Vísir - 13.10.1981, Síða 9

Þri&judagur 13. október 1981
9
VÍSIR
Höfundur þessarar
greinar er Truong Nhu
Taug einn af stofnend-
um Þjóðfrelsishreyfing-
ar S-Víetnam/ sem var
það stjórnmálaafI/ er
stóð að baki Viet
Cong-skæruliðunum í
baráttunni gegn herfor-
ingjastjórninni í Saigon
og Bandarikjamönnum i
Vietnamstríðinu.
Truong Nhu Taug varð#
eftir fall Saigon 1975/
dómsmálaráðherra i
fyrstu bráðabirgða-
stjórninni/ sem við tók.
En fljótlega rann upp
fyrir honum, að þjóð hans
var komin úr öskunni í
eldinn. Hanoi-st jórnin
stefndi að eyðilegginu
lands hans og í ágúst 1979
bættist hann í hóp „báta-
flóttafólksins", sem flúði
fremur út í opinn dauða
úthafsins á manndráps-
fleytum, en búa áfram
við óstjórnina. Hann
komst til Indónesíu, og
býr um þessar mundir í
París, þar sem hann
skrifar nú bók um
reynslu sína og þjóðar
sinnar af kommúnistum.
Lygar Pham
van Dong
1 viöhafnarvi&tölum, sem
birst hafa i fjölmiðlum á Vest-
urlöndum, hefur Pham Van
Dong, forsætisráBherra
Vietnam, reynt aö blekkja les-
endur með fullyrðingum um, að
undir sinni stjórn sé Vietnam
ekki efnahagslega háö neinu
öðru riki, og að bataflóttafólkið,
sem i örvæntingu sinni hefur
farið heljarslóðir til þess að
flýja ósköðin, hafi ekki gert það
af pólitiskum ástæðum, heldur
til að elta gullið undir regnbog-
anum. — Þetta eru allt saman
lygar.
Sem einn af stofnendum bylt-
ingarsamtaka Þjóöfrelsishreyf-
ingarinnar i Suður-Vietnam og
fyrrum samherji Pham Van
Dong tel ég mikilvægt að gera
Vesturlandabúum skiljanlegt
að Vietnamstjórnin hefur svikið
byltinguna og brugðist öllu þvi,
sem við börðumst fyrir.
Auðtrúa ungmennl
Vegna ástar minnar á ætt-
jörðinni snéri ég 1960 baki við
tryggri framtið og gekk I lið
meö andspyrnunni gegn ein-
ræöisstjórn herforingjanna i
Saigon og vaxandi ihlutun USA i
Vietnam. Þegar ég gekk i
þjóöfrelsishreyfinguna trúði ég
þvi, aö Ho Chi Minh, Pham Van
Dong og kommúnistaflokkur
Vietnam væru föðurlandsvinir,
sem setja mundu þjóðarhags-
muni ofar einkahagsmunum og
hugsjónaágreiningi. Ég trúöi
þvi, aö i bandalagi viö þá gætum
við sameinaö okkar sundruöu
þjóð og tekist á við það hrika-
lega verkefni, sem biði okkar i
endurreisninni. Ég trúði þvi, að
friður, velmegun og frelsi biði
vietnömsku þjóðarinnar, þegar
striðið loks tæki enda.
Nokkrum árum siðar varaði
faðir minn mig við kommúnist-
um: ,,AB launum fyrir störf þin
munt þú hljóta miklu lakara
hlutskipti, en þú nýtur I dag. En
verra en það. Þeir munu svikja
þig og ofsækja þig allt þitt lif.
Ég hef sjálfur öölast mikla
reynslu af sviksemi kommún-
ista, þvi að ég slóst i lið meö
þeim i baráttunni gegn þeim
frönsku”. — En ég var svo auð-
trúa þá og svaraði þvi: „Faöir
minn. Reyndu nú að sætta þig
við, að eitt barna þinna sex helgi
sig baráttunni fyrir sjálfstæði
og frelsi Vietnam” — það var i
siðasta sinn, sem ég leit fööur
minn augum.
Augun opnast
Orð hans ómuðu I huga mér,
þar sem ég stóð sigurdaginn 15.
mái 1979 á heiöurspalli i Saigon,
sem skirð haföi verið upp, Ho
Chi Minh-borg. Þott fólkiö veif-
aöi fánum Alþýðulýðveldis Viet-
nam (Norður) og bráðabirgða- *
stjórnarinnar (Suður), sáust
ekki aðrir dátar á hersýning-
unni en i einkennisklæðum norð-
anmanna. Og þar sem ég hlust-
aði á ræöur forystumannanna
rann það upp fyrir mér aö nú
var Þjóðfrelsishreyfingin öll og
bráðabirgðastjórnin búin að
vera. Hanoistjórnin hafði
hreinsað miskunnarlaust til.
Markmið byltingarinnar, sem
notið hafði aðdáunar og fylgi
vietnömsku þjóðarinnar — og
raunar fólks viða um heim —
hafði sviksamlega verið snúið
yfir I hefndaraögerðir og
grimmilega tugtun.
Suður-Vietnamar máttu þola
ýmsar undirokunaraðgerðir.
Hundruð þúsunda Saigonbúa
voru sendir I „endurhæfinga-
búöir” viðsvegar um land.
Fjöldahandtökur gerðar innan
raða menntamanna S-Vietnam
og trúarleiötoga, sem andsnúnir
voru leppstjorninni i Saigon.
Milljónir borgarbúa voru fluttir
nauðungarflutningum til „nýrra
efnahagssvæða”, þar sem þús-
undir þeirra hafa siöan dáið
hægum dauðdaga.
Hanoi-foringjarnir héldu
áfram að „sameina” landið
meö þvi aö losa sig við alla
forystumenn Þjóðfrelsishreyf-
ingarinnar, sem ekki fylgdu
áætlunum þeirra. Fyrri félagar
hreyfingarinnar, sem hlýddu i
blindni sérhverjum fyrirmælum
Hanoi, voru settir til embætta,
þar sem flestir þeirra snéru
baki við hagsmunum alþýöunn-
ar til þess aö skara eld að eigin
köku. Aðrir höfðu hljótt um sig
af ótta viö refsingu.
Spllltarl en Thieu
Kommúnisar eru meistarar I
blekkingum og vila engar for-
tölur fyrir sér til þess að snúa
þér á sveif með sér, þegar þeir
eru utan stjórnar. Komnir til
valda sýna þeir sitt rétta andlit:
Harka, vanþakklæti, mann-
fyrirlitning, grimmd, þröngsýni
og sjálfselska. Mér læröist
smám saman aö skilja refshátt
kommúnista, þegar þeir veifa
slagoröum eins og „sjálfstæöi
og frelsi” til þess aö ná völdum
og vinna heimsálitið á sitt band,
en svikja siðan öll loforö.
Þessir menn, kerfiskurfar á
öllum stigum, hófu að berjast
innbyröis um betri skrifstofur,
betri heimili og bila. Þeir stálu
blygðunarlaust. Jafnvel frá
þeim, sem barist höfðu við hlið
þeirra I andspyrnunni. Þeir eru
spilltari en Thieu-stjórnin.
Aldrei fyrr
slik vesðld
1 dag er Vietnam sundrað
samfélag. Vietnamskar fjöl-
skyldur eru sundraðar, þjóðin
er sundruð og jafnvel kommún-
istaflokkurinn er alvarlega klof-
inn inn á við.
Fyrsta fimm ára áætlunin
brást algjörlega. Þótt lifskjör i
Vietnam séu meðal þeirra
lægstu i heiminum, tók stjórnin
70% þjóöarteknanna til striðs-
reksturs. Vietnam hefur her-
numið Laos, ráðist inn I Kambo-
diu og háð styrjöld viö Kina.
Fyrir þá sök er þjóðin algerlega
háð Sovétrikjunum um allt.
Vietnam er oröin Kúba Sovét-
manna i Suðaustur-Asiu. Dag-
lega veita Rússar sem nemur 3
milljónum dollara I hernaöar-
aðstoö til Vietnam. Þeir yfir-
tóku allar fyrri herstöðvar
Bandarikjanna i suðri og hafa
þar með komiö sér þar upp mik-
ilvægri aöstöðu. Og með þvi að
fjötra sig þannig viö Moskvu,
hefur Vietnam rofið tengslin viö
Klnaæ Með þvi er jafnframt
sjálfstæöi landsins stefnt i voða.
Það þarf ekki að gera sér neinar
grillur um, aö Vietnam geti
þrifist ef þaö gerir Kina aö
svörnum fjandmanni slnum.
Vietnam I dag er land styrj-
aldar og vesaldar. Allir, hvar i
stétt, sem þeir eru, vilja helst af
öllu losna úr landi og flýja harö-
stjórnina. Aldrei fyrr I sögu VI-
etnam hefur verið jafn almenn
óánægja. Aldrei fyrr var til
„bátaflóttabylgja”. Ekki einu
sinni undir yfirráðum Japana,
þegar hungursneyö lagði tvær
milljónir manna I gröfina.
Fiúði lii vitnistnirðar
Ég gat ekki þagaö yfir þessu
og horft aðgerðarlaus á þján-
ingar þjóðar minnar. Nú var
það móðir min, sem tók mig
tali, og kvaö strangt að oröi:
„Þú varst blekktur af kommún-
istum. Þú berð að nokkru á-
byrgð á núverandi ástandi. Þú
verður að gera eitthvað. Eitt-
hvað til bjargar fólkinu til að
halda lifi I markmiðum þinum
og hugsjónum”. — Og aö þessu
sinni var ég sjóaðri. Ég hlustaði
og ég ákvað að flýja, leggjast út.
Eftir að ég sagði af mér em- *
bætti dómsmálaráðherra, var
mér boðið embætti aðstoöarráð-
herra framleiðsluráðuneytis
matvæla. En ég hafnaði þvi. Ég
gat ekki lengur verið leppur og
lagt glæpastjórn lið. Ég settist
að á smábýli skammt frá Saig-
on. Þaöan gæfist mér betri færi
til þess að flýja land. — Mér var
Ijóst, að ég varð að berjast gegn
Hanoi-stjórninni, alveg eins og
ég hafði orðið að berjast gegn
Saigonstjórninni. Ég einsetti
mér að segja heiminum allan
sannleikann og skýra þá þvi
hvernig bylting vietnömsku
þjóðarinnar hafði verio svikin af
kommúnistum og vonir allra
sannra byltingarmanna, hvar
sem þeir voru, gerðar að engu
af Hanoi.
Ég vildi gjarnan koma á
framfæri þakklæti til allra
þeirra sem studdu málstaö vi-
etnömsku þjóðarinnar, og ég bið
þá um aö halda áfram barátt-
unni gegn þeirri ómannúölegu
stjórn, sem nú situr, gegn
drottnunarstefnu Rússa I Viet-
nam, gegn innrás og Ihlutunum
Vietnam i Laos og Kambodiu.
Við veröum ávallt aö berjast
fyrir frelsi og lýðræði. Ekki að-
eins I ókommúnlskum lönd-
um heldur einnig I kommúnista-
löndunum. Og af öllum komm-
únistarikjum held ég að Viet-
nam sé i dag það ómannúðleg-
asta.