Vísir - 06.06.1981, Blaðsíða 17

VÍSIR
Laugardagur 6. júnl 1981
Laugardagur 6. júní 1981
VfSIR
Snúlla umsetin á Rangárbökkum. Með henni á myndinni eru m.a. Guöni I Skarði, og bróöir hans, Iiákon
kaupmaöur i Keflavlk.

öigUí wjvi !*3 L*aiue:c?unai Og » ■ *vaj c?
v 'icu::
þsrf raunar ekki aö fara út fyrír
þeirra, sem maöur hefur sjálfur
misst”.
— Fórstu aldrei i söngnám?
„Ekkert sem hægt er aö kalla
lærdóm. Og þó, ég fékk tilsögn i
Karlakór Reykjavikur og Guö-
mundur Jónsson tók mig ókeypis i
tima. Þaö atvikaöist þannig aö
veriö var aö senda út Bláu
kápuna, þaö var revia, i beinni
útsendingu i útvarpinu. Guö-
mundur var búinn aö vera eitt-
hvaö slæmur I hálsi haföi sungiö
óskaplega mikiö þrátt fyrir þaö.
Svo i miöju kafi I útsendingunni,
þá gat hann ekki meir og hann
fleygöi til min nótunum og ég
bara varö aö taka viö. Ég gleymi
aldrei Urbancic, hann var aö
stjórna hljómsveitinni og haföi
bakiö i okkur söngvarana. Þegar
ég byrjaöi sneri hann sér viö og
skeggiö á honum — hann var meö
svona litiö yfirvaraskegg eins og
þú kannski veist, þaö bókstaflega
snerist i hringi i kring um munn-
inn á honum. En þetta gekk allt
og Guömundur gaf mér söngtima
i staöinn.
Svo heyröi Pétur Jónsson { mér
og bauð mér I nokkra tima. Og
pabbi gaf mér tima hjá itölskum
söngvara sem kom hingaö. En
meira var nú söngnámiö ekki”.
Laus við allt söngæði
„Ja, ég söng I Þjóöleikhúsinu
lika, var með i mörgum sýning-
um. Og lék þar m.a.s. lika. Þaö
var i Sem yöur þóknast, þá var ég
i smásöngrullu en hljóp I skaröið
fyrir Ævar Kvaran, honum var
boöiö til útlanda, og ég fékk tvo
daga til aö æfa tveggja blaðsiöna
texta. Haraldur Björnsson
hjálpaöi mér meö þaö”.
Fékkstu dóma fyrir leikinn?
„Tja, ég man alla vega ekki
eftir aö hafa fengiö slæma dóma.
Haraldur Björnsson sagöi alltaf
— iss, ég tek ekkert mark á þess-
um kokkteildómum og ég hef
kannski verið sammála honum.
Annars hef ég alla tiö veriö laus
viö allt söngæöi, — Snúlla,
manstu nokkru sinni eftir aö hafa
heyrt mig syngja heima? Nei, þaö
er nefnilega þaö!”
— Ekki einu sinni I baöinu?
„Viöhöföum ekkertbaö”, segja
þau bæöi I kór og skellihlæja.
Vildi verða dýralæknir
— Gastu lifaö af söngnum?
„Æ, svona. Annars ætlaöi ég
alltaf aö veröa dýralæknir, já mig
langaöi til þess, en úr þvi gat nú
ekki oröiö. Ég var alltaf i annarri
vinnu meö. Þaö var nú þannig
sfieS sönginn, áö aliir viiáu nota
mann en enginn hafa mann i aöal-
vinnu sjáöu. Ég var lengi leigu-
bilsstjóri svo vann ég lengi á
Keldum og hjá Rannsóknarstofn-
un háskólans var ég lika, þar var
ég Rikisrottuhiröir, hvorki meira
né minna. 01 rotturnar upp og
sálgaöi þeim svo i þágu visind-
anna.
En söngurinn var mitt aöalstarf
i mörg ár, alveg þangaö til ég
fékk þennan andskota 1970. Þá
fékk ég fyrsta kransæöastiflu-
kastiö. Þá fór nú aö halla undan
fæti.
Sprengdi bankann
Viö tökum upp léttara hjal.
Hestana. „Spuröu Snúllu um
hestamennsku. Hún hefur nú unn-
ið sér þaö til frægöar aö hafa farið
meö 29 hross frá Hólum og suöur,
þær voru bara tvær konurnar og
eru áreiðanlega einu kvenmenn-
irnir, sem hafa gert þaö”.
„Já, þaö var áriö 1966, viö vor-
um aö koma af landsmótinu á
Hólum og vorum tvær saman,
hún Ragna Agústsdóttir, dóttir
hans Gisla gamla i Vatnsdal var
með mér og svo höfðum viö tvo
unglingsstráka. Þaö var stórkost-
legt feröalag þó ekki fengjum viö
veörið manneskja, þaö var svo
mikil blindaþoka aö viö sáum
ekki öftustu hrossin I hópnum. Og
svo vorum viö aö riöa fram á stóö,
fórum oft meö allan hópinn i gegn
um stóö og vorum lafhræddar um
aö missa hryssurnar frá okkur i
graöhestana. En þaö geröist nú
ekki. — Nei Siguröur hefur aldrei
komisl meö mér I svona lang-
feröalög, hann var alltaf svo upp-
tekinn i söngnum. Jú, auövitaö
var ég upptekin meö allan barna-
hópinn, en ég kom þeim þó alltaf
fyrir tií aö komast I gott feröalag,
þó þaö nú væri. Þetta var eina fri-
iö sem maöur fékk og mér fannst
ég eiga þaö inni”.
En hverfum Iengra aftur, aftur
til dagsins, þegar þú varst fyrst
knapi Siguröur.
„Já, þaö var á gamla skeiövell-
inum hérna inni viö Elliöaár, á
hvitasunnukappreiöunum. Ég
var auövitaö aö snudda þarna i
kring um hestana og svo allt i
einu vantar knapa. Hesturinn var
gráskjóttur ég held frá Noröur-
gröf á Kjalarnesi. Hann var nú
ekki illa á sig kominn i holdum en
ósköp kubbslegur og óásjálegur
og ekki farinn úr hárum. Og þaö
leist engum á aö hann gæti stokk-
iö neitt. œ
Enda veöjaöi enginn á hann og
svo varö ég fyrstur og viö
sprengdum bankann. Þetta var i
300 metrur.uín.
Já, ég á sem sagt 50 ára afmæli
sem knapi en 40 ára sem skeiö-
knapi og aldrei datt mér I hug aö
hleypa hesti eftir aö ég kynntist
skeiöinu.
Fyrsti hesturinn sem ég fór á
bak hét Lati-Rauöur frá Sauö-
geröi. En fyrsti hesturinn sem ég
eignaöist, þaö var foli og hálfgerö
útsölubykkja. Ég keypti hann
fyrir peningana sem ég fékk I
fermingargjöf. Ég vildi engar
brækur eöa hálstau, bara peninga
og ég gat keypt hest fyrir 125 kr.
Þá hafði ég þegar komiö mér upp
beisli og hnakk, haföi átt beisliö i
heilt ár. Svo losaði ég mig viö
þennan fyrsta hest, hann varö
aldrei neitt. Og þaö get ég sagt
þér, aö ég hef aldrei keypt góö-
hest, þetta hafa oft verið vand-
ræöagripir, eins og t.d. hún
Gletta, ég held ég hafi veriö 14
eigandinn aö henni. Þá var ég
samt búin aö vera meö hana i
tamningu og þekkti hana. Og búin
aö sjá aö hún haföi skeiö, hún lá
undir sjálfri sér einu sinni þegar
ég var að eltast við hana á ööru
hrossi og sá var á haröastökki
samt haföi hann ekki viö henni.
Gletta
Er nokkur þörf á aö kynna
Glettu? Fyrir þá sem ekki hafa
heyrt hennar getiö upplýsist hér
meö að Gletta var um langan
tima fremsta skeiöhross á land-
inu. Hún setti Islandsmet áriö
1948 sem stóö I 28 ár, eöa til 1976.
Eftir henni heitir Glettubikarinn,
sem veittur er heiðursverðlauna-
hryssum á landsmótum og Gletta
er eina hryssan, sem tvisvar
hefur hlotiö heiöursverölaun á
landsmóti. Afkvæmi Glettu voru
fjögur, Litla Gletta, Hrollur,
Gula-Gletta og Gletting. Hrollur
var einnig mikill skeiöhestur og
keppti á móti móöur sinni, þá var
hún 29 vetra en Hrollur 13 vetra
unglingur. Þessi hross voru öll
landsfræg og eigendur þeirra um
leiö.
Ég spyr Sigurö hvernig hann
haldi Gletta myndi standa sig i
dag og þarf ekki aö biöa lengi
eftir svarinu:
„Ég er alveg handviss um aö
hún stæöi i þeim öllum og mikiö
vildi ég óska þess aö mega hleypa
henni einu sinni enn. En veistu
þaö, aö þegar hún var aö vinna
skeiöið I gamla daga, þá var hún
mörgum lengdum á undan þeim
næstu á eftir. Ég heyröi ekki i
neinum fyrir aftan okkur. Ég
hugsa meö mér aö ef hún heföi
fengiö meiri keppni, þá hefði hún
fariö þeim mun hraöar. Núna eru
Slliaf íjönr til fiiuTii licatár á
endalinunni og aöeins sjónar
Siguröur og Kuldi viröast eiga hitt og þetta vantalað.
Sigurður ólafsson er fluttur úr Laugarnesinu, „þar
sem hann hefur búið með hestum sinum í yfir 30 ár",
eins og stóð í einhverju blaðinu — ,,og þá varð ég hálf-
vondur", segir Sigurður sjálfur, „eins og ég hafi ekki
alltaf búið með henni Snúllu og við sem erum búin að
eiga sex börn saman".
,,Og blessuð farðu ekki með mig eins og hann Ragnar,
sem sagði í sjónvarpinu, þegar hann var að lýsa kapp-
reiðunum um daginn, þarna kemur gamli maðurinn — ég
er kannski gamall skeiðmaður, en ég er sko ekkert
gamalmenni".
Aldrei fegnari
Við sitjum I stofunni I nýju
ibúöinni viö Háberg og „nú
veröuröu aö kalla mig Sigurö von
Háberg” hlær hann við.
Eru ekki viöbrigöi aö flytjast I
Breiöholtiö af Laugarnesinu?
„Blessuö vertu, ég hef aldrei
veriö fegnari. Annars ættirðu
frekar aö spyrja hana Snúllu, það
lenti nú mest á börnunum og
henni aö búa þarna allan þennan
tima”.
„Ég er alsæl hérna” svarar
Snúlla um hæl. „Þetta er lúxus
eftir Laugarnesiö. Fólk heldur aö
þetta hafi veriö einhver alls herj-
ar sæla þar, en viö höföum aldrei
heitt vatn, til dæmis, bara kalt og
svo var kynt meö kolum. Þú getur
ekki Imyndaö þér hvaö þaö
kostaöi aö halda hreinu meö kola-
kyndingu”.
„Eftir aö viö fluttum hingaö sé
ég alltaf betur og betur aö viö átt-
um fyrir löngu aö vera búin aö
þessu — maður var bara fram-
takslaus aumingi og kjarklaus,
þaö er allt og sumt” bætir
Siguröur viö.
Víðidalur blasir við
„Svo höfum viö þetta dásam-
lega útsýni héöan, segir Snúlla,
„heiöin min blasir viö og Viöidal-
ur, viö gætum fylgst meö kapp-
reiöunum I gegn um kiki ef viö
viljum og ég get séö hvar Erling
sonur okkar er aö leggja á þegar
hann er upp frá”.
Snúlla heitir Inga Valfriöur
Einarsdóttir og er frá Miödal I
Mosfellssveit. En þeir eru fæstir
sem vita hennar fulla nafn.
Siguröur er af mölinni fæddur viö
Laugaveginn og alinn upp 1
vesturbænum, „I Mávahliö, þaö
hús stendur enn á milli blokkanna
á Melunum. Svo var ég I Akur-
geröi”. Þá voru þetta bæir meö
tún I kring, — ég hef alla tið haft
gras i kring um mig og ég man
heldur ekki þá tiö aö ég hafi ekki
V«rÍJS aJS cniSocf I Jrrind íim Rlronp-
ur”.
Þaö fer ekki hjá þvi aö taliö
berist aö skepnum, reyndar er
erfitt aö ræöa mikiö annaö en
hesta og hestamenn þegar Snúlla
og Sigurður eru annars vegar.
Heill veggur i stofunni er þakinn
myndum af skeiöhestunum
þeirra, bikurum og öörum verö-
launum. Þar er m.a. aö finna
skjal frá Skeiðfélagi Evrópusam-
bands hestamanna þar sem segir
aö Siguröur sé heiöursfélagi.
Þegar aldur okkar allra kemur
upp i samræöunum, ekki aöeins
hjónanna heldur blaöamannsins
lika kemst Siguröur aö þvi aö ég
sé fædd „áriö, sem Gletta setti
metin”. Ég tók þaö sem gull-
hamra ööru visi gat þaö ekkí
skilist. Andi Glettu svifur yfir
vötnum og mér reynist erfitt aö
beina talinu inn á aörar brautir,
til dæmis um söngvarann Sigurö.
50 ára söngafmæli Itka
„Tja, ég var nú aö hugsa um
þaö um daginn, aö eiginlega eru
ekki bara 50 ár slöan ég var fyrst
knapi heldur á ég llka söngafmæli
núna. Þaö var örugglega um
svipaö leyti sem ég söng I fyrsta
skiptiö einn og óstuddur.
Þá var ég i Miöbæjarbarna-
skólanum og þaö vildi þannig til
aö efsti bekkur Austurbæjarskól-
ans kom i heimsókn til efsta
bekks I Miöbæjarskólanum og þar
var ég þótt þaö væri nú ekki mér
aö þakka.
Krakkarnir komu og
lásu upp, fóru meö kvæöi og þess
háttar og á eftii; þá var ekki hjá
þvi komist aö viö færum til þeirra
lika. Þá var Hallgrimur Jónsson
skólastjóri og hann sendi mig og
Asberg Sigurösson og ég átti aö
syngja. Og ég söng, aleinn og án
undirleiks auövitaö einhver lög
sem Erling heitinn bróöir minn
haföi kennt mér, Ég lit I anda
liöna tiö, Brúnaljósin blíöu o.fl.
Mestur vandinn fannst mér aö
byrja á réttum tón syn ée spryngi
nú ekki á öllu saman.
Þú getur aldrei sungið
framar
„Litlu eftir þetta kom i ljós aö
eitthvað var aö hálsinum á mér —
þaö voru kirtlarnir. Læknirinn
sagöi viö mig, Siguröur minn, þú
getur aldrei sungiö framar. Þá
var eins og brysti eitthvað hér i
hjartanu á litlum dreng, get ég
sagt þér og ég söng ekki i mörg
mörg ár. — Þú féllst ekki fyrir
mér út af söngnum” bætir hann
viö og snýr sér aö Snúllu. Heldur
svo áfram:
„En svo var þaö löngu seinna,
þá vorum viö gift og I samkvæmi
og allir áttu aö syngja eitthvaö.
Ég gat ekki skorast undan þvi
fremur en aörir svo ég segi við
konuna, sem spilaði undir á
pianóiö þarna, allt i lagi, spilaöu
Hátt ég kalla eftir Sigfús Einars-
son. Og þegar ég var búinn, þá
snýr þessi kona sér að mér og
segir: Siguröur, þaö er ekkert um
annað aö ræöa, þegar ég dey, þá
vil ég aö þú syngir þetta lag viö
jaröarförina mina. Nú, þaö er
bara svona, hugsaöi ég og var nú
ekki svo viss um þaö.
En hvaö gerist — þessi kona er
dáin eftir viku! Og mér fannst
ég verða aö gera þetta, það
siðasta sem hún baö mig um. Svo
ég fer ofan i kirkju og hitti Sigfús
Einarsson. Hann var afskaplega
þurr á manninn og kaldranalegur
en var samt mjög hlýlegur maöur
inn viö beiniö. Hann leit á mig og
lét mig svo syngja lagiö og þegar
ég var búinn, þá vildi hann fá að
vita hvar ég heföi lært. Ég hef
ekkert lært, hann Erling bróöir
minn hefur bara veriö aö leiö-
beina mér. Já, hann Erling, þaö
hlaut aö vera sagöi Sigfús þá. Þú
kemur þá á morgun. Ég var nú
afskaplega taugaóstyrkur, haföi
aldrei gert þetta áöur og sagöi
honum það. Þá sagöi hann, haföu
engar áhyggjur, hlustaöu bara á
nefiö á mér!
Hann var nefnilega vanur aö
hnussa svona meö nefinu svo
heyröist vel, á meöan hann lék á
orgelið og hann stjórnaöi mér
þannig I minum fyrsta söng viö
jaröarför”.
Skeggið snérist i hringi
„Eftir þaö var ég sisyngjandi —
viö jaröarfarir, I revium, inn á
plötur, á skemmtunum, I leikhús-
inu. Mér þótti alltaf verst aö
syngja viö jaröarfarir, þaö tók
voöalega á mig. Maöur venst þvi
aldrei aö horfa niöur á, kannski
örlitla kistu og syrgjandi fólkiö,
hnfs gat verið algiört kYslrsöi.
ósjáffrátt hugsar maöur til
Aflqiict |o»rt hítt ntf hnttq Qf Sicurði CndMnn haitir Stainor ar* r a-
*-'** ***»• lillHwaii »**-* V •••V. VQ |*V«VM «•« y«*nviuu nviti- «»*V*U«»» Vg v: Swliur
fjölskylduna I námiö.
„HESTAR OGSONGUR, SYNISTMER,
SAMAN EIGA SPRETTI” *
Rætt viö Sigurö Ólafsson sönovara og hestamann, sem á 50 ára knapaafmæli um þessa helgi