Morgunblaðið - 16.01.2004, Síða 42

✝ Finnbogi GunnarJónsson fæddist á
Sölvabakka í Austur-
Húnavatnssýslu 7.
júlí 1930. Hann lést á
Landspítalanum 9.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Guðmundsson, f.
26. nóv. 1892, d. 3.
júlí 1992, og Magða-
lena Karlotta Jóns-
dóttir, f. 7. des. 1892,
d. 3. apríl 1972.
Systkini Finnboga
eru: Jón Árni, f. 5.
maí 1921, d. 5. júlí
1935, Guðmundur Jón, f. 17. mars
1925, d. 13. maí 1983, Guðný Sæ-
björg, f. 14. nóv. 1926, Ingibjörg
Þórkatla, f. 25 sept. 1928, Sigurð-
ur Kristinn, f. 8. ágúst 1933, og
Jón Árni, f. 7. okt. 1937.
Finnbogi kvæntist 9. júlí 1955
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sig-
urbjörgu Jóhönnu Sigfúsdóttur
frá Grýtubakka í Höfðahverfi í S-
Þingeyjarsýslu. Börn þeirra eru:
1) Jóhanna, f. 14. feb. 1956. 2)
Birgir Karl, f. 26. júlí 1958, hann
er kvæntur Ameliu
Rosu Fernandes,
saman eiga þau tvö
börn, þau Alexander
Luis, f. 1. feb. 1996,
og Danielu Soffiu, f.
7. mars 2000. Fyrir
átti Birgir tvo syni,
þá Bjarka Þór, f. 15.
apríl 1976, hans son-
ur og sambýliskonu
hans Ingu Rutar, f.
29. nóv. 1978, er
Hermann Óli, f. 25.
feb. 2001, og Ómar,
f. 15. apríl 1987. 3)
Sigfús Hermann, f.
11. okt. 1962, d. 21. des. 1999.
Finnbogi ólst upp á Sölvabakka
og vann þar við hefðbundin
sveitastörf og smíðavinnu. Hann
fluttist til Reykjavíkur árið 1955
og hóf þá störf í Landsmiðjunni og
vann þar til sjötugs. Hann lauk
námi árið 1960 frá Iðnskólanum í
plötu- og ketilsmíði. Síðustu árin
starfaði hann hjá Scanver.
Útför Finnboga fer fram í Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Kynni okkar Finnboga, sem við
ávallt kölluðum Boga, voru ekki sér-
lega mikil á þeim árum, sem hann
dvaldi á æskuheimili sínu fyrir norðan.
Ég vissi þó að hann fór ungur að vinna
eins og þá var títt og að hann kynntist
af eigin raun margbreytilegum veðra-
brigðum náttúrunnar, sem stundum
voru hörð á þeim árum. Samt sáumst
við alloft og mér er minnisstætt hve
rösklega hann gekk að verki er við eitt
sinn unnum saman einn eða tvo daga.
Eftir tvítugsaldur nam hann járn-
smíði í iðnskóla og starfaði á því sviði
eftir það nær allan sinn aldur, lengst
af í Landssmiðjunni og síðan fyrir-
tækjum sem tóku við af henni. Síðast
vann hann í hlutastarfi við lagerstörf.
Kynni okkar Boga áttu eftir að
aukast. Örlög höguðu því svo að við
kvæntumst systrum og varð ráðahag-
ur beggja til gæfu. Þar með tengd-
umst við systkinahópi sem er óvenju-
lega samhentur. Fjölmörg tækifæri
hafa verið notuð til að hittast, stund-
um yfir helgi í sumarbústöðum.
Systkinin og makar þeirra hafa þann-
ig efnt til gleðifunda og ræktað sam-
hug og vináttu. Nú er öðru sinni
höggvið skarð í þennan hóp.
Þau Bogi og Sigurbjörg áttu heim-
ili sitt í Reykjavík, lengst af í Drápu-
hlíð 33. Þangað hefur alltaf verið gott
að koma, heimilið fallegt, hjónin sam-
hent um glaðværð, hlýju og rausn,
sem stundum stappaði nærri ofrausn.
Er tæpast ofsagt að þar hafi „staðið
skáli um þjóðbraut þvera“ búinn
krásum hverjum þeim sem að garði
kom. Þau hjónin hafa líka iðulega
veitt skjól á heimili sínu ungmennum
til lengri eða skemmri dvalar þegar
þau hafa þurft á því að halda. Í þeim
hópi voru börn okkar hjóna. Þá hafa
þau einnig að verulegu leyti alið upp
sonarson sinn sem er efnispiltur.
Bogi var fyrst og síðast starfsmað-
ur og heimilisfaðir, en hann var líka
góður félagi í vinahópi. Honum varð
sjaldan misdægurt og svo samvisku-
samur að fágætt var að hann vantaði í
vinnu á sínum langa starfsferli. Hann
var hæglátur og jafnvel dulur við
fyrstu kynni, en glaður á vinafundum,
góðum gáfum gæddur, rökvís og orð-
heppinn og lét ekki eiga hjá sér í orð-
um ef honum þótti máli skipta. Hann
var yfirlætislaus maður, traustur,
vinfastur og hlýr og hjálpfýsi var hon-
um eðlislæg og því eins og sjálfsögð.
Margvísleg greiðasemi hans og
þeirra hjóna við okkur Helgu verður
aldrei fullþökkuð.
Hann veiktist í nóvembermánuði
og er nú allur. Drengur góður er
genginn.
Við Helga þökkum Boga fyrir vin-
áttu hans og velgjörðir í okkar garð
og biðjum honum blessunar í nýjum
heimkynnum. Við sendum Sigur-
björgu og allri fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Pálmi Jónsson.
FINNBOGI
GUNNAR JÓNSSON
Með örfáum orðum langar okkur til
að minnast Boga í Drápuhlíðinni.
Öllum þeim sem kynntust honum
þótti vænt um hann því hann var
þessi trausti og tryggi maður sem
alltaf var til staðar með sitt hlýja
hjarta. Hann var einn af þeim, sem
ekki höfðu mörg orð um sjálfan sig og
gerði hlutina án umræðu og án þess
að margir tækju eftir en þegar hann
talaði var tekið mark á honum. Hann
var þó jafnan viðræðugóður og
skemmtilegur í glöðum hópi enda
húmoristi góður.
Bogi var einstaklega greiðvikinn
og var allt gert með lipurð og allt virt-
ist vera sjálfsagt sem átti að gera.
Sigurbjörg og Bogi voru einstak-
lega samrýnd hjón. Sigurbjörg ráð-
lagði okkur að þegar við fyndum okk-
ur maka þá ætti hann/hún að vera
vinur okkar því það skipti miklu máli í
hjónabandi. Hún talaði af reynslu því
varla er hægt að hugsa sér annað
þeirra án þess að nefna hitt.
Bogi var einstaklega barngóður og
tók utan um öll þau börn sem hann
hitti með sínum stóra faðmi. Þar var
endalaust pláss. Okkur er það sér-
staklega minnisstætt þegar við vor-
um börn og þau Sigurbjörg voru að
koma norður, þá gaf hann sér tíma
með okkur börnunum eða tók okkur
með í bíltúra.
Bogi kallaði okkur prestslömbin
því áður fyrr var lömbum prestsins
komið fyrir hjá bændum í sókninni.
Hjá þeim fengum við prestslömbin
oft eitthvað sem við höfðum ekki
smakkað áður og eru margar ljúfar
minningar tengdar ýmsum vörum
sem þykja sjálfsagðar í dag en í þá
daga voru þær dekur þeirra hjóna við
okkur.
Við Akursbörnin áttum hauk í
horni þar sem þau hjón voru. Oft vor-
um við krakkarnir í skóla fyrir sunn-
an en foreldrar okkar enn fyrir norð-
an. Ávallt stóð heimili þeirra okkur
opið sem við værum þeirra eigin börn.
Sú var einnig raunin með fleiri úr
systkinabarnahópnum, sem komu ut-
an af landi. Ástæðan var fyrst og
fremst sú að á heimili þeirra fann
maður fyrir slíkri hlýju frá þeim báð-
um, að heimþráin gleymdist. Ósjald-
an sögðu þau við okkur: „pabbi þinn
eða mamma þín“ og áttu þá við hvort
annað.
Minningarnar hrannast upp hjá
hverju okkar systkinanna en hér skal
látið staðar numið.
Elsku Sigurbjörg frænka okkar
hefur misst mikið, það hafa Jóhanna,
Birgir og fjölskylda hans líka gert.
Við og fjölskyldur okkar kveðjum
Boga með söknuði og biðjum Guð að
gefa ykkur styrk í sorginni.
Nína Margrét, Jóhanna
Erla og Jón.
Margar góðar og hlýjar minningar
koma upp í huga okkar er við minn-
umst Boga. Minningar um indælan
mann sem reyndist öllum svo vel.
Hann var einstaklega barngóður og
tók okkur systrum alltaf eins og við
værum hans.
Ljúfar hafa stundirnar verið í
Drápuhlíðinni hjá Sigurbjörgu og
Boga þar sem andrúmsloftið er svo
rólegt og yfirvegað. Alltaf nægur tími
til að spjalla í rólegheitum um málefni
líðandi stundar og ekki síst hvað væri
að frétta af hinum og þessum skyld-
mennum.
Við minnumst einkanlega eins dags
á ári þar sem Bogi kom oft við sögu en
það er sprengidagurinn. Ef við vorum
á ferðinni fyrir sunnan var okkur allt-
af boðið í saltkjöt og baunir en ef við
vorum fjarri fengum við sendan bita
eða fengum símtal.
Elsku Sigurbjörg, Jóhanna, Birgir
og fjölskylda. Við sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur. Guð
veri með ykkur.
MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 16. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ HólmfríðurSnorradóttir
fæddist í Reykjavík
20. apríl 1938. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
6. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Snorri Hólm
Vilhjálmsson múr-
arameistari, f. 25.
júní 1906, d. 25.
ágúst 1979, og kona
hans Sólbjörg Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 4. maí 1913,
d. 28. september
1966. Önnur börn þeirra eru:
Kristín, f. 5. maí 1934, d. 1. júlí
1967, Guðmundur, f. 28. mars
1936, Vilhjálmur Heiðar, f. 26.
maí 1942, Anna Halldóra, f. 16.
mars 1947, d. 31. desember 1984,
og Sólveig, f. 16. júlí 1956, d. 24.
ágúst 1996.
Hólmfríður giftist 31. mars
1961 Hilmari Guðjónssyni bif-
vélavirkjameistara, f. 7. febrúar
1934. Þau slitu síðar samvistum.
Börn þeirra eru: 1) Sólbjörg,
húsmóðir og nemi við Kenn-
araháskóla Íslands,
f. 26. október 1961,
gift Ólafi Magnús-
syni húsasmíða-
meistara, f. 19. febr-
úar 1959, synir
þeirra eru Magnús
Þór, f. 8. maí 1984,
d. 19. mars 1994,
Ingi Þór, f. 5. janúar
1999 og Aron Smári,
f. 14. nóvember
2001, 2) Hilmar Þór,
doktor í hagfræði
og sérfræðingur hjá
Alþjóðabankanum,
f. 28. apríl 1963, 3)
Guðjón Ingi rafvirkjameistari f.
13. febrúar 1966.
Hólmfríður lauk barnaskóla-
prófi í Njarðvík og stundaði síðan
nám við Gagnfræðaskóla Kefla-
víkur. Hún lauk prófi frá Hús-
mæðraskólanum á Staðarfelli ár-
ið 1955. Auk húsmóðurstarfa var
Hólmfríður lengst af starfsmaður
við mötuneyti Varnarliðsins á
Keflavíkurflugvelli.
Útför Hólmfríðar fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag kveð ég móður mína, Hólm-
fríði Snorradóttur, með trega og
söknuð í huga. En ég er líka glaður
yfir að hafa svo lengi notið hlýju og
leiðsagnar þessarar yndislegu og
merku konu þau ár sem hún lifði.
Hún var alltaf tilbúin að fórna öllu
sem hún átti til þess að mér og systk-
inum mínum, Sólbjörgu og Guðjóni
Inga, mætti líða betur og við værum
hamingjusamari. Hún var alltaf
traustust og best þegar mest á
reyndi. Við erum þakklát Guði fyrir
að hafa átt hana fyrir móður.
Það varð hlutskiptin að vera lengi
við nám í Bandaríkjunum og síðar
við störf fyrir Alþjóðabankann í
Bandaríkjunum, Lettlandi og Víet-
nam. Það var erfitt sérstaklega eftir
að mamma veiktist. Hún hvatti mig
samt alltaf til að halda áfram og á því
varð engin breyting þegar bankinn
vildi að ég færi til starfa til Hanoi í
Víetnam fyrir hálfu ári. Þrátt fyrir
fjarlægðina vorum við mamma í sím-
sambandi hvern einasta dag. Hún
var alltaf minn tryggasti vinur og
besti ráðgjafi. Við áttum margar
gleðistundir saman bæði heima og
erlendis. Bæði höfðum við áhuga á
sögu lands og þjóðar. Þegar ég var
heima fórum við oft í ferðalög t.d. á
slóð Njáls sögu og Laxdæla sögu.
Við höfðum yndi af því að rekja at-
burðarás þessara miklu sagna og
virða fyrir okkur landslagið og stað-
hætti. Mér er einnig sérstaklega
minnisstætt þegar við mamma vor-
um á ferðalagi um Suðurland og við
fórum að Keldum og hún sagði mér
sögu Guðmundar Brynjólfssonar
langalangafa síns, sem oft var kall-
aður Guðmundur ríki. Þegar ég kom
heim reyndum við systkinin alltaf að
njóta þess að vera með mömmu. Við
gistum þá gjarnan á hótelum og
borðuðum saman. Mér eru sérstak-
lega minnisstæðar samverustundir
okkar á Hótel Valhöll á Þingvöllum,
á Hótel Örk í Hveragerði og á Hótel
Borg í Reykjavík.
Einnig fórum við mamma nokkr-
um sinnum saman til útlanda, til
Skotlands, Danmerkur, Færeyja og
til Lettlands. Þegar ég var við störf á
vegum Alþjóðabankans í Lettlandi
kom hún þangað í heimsókn. Sam-
starfsmenn Alþjóðabankans vissu að
hún var nýkomin úr skurðaðgerð.
Sérstakar ráðstafanir voru gerðar til
að taka á móti henni á flugvellinum
og starfsmenn flugvallarins með-
höndluðu hana eins og þjóðhöfð-
ingja. Hún leit á mig og spurði hvaða
vesen þetta væri. Hún vildi aldrei
láta hafa fyrir sér. Í Lettlandsferð-
inni dáðist ég að dugnaði hennar að
ferðast um landið. Hún hafði orð á
því hvað fólkið væri myndarlegt og
vel klætt. Hún hafði mikla ánægju af
að sjá hvernig þjóðfélagið var að
breytast og lífskjör fólksins að
batna. Hún fann þó sárt til þess að
sjá fólk á götunni betla. Inni í skáp
heima hjá mér hafði safnast mikið
magn smápeninga. Eitt kvöldið
skipti hún þessu safni í litla plast-
poka og bað mig að koma með sér í
göngutúr. Í hvert sinn sem hún sá
betlara tók hún upp poka fullan af
peningum og rétti fram. Þannig var
mamma. Hún fékk mörg falleg bros
þetta kvöld.
Um sumarið árið 2000 fórum við
mamma til Skotlands. Við heimsótt-
um meðal annars Carberry Tower
kastala en þar hafði mamma dvalið
með kirkjukór Ytri-Njarðvíkur-
kirkju fyrir meira en tveimur ára-
tugum. Hún átti góðar minningar úr
þeirri ferð, sem hafði verið skipulögð
af sr. Páli Þórðarsyni, þáverandi
sóknarpresti í Njarðvík. Það var tek-
ið afar vel á móti mömmu og ekki
fengum við að greiða neitt fyrir veit-
ingarnar þennan dag. Við mamma
gerðum okkur líka margt til
skemmtunar. Við ferðuðumst um há-
lendi Skotlands og fórum í siglingu á
Loch Ness-vatninu fræga þar sem
sumir telja að Loch Ness-skrímslið
dvelji. Eftir siglinguna fórum við á
veitingastað og borðuðum. Ég
spurði mömmu hvort hún hefði séð
skrímslið. Hún svaraði: „Ég sá ein-
kennilega langar gárur sem mynd-
uðust á vatninu á svæði. Þetta gæti
vel hafa verið skrímslið.“ Við hlóg-
um.
Eftir að mamma veiktist hélt hún
áfram að sinna heimili sínu og hlúa
að vinum og ættingjum. Hún orti
ljóð og skrifaði barnabók. Bókin
hennar, Álfarnir í Grænadal, kom út
árið 2001 og var seld í bókabúðum
um land allt. Nokkrum sinnum var
hún beðin að heimsækja dagheimili
og skóla og lesa upp fyrir börnin. Þó
að heilsan væri misjöfn reyndi hún
að sinna þessu og hún naut þess að
tala við börnin. Lesið var upp úr bók-
inni hennar á Álfahátíð í Reykjanes-
höll á þrettándanum 2004 að við-
stöddu miklu fjölmenni. Svo vildi til
að þessi atburður átti sér stað á svip-
uðum tíma og mamma skildi við.
Dóttursynir hennar Ingi Þór og Ar-
on Smári Ólafssynir voru meðal við-
staddra þetta kvöld. Þeir skemmtu
sér vel enda þekktu báðir vel söguna
hennar ömmu sinnar.
Þegar mamma dó komum við syst-
kynin saman til að ræða um útför
hennar. Okkur varð að orði að nú
hefði komið sér vel að geta talað við
mömmu því hún starfaði í kirkjukór í
áratugi og hafði oft valið sálma við
úfarir ættingja sinna. Skyndilega
var eins og Sólbjörg systir mín fengi
hugboð. Hún fór inn í svefnherbergi
mömmu og tók biblíuna hennar. Aft-
ast í biblíunni var bréf í umslagi með
lista yfir sálmana sem mamma vildi
við útför sína. Í niðurlagi bréfsins
skrifaði mamma: „Aðeins punktað
niður til að auðvelda börnum og ætt-
ingjum, þegar stundin kemur.“
Þannig var mamma. Hún var alltaf
að leiðbeina og hjálpa.
Við systkinin kveðjum mömmu
okkar með meiri trega en orð fá lýst
og söknum hennar sárt. En við erum
líka þakklát Guði fyrir að hafa átt
þessa yndislegu konu fyrir móður.
Hún var ekki bara móðir okkar. Hún
var okkar trúnaðarvinur og okkar
besti ráðgjafi fram til hinstu stund-
ar. Minning hennar lifir björt í hjört-
um okkar. Guð blessi minningu móð-
ur okkar, Hólmfríðar Snorradóttur.
Hilmar Þór Hilmarsson.
Elsku amma Lillý.
Nú ert þú komin til Guðs. Okkur
þótti svo gaman að koma til þín á
Holtsgötuna og leika okkur hjá þér.
Við skemmtum okkur saman, hlóg-
um og dönsuðum. Þú varst með svo
mikið dót handa okkur við rúmið þitt
og það var svo gaman að tala við þig.
Það var líka svo gott að sitja í stóra
mjúka rúminu þínu og hlusta á þig
lesa fyrir okkur. Þú áttir svo margar
bækur. Okkur þótti alltaf mest gam-
an að hlusta á söguna þína um álf-
ana. Það var svo notalegt að vera hjá
þér. Við fengum alltaf ís eða annað
góðgæti. Við vildum bara vera hjá
þér. Við vissum að stundum leið þér
ekki vel og heima hjá mömmu og
pabba fórum við með bænirnar fyrir
þig á hverju kvöldi. Nú vitum við að
þú ert farin til Guðs og nú líður þér
vel.
Við bræðurnir þökkum ömmu ást
og umhyggju í okkar garð og biðjum
englana að gæta hennar í landinu ei-
lífa.
Við kveðjum ömmu Lillý hinstu
kveðju með þessum ljóðlínum, sem
minna okkur á vonina um eilíft líf og
kærleika.
Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi lund,
og lukkan hún er eilíf, þó hverfi um stund.
(Matt. Joch.)
Ingi Þór og Aron Smári.
Lillý frænka er nú fallin frá eftir
erfiða sjúkdómslegu. Þvílíkt æðru-
leysi og dugnaður sem hún sýndi í
baráttunni var eftirtektarvert. Alltaf
gat hún séð eitthvað bjart í gegnum
erfiðleikana, hafði einstakt lag á að
róa okkur ef við virtumst uggandi yf-
ir ástandinu. Slíkt æðruleysi er ekki
síður merkilegt í ljósi þess að í raun-
inni var hún að takast á við þetta í
fimmta sinn og vissi undir það síð-
asta nákvæmlega hvað biði sín, þar
sem hún hefur setið við dánarbeð
þriggja systra sinna og móður sem
allar greindust mjög ungar og lutu
allar í lægra haldi fyrir sama sjúk-
dómnum. Við leyfðum okkur að vona
að hún myndi sleppa þar sem hún
greindist mun eldri en þær.
Lillý var kletturinn í fjölskyld-
unni, mjög heilsteypt manneskja og
hugsaði um okkur eins og hún ætti
okkur. Hún hafði einnig yfirsýn yfir
allt sem var að gerast í kringum sig.
Hún var mjög fróðleiksfús, vissi t.d.
allt um ættfræði fjölskyldunnar,
hafði gaman af því að teikna og ekki
síst að semja ljóð. Þá lét hún draum-
inn sinn rætast, gaf út barnabók,
HÓLMFRÍÐUR
SNORRADÓTTIR