyndilega sáu þeir einhverja
ferðalanga við vegarbrúnina
framundan sem veifuðu til þeirra
og föluðust eftir fari. Peter og
Achim veittu þvi strax athygli að
annar ferðalanganna var ung og
lagleg stúlka og ákváðu að taka
þau með.
Stúlkan og maðurinn sem með
henni var útskýrðu á ensku, að
þau væru frá Sydney i Ástraliu og
ætluðu að ganga i það heilaga eft-
ir nokkrar vikur. Svo þaö mætti
eiginlega segja að þau væru að
taka smá forskot á sæluna með
þessari Evrópuferð meðan það
væri enn mögulegt áður en þeim
yrði um of iþyngt með skyldum
heimilis og hjúskapar. Jafnframt
kynntu þau sig og sögðust heita
David Harman og Melinda Park.
Skömmu eftir að skötuhjúin
voru komin upp i bilinn byrjaði
Peter að ræða um það við Achim
á ,þýsku sem Ástralirnir skildu
ekki stakt orð i að réttast væri að
ræna ræflana. bau hlytu að vaða i
seðlum þó ekki væri nema til þess