Vísir - 29.08.1981, Side 16

VÍSIR
Laugardagur 29. ágiist 1981
tslendingasögurnar best
geymdar á bók
Ekki er Siguröur Orn þó hættur
að fást við teiknimyndir?
„Nei, siður en svo. Þetta er mitt
aðaldhugasviö, teiknimynda-
geröin. Hins vegar finnst mér allt
ilagi að taka smáhvild eftirfimm
ára töm. Annars er draumurinn
sá að geta gert stuttar teikni-
myndir, 5-7 miniitna langar, sem
væru frekar almenns eölis. Ég
held að gömlu bókmenntimar og
Islendingasögurnar séu ekki
hentugt efni til aö gera teikni-
myndir eftir Sem slikar gætu þær
varla orðið útflutningsvara, og
markaöurinn hér er of litill til að
standa undir markvissri gerö
teiknimynda eftir Islendingasög-
unum.Þæreru þannig, þráttfyrir
allt, best geymdar á bók eins og
áður”.
Er yfir höfuð traustur markað-
urfyrir teiknimyndir hér á landi?
Hvort sem þær eru geröar eftir
þekktum, islenskum verkum eða
eru almenns eðlis?
Hægur hungurdauði
„Það held ég ekki. Ég held að
lang heillavænlegast yröi að stila
gerð slikra mynda uppá sýningar
á kvikmyndahátiðum og kynning-
um á borð við þá sem hér var:
Vinnustofa Sigurðar Arnar
Brynjóifssonar er i gömlu timburhúsi
i miðbæ Reykjavjkur: hún ber
sannariega keim af þvi að þar er
unnið, og oft mikið. Teikniborðin eru
tvö, en þyrftu að vera fleiri, segir
Sigurður, þar eru hillur sem geyma
aragrúa af möppum, teikningum,
skissum og ýmsu fleiru, sem mynd-
listarmaður hiýtur að hafa i sinu nán-
asta umhverfi. Sjálfur segir Sigurður
að i möppunum sé að finna hug-
myndir á hugmyndir ofan, krot á
smásneplum, sem verða seinna
kannski bókarkápa, auglýsing,
plakat, myndlistarverk, teiknimynd,
ádeiiuteikning i háðskum dúr — hið
siðasttalda er sérgrein Sigurðar.
Og í vinnustofunni er hæginda-
stóll, gamall og lúinn. Hann ber
þess merki, áklæðið er snjáð og
það er auðséð á „stælnum”, aö
hann er ekki gerður samkvæmt
nýjustu tisku. Engu að siöur virð-
ist hann góöur til sins brúks:
Siguröur segist nefnilega hugsa i
þessum hægindastól. Ösjálfrátt
koma i huga manns hinar mein-
fyndnu skopteikningar Sigurðar,
þar sem hann skoðar samtið sina
óvægnum augum heggur á báða
bóga meö húmor og háöi þannig
að sá sem á horfir hlær með,
gjarnan dálitið illkvittnislega. Og
stöllinn á vinnustofu Siguröar
verður merkilegri fyrir bragðið,
það ber greinilega góöan árangur
að hugsa i honum.
Vinn i skorpum
Sigurður snarar sér i stólinn
góöa og ég tylli mér i annan móti
honum og spyr hann, hvernig
vinnudeginum sé háttað hjá hon-
um.
„Ég er voðalegur tarnamaöur”,
segir Siguröur, snöggur til svars.
„Þaö koma ládeyður viö og við,
eins og gerist og gengur, en þess i
milli er ég aö allan sólarhringinn
eða svo gott sem. Helstmeð mörg
verkefni i takinu i einu og allt á
siðustu stundu, þá liður mér vel”.
Siguröur hugsar sig aöeins um og
bætir siöan viö: „Pressan hefur
virkilega örvandi áhrifá mig. Ég
get t.d. sagt þér það, að mikinn
hluta af þvi sem ég var meö á
sýningunni okkar Braga fyrir
þremur árum, vann ég á þremur
vikum, auk alls annars undir-
búnings, sýningarskrá og fleira.
Það vill mér til happs, hvað ég
kemst af með litinn svefn. Það á-
lit ég reyndar vera mitt mesta
happ i lifinu”, Sigurður hlær, en
breytir svo um tón, snögglega.
Þaö er önnur hlið á málinu:
„Svefnvenjur minar bitna að visu
á fjölskyldulifinu, þær eru ekki
beint farsælar frá þeim sjónar-
hóli. Ég er að kannski til 3-4 á
næturnar og þarf siðan á fætur kl.
8 eða 9 á morgnana. Þaö er lýj-
andi fyrir alla þá sem nálægt
manni standa”.
Listamenn og aðrir
menn
Fyrr en varir erum við farnir
að ræða um afköstin, árangurinn
og hvaö felist i þvi að vera mynd-
iistarmaöur. Eða öllu heldur
listamaður: Sigurður dregur
enga dul á þá skoðun sina, að eng-
inn munur sé á listamönnum,
reyndar enginn munur á lista-
mönnum og öðrum mönnum:
„listamaöurinn vinnur annað
starf, en það er lika allt og
sumt, þegar búið er aö greina
kjarnann frá hisminu”, segir
hann.
En þaö voru afköstin og árang-
urinn, sem við ætluðum aö ræða.
,,Já,afköstin, skal ég segja þér,
hafa ekki verið svo litil, frá þvi ég
lauk námi. Þetta hefur verið
alveg voðaleg vinna, þegar allt
kemur til alls. En það er sama
mótsögnin, sem allt strandar á:
Mig langar til aö vinna fyrir sjálf-
an mig, teikna og mála, en neyö-
istaftur á móti til að brauöstrita i
auglýsingum og þviumliku. Gall-
inn við teiknivinnuna er bara sá,
að hún gri'pur mann, nær svo,
miklum tökum á manni. Það væri
allt i lagi, ef engu öðru væri til að
dreifa, ef ekki væri allt þetta
streð i auglýsingabransanum.”
Glataði snillingnrinn
Liöur Sigurði Erni þá illa viö
auglýsingagerðina? Er hér á
feröinni enn eitt dæmiö um lista-
manninn, sem komst aldrei að
innstu kviku eigin sálar vegna
þess að vantaöi saltiö i grautinn?
Siguröur hlær.
„Biddu fyrir þér, nei. I rauninni
liöur mér ægilega vel. Ég hef,
svona þér að segja, óskaplega
gaman af þvi aö lifa og vera til.
Sko, ég er nefnilega biiinn aö
reikna þetta út. Karlmenn i okkar
þjóðfélagi lifa eitthvaö skemur en
konurnar, þeir verða þetta 72 ,5
ára gamlir ef marka má skýrsl-
umar. Og viö getum gert ráð fyrir
þvi, aö hver einstaklingur sé um
30 ár að átta sig á sjálfum sér,
kynnasteigin karakter, þroskast
og þaö allt. Og hvað er þá eftir?
Rétt um fjörutiu ár, þaö er allt og
sumt. Það er langt siðan ég á-
kvað.aö nota þessi40Ar min —'ef
þau verða þá svo mörg — mjög
vandlega til aö njóta þess sem
notið verður.
Hættulega góð krítik
Og þrátt fyrir allt hef ég gaman
af að vinna, og þaðmeira aö segja
að auglýsingagérðinni. En hún
getur aldrei orðið samskonar
vinna og sú, sem maöur innir af
hendi sjálfum sér til ánægju og
gagns.”
Eitthvaðhefur Sigurður Orn þó
unnið fyrir sjálfan sigj ekki hefur
auglýsingagerðin sett hann að
öllu leyti i herfjötra?
„Nei, nei, ég hef sko ekki á-
hyggjuraf þvi. Ég hélt sýningu i
Norræna HUsinu ásamt Braga,
og fékk hættulega góða kritik út á
hana.”
Hættulega góða??
,,Já. Það er alltaf hætta á þvi,
að góð kritik skemmi mann.
Verði til þess að maður áliti sig
sénieða eitthvað svoleiðis. Það er
vont,það eralveg nóg af mönnum
sem þjá aöra með slikum
kom plexum. O g þess veg na tek ég
irauninni langmest markásjálf-
um mér. Ég er sjálfur minn
grimmasti kritiker, og ef eitthvað
sleppur gegnum mina eigin gagn-
rýni.þá litég svo á,að ég getilát-
ið það frá mér fara án þess að ég
þurfi að skammast min”.
Bisa þáttur og Krimma
En Sigurður Orn hefur ekki
bara haldið þessa einu sýningu.
Hann hefur tekiö þátt i fjöida
samsýninga, bæði hér heima og
erlendis, og ekki alls fyrir löngu
var hann skipaöur i hóp meö
bestu teiknurum á heimssýningu
þeirra i Berlin árið 1977. Um þær
mundir teiknaði hann Bisa og
Krimma i Dagblaöið.
„Bi'si og Krimmi, það var
gaman að teikna þá kumpána og
allt löggustöðið kringum þá. Og
það er nú dálitil saga að segja frá
upphafinu að þeim.
Ég var heimavinnandi hús-
móðir veturinn ’75-’76, og sinnti
reyndar tilfallandi verkefnum
lika. En eyöurnar voru margar i
deginum, og I einni slikri fæddust
þeir. Nú , ég teiknaði nokkrar
seriur i rólegheitum og datt siðan
I hug að athuga hvort þeir á Þjóð
viljanum hefðu hug á aö kaupa
þetta. Þá var Svavar ritstjóri, og
hann hafði vissulega áhugann, en
vantaði peninginn til að greiöa
fyrir þetta. Bisi og Krimmi lágu
þvi talsveröan tima á Þjóðviljan-
um, og ég gerði litið meira imál-
inu.
Taldi dagana áður en
vfir lauk
Svo var það einhverju sinni, aö
að viö Ragnar Lár vorum aö
— Sigurður Örn Brynjólfsson, teiknari
leysir frá skjóðunni i helgarviðtali
spjaila saman. Hann var þá út-
litsteiknari á Dagblaðinu, og
hann sagðist skyldi sjá til þess, að
það keypti og birti sögurnar. A
endanum var svo gerður
samningur við mig til árs um aö
ég teiknaöi Bisa og Krimma dag-
lega”.
Hafði þá ekki ræst óskadraum-
ur teiknarans: að geta teiknað
eftir eigin hugarflugi, án þess að
vera öörum háður en sjálfum
sér?
„Ekki varð það nú alveg þann-
ig. Vinna af þessu tagi er aldrei
greidd svo vel, að hægt sé að lifa
af henni. Ef vel á að vera, ætti
maður ekki að gera neitt annað en
teikna svona myndasögur, ef þær
eiga að birtast daglega i blaöi.
Það var þvi oröið ansi lýjandi að
þurfa alltaf að fá sniðugar hug-
myndir.stanslaust, æofan i æ. Ég
neita þvi ekki, aö ég var farinn aö
telja dagana sem eftir voru áöur
en yfir lauk.”
Ensaknar ekki teiknarinn af-
kvæmanna sinna?
„Jú, dálitið geri ég það. Ég
skoðaði um daginn alla seriuna
frá upphafi til enda, og komst að
þeirri niðurstöðu að hún væri á-
gæL Fyrst mér finnst það sjálf-
um, þá hlýtur einhverjum öðrum
að finnast það iika. Eöa, ég
a.m.k. vona það. Þaðgæti annars
veriö gaman aö gefa þá Bisa og
Krimma út á bók. Það er þó ekk-
ert vist aö af þvi verði. Þaö verð-
ur að koma i ljós.”
Kappsmál að ljúka við
Þrymma
Sigurður hefur gert fleira en
teikniseri ur. Teiknimyndin
Þrymskviða, sem frumsýnd var
um mitt sumar i fyrra, skrifast
honum einnig til tekna. Og þaö
væri nú ekki úr vegi, að fá að vita,
hvaða augum skaparinn litur
verk sitt, en hér var um aö ræða
fyrstu islensku teiknimyndina,
sem staðið getur undir þvinafni:
en Sigurður haföi reyndar gert
nokkrar stuttar teiknaðar myndir
áður en kom að Þrymskviöu, eða
Þrymma, eins og hann nefnir
hana sjálfur.
„Það má auðvitaö segja sem
svo, að það hafi margt verið að
Þrymma blessuðum. Verkið var
unnið við frumstæð skilyröi, það
var ekkinógu vel skipulagtog var
sifellt að taka breytingum: eftir
þvi sem á leið varö það okkur æ
meira kappsmál aö einfaldlega
ljúka gerð hennar. Ég var búinn
að vinna að henni i fimm ár, og
það kemur einfaldlega að þeim
punkti, að kominn sé timi til aö
hætta.
Enég er engu að siðuránægöur
með, að það skyldi takast að ljúka
við hana. Það var mesti sigurinn,
held ég þrátt fyrir allt”.
Laugardagur 29. ágúst 1981
VÍSIR
77
Grafisku kvikmyndadögunum.
Og þannig langar mig tii að
vinna. En þaö er vita vonlaust að
ætla sér aö treysta á sjónvarpið
eða kvikmyndahúsin i þessu. Það
myndi bara þýða hægan hungur-
dauða. Ég hef engan áhuga á þvi,
efsattskal segja”, segir Sigurður
og strýkur sér gleiðbrosandi um
magann. Þar er að myndast dá-
litil „auökúla”. „Afleiöingar aug-
lýsingateiknunarinnar”, heyrist
mérSigurður segja, en hann fæst
ekki til að endurtaka það, en seg-
ist þó hafa grennst mikið aö
undanförnu. Hann stingur upp á
þviað viö fáum okkur hressingar-
göngu um miðbæinn, og eftir
skamma stund erum við á röltinu
eftir Hafnarstræti og stefnum á
Lækjartorg. Við skoðum i búðar-
giugga annars hugar: nú ræðum
við um þjóðareðlið. Tilefnið er
útitafliö nýja á Lækjartorgi.
Þjóðareðlið og
komplexinn
„Ég hef þaö á tilfinningunni, aö
þessu fyrir okkur, og hann filó-
sóferar áfram:
„Þetta er það sem er fyndiö i
tilverunni, en samt er það ekkert
gamanmál. Húmor er I rauninni
mjög alvarlegur hlutur, og það er
vissara aö vera ekkert að spauga
með hann. Þvi fyrr en varir getur
maður lent i þvi að veröa hlægi-
legur sjálfur”.
Ég hef það á tilfinningunni, aö
hér séum við að nálgast innsta
kjarnan i list Sigurðar Arnar, og
ég þori varla að draga andann af
ótta viö aö trufla Sigurð. En það
er engin hætta á þvi. Siguröur
lætur ekki svo auðveldlega trufla
sig, og hann er óragur við að ræöa
um sjálfan sig og list sina.
Vinn úr hugmyndinni
með táknum
En i áframhaldi af þvi sem
hann segir, spyr ég hann um stil-
brögð hans á teikniborðinu^ yfir-
leitteru teikningar hans þess eðl-
is.aðþar ráða litlu atriöin rikjum
og notkun tákna skilja milli feigs
burð sem veriö er að fjalla um. Að
stilla saman tveimur táknum eða
fleirum, þannig að útkoman verði
óvænt fyrir þann sem horfir á.”
Og það er þá ekki úr vegi að
reyna að grafast fyrir um það,
hvort Siguröur Orn eigi sér ekki
fyrirmyndir, einhverja uppá-
haldsmyndlistarmenn?
„Fyrirmyndir? Það veit ég nú
ekki. Sama hugmyndin getur
auðvitaö fæðst hjá tveimur mönn-
um samtimis, án þess að þeir viti
hver af öörum. Það upplifði ég
reyndar á grafisku kvikmynda-
dögunum, sem hér voru fyrir
stuttu.
Dyrnar á baðkerinu
Ég teiknaði einu sinni mynd af
kóngi, sem þurfti ekki aö stiga
sjálfur úr baökerinu, af þvi
þjónninn hans var i þann mund
að opna fyrir honum dyrnar!! Svo
sé ég i einni grafisku kvikmynd-
anna örstutt atriði: baðker með
hurö. Mér fannst dálitið skrýtið
aö sjá „mina” hugmynd i ó-
markar muninn á listamanni og
ekki listamanni?
„Listamaður, já”, andvarpar
Siguröur og gefur fyllilega i skyn
að það sé skilgreiningaratriði,
sem menn veröa seint sammála
um. En bætir þó við:
„Var það ekki Picasso, sem
hélt þvi fram, að list væri 1%
hæfileiki, 1% innblástur og 98%
vinna?
Það er ansi mikið til i þessu.
Það getur verið hundleiðinlegt að
vinna mynd eftir að hugmyndin
liggur fyrir. Það er svo mikið púl.
Það gerir enginn listaverk með
þvi að kasta til þess höndunum.
Það er hörkuvinna. Það leikur sér
enginn að þvi. Það eru þó vissar
undantekningar frá þessu, eins og
t.d. naivistarnir”.
Hvað er þá listamaður?
Nú væri gaman að fá að heyra
skilgreiningu Sigurðar á lista-
manni. Ég þykist vita að hann
lumi á einni slikri, og þegar ég
ber það upp á hann, neitar hann
nýlistamanna benda til mikillar
hógværðar. Hvað er eiginlega ný-
list? Er það ekki öll list sem er
ný? Og hvað gerist, þegar sú
nýlist, sem gerð er i dag, verður
gömul? Sprettur þá allt i einu upp
nýnýlist? Mér finnst þetta hugtak
ekki búið til af mikilli framsýni.
Og svo er það þáttur
hins opinbera
Samræöur okkar hafa nú fengið
á sig annan og alvarlegri blæ en
áöur, og ég nota tækifærið og spyr
um álit hans á stöðu myndlistar-
innar hér á landi, set mig i frétta-
mannsstellingar og bið um skoö-
anir á opinberum myndlistar-
stofnunum. Tiltek Listasafn
tslands, Myndlista- og Handiða-
skóla islands. Það rifjast upp
fyrir mér, að einhverju sinni var
Siguröi vikið ifr starfi deildar-
stjóra auglýsingadeildar MHI
íyrirvaralaust rétt áður en
kennsla átti að hel'jast um haust-
ið. Ég ber það upp á hann.
Og þá hló marbendill.
„Þetta byrjaði allt á þvi, að ég fann upp aðferð til að
breyta vatni I vin” heitir þessi mynd Siguröar Arnar
Brynjólfssonar — SÖB.
Þessi mynd er hluti af myndaröð er nefnist „Prestarnir
gera þaö líka”, en þær eru aliar i eigu Listasafns Kópa-
vogs.
„Dagur I lifi kóngs” nefnist myndröð, sem SÖB hefur
gert, og er i eigu listamannsins. Myndin hér er úr þeirri
röð.
útitaflið sé haft svona iburðar-
mikið bara til að við komumst i
heimsmetabókina. Annars staðar
hefði veriö látið nægja að skipta
um nokkrar hellur i stétt og búið.
En heimsmetabókin og afrekin
sem má finna i henni eru að
verða komplex hjá okkur. Þetta
er einhverskonar æði, sem er or-
sök að þessu öllu saman. Taktu
reiðhjólin sem dæmi. Fyrir
rtokkrum árum var ó^int að hjóla.
Það var virkilega lasi, en nú er
enginn maöur meö mönnum
nemahann eigi tiu gira hjói með
bognu stýri. Og videobrjálæöiö —
það er nákvæmlega sama sagan.
Við gleypum hvað sem er gagn-
rýnislaust og stefnulaust”.
Hann vill rigna
Sigurður staðnæmist og tyllir
sér niður á brún útitaflsins. Viö
viröum þaö fyrir okkur þegjandi
dágóða stund. Loks spyr
Sigurður uppúreinsmanns hljóði,
hvort þetta verði nokkurn timann
almenningstafl. Hvort tafi-
mennirnir verði ekki bara teknir
út á tyllidögum fyrir einhverja
fáa útvalda.
Ég segi, aö það megi þá altént
gera eitthvað annað á svæöinu —
þarna sé t.d. ákjósanleg aðstaða
fyrir útileikhús. Siguröur horfir á
mie. Lengi.
„Rignir i mörgum leikritum?”
Þaö er þögn I langan tima.
Svo sprettur Sigurður á fætur.
„Þaö erþetta, sem ég á við. Við
gerum allt sem okkur dettur i
hug, hver geöveikin tekur við af
annarri, en aldrei dettur neinum i
hug að taka mið af þeim aöstæö-
um, sem viö búum við. Landinu,
veðráttunni, hverju sem er.
Hvemig er t.d. hægt að vera með
útileikhús hér, þegar getur rignt
hvenær sem er?”
Húmor er alvarlegt mál
Sigurður þagnar, við veltum
ogófeigs —það erekki fyrr en bú-
ið er aö rýna góða stund i mynd-
ina, að það verður ljóst hvað
Sigurður er aö segja. Eins og sjá
má dæmi um i myndskreytingum
hans með viðtalinu.
Fyrir mér eru táknin mikilvæg-
ust, og ég reyni að nota þau eftir
mættiimyndum minum,ekkisist
iþeim.sem ég teikna beinlinis til
að hæðast að einhverju. Þannig
finnst mér myndin öðlast meira
gildi, heldur en ef ég léti mér
nægja að teikna „karikatúra”,
skopmyndir af mönnum. Hún
veröur ekki eins bundin staö og
stund, einmitt vegna táknsins.”
Já, vel á minnst tákn: Siguröur
Om er iðinn viö aö finna ýmsar
leiöir til að nota tslandiö góða i
myndum sinum, einmitt sem
tákn.
ísland er gert fyrir
teiknara
„Það er nú ekki undarlegt. Ef
þú skoðar landabréf af tslandi, þá
sérðu aö það er eins og skapað
handa teiknara að vinna úr. Þaö
er með haus, lappir, hendur og
skott. Hvað þarftu meira?
Island er eitt fárra landa i
Evrópu sem er gætt þessum eig-
inleika. Og ég er viss um, aö
þjóðir Mið-Evrópu hafa ekki
jafnrika tilfinningu fyrir útlinum
lands sins og viö. Að maður tali
nú ekki um Afriku, eða fylki
Bandarikjanna, þar sem landa-
mærin eru bara reglustikudregin
strik.
En þetta væri auðvitað ekki
hægt, ef ekki nyti við þessarar
sérstöku landshíuta. Reykjanes-
ið, Snæfellsnesið, Vestfirðir og
Langanes. þetta eru nauðsynlegir
hlutar af landinu frá grafiskum
sjónarhól séð.
Og sem tákn er landið afskap-
lega dýrmætt. Með þvi að nota
það er svo auðvelt að vinna útfrá
hugmyndinni á bak við þann at-
kunnunglegum og iramandi
búningi.
En auðvitað á ég mér uppá-
haldsmyndlistarmenn. Ég hef
t.d.mikiðdálætiá Paul Klee,sem
er Svisslendingur og hefur þann
sérstæða eiginleika að geta
teiknað linu, sem er fyndin i
sjálfri sér. Það er merkilegur
eiginleiki”.
Ég fell i þá freisni að leggja
ljóta spurningu fyrir Sigurö:
Hefur hann nokkru sinni stælt
aðra myndlistarmenn?
Að skapa sér eigin stil
„Já, það held ég að allir geri að
meira eöa minna leyti. Meö viss-
um formerkjum þó. Ég byrja að
teikna 12 ára gamall, og stældi þá
grimmt Don Martin, Sergio Ara-
gones og fleiri MAD-teiknara.
Gömlu skólabækurnar eru yfir-
fullar af slikum figúrum. Svo vex
maöur frá þessu, þroskast og
verður smám saman herra yfir
þvi sem maður er að gera á
pappirnum.
Þetta er i rauninni spurning um
að skapa sér sjálfstæöan stil, að
gera eitthvaðsem er manns eigiö.
Þegar allt kemur til alls, þá er
það ekki annað sem eftir mann
er, þegar þessu lifi lýkur en börn-
in manns og svo verkin. Ætli
framhaldslifiö sé ekki einfaldlega
i þvi fólgið”, spyr Sigurður og
brosir dálitið undirfurðulega og
ræðir siðan ekki meir um þaö sem
er handan þessa heims og hugs-
unar.
Listhæfileiki, innbiástur
og vinna
Og Siguröur heldur áfram aö
tala um stilinn:
„Samt er maður alltaf að þróa
stilinn, hann verður alltaf til,
hægtog bitandi, gegnum vinnuna.
Efmaðurleggur vinnuna frá sér,
hættir maður að þróast um leið”.
Það er kannski þetta, sem
þvi ekki, en horíir meö óræðan
svip á andlitinu út i buskann dá-
góða stund. Hugsar málið. Svo
svarar hann, hratt, hiklaust.
Hefur greinilega velt þessu vand-
lega fyrir sér.
„Listamaöur þarf aö tileinka
sér vinnuhörku, og hann þarf að
vera vel á sig kominn, likamlega
og andlega. Það eru átök að búa
til listaverk, kostar langan tima
og langa vinnuspretti i einu. Og
iistamaður verður að hafa til aö
bera viðsýni, hann þarf að geta
horft til allra átta fordómalaust.
Og hann veröur ekki verri lista-
maöur, þótt hann sé hógvær, og
þá meina ég að hann megi alveg
vera laus við þann hroka, sem
margir listamenn þjást af og ger-
ir að verkum að þeir bara geta
ekki talaö við venjulegt fólk nema
á einhverju framandi máli. Og
siöast en ekki sist þarf listamaö-
urinn að hafa ómældan skammt
af sjálfsgagnrýni: ekki hlaupa
með málverk og myndir á
sýningu, bara af þvi þau hafa náð
einhverjum tilteknum fjölda og
geta fyllt einn sal með sæmilegu
móti. Þaö er engum til góös”.
Kaffihús og brennivins-
búllur
En er þetta ekki allt sjálfsagt?
Segja ekki allir listamenn eitt-
hvað þessu likt?
„Ég er nú ekki svo viss um það.
Ansi margir virðast halda, aö
iistaverk veröi tii á kaffihúsum og
brennivinsbúllum. Það er bara
sárgrætilegur misskilningur. Og
ekki finnst mér nafngift þeirra
Texti:
Jakob S.
Jónsson.
„Ég vil ekki ræða um Lista-
safnið og enn siður MHI,” segir
Sigurður, og bætir við: „Þrátt
fyrir allt finnst mér gaman að
lifa, vinna og vera til. Það er
óþarfi að spilla þeirri gleöi”.
Kemur öðrum i opna
skjöidu
Það er fariö að dimma, þegar
við kveðjumst. Það er greinilega
að nálgast haustið, og innan tiðar
fer Siguröur Orn að búa sig undir
auglýsingargeröartörn vetrarins.
„Stofan tekur minn tima sem
stendur”, segir hann.
Stofan, sem Siguröur vinnur á,
er auglýsingastofa SGS, en auk
hans starfa þar Geirþrúöur
Kristjánsdóttir og Jens Kristján
Guö. „Þaö er i rauninni ekki vit i
öðru en að taka starfiö á stofunni
dálitið alvarlega. Þess vegna er
það nú, að ég er ekki að vinna að
neinu fyrir sjálfan mig einmitt
núna”, segir Siguröur.
Svo brosir hann breitt, kankvis
á svip, gott ef ekki er sjálfsgagn-
rýnisglampi iaugunum: „Annars
eraldrei aö vita nema ég komi nú
allt i einu meö stóra sýningu,
fyrirvaralaust. Það gengur þann-
ig i henni veröld, ef maöur vinnur
á annað borð i skorpum”.
Hann þagnar og horfir hugsi út i
bláinn. Kannski er hann aö velta
sýningunni fyrir sér. Að það væri
ef til vill ekki svo vitlaust...
Enginn veit á hverju er von.
Sigurður er nefnilega húmoristi,
og það er undraverður eiginleiki
og dásamlegur, sem kemur öðr-
um ávallt i opna skjöldu.
Myndir:
Gunnar V.
Andrésson.