Pressan - 09.09.1988, Page 16

16
• * ■» - v . *' V ► • i » I .
Föstudagur 9. september 1988
K/ða erlendis gefst mönnum kostur á að
hringja í ákveðin símanúmer og hlusta á segul-
bandsupptökur; sem eiga að vera kynœsandi.
Símasex
Á þessum síðustu og verstu tímum hefur mikið verið
fjallað um „öruggt“ kynlíf. Með því er átt við allt það,
sem fólki er óhætt að taka upp á undir rekkjuvoðunum,
án þess að eiga á hættu að smitast af alnæmi. í útlönd-
um eru menn hins vegar komnir skrefi lengra — eða einu
plani neðar — og farnir að njóta kynlífs í gegnum síma.
Öruggara getur það tæpast verið, þó deila megi um það
hversu mikil „nautn“ þetta er. Sum þessara símtala eru
nefnilega álika æsandi og að fara niður í veðdeild til að
borga af húsnæðisláni.
Kynæsandi símaþjónusta virðist
vera kvennastarf. Konur eru a.m.k.
mest áberandi í þessari tiltölulega
nýju atvinnugrein. Viðskiptavinirn-
ir — eða markhópurinn, eins og
þeir segja í auglýsingabransanum
— eru hins vegar karlkynið. Og allt
bendir til þess að töluverður fjöldi
karla hafi gaman af því að tala á
Ijósbláu nótunum við ókunnar
konur úti í bæ. Þessi makalausa
þjónustugrein dafnar a.m.k. ágæt-
lega, ef marka má fjölda auglýsinga
í erlendum blöðum.
Það, sem kallað er einu nafni
„símasex“, getur verið með ýmsu
móti. í Bandaríkjunum hefur það
tíðkast um nokkurra ára skeið að
auglýst séu símanúmer, sem menn
— þ.e.a.s. karlmenn—■ geta hringt i
ef þá langar að rabba smástund við
kVenmann. Oft mun þetta fara
þannig fram að maðurinn hringir
og gefur upp tvö númer: Númerið á
krítarkortinu sínu og símanúmerið,:
þar sem hann er staddur. Daman
hringir siðan um hæl og kostnaður-
inn kemur fram á næsta reikningi
frá kreditfyrirtækinu.
Það mun vera allur gangur á því
hvað símastúlkunni og viðskipta-
vininum fer á milli. í sumum tilvik-
um fer konan með einhverja
ákveðna rullu og karlinn hlustar, en
það mun einnig til í dæminu að þau
spjalli bara saman í rólegheitunum.
Samræðurnar eru eflaust afar mis-
munandi, en markmiðið er ávallt
það sama. Karlinn hringir jú til þess
að láta ,,kitla“ sig svolítið. Það er
JONINA
LEÓSDÓTTIR
þjónustan, sem hann er að borga
fyrir.
DÝRT SPAUG í DANMÖRKU
I Danmörku virðast menn líka
komnir á bragðið. Nýverið birti
danska blaðið BT lesendabréf frá
manni, sem sagðist hafa stundað
símasex í nokkur ár. Af bréfinu
mátti skilja að hann hefði í gegnum
tíðina komist í samband við þó
nokkurn fjölda kvenna með þessu
móti. Hann hringir síðan í símavin-
konurnar af og til og rabbar við
þær — oftast um kynlíf, en einnig
um ýmislegt annað, sem honum
liggur á hjarta.
Sagði bréfritarinn, að lifnað
hefði verulega yfir hjónasænginni
eftir að hann fór að stunda símasex-
ið, og væri eiginkonan þar af leið-
andi alveg tilbúin að líta framhjá
þessum Iitla „lesti“ hans. Hún hefði
m.a.s. einu sinni tekið þátt í svona
símtali með honum. Hélt maðurinn
því þess vegna fram, að þetta væri
saklaust gaman fyrir gifta jafnt sem
ógifta og mælti eindregið með slíku
kryddi í tilveruna.
Ráðgjafinn, sem svaraði lesenda-
bréfinu, var ekkert yfir sig hrifinn
af þessu fyrirbæri. Minnti hann les-
endur blaðsins á að þetta væri dýrt
spaug og þeim væri hollast að
hugsa örlítið um væntanlegan
símareikning, áður en þeir létu til
skarar skríða. Ennfremur kom
fram í svari ráðgjafans að krakkar
hefðu stundað það að einhverju
marki að hringja í sex-símanúmer-
in, þegar þeir komu heim úr skólan-
um. Það hefði hvorki verið hollt
fyrir bömin né fjárhag foreldranna
og af þeim sökum hefði verið
ákveðið að hafa þessa þjónustu ein-
ungis á boðstólum að kvöldlagi.
ASTALEIKURINN ENDAÐI
MEÐ UPPKÖSTUM
Það er ekki langt síðan að auglýs-
ingar um símasex fóru að birtast i
breskum blöðum og tímaritum, en
nú eru þær algeng sjón. í langflest-
um tilvikum virðist vera um segul-
bandsupptökur að ræða, þannig að
viðskiptavinurinn er ekki þátttak-
andi í símtalinu. Hann hlustar bara.
En hvað er um að velja? T.d. eft-
irfarandi: „Segulbandsspólan, sem
reynt var að banna.“ „Mandy i
söðlinum.“ „Koss í myrkri.“
„Hugarórar húsmóðurinnar."
„Freistingin." „Leyndarmál."
Svona mætti lengi telja, en þessir
titlar segja manni ósköp lítið um þá
„þjónustu" sem veitt er. Við
hringdum því í tvö númer og könn-
uðum málið.
Fyrst var það „Stelpupartýið".
Væmin og yfirborðskennd kven-
mannsrödd svaraði. Hún sagði, að
þær stelpurnar hefðu verið búnar
að fá sig fullsaddar af því að strák-
arnir færu einir út að skemmta sér.
Nú hefði röðin verið komin að þeim
„og hvílíkt kvöld“! Síðan tók kon-
an til við að lýsa partýinu. Hún
kvað Plötusnúðinn hafa spilað
dónalega tónlist og síðan hefði
karlmaður komið fram í kven-
mannsfötum. Hápunktur kvöldsins
var víst hins vegar fatafellan, stóri
Johnny, sem fékk viðurnefnið
vegna stærðar ákveðins líkams-
hluta. Undir lokin fór plötusnúður-
inn svo að reyna við sögukonuna og
þau brugðu sér að lokum í einka-
erindum inn á skrifstofu forstjór-
ans. Allt fór þó á annan veg en
ætlað var. Enduðu samskipti skötu-
hjúanna á þann veg að símadaman
kastaði upp yfir skrifborðið og kom
gjörsamlega óspjölluð út úr her-
berginu aftur.
Þar með var þessi „æsandi“ frá-
sögn á enda!
Næst hringdum við í „starfs-
stúlku í spilaviti“ og þó stelpu-
partýið hafi verið ómerkilegt, þá
sló seinni kassettan öll met. Konan,
sem las inn á bandið, gerði það eins
og illa mötuð tölva og söguþráður-
inn var nákvæmlega enginn. Dam-
an sagðist vinna í spilavíti og for-
stjórinn vildi að hún veitti við-
skiptavinunum enn frekari þjón-
ustu. Það tæki hún ekki í mál —
ekki einu sinni þegar hún væri beð-
in að fara upp á hótelherbergi með
eiganda spilavítisins. Hún ætti sér
nefnilega kærasta af aðalsættum.
Og hvað svo, spyr kannski ein-
hver. En það þýðir ekkert, því þar
með var sagan öll. Svona nokkuð
kallast peningaplokk á góðri ís-
lensku, en kynæsandi er það ekki
frekar en ferð út í fiskbúð.
083^40233s
m