Pressan - 16.03.1989, Qupperneq 22

Fimmtudagur 16. mars 1989-
The Dubliners, frá vinstri: Barney McKenna, John Sheahan, Ronnie Drew, Sean Cannon og Eamon Campell.
ÓVANIR SVONA FALLEGU KVENFÓLKI
Einkaviðtal Pressunnar við The Dubliners
Fyrstu bjórhelgina voru staddir hér á landi liðsmenn
þjóðlagasveitarinnar The Dubliners. Ástæðan fyrir
komu þeirra hingað var bjórinn og hingaðkoma hans.
Til að gera langa sögu stutta má segja að á löngum
starfsferli hafi The Dubliners aflað sér vinsælda og
virðingar innan tónlistarheimsins. Eftirfarandi viðtal
var tekið við þá áður en þeir stigu á sviðið í Glæsibæ til
að skemmta þjóðlaga- en þó aðallega bjórþyrstum ís-
lendingum. Ég byrjaði á byrjuninni:
EFTIR: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON PRESSUMYND: GHÁ
— Hvenær var The Dubl-
iners stofnuð?_______________
„Fyrir.27 árum, árið 1962, á krá
í Dublin sem heitir O’Donahues.
Eiginlega hétum við fyrst The
Ronnie Drew Group en einn af
stofnendunum, Luke Keliy, fann
síðan nafn hljómsveitarinnar í bók
eftir James Joyce sem heitir þessu
nafni, The Dubliners.“
— Hvar liqqja tónlistar-
legar rætur hljómsveitar-
innar?_______________________
„Aðallega í írskri þjóðlagatónlist
og annarri hefðbundinni írskri tón-
list. Áhrifin koma eiginlega úr allri
írskri tónlist, sama hvort það eru
lög sungin af vændiskonum, börn-
um eða fólki sem er að mótmæla
ýmsu í þjóðfélaginu, t.d. stríði.
Mikið af lögunum okkar hefur
þjóðfélagslega skírskotun, en þar
með er ekki sagt að þau séu húm-
orslaus, langt í frá.“
— Þið hafið qefið út mik-
inn fjölda hljómplatna, hvað
eru þær orðnar margar?
„Einhvers staðar í kringum 36.
Við munum það eiginlega ekki ná-
kvæmlega," segja þeir og hlæja.
„En þetta eru bara plötur undir
nafninu Dubliners, svo erum við á
yfir 130 safnplötum."
— Hve margar seldar
plötur?______________________
„Milljónir, tugmilljónir! Það veit
í rauninni enginn okkar hve margar
plötur við höfum selt, aðeins fyrir-
tækið sem selur plöturnar. Það fær
líka alla peningana (ha, ha, ha).“
— Það er nú liðinn um
hálfur áratugur frá því The
Dubliners voru staddir hér í
tengslum við Listahátið. Þeir
spiluðu fyrir fullu húsi í Há-
skólabiói og hlutu almennt
mjög góðar viðtökur. Hvernig
hafa viðtökurnar verið núna?
„Viðtökurnar hafa verið mjög
hlýjar og bjórinn gerir þær senni-
lega enn hlýrri. Það er Iíka mjög
gott að spila hérna. íslendingar og
Irar eiga svo margt sameiginlegt,
margt líkt með þessum þjóðum.
T.d. inniheldur menningararfleifð
beggja þjóðanna víkinga og
munka.“
— En likar ykkur betur að
spila á írlandi?_______________
„Ekki alfarið. Sko, við elskum
allir írland, elskum að eiga heima
þar, að spila írska tónlist á írlandi.
En okkur finnst líka stórkostlegt að
spila í öðrum Iöndum. Við lítum
stundum á okkur sem sendiherra
tónlistarinnar, sem miðla menn-
ingu og taka við menningu. Þetta er
alvarlegi hluturinn á bakvið The
Dubliners, en við framkvæmum
hann á gamansaman hátt. “
— Staða þjóðlagatónlist-
ar; er hún verri eða betri en
hún hefur verið á undanförn-
um árum?_______________________
„Við finnum fyrir því að mikil
endurnýjun hefur átt sér stað í
þjóðlagatónlist á síðastliðnum
fimm árum eða svo. Margt ungt
fólk er að ganga til liðs við þessa
tónlistarstefnu, kannski af því að
það er orðið leitt á dægurtónlist-
inni. Það finnur lika svo mikið líf í
þjóðlagatónlistinni, finnur sig
sjálft því á menningararfi þess
byggir þjóðlagatónlistin."
— Eru til á írlandi álika
vinsælar og þekktar þjóð-
lagasveitirog The Dubliners?
„Já, já, t.d. The Wolftones, sem
syngja aðallega þjóðernissöngva.
Og svo eru það The Fury Brothers,
þeir eru meira á hefðbundnu lín-
unni eins og við. The Wolftones
höfða bara til íra og engra annarra.
En við getum spilað fyrir fólk frá
löndum víðsvegar í heiminum, s.s.
Frakka, íslendinga, Ástrali, Kanada-
menn. Við vitum ekki nákvæmlega
hvað veldur þessu. Sennilega á hin
mikla leikgleði okkar stóran þátt í
útbreiðslunni."
— Þannig að þið ferðist
heilmikið? __________________
„Úff, já, já og stundum einum of
mikið!! Við ferðumst samt aðallega
innan Evrópu, Bandaríkjanna,
Kanada og Ástralíu. Við höfum
aldrei farið til S-Ameríku og það
finnst okkur slæmt. Sérstaklega
finnst okkur slæmt að hafa ekki
komið til Argéntínu þar sem þjóð-
lagatónlist á sér mjög sterka hefð.“
— Þiðeruðþáekkiheims-
frægir i þeim skilningi?
„Alveg nógu frægir að því er
okkur finnst. Við höfum nú meira
að segja spilað í Bahrain-fursta-
Barney McKenna
dæminu, ef þú kallar það heims-
frægð,“ segja þeir hlæjandi.
— Finnst ykkur þið vera
stjörnur?_____________________
„Nei, alveg af og frá. Við erum
bara fimm kallar sem hafa gaman
af því að spila sína yndislegu þjóð-
lagatónlist. Einu stjörnurnar í okk-
ar augum eru þær sem eru á himn-
inum.“
— Ég sá um daginn aug-
lýsingu i bresku tónlistar-
timariti þar sem auglýstir
voru ykkar síðustu tónleikar
á ferlinum. Það hefur komið
á daginn að þetta er alls ekki
rétt, en hvaðan er þessi saga
komin?
„Það gekk hér sú saga að Ronnie
(Drew) væri að hætta í hljómsveit-
inni. Blöðin gripu þetta úr lausu
lofti og skelltu þessu svona fram.
The Dubliners eru alls ekki að
hætta. Það er enginn fótur fyrir
þessu.“
— En hefur samstarfið
aldrei verið í hættu?
„Jú, svo sannarlega. Við hættum
mjög reglulega samstarfi, stundum
eftir hverja tónleika,“ segja þeir og
skella upp úr. „Þetta hefur gengið
svona í 27 ár!! En tónlistin og vin-
skapurinn halda okkur saman.“
— Hafið þið slegist?
„Mjög hressilega stundum, en
aldrei sparkað hver í annan! Svona
lagað kemur fyrir alla. Einhver fær
sér of mikið neðan í því og fer að
rífast út af einhverjum smáatriðum.
En slík atvik eru gleymd um leið og
runnið er af mönnum.“
— í gegnum 27 ára starfs-
feril hefur allt gengið 100%
vel hjá The Dubliners?
„Það verða alltaf einhver vand-
ræði og vesen. Það er þannig hjá
öllum hljómsveitum. Okkar mesti
„bömmer" var þegar Luke Kelly dó
úr krabbameini fyrir fimm árum.
Það var gífurlegt áfall fyrir hljóm-
sveitina og það versta sem fyrir
okkur hefur komið. Luke var líka
ein besti ballöðusöngvari í heimin-
um þá. Andlát hans var geysilegur
missir fyrir okkur.“
— En hver er ykkar
skemmtilegasta reynsla?
„Sennilega þegar við spiluðum
með U2 í Dublin fyrir framan
75.000 áhorfendur í júlí 1987. Eins
er það mjög minnisstætt þegar við
komumst í Top of the Pops árið
1967.“
— Eru einhver samskipti
milli ykkar og annarra yngri
hljómsveita sem eru undir
áhrifum frá irskri þjóðlaga-
list?'
„The Pogues eru mjög góðir vinir
okkar, einnig Hothouse Flowers og
The Waterboys. Þetta eru allt sam-
an fínir strákar og það má koma hér
fram að The Pogues líta á sig sem
einskonar nútímaútgáfu af okkur
og viðurkenna fúslega að við séum
meðal áhrifavalda á tónlist þeirra."
— Siðast þegar þið voruð
á íslandi fékkst hérekki bjór.
Finnst ykkur mikill munur á,
núna þegar hann er kominn?
„Ekki svo mikill. Við erum svo
vanir honum að allt þetta umstang
í kringum bjórinn skiljum við eigin-
lega ekki. Við erum hinsvegar öllu
óvanari svona geysilega fallegu
kvenfólki eins og hér er, alveg guð-
dómleg fegurð!! Á hamborgara-
stað, sem við fórum á um daginn,
voru svo fallegar stúlkur að vinna
að við hefðum getað setið og étið
hamborgara allan daginn og allt
kvöldið líka („to hell with the
BEER, give us the girls!!“).
Kuldinn er hins vegar eins mikill
og stúlkurnar eru fallegar. Á þeim
ferðum sem við fórum í bæinn vor-
um við mestallan tímann inni í hin-
um og þessum búðum, bara til þess
að ná okkur í einhvern hita í skrokk-
inn, forða okkur frá ofkælingu,“
og þeir félagar hrylla sig við tilhugs-
unina.
„Næst þegar við komum skal
það verða um sumartímann!!"
Að þessum orðum töluðum
stukku þeir á sviðið og hófu að
skemmta íslendingum. Til þess
voru þeir jú komnir. Og bjórinn
rann.