Morgunblaðið - 13.02.2004, Qupperneq 47

lenskuskor Háskóla Íslands, þar
sem við kenndum saman nokkur
námskeið um bókmenntir síðari alda
og unnum að fjarkennslumálum.
Hann var skorarformaður íslensku
um skeið og reyndist röggsamur og
framsýnn. Við áttum líka gott sam-
starf á vettvangi Félags um 18. ald-
ar fræði, en hann var einn af stofn-
endum þess. Matthías var án efa
einn áhrifamesti og frumlegasti
túlkandi okkar á fræðasviði ís-
lenskra bókmennta síðari alda. Af-
köst hans og hugmyndaauðgi voru
með ólíkindum og eftir hann liggja
yfirgripsmikil rit um bókmenntir og
hugarheim Íslendinga allt frá lær-
dómsöld og fram á okkar daga.
Framan af ritaði hann einkum um
módernisma og sagnagerð 19. og 20.
aldar, en síðar helgaði hann sig að
mestu 18. aldar fræðum, auk rann-
sókna á galdraöldinni. Matthías
breytti um margt sýn manna á ís-
lenska bókmenntasögu og dró fram
þætti sem legið höfðu í láginni, ekki
síst hið villta, öfgafulla og órökræna
sem hefur verið snar þáttur í mann-
legri tilveru á öllum tímum, þótt þeir
sem trúa á skynsemina eigi stundum
erfitt með að viðurkenna það.
Matthías lét til sín taka á fleiri
sviðum og vann ötullega að netvæð-
ingu fræðanna á síðari árum. Hann
var stofnandi vefritsins Kistunnar
og hafði lag á því að höfða til al-
mennings með skrifum sínum, enda
hafði hann lifandi áhuga á öllum
sköpuðum hlutum. Hann miðlaði
fræðunum af ástríðu og sannfæring-
arkrafti. Matthías var máttugur
töframeistari og rúnafræðingur og
margir yngri fræðimenn sóttu inn-
blástur til hans. Það voru forréttindi
að fá að starfa með slíkum manni og
hans verður sárt saknað.
Ég færi eftirlifandi eiginkonu
hans, Steinunni Ólafsdóttur, dætr-
um og fjölskyldu, innilegar samúð-
arkveðjur. Matthías var einstakur
maður og minningin um hann lifir.
Sveinn Yngvi Egilsson.
Ég sá Matthías Viðar fyrst fyrir
rúmum 25 árum í Árnagarði. Það
var sannarlega ekki annað hægt en
að taka eftir því hvar sá maður fór
því um hann var hægt að segja eins
og Sigurður Nordal sagði um Jó-
hann Sigurjónsson; Andlitið var svo
fagurt, að jafnvel karlmenn gátu
ekki að því gert að horfa á það sér til
augnayndis ... Matthías átti ýmislegt
sameiginlegt með Jóhanni, báðir
voru (ný)rómantískir, (meló)drama-
tískir bóhemar á yngri árum, báðir
voru ólæknandi bjartsýnismenn sem
víluðu ekki fyrir sér, fyrr né síðar,
að búa til tækifæri þar sem engin
voru áður. Fyrri hlutann af kynnum
mínum af Matthíasi vorum við
ósammála um næstum allt sem máli
skipti - en við vorum sammála um að
vera það. Matthías átti það til að
vera stríðinn, sérstaklega ef viðmæl-
andinn tók sig hátíðlega. Hann var
hins vegar sjaldan meinstríðinn og
rætni átti hann ekki til. Við hittumst
ekki oft af því að ég bjó í útlöndum
en þegar við hittumst töluðum við
mikið saman um fræðin og til-
veruna. Það var ekki hægt annað en
hrífast af hinum leitandi, opna
áhuga Matthíasar á ást og útlegð,
einförum og utangarðsmönnum,
geðveiki og galdramönnum sem fáir
fræðimenn höfðu sinnt og enn færri
tengt saman í tilgátum og kenning-
um eins og hann gerði. Hann breytti
íslenskri bókmenntasögu. Síðasta
áratug, eftir að ég kom heim, dýpk-
aði og þroskaðist vinátta okkar
smám saman og Matthías Viðar
varð mér sá vinur sem ég syrgi nú.
Hann fann hamingjuna um leið og
hann fann Steinunni Ólafsdóttur og
hann hlakkaði til að koma aftur til
kennslu og hlakkaði til að ljúka við
eldri rannsóknarverkefni og byrja á
nýjum. Hann gaf okkur mikið og
fegin hefðum við viljað endurgjalda
honum eitthvað af því. Við Kristján
sendum okkar hlýjustu samúðar-
kveðjur til Steinunnar og litlu dætr-
anna þeirra.
Dagný.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2004 47
✝ Þorsteinn Lövefæddist á Ísafirði
21. ágúst 1910. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 7. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sophus Carl Löve,
skipstjóri og vita-
vörður á Horni, f. 31.
janúar 1876, d. 2.
ágúst 1952, og kona
hans Agnes Veronika
Jónsdóttir, f. 17. júlí
1876, d. 2. apríl 1952.
Systkini Þorsteins
voru Davíð, sjómað-
ur í New York, f. 1. mars 1903, d.
23. mars 1974; Áslaug húsmóðir í
Reykjavík, f. 12. júlí 1905, d. 27.
nóv. 1984; Soffia, húsmóðir á Ísa-
firði, f. 27. október 1907, d. 14. nóv-
ember 1999; Áskell, lést nokkurra
vikna. Systkini Þorsteins samfeðra:
Áskell, dr. í grasafræði og prófess-
or við kanadíska og bandaríska há-
skóla, f. 20. október 1916, d. 29. maí
1994; Guðmundur, framkvæmda-
stjóri Öryrkjabandalagsins, f. 13.
febrúar 1919, d. 3. maí 1978; Leó, f.
10. júlí 1921, d. 22. desember 1939;
Jón, dr. í lífefnafræði og læknir og
prófessor í Kaliforníu í Bandaríkj-
unum, f. 27. september 1922; Jak-
ob, stórkaupmaður í Reykjavík, f.
9. febrúar 1927, d. 21. júní 1993,
Sigríður, bókasafnsfræðingur í
Reykjavík, f. 10. feb. 1929; og Svan-
um og nemi, f. 16. ágúst 1963.
Seinni maður Agnesar var Bene-
dikt Árnason leikstjóri, f. 23.12.
1931. Þau skildu. 2) Guðlaug
Freyja, kennari, f. 29. júní 1946.
Hún giftist Sigurði Þ. Guðmunds-
syni skrifstofumanni 10. maí 1972,
f. 1. október 1941. Þeirra sonur er
Brynjar Karl framkvæmdastjóri, f.
17. september 1973. Sambýliskona
hans er Helena Guðrún Óskars-
dóttir viðskiptastjóri f. 10. apríl
1975. Dóttir Guðlaugar Freyju er
Berglind Einarsdóttir kennari, f.
27. júní 1966. Hennar maður er
Gauti Jóhannesson skólastjóri, f. 7.
mars 1964. Þeirra börn eru Grettir,
f. 15. desember 1991, og Auður, f.
22. júní 1996.
Þorsteinn stundaði nám við
barna- og gagnfræðaskólann á Ísa-
firði og lærði síðan múrverk hjá
móðurbróður sínum Þórði Jónssyni
og lauk sveins- og meistaraprófi.
Hann starfaði sem múrarameistari
í Reykjavík framan af ævi. Hann
var verkstjóri hjá bandaríska her-
námsliðinu frá 1942–1944, eftirlits-
maður hjá Sveinasambandi bygg-
ingamanna frá 1948–1954.
Þorsteinn rak eigið fyrirtæki,
Löve-handrið, frá 1954–1964.
Hann starfaði um skeið við fast-
eignasölu og síðar hjá Landssíma
Íslands um áratugaskeið, fyrst við
mælingar og síðar sem vaktmaður
og húsvörður. Hann tók á yngri ár-
um virkan þátt í ýmsum félagsmál-
um og var m.a. í stjórn Múrara-
félags Reykjavíkur og forseti
Sveinasambands byggingamanna.
Útför Þorsteins verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
laug, húsmóðir í
Reykjavík, f. 18. maí
1919, d. 30. apríl 1987.
Þorsteinn kvæntist
12. október 1934 Elínu
Vilborgu Jóhannsdótt-
ur, f. 30. júlí 1911. Þau
skildu. Þeirra sonur er
Jóhann Löve, járn-
smiður og fyrrv. lög-
regluþjónn, f. 30. júlí
1935, kvæntur Sigríði
Pálsdóttur, skrifstofu-
manni, f. 10. desember
1940. Þorsteinn
kvæntist aftur 10. maí
1941 Hólmfríði Sæ-
björgu Halldórsdóttur Löve, f. 4.
janúar 1917. Hennar foreldrar
voru Pálína Sæmundsdóttir ljós-
móðir, f. 9. febrúar 1887, d. 1948 og
Halldór Sigurðsson, bóndi á Efri
Þverá í Vestur-Hópi, f. 29. ágúst
1891, d. 21. apríl 1980.
Dætur Þorsteins og Hólmfríðar
eru: 1) Agnes, píanóleikari og
skólastjóri Tónlistarskóla Garðar-
bæjar, f. 8. febrúar 1942. Fyrri
maður Agnesar var dr. Ingimar
Jónsson, f. 19.12. 1937, kennari.
Þeirra börn eru A) Þorsteinn Ingi-
marsson, sölufulltrúi, f. 20. maí
1962, kvæntur Helen Deborah
Arsenault verslunarmanni, f. 8.
nóv. 1962. Þeirra börn eru Arnór
Ingimar, f. 16. júní 1986, og Agnes
Tanja, f. 7. júní 1990. B) Jón Ingi-
marsson, starfsmaður hjá Aðföng-
Hann pabbi er skrýtinn og sköllóttur karl,
sem á skinnhúfu og tekur í nefið.
Og bleksvart kaffið og brennnivín
er það besta, sem honum er gefið.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hann varð reyndar aldrei sköllótt-
ur og ekki tók hann í nefið en öðru af
þessum orðum hefði hann vart neit-
að, enda kenndi hann mér sjálfur
þetta ljóð eins og svo margt annað
frá því ég man eftir mér. Hann bæði
söng, las upphátt og talaði tungum.
Hann hafði mjög gaman af ljóðum og
kunni kynstrin öll af skemmtilegum
kvæðum, vísum og sögum af sjálfum
sér og öðrum skrýtnum samtíðar-
mönnum. Sérstaklega er mér minn-
isstætt hvað hann hafði mikið dálæti
á kveðskap Jóhannesar úr Kötlum,
Páls Ólafssonar, Tómasar Guð-
mundssonar og stundum fannst mér
eins og hann kynni K.N. utan að. Síð-
ar varð hann mjög hrifinn af ljóðum
Þosteins Valdimarssonar og persón-
unni sjálfri.
Hann var mjög listelskur og þurfti
ekki annað en að koma inn á heimilið
hans til að sjá að mikið pláss vantaði
upp á að hann kæmi öllum mynd-
verkunum sínum fyrir þótt varla sæ-
ist í vegg og fáar voru málverkasýn-
ingarnar sem hann sá ekki, með
okkur eða án. Hann var að vonum
stoltur af Agnesi dóttur sinni þegar
hann sá og fann hvað ung hún náði
tökum á tónlistinni og gat varla valið
á milli fiðlunnar og píanósins. Sjálfur
lék hann í lúðrasveit sem krakki og
söng lengi í kórum. Mörg eru árin
síðan hann fór að missa sjón og eftir
það gat hann setið tímunum saman
og hlustað á klassíska tónlist eða
fylgst með á „gömlu gufunni“ sem
honum þótti lengi vel eina útvarps-
stöðin sem hlustandi var á. Hann gaf
sér samt tíma til að hlusta eftir nýj-
ungum og ýmislegt annað var farið
að ná eyrum hans. Hann fylgdist
með þjóðmálunum fram á síðasta
dag og hafði alltaf ákveðnar skoðanir
á hlutunum en með aldri og þroska
gat hann líka skipt um skoðun ef
hann hafði til þess haldbær rök.
Sjálfur var hann á sínum yngri árum
virkur í félags- og verkalýðsstarfi.
Hann fæddist á Ísafirði árið 1910.
Hann var yngstur af alsystkinum
sínum sem lifðu fjögur þegar for-
eldrar hans skildu. Þetta markaði
vissulega djúp spor í líf þessarar sjó-
mannsfjölskyldu. Davíð var elstur
þeirra og fór fljótlega eftir þetta til
Ameríku og kom ekki aftur til Ís-
lands fyrr en þrjátíu og sex árum síð-
ar og þá bara í stutta heimsókn. Eft-
ir varð hann hjá móður sinni ásamt
tveimur eldri systrum, Áslaugu og
Soffíu. Það var því sjálfgefið á þess-
um tíma að karlmaðurinn á heimilinu
yrði fyrirvinna og þrettán ára fór
hann að vinna við múrverk. Sveins-
bréf fékk hann kornungur og meist-
arabréf nokkru síðar. Um tvítugt var
hann fluttur til Reykjavíkur og þar
vann hann við margar elstu og helstu
byggingar í bænum eins og til dæmis
Sundhöll Reykjavíkur og elstu bygg-
ingu Háskóla Íslands. Sjálfur stofn-
aði hann svo sitt eigið fyrirtæki sem
hann nefndi Löve-handrið og enn má
má sjá þessi steinhandrið prýða hús
og garða um land allt.
Hann varð þess aðnjótandi að fá
vistun á Hrafnistu í Hafnarfirði síð-
ustu tæp tvö árin sem hann lifði.
Hann talaði oft um að þangað hefði
hann viljað fara miklu fyrr. Þannig
getum við auðvitað oft hugsað eftir á
en þessi orð sýndu aðeins hve vel
honum leið á þessum yndislega stað.
Hann lifnaði við og naut þess sem
hann gat tekið þátt í og umönnunar-
innar sem hann fékk. Hann eignaðist
vini innan um starfsfólk og vistmenn
og þakklátur sagði hann stuttu áður
en hann skildi við og þá orðinn fár-
veikur: „Ég hefði ekki trúað því að
mér ætti eftir að líða svona vel í ell-
inni.“ Fyrir vikið nutum við þess að
eiga svo víðsýnan og þroskaðan föður
sem gat deilt svo mörgu með okkur
síðustu árin, umborið, flokkað og skil-
ið svo margt. Hann lifði vissulega
tímana tvenna eins og hans kynslóð á
tækniöld. Hann velti mikið fyrir sér
öllum þeim breytingum sem hafa orð-
ið og hrökk oft við þegar hann heyrði
símana hringja úr vösum okkar.
Hann saknaði þess líka að geta ekki
kíkt inn í þennan tölvu- eða netheim
sem allir töluðu um og alls staðar var
vitnað í.
Að lokum vil ég fyrir hönd fjöl-
skyldu hans þakka starfsfólki Hrafn-
istu í Hafnarfirði fyrir þennan tíma
með „góðu fólki á réttum stað“ eins
og hann orðaði það stundum sjálfur.
Elsku pabbi. Við söknum þín en
eigum margar góðar minningar um
þig og þú kenndir okkur margt. Fyrir
það erum við þakklát. Hvíl í friði.
Guðlaug Freyja.
Þorsteinn Löve frændi minn hefur
tekið stefnuna yfir Bifröst, til sam-
funda við eilífðina, þar sem tíminn og
amstur hans er að baki. Afi okkar,
Jón Þórðarson, sem einhverjir þeir
sem enn eru ofar foldu, þekktu af við-
urnefninu „kinda og kúa“, fyrir störf
hans við „dýralækningar“, varð 94
ára og átti Þorsteinn fáa daga eftir til
að jafna líftíma sinn við afa. Þegar
ættir tvístrast um landið, hyljast
„hrísi … og háu grasi“, þeir gangveg-
ir, sem sjaldan eru gengnir. Þor-
steinn Löve tróð gangveginn til húsa
móður minnar, móðursystur sinnar.
Agnes móðir Þorsteins og móðir mín,
Jóhanna Amelía, voru elstar af börn-
um Jóns afa og var Agnes fædd 1876
en móðir mín 1885.
Það er ekki aðeins að gangvegir
troðist vel, af þeim sem til vina sækja,
heldur eru samvistir ættmenna mikil
mannrækt og dýrt hverri manneskju
að finna sig eiga í ættingjum sínum
hluta af sjálfum sér. Af slíku vex
mannhlýja og vinarþel. Ég man Þor-
stein frá ég var barn og síðar meir
vann ég hjá honum. Margar stundir
áttum við með fjölskyldu hans, konu
hans Hólmfríði og börnum þeirra, og
um leið og fjölskylda mín vottar þeim
djúpa og einlæga samúð, viljum við
eiga með þeim hlut í þeirra söknuði
og sorg, er við kveðjum Þorstein
Löve.
Jón Ásgeirsson.
ÞORSTEINN
LÖVE
 Fleiri minningargreinar
um Matthías Viðar Sæmundsson
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Hallgrímskirkja. Eldriborgarastarfið hefst aftur í dag kl.
13. Leikfimi, súpa, kaffi og spjall.
Háteigskirkja. Eldriborgarastarf. Bridsaðstoð kl. 13.
Kaffi kl. 15.
Breiðholtskirkja. Fjölskyldumorgnar kl. 10–12. Kaffi og
spjall.
Lindakirkja í Kópavogi. Kl. 15 yngrideildarstarf Linda-
kirkju og KFUM&K í húsinu á Sléttunni, Uppsölum 3.
Krakkar á aldrinum 8–12 ára velkomnir.
Lágafellskirkja. Barnastarf kirkjunnar, Kirkjukrakkar, er í
Lágafellsskóla.
Boðunarkirkjan, Hlíðarsmára 9. Samkomur alla laugar-
daga kl. 11. Bænastund alla þriðjudaga kl. 20. Biblíu-
fræðsla allan sólarhringinn á Útvarp Boðun FM 105,5. All-
ir velkomnir.
Fríkirkjan Kefas. 10–12 ára starf kl. 19.30. Samvera,
fræðsla og fjör. Allir 10–12 ára velkomnir. Nánari upplýs-
ingar á www.kefas.is.
Hjálpræðisherinn á Akureyri. Kl. 17.30 barnagospel fyrir
krakka 4–12 ára. Kl. 10–18 okkar vinsæli flóamarkaður
opinn.
Hveragerðiskirkja. Kirkjuheimsókn grunnskólabarna kl.
10.30.
Kirkja sjöunda dags aðventista. Laugardagur:
Aðventkirkjan, Ingólfsstræti 19, Reykjavík. Biblíu-
fræðsla kl. 10. Guðsþjónusta kl. 11. Ræðumaður Gavin
Anthony.
Loftsalurinn, Hólshrauni 3, Hafnarfirði. Guðsþjónusta/
Biblíufræðsla kl. 11. Ræðumaður Björgvin Snorrason.
Safnaðarheimili aðventista, Gagnheiði 40, Selfossi. Bibl-
íufræðsla kl. 10. Guðsþjónusta kl. 11. Ræðumaður
Styrmir G. Ólafsson.
Safnaðarheimili aðventista, Blikabraut 2, Keflavík. Bibl-
íufræðsla kl. 10. Guðsþjónusta kl. 11. Ræðumaður Max-
well Ditta.
Aðventkirkjan, Brekastíg 17, Vestmannaeyjum. Biblíu-
fræðsla kl. 20. Guðsþjónusta kl. 11. Ræðumaður Eric
Guðmundsson.
Safnaðarstarf
Á SUNNUDAGINN kemur, 15.
febrúar, verður leikritið Hans
klaufi sýnt í Grensáskirkju og
hefst sýningin kl. 11.
Stoppleikhópurinn sér um
sýninguna á leikritinu sem
byggist á gamalkunnu æv-
intýri.
Þessi sýning er liður í barna-
starfi Grensáskirkju en öll börn
og fullorðnireru að sjálfsögðu
velkomin.
Sýningin fer fram í kirkjunni
og fellur því almenn guðsþjón-
usta niður en í staðinn er minnt
á kvöldmessu kl. 20.
Tónleikaröð
í Seljakirkju
Á MORGUN, laugardaginn 14.
febrúar, kl. 17.00, leikur Jón
Bjarnason á orgel verk eftir
Mendelsohn og Buxtehude.
Madrigalakórinn syngur verk
eftir Bruckner og Baleson.
Gunnhildur Halla Bald-
ursdóttir og Julian Edward
Isaacs flytja Frauenliebe und
Leben eftir Robert Schumann.
Allir velkomnir.
Hans klaufi í
Grensáskirkju
Morgunblaðið/Arnaldur
Grensáskirkja í Reykjavík.