Morgunblaðið - 12.01.2004, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 12. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar Jóhann-es Guðbjörnsson
fæddist á Ísafirði við
Skutulsfjörð 29.
október 1934. Hann
lést á Kanaríeyjum
á jóladag, 25. des-
ember síðastliðinn.
Gunnar var þriðja
barn hjónanna
Magnúsínu Guð-
mundsdóttur, f. 1.
júlí 1904, d. 15. júlí
1993, og Guðbjörns
Jóns Jónssonar skip-
stjóra og bónda á
Hafrafelli, f. í Vatns-
firði 13. júní 1905, d. 28. febrúar
1995. Foreldrar Magnúsínu voru
Sigríður Magnúsdóttir frá Naust-
um í Skutulsfirði, f. 10. febrúar
1876, og Guðmundur Guðmunds-
son frá Vatnsdal í Súgandafirði, f.
25. apríl 1876. Foreldrar Guð-
björns voru Jón Jónsson bóndi í
Vatnsfjarðarseli, f. 9. apríl 1865,
og Viktoría Sveinsdóttir, f. 1. des-
ember 1870. Gunnar var þriðja
barn foreldra sinna, hin eru: Jón-
as Guðbjörn, f. 20. mars 1932, d.
16. mars 2002, kvæntur Sólveigu
ur, f. 21. september 1987, og Sig-
ríður Ósk, f. 13. maí 1994. 2)
Gunnar Jóhannes, f. 15. ágúst
1969. Foreldrar Sigríðar voru
Guðlaug Sveinsdóttir, f. 12. júní
1907, d. 12. nóvember 1970, og
Helgi Felix Ásmundsson, f. 19.
janúar 1915, d. 3 janúar 2004.
Gunnar átti á seinni árum ynd-
islegt samband við Önnu Hjart-
ardóttur, f. 26. júní 1935, d. 8.
febrúar 1995. Anna var æskuvin-
kona Gunnars og áttu þau saman
góðar stundir.
Gunnar bjó á Ísafirði þar til
hann fór suður og var meðal ann-
ars mjólkurpóstur á Hafrafelli og
vann síðan ýmis störf til sjós og
lands. 1958 fór Gunnar til Reykja-
víkur og hóf þá nám við Iðnskól-
ann í Hafnarfirði og lauk þaðan
námi í bifvélavirkjun og lauk
meistaranámi í greininni. Hann
lærði á Bílaverkstæði Hafnar-
fjarðar og var verkstæðisformað-
ur á Skoda-verkstæðinu að námi
loknu. Hann starfaði í stuttan
tíma á bensínstöð Esso við Elliða-
árnar og hjá byggingafyrirtækinu
Brún. Eftir 1972 varð vörubíla-
akstur hans aðalstarf og starfaði
hann lengst af á Vörubílastöðinni
Þrótti og í fastri keyrslu fyrir
Vikurvörur. Útför Gunnars Jó-
hannesar fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Sörensen, f. 24. des.
1934, þau slitu sam-
vistum, kvæntist Arn-
heiði Símonardóttur,
f. 5. maí 1942; Oddur
Jón, f. 27. júlí 1933, d.
31. maí 1934; Aðal-
heiður Halldóra, f. 9.
nóvember 1938, d. 20.
júní 2003, gift Sigur-
vini Jónssyni, þau
slitu samvistum; Vikt-
or Sveinn, f. 18. júní
1942, kvæntur Guð-
ríði Pálsdóttur, f. 17.
nóvember 1942; og
Guðbjörg Magnúsína,
f. 13. júní 1944, gift Valdimari
Magnúsi Jónssyni, f. 13. mars
1945.
Gunnar kvæntist 29. október
1959 Sigríði Helgadóttur, f. 28.
maí 1936, d. 19. apríl 1989, og
eiga þau tvö börn, þau eru: 1)
Guðlaug Ósk, f. 20. mars 1963 gift
Indriða Rósenbergssyni, f. 30.
september 1957, börn þeirra Jó-
hann Kristinn, f. 23. janúar 1982,
unnusta hans Þórey Jóhannsdótt-
ir, f. 1. nóvember 1981, Gunnar
Örn, f. 1. júní 1983, Sigurður Eið-
Elsku pabbi minn.
Ég kveð þig með söknuði. Minn-
ingabrotin eru mörg, þú varst
pabbi minn. Þegar ég var lítil
varstu leikfélagi minn, huggari
minn og vinur minn.
Sá tími sem þú gafst mér er
ómetanlegur og nú í dag hugsa ég
um skautaferðirnar, skíðaferðirn-
ar, snjóhúsin sem við byggðum (þú
aðallega). Þú varst félagi en þú
varst einnig uppalandi, ég bar
virðingu fyrir þér og vildi ekki
glata henni. Þú gafst mér mikið,
allar sögurnar sem ég bý að, frá-
sagnir sem tengja mig við Vest-
firðina og þig.
Börnum mínum varstu ómetan-
legur, þú sinntir afahlutverkinu vel
og gafst þeim tíma og sýndir þeim
áhuga sem er þeim ómetanlegt í
dag þegar þau minnast þín. Þegar
ég þurfti á einhverjum að halda
leitaði ég til þín og þú varst alltaf
til staðar hvort sem ég notaði sím-
ann eða hitti þig, Ég hugsa um alla
vestrana sem við horfðum á sam-
an, allar frásagnirnar og hvað þú
hafðir gaman af tónlist og hve fal-
lega þú söngst.
Ef til vill er það svo í lífi alla
kvenna að faðirinn er sá maður
sem stendur þeim næst, þú ert
allavega sá maður í mínu lífi.
Ó pabbi minn,
hve undursamleg ást þín var.
Ó, pabbi minn, þú ávallt tókst mitt
svar.
Aldrei var neinn,
svo ástúðlegur eins og þú.
Ó, pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
(Þorsteinn Sveinsson.)
Ástarkveðja
Guðlaug Ósk Gunnarsdóttir.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast Gunnars, tengdaföður
míns. En það er margt sem kemur
upp í hugann þegar ég sest niður
og hugsa um þær síðustu stundir
sem við áttum saman nú um jólin,
úti á Kanaríeyjum, öll fjölskyldan
saman. En þannig leið þér best,
þar sem börnin og barnabörnin
voru þér svo kær.
Þú varst alltaf boðinn og búinn
til að taka þátt í öllu því sem við
Gulla tókum okkur fyrir hendur.
Þegar við t.d. réðumst í að byggja í
Gvendargeislanum varst þú manna
duglegastur við að aðstoða okkur.
Það voru ófáar stundirnar sem við
áttum saman þar í spjalli um lífið
og tilveruna, en alltaf voru þér þó
efst í huga barnabörnin. Það voru
margar ánægjustundirnar sem þú
eyddir með þeim í hesthúsinu og
öðrum frístundum, og það eru góð-
ar minningar sem þau eiga um afa
sinn.
Ég man þegar við gengum eftir
ströndinni fyrir jólin. Þú varst
ákveðinn í að hingað færum við
aftur, öll saman. En á einu augna-
bliki breyttist allt. Í hjarta okkar
verður þú ávallt með okkur, enda
veit ég að þú munt vaka og sofa yf-
ir fjölskyldunni þinni, sem var þér
allt. Elsku Gunni, ég vil þakka þér
fyrir þann tíma sem við áttum
saman og ég veit að lánsamari gat
ég ekki verið með tengdaföður.
Missir Gullu og Gunnars er mik-
ill, og ég bið þess að þau fái styrk í
sorg sinni.
Ég veit að þú ert ekki einn þar
sem þú ert núna, þar sem ástkær
eiginkona þín Sigríður Helgadóttir
lést langt fyrir aldur fram.
Elsku Gunni, ég kveð þig með
söknuði, hafðu bestu þakkir fyrir
allt og allt.
Þinn tengdasonur.
Indriði.
Hann afi minn var bara ekki
venjulegur afi, hann var fjörugur
og skemmtilegur. Hann hjálpaði
mér með hestana, teymdi undir
mér er ég þurfti á hjálp að halda.
Þegar ég og fjölskyldan mín
komum til Kanaríeyja var afi hress
og kátur. Þegar við fórum í rútuna
á leiðinni upp á hótel þá söng afi
með mér lög og þegar komið var
upp á hótel spiluðum við kana með
Gunnari og pabba.
Það var gaman hjá okkur á Kan-
aríeyjum, á jóladag fórum við og
skoðuðum fjöllin á Gran Canaria,
keyrðum veginn og afi var með
okkur.
Við fundum eina búð hátt uppi í
fjöllunum og þar var mikið útsýni.
Afi dáðist að himninum og útsýn-
inu og sagði við mig: Finnst þér
ekki að Þórey og Jóhann ættu að
hafa trúlofað sig í gær og ég sagði:
Jú mér finnst það. Kvöldið sama
dag var afi minn dáinn. Ég sakna
afa míns mikið.
Ástarkveðja
Sigríður Ósk Indriðadóttir.
GUNNAR JÓHANNES
GUÐBJÖRNSSON
✝ Þorbjörg Eiríks-dóttir fæddist að
Torfastöðum í Bisk-
upstungum 20. sept-
ember 1913. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi aðfaranótt
2. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar Þor-
bjargar voru hjónin
Sigurlaug Erlends-
dóttir, f. 29. júlí 1878,
d. 19. des. 1966, og
séra Eiríkur Þ. Stef-
ánsson, prestur og
prófastur að Torfa-
stöðum í Biskupstungum, f. 30.
maí 1878, d. 17. ágúst 1966. Þor-
björg átti einn bróður, Þórarin
Stefán, f. 29. júlí 1908, d. 23. febr-
úar 1926, og þrjá uppeldisbræður,
þá Kristin Jónsson frá Laug, sem
dó ungur 1926, Karl J. Eiríks, f.
15. júlí 1920, d. 9. september 1990,
og Gunnar H. Stephensen, f. 6.
maí 1931.
Þorbjörg giftist 3. júní 1943,
Ásgrími Jónssyni, frá Ytri-Húsa-
bakka í Skagafirði, f. 8. júní 1917,
d. 25. mars 1986. Börn Þorbjargar
og Ásgríms eru: 1) Guðrún Erla, f.
13. febrúar 1944, d. 18. mars 1997,
maki Sigurður Hjörtur Bene-
diktsson, f. 31. ágúst 1943, d. 2.
september 1998.
Börn þeirra eru Þor-
björg Erla, f. 17.
september 1967, El-
ín, f. 25. janúar 1971,
Benedikt, f. 28. júlí
1972 og Eiríkur, f.
26. ágúst 1975. 2)
Stefán, f. 24. júlí
1946, maki Sif Knud-
sen, f. 2. júlí 1950.
Börn þeirra eru
Guðmundur Elías, f.
23. janúar 1974 og
Sigurlaug, f. 6. októ-
ber 1978. 3) Konráð,
f. 19. júní 1951, maki
Elín Siggeirsdóttir, f. 6. október
1952. Börn þeirra eru Ásgeir, f.
18. desember 1970, og Karl, f. 24.
október 1972. 4) Eiríkur, f. 3. maí
1952, d. 20. september 1975.
Langömmubörnin eru átta.
Þorbjörg og Ásgrímur bjuggu
að Laugarvatni frá 1951 til 1972
en þá fluttu þau á Kaplaskjólsvegi
51 í Reykjavík. Árið 1989 flutti
Þorbjörg í Hamraborg 32 Kópa-
vogi og bjó þar meðan heilsa
leyfði. Hún dvaldist á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi
frá 1999.
Útför Þorbjargar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Fjórða ár nýbyrjaðrar þúsaldar
er gengið í garð með óvenjumiklu
blíðviðri og stillum sem einkennt
hafa haustið og jólaföstuna. Það er
eins og veðurguðirnir hafi viljað
sýna henni Þorbjörgu frænku
minni sem mesta virðingu þegar
hún kvaddi þetta tilverustig fyrir
fullt og allt. Andlát hennar bar að
með sama hætti og hún hafði lifað
öllu sínu lífi, virðulega og hljóðlátt.
Hún sofnaði að kveldi og vaknaði
ekki aftur til þessa lífs.
Stilling, hógværð og prúð-
mennska voru sterkustu lyndisein-
kunnir Þorbjargar. Hún var tígu-
leg í fasi, róleg og yfirveguð og
enginn sá henni bregða þegar stór-
viðri sorgar og erfiðleika dundu á
henni. Hún var hetjan sem á sinn
hljóðláta hátt lét ekkert buga sig
og var öðrum stoð og styrkur þeg-
ar á reyndi.
Ég minnist Þorbjargar fyrst
sem ungrar konu. Hún var há og
grönn og tíguleg í fasi og fram-
göngu. Þannig var hún einnig síð-
asta sinn er ég sá hana nær níræða
að aldri. Hún mundi þá ekki lengur
nöfn okkar, sem hittum hana, en
hún gat enn hlegið dátt, spjallað
um gamla tímann og lesið ljóð fyrir
viðstadda af þeirri snilld sem fáum
er gefin nú til dags.
Þorbjörg var ljóðelsk og kunni
ógrynni ljóða og sagna frá gamalli
tíð. Það var óbrigðult að leita til
hennar ef fletta þurfti upp ljóði
eða rekja eitthvað sem kom upp í
hugann og maður var ekki viss um.
Ef Þorbjörg hafði ekki svarið á
reiðum höndum vissi hún hvar átti
að fletta því upp. Oft gátum við
setið tímunum saman, eftir að hún
flutti í Hamraborgina, drukkið
neskaffi, lesið saman ljóð og rifjað
upp gamla daga. Vildi ég nú að ég
hefði skrifað ýmislegt eftir henni
meðan ég mundi það nógu vel.
Tvö síðustu ár hefur Þorbjörg
fjarlægst veröldina smám saman
og var svo komið undir lokin að
hún þekkti varla sitt nánasta fólk,
nema hvað alltaf kom sérstakur
glampi í augun þegar synir hennar
birtust eða töluðu til hennar. Þó
var oftast hægt að ná til hennar
með því að hafa yfir einhverjar
ljóðlínur. Allt fram á síðasta dag
gat hún þá gripið þráðinn og
spunnið áfram. Eins tók hún við
sér ef hún heyrði gamalkunnug
nöfn eða tilfærð voru orðatiltæki
sem hún gat tengt ákveðnu fólki
sem hún hafði þekkt.
Þorbjörg var einstaklega trygg-
lynd og umhyggjusöm og hún
sýndi til dæmis því fólki sem verið
hafði vinnufólk á Torfastöðum hjá
foreldrum hennar einstaka rækt-
arsemi, heimsótti það og annaðist
ef það veiktist og veit ég að hún
gerði þetta jafnvel eftir að hún var
sjálf orðin háöldruð.
Þorbjörg og móðir mín voru
bræðradætur, fæddar sama mán-
aðardag með eins árs millibili.
Þegar þær voru um fermingu var
mamma um tíma á Torfastöðum
hjá Eiríki og Sigurlaugu. Þá
tengdust þær frænkurnar vináttu-
böndum sem aldrei bar skugga á
þótt hvorug hefði þar um mörg
orð.
Þær bjuggu báðar mestallan
sinn búskap í Árnessýslu, mamma
í Hraungerðishreppnum og Þor-
björg á Laugarvatni þar sem Ás-
grímur rak garðyrkjustöð um
langt árabil. Báðar eignuðust fjög-
ur börn á svipuðu reki og hefur
vinátta og traust sem þær frænkur
lögðu grunninn að haldist meðal
afkomenda þeirra, þótt oft sé vík
milli vina og fundir ekki alltaf tíðir.
Þorbjörg og Ásgrímur byggðu
sér hús á Laugarvatni með lítilli
íbúð í austurenda þar sem Sig-
urlaug og Eiríkur höfðu búið sér
heimili eftir að Eiríkur hætti
prestskap. Þarna bjó stórfjölskyld-
an í mörg ár. Ég var svo lánsöm að
eiga þau að þegar ég var vetrar-
part í Héraðsskólanum og seinna í
Menntaskólanum. Síðasta veturinn
minn þar leigðum við hjónin í kjall-
aranum hjá Þorbjörgu og Ásgrími.
Þá var ekki við annað komandi af
þeirra hálfu en að hafa okkur í há-
degismat þá daga sem við vorum í
skólanum. Fyrir þetta og alla
tryggðina fyrr og síðar þökkum við
nú.
Þetta var skemmtilegt heimili,
krakkarnir fjörugir og músíkalsk-
ir, Eiríkur frændi virðulegur og
hægfara en leyndi á sér og það
voru forréttindi að fá að koma inn í
skrifstofu til hans og heyra hann
segja frá afa og þeim bræðrum
þegar þeir voru ungir skólapiltar í
Reykjavík.
Uppi sat Sigurlaug, hafsjór af
fróðleik og mannviti. Hún var sí-
skrifandi og sat ævinlega á rúminu
og skrifaði á hné sér þá fallegustu
rithönd sem ég hefi séð. Veit ég að
margir eiga bréf frá henni sem eru
geymd sem dýrgripir.
Yfir öllu þessu vakti Þorbjörg
með sinni hæglátu ró og hélt öllu í
skorðum. Hún þurfti aldrei að
hækka róminn en gat hvesst augun
og sett aukinn þunga í orð sín án
hávaða þegar mikið lá við. Ég man
t.d. þegar synir hennar voru komn-
ir, einu sinni, með drulluga haga-
lagða inn í þvottahús og ætluðu að
þvo þá í þvottavélinni. „Það verður
ekki af því,“ sagði móðir þeirra
með festu og þar við sat. En ég er
viss um að hún gaf þeim ráð til að
leysa málið á annan hátt. Þorbjörg
hafði gaman af athafnasemi strák-
anna og studdi þá þótt hún léti þá
ekki komast upp með að vaða inn
með hagalagða eða leirinn sem hið
ágæta leirfélag ungra drengja á
Laugarvatni gerði ýmsar tilraunir
með. Leirinn tóku þeir úr flaginu
fyrir framan Menntaskólann og
hafði móðir þeirra gaman af fram-
taksseminni, þótt lítið yrði úr stór-
iðju á þessu sviði hjá piltunum.
Þegar börnin voru vaxin úr grasi
fóru Þorbjörg og Ásgrímur að
ferðast bæði hér heima og erlend-
is.
Þau ferðuðust víða innanlands
og höfðu gaman af að fara um lítt
troðnar slóðir. Á þessum ferðum
gerði Þorbjörg sér far um að heim-
sækja gamla vini og ættingja sem
hún hélt alla tíð tryggð við. Þau
heimsóttu syni sína erlendis og
höfðu mikla ánægju af. Mesta æv-
intýrið hefur Þorbjörgu líklega
þótt Kanadaferð, sem þau fóru í og
komu meðal annars í hús Stephans
G. Stephanssonar en Þorbjörg
hafði hitt hann á æskuárum sínum
heima á Torfastöðum en þangað
kom Stephan í seinni Íslandsferð
sinni.
Þorbjörg hafði miklar mætur á
ljóðum Stephans og kannski má
segja að þau hafi haft að mörgu
leyti lík lífsviðhorf. Ég get ekki
annað en hugsað til Þorbjargar
þegar ég les formála Sigurðar
Nordal í Andvökum Stephans þar
sem hann segir að hann hafi í ljóð-
um sínum haldið tilfinningum sín-
um í skefjum þegar þær voru heit-
astar. Honum hafi ekki fundist sér
samboðið að láta þær í ljós með
stóryrðum. Sigurður vitnar í orð
Stephans þar sem hann segir: „Ég
kýs mér tilfinninguna, sem gengur
um fáorð og aðhlynnandi, með við-
kvæmni í svipnum og hlýindi í
handtökunum.“ Með þessum orð-
um sem gætu verið einkunnarorð
Þorbjargar kveðjum við systkinin
hana og sendum fjölskyldu hennar
innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún S. Þórarinsdóttir.
Elskuleg amma mín er látin á
91. aldursári. Ég vil minnast henn-
ar með nokkrum orðum. Þorbjörg
amma ól mig upp að mestu leyti og
á ég henni mjög margt að þakka.
Hún var mér og mínum yndislega
góð og bar hag okkar ætíð fyrir
brjósti. Ég met mikils allt það
góða sem amma kenndi mér, gerði
fyrir mig og allar okkar samveru-
stundir í gegnum tíðina. Mér
fannst alltaf amma mín engri ann-
arri lík. Svo hlý og notaleg, róleg
og góð. Það var ekki sjaldan sem
ég fékk að heyra þessa setningu
frá ömmu minni á mínum yngri ár-
um. „Elsku hjartans Þorbjörg mín!
Mér þykir svo vænt um þig og
þess vegna er ég sífellt með þessar
áhyggjur af þér“.
Ég kveð hana ömmu mína með
söknuði en jafnframt þakklæti.
Minning hennar mun lifa með mér
um ókomna tíð. Kærar þakkir til
ykkar allra sem önnuðust og hugs-
uðu vel um hana ömmu.
Þorbjörg Erla Sigurðardóttir.
ÞORBJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR