Vísir - 17.01.1981, Side 22

22
VESÉB
Laugardagur 17. janúar 1981
Þar sem frá var horfið: Heinrich Himmler hafði
verið skipaður yfirmaður SS-sveitanna og kallaðist
Reichsf uhrer-SS. Menn hefur löngum greint á um inn-
ræti þessa Himmlers: ýmist talið hann besta skinn
sem lenti á glapstigum vondra manna eða þá sam-
viskulausan manndrápara, sadista og að flestu leyti
hinn hvimleiðasta. Og vissulega var hann skrýtinn.
Enginn sem þekkti Himmler á manndómsárum hans
hefði látið sér detta i hug að hann ætti eftir að standa
fyrir morðum i milljónavís, hann var máski ekkert
Ijós — raunar heldur litlaus — en bauð af sér sæmi-
legan þokka og var góður við dýrin.
Himmler er samt engin veruleg ráðgáta. Hann var
smáborgari, bæði að þjóðfélagsstöðu og hugarástandi
og hafði innaní sér alla verstu galla smáborgarans:
hann var hleypidómafullur, metnaðargjarn, öfund-
sjúkur, smámunasamur, einstrengingslegur og gefinn
.fyrir hið allsherjar. Væri hann á besta aldri nú á tím-
um væri hann vafalítið i einhverjum sértrúarflokkn-
um: Moonisti ellegar Jesúbarn. Ofstækisfullur smá-
borgari er ógurlegt skrímsl. En litum á ævisöguna...
Hann var i vogarmerkinu og
væri ekki nema áttræöur núna ef
hann heföi ekki gleypt blásýru-
hylkiö sællar minningar, fæddist
7. október áriö 1900, i húsinu
númer tvö viö Hildegardstrasse,
Munchen. Faöir hans hét Geb-
hard Himmler og var ekki nema
einkakennari en fjölskyldan átti
itök á hærri stööum, Heinrich
prins von Wittelsbach og mikil fi-
gúra i Bæjaralandi var gamall
nemandi Gebhards og guöfaöir
litla Heinrichs. Þaö gæti komiö
sér vel.
Meöan Himmler var i skóla
viröist honum aldrei hafa dottiö I
hug aö efast um ægivald foreldra
sinna eöa þá rikjandi þjóöfélags-
kerfi svo sem börnum er þó lagið
milli tektar og tvitugs. Faöir
kenndi honum aö hinir gömlu og
gengnu Þjóðverjar heföu verið
góöir menn og aukinheldur hetj-
ur, sá lærdómur átti siöar eftir aö
nýtast honum rækilega. Annars
var Himmler litli þægilegheita
strákur, hann bar óendanlega
virðingu fyrir öllum sem hann
átti aö bera viröingu fyrir og i ná-
kvæmri dagbók sem hann hélt
var ekki svo minnst á nokkurn
mann aö viöeigandi titill fylgdi
ekki meö i kaupunum. Þegar
hann svo óx upp lá þaö einhvern
veginn i loftinu ab hann skyldi
fara i herinn, til hvers væri
annars aö eiga Heinrich prins aö
guöfööur og nafngefanda? Þetta
var stór þáttur i skapgerð
Himmlers, hann vildi vera hetja
sem sópaöi aö á mannamótum og
vigvöllum en gekk illa. Fyrst
reyndi Himmler aö komast inn i
flotann, þá var hann sautján ára
en sjóherinn tók ekki viö gler-
augnaglámum svo hann varö aö
leita fyrir sér annarsstaðar.
Striöið stóö sem hæst og Himmler
var fullur ættjaröarástar og
hernaöarrembings, ekki eldri en
hann var: ,,Æ, hvaö ég vildi að ég
væri nógu gamall til aö komast á
vigvöllinn!” skrifaöi hann i dag-
bókina sina, fylgdist spenntur
með fréttum úr skotgröfunum og
þóttist þess umkominn að ávita
nágranna sina fyrir áhugaleysi
um striöiö. A endanum tókst aö
tróða Himmler gegnum kliku inn
i „Von der Tann” fótgönguliðs-
deildina en hetjuskapurinn lét á
sér standa, hann haföi ekki nema
rétt nýlokið nauösynlegum æfing-
um til manndrápa þegar striöiö
var bara allt i einu búiö. Hvilik
synd! Siöar meir reyndi Himmler
aö ljúga upp sögum um striðs-
þátttöku sina, hann hefði veriö
hetja en i þeim sögum var ekki
heil brú.
Þrátt fyrir aö svo illa hafi fariö
reyndi Himmler aö halda áfram i
hernum — hann tók meöal annars
þátt i áhlaupi hersins og Frei
Korps á Munchen kommúnista,
en missti af bardögunum — en
brátt kom i ljós aö herinn vildi
ekkert hafa með hann aö gera.
Faðir hans hvatti hann þá til aö
gerast bóndi og Himmler tók þvi
ekki fjarri, haföi raunar alltaf
haftáhuga á landbúnaöi. Óheppn-
in elti hann enn um sinn, hann
veiktist hastarlega og gat þvi ekki
farið úti praxis en settist þess i
staö á skólabekk, landbúnaöar-
deild tækniháskólans i Munchen.
Þar þótti hann kátur karl, vin-
gjarnlegur, hjálpsamur og dálitiö
leiöiniegur. Hann fór á grimuböll
klæddursem „Abdul Hamid, súlt-
an Tyrklands”, var árangurs-
laust skotinn i Maju nokkurri
Loritz og haföi gaman af aö éta
sælgæti. Jafnframt reyndi hann
aö halda áfram hernaöarbrölti og
hélt sig æ nálægt hernum: einnig
fékk hann inngöngu i flottan
stúdentaklúbb sem kallaöist
„Apollo” og reyndist honum er-
fitt. 1 stúdentaklúbbnum var
nefnilega aöaláherslan lögö á
bjórdrykkju og skylmingar,
magasýrur Himmlers þoldu ekki
bjórinn og kaþólskt uppeldi hans
bannaði honum aö taka þátt i ein-
vigjum. Hann gekk svo langt aö
fá sérstaka undanþágu félags-
skaparins frá bjórdrykkju en
reyndist þá ekki meira spennó en
svo ab á næsta aöalfundi var hann
felldur útúr félaginu. Þó haföi
honum áður tekist — i trássi viö
kirkjuna — að verða sér útium
nokkur ör i andliti eftir skylming-
ar, gaf siðan þeirri skýringu
undir fótinn aö þau væru eftir
snarpa bardaga fyrri heims-
styrjaldar.
Já, hann var góður kaþólikki,
Himmler, og trúöi likastil á guð.
„Mér finnst gaman i kirkju”
skrifaði hann oft I dagbókina sina
og er hann komst að þvi aö stúlka
sem hann var aö skjóta sig i var
vel kristin og fór daglega að éta
oblátu skrifaði hann: „Þetta er
dásamlegasta reynsla min
siöustu átta daga”. Þegar svo
umhverfið sem Himmler þótti
fint heimtaði annað en kirkjur lét
hann smátt og smátt undan um-
hverfinu en gaf guð upp á bátinn.
Þaö olli honum töluverðum
áhyggjum en annars velti hann
meira fyrir sér dægurþrasi en ei-
liföarmálum, fremur hjásofelsi
en guöi. Hann lærði að dansa til
aö vera gjaldgengur á árshátiö-
um og stundaði fjörug parti hjá
móöur áðurnefndrar Maju.
„Herbergið var búið eins og
kvennabúr og út i einu horninu
vartjaldfyrirmigogLu... (Nei —
Lu var karlmaður og hét Lud-
wig). Frau Loritz bar fram ákaf-
lega mikinn mat, fyrst kakó sem
ég hellti yfir buxurnar minar”.
Hann var ágætur strákur, litlaus
og venjulegur. Hann las upphátt
fyrir blindan mann sótti köku-
sneiö fyrir gamla og fátæka konu
og lék i leikriti hvers ágóöi rann
til svöngu barnanna i Vinarborg.
Hann var i þúsund milljón félög-
um, öllum ihaldssömum en eng-
um öfgaflokkum, haföi mikiö aö
gera og pesteraöi fjölskyldu sina
með föðurlegum áhyggjum.
„Elsku mamma” skrifaöi hann
móður sinni, „pabbi ætti ekki aö
leggja svona hart aö sér vib vinn-
una”. „Ernst litli” var ekki nema
fimm árum yngri bróöir hans
kallaöur, „Ég varö mjög ánægöur
meö einkunnirnar þinar. Þú mátt
samt ekki slaka á. Sér i lagi býst
ég viö þvi af þér aö þú takir þig á I
sögu. Vertu rólyndur. Vertu
góður, hugrakkur drengur og
góöur við mömmu og pabba”.
Verst var Gehard stóri bróöir
leikinn. Hann varð ástfanginn af
Paulu Stölzle og Himmler var
ekki skemmt. Hann skrifaöi
Paulu bréf: „Ef samband ykkar á
að verða hamingjurikt fyrir ykk-
ur tvö og til sóma fyrir þjóö okkar
sem á allt sitt undir heilbrigöum
og eölilegum fjölskyldum, veröur
aö fylgjast mjög vel og nákvæm-
lega meö þér og slaka þar hvergi
á. Þar sem hegðun þin er óöguö
og tilvonandi eiginmaöur þinn
alltof góöhjartaður tel ég þaö
skyldu mina aö gegna þessu hlut-
verki”. Siöan leigöi hann einka-
spæjara til aö fylgjast meö Paulu
og rannsaka fortið hennar, uns
Gebhard fór á taugum og sleit
trúlofuninni. Þetta sýnir það álit
Himmlers að konur ættu aö vera
sem Wagneriskar hetjur. Þetta
sýnir lika aö hann var helviskur
2. grein:
Smáborgarinn