Pressan - 15.03.1990, Side 16

Hcann sagði mér hvorlci að hann léki
Paddington i „Sumarglugganum#V læsi
inn ó teiknimyndir né heldur að hann og
kona hans, Arný Jóhannsdóttir, hefðu
sungið inn á hljómplötu sem selst hefur i
þúsundum eintaka vestur i henni Amer-
iku. Hann sagði mér ekki einu sinni að
fyrra bragði frá þvi að hann ætti söng-
texta við eitt laganna sem keppa núna
um titilinn „Landslagið##. Það sagði mér
samstarfsf ólk hans h já Ferðamiðstöðinni
Veröld. En það sem hann sagði mér fer
flest á prent. . .
EFTIR: ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR - MYND: EINAR ÓLASON
Rætt við Halldór
Lárusson, for-
stöðumann hjá
fríkirkjunni „Trú
og iífi"
Halldór Lárusson er forstööu-
maður fríkirkjunnar „Trúar og lífs",
starfsmaður hjá Ferðamiðstöðinni
Veröld og finnst greinilega gaman
að lifa því hann bókstaflega geislar
af lífi. Glampinn í dökkum augunum
fer ekki framhjá þeim sem situr með
honum dagstund og það er alltaf
stutt í brosið. Enda svarar hann
brosandi og af einlægni: „Mér
fannst mjög gaman að vera kennari
og mér finnst mjög gaman í því
starfi sem ég gegni nú. í stuttu máli:
Mér finnst mjög gaman að !ifa.“
Á biblíuskóla í
útlöndum
Á unglingsárunum tók Halldór
ákvörðun um að verða læknir og að
loknu stúdentsprófi hóf hann nám í
Háskóla íslands. En dvölin þar varð
stutt og leiðin lá til Sviss þar sem
Halldór fór til náms við biblíuskóla:
„Reyndar haföi ég farið á slíkan
skóla í Noregi áður og taldi að það
nám myndi nægja mér. Svo reysdist
þó alls ekki, ég vildi fá meiri vitn-
eskju í trúmálum og fór þá til Sviss.
— Þegar ég var í kringum tvitugt fór
ég að taka afstöðu til kristindómsins
og mér fannst að annaðhvort myndi
kristindómurinn ganga upp eða
ekki. Ég hafði alltaf trúað á Guö eins
og langflestir íslendingar gerá, en
fannst að annaðhvort hlyti hann að
vera sannur og réttur fyrir okkar
daglega líf eða þá að hann væri eitt-
hvað óraunhæft; einhver paradis
einhvers staðar í framtíðinni sem
enginn gæti snert. Ég fór því aö leita
að þessum Guði og hrópa á hann.
Þetta var fyrst og fremst þorsti eftir
raunveruleikanum. Biblian talar um
alls konar hluti sem mér fannst alls
ekki virka í lífi mínu á þessum tíma.
Biblían boðar að hægt sé að þekkja
Guð og eiga samfélag við hann en
það þekkti ég ekki á þeim tíma. Ég
vildi vita hvort þetta væri rétt. I
fyrstu fékk ég engin svör eða viö-
brögð, en svo kom að því eina
kvöldstund að þorstinn var orð-
inn það mikill að ég sagði: „Guð ef
þú ert til þá leyf mér að finna það."
Ég var alveg til í að lifa sem kristinn
maður og þjóna honum ef hann
væri raunverulegur, en ég var líka
tilbúinn að sleppa ef svo væri ekki.
Þetta kvöld fékk ég að upplifa að
Guð var til."
Hann segist ekki geta útskýrt
hvernig sú upplifun var. „Ég bara
fann að hann var til staðar," segir
hann. „Ég varð alveg gagntekinn og
ég fann að þarna var til staðar eitt-
hvað sem ég hafði aldrei fundið áð-
ur. Það hrislaðist um mig gleði-
straumur og ekki eitt augnablik eftir
þessa stund hef ég efast um að Guö
sé til.“
í og úr læknisfræði
Á þessum tíma var Halldór að búa
sig undir læknisfræðinám: „Ég var á
líffræðibraut og ætlaði að taka nám-
inu með ró. En á stuttum tíma gjör-
byltist líf mitt — til hins betra. Þá
kom þessi óseðjandi þorsti, ég varð
að vita meira um Guð, læra meira og
vita um hvað þetta snerist. Ég byrj-
aði á að fara á þennan biblíuskóla í
Noregi sem vinur minn hafði bent
mér á og þegar ég kom þaðan ætl-
aði ég að halda áfram í læknisfræð-
inni. Ég hélt að ég yrði búinn að
fræöast um það sem ég vildi en það
var síður en svo. Þegar ég kom heim
var ég bara ennþá þyrstari í að vita
meira og ákvað að snúa baki við
læknisfræðinni."
Þegar ég spyr hvort hann hafi ver-
ið búinn að ákveða hvernig læknir
hann ætlaði að verða svarar hann:
„Já, ég var löngu búinn að því. Ég
ætlaði í plastískar skurðaðgerðir.
Ekki fyrst og fremst til að fjarlægja
hrukkur og lyfta augnpokum. Á
unglingsárunum náði það til mín aö
fólki sem hefur einhver andlitslýti
líður oft svo illa og mig langaði að
hjálpa þessu fólki. Nú reyni ég bara
aö hjálpa fólki á annan hátt og þótt
læknisfræðin heilli mig ennþá, þá sé
ég ekki eftir að hafa hætt við þetta
nám. Ég fann minn starfsvettvang
sem ég er ánægður með. Ég er enn-
þá að hjálpa fólki, bara á annan hátt
en ég hefði gert sem læknir."
Kristin trú er ekki
boð og bönn
Fyrir sex árum setti Halldór á fót
„Trú og líf" og veitir því forstöðu.
„Það hefur verið aðalstarf mitt und-
aníarin ár,“ segir hann og aðspurður
hvað sé frábrugðið með Trú og lífi
og þjóðkirkjunni svarar hann: „Það
er fyrst og fremst safnaðarformið.
Viö erum með öðruvísi tónlist og
notum hljóðfæri sem eru ekki notuö
við messuathafnir í þjóðkirkjunni,
til dæmis rafmagnsgitara og tromm-
ur. Tónlistin er mun léttari og það er
kannski fyrst og fremst í því efni
sem við erum frábrugðin þjóðkirkj-
unni. Boöskapurinn er hins vegar sá
sami; trúin á Jesúm Krist." Hann
segir „Trú og líf" fyrst og fremst hafa
oröið til vegna þarfar fólks að hittast
í kringum Guðs orð: „Þetta var þörf
fyrir að vera með öðrum trúuðum,"
segir hann. „Það er mjög vinsælt að
segja: „Ég hef bara mína trú fyrir
mig og ég er ekkert að bera hana á
borð fyrir aðra og það kemur eng-
um við hverju ég trúi. . .“ Raunveru-
leg kristin trú er ekki boð og bönn
og þegar maður öðlast þetta samfé-
lag við Guð, sem gefur manni líf, þá
kemur upp löngun til að eiga ein-
hvers konar samskipti við fólk sem
er að upplifa sömu hluti. Þess vegna
kemur mir alltaf spánskt fyrir sjónir
þegar fólk segist eiga sína trú út af
fyrir sig. Við hjá Trú og lífi trúum á
fríkirkjuformið, það er að segja að
þeir sem eru trúaöir og vilja starfa í
söfnuöi starfi þar, en enginn sé
skikkaðurti! þess. Þjóðkirkjan hefur
því miður oft verið of sofandi. Ef
hún væri í heild lifandi og kröftug er
ekki víst að fríkirkjurnar hefðu
myndast. Sem betur fer eru þó
prestar innan þjóðkirkjunnar sem
eru vakandi og boða lífið í Kristi og
það veit á gott. Ég vona bara að
þjóðin beri gæfu til að meðtaka boð-
skap þeirra. Ég vil veg þjóðkirkj-
unnar sem mestan en það vantar
ýmislegt þar svo hún nái til fólksins.
Mér finnst sem prestarnir hafi
brugðist að boða sanna trú og lífið í
Kristi. Þeir hafa verið hræddir við
það, eða að minnsta kosti feimnir
við þaö. En þjóðkirkjan er ekkert
vonlaust dæmi. Hún er bara risi sem
sefur, en hluti af honum er að
vakna."
Textasmiður
Tónlistin hefur átt mikið í Halldóri
frá því hann var sextán ár« og byrj-
aði að spila á gítar. Hann hefur sam-
ið marga söngtexta og Halldór og
Ivar sonur hans, sem er nýorðinn
tvitugur, eiga lag í sönglagakeppn-
inni „Landslaginu": „Það heitir
„Gluggaást"," segir Halldór um þetta
atriði. „ívar samdi lagið en textann
sömdum við í sameiningu." Hann
segir að í raun sé honum sama
hversu langt lagið nái í keppninni
sem fer fram 23. mars: „Það komu
inn rúmlega 340 lög núna og okkar
lag var valið eitt af tíu. Það eitt er
mikill sigur..."
Við hverfum nokkur áráftur í tim-
ann til þess dags sem Halldór gekk
inn í kennslustofu í Fellaskóla til að
kenna þar unglingum: „Ég var með
sítt hár, alveg niður á herðar, ný-
skriðinn úr skóla sjálfur og fannst ég
vera einn af nemendunum!" segir
hann. „Eftir að ég hafði verið í skól-
anum í Sviss starfaði ég nefnilega í
biblíuskóla á Bretlandi í eitt ár sem
kennari. Eftir heimkomuna langaði
mig til að kenna áfram, ílentist í þvi
starfi og kenndi næstu átta árin. Ég
kenndi ensku og landafræði og sið-
ustu árin kenndi ég eingöngu eðlis-
og efnafræði. Mér fannst alveg rosa-
lega gaman að kenna unglingum."
svarar hann að bragði þegar sú
spurning er lögð fyrir hann hvernig
honum hafi þótt að kenna í gagn-
fræðaskóla. „Það á mjög vel við mig
að vinna með unglingum. Mjög,"
segir hann til að leggja áherslu á
þessa yfirlýsingu.
Þá verður ekki hjá
því komist að
eitthvað fari
úrskeiðis. . .
Honum sýnist foreldravandamál-
ið vera meira en unglingavandamál-
ið: „Það ástand sem skapast hjá
mörgu ungu fólki í dag er bara af-
leiðing af þvi ástandi sem ríkir í
landinu okkar. Það er afleiðing af af-
stöðu eldra fólksins til lífsins og
verðmætamati þess. Ef krakkarnir
fá ekki það aðhald og það innlegg i
líf sitt sem þeir þurfa að fá verður
ekki hjá því komist að eitthvað fari
úrskeiðis. En auðvitað er hægt að ná
þeim unglingum sem illa er komið
fyrir, leiða þá á rétta braut til betri
vegar og gefa þeim eitthvað af því
sem þeir þurfa á að halda. Það er
ekki vonlaust mál."
Halldór segist vera sannfærður
um að við höfum boðið hættunni
heim með því að hörfa frá kristnu
verðmætamati: „Við höfum hörfað
frá kristnu verðmætamati, það er
engin spurning," segir hann. „Um
leið bjóðum við hættunni heim með
upplausn og hlutum sem okkur er
öllum illa við. Við tölum um hvað
það sé hræðilegt sem er að gerast
með ofbeldi og glæpi hér, eiturlyfin
og allt þetta. En við lítum aldrei á
rótina og spyrjum: „Af hverju er
þetta að gerast?" Það er ekki sjálf-
sagt að fólk fari út í eiturlyfjaneyslu
eða glæpi. Það er ekki nauðsynleg-
ur þáttur lífsins. Okkur er velflest-
um illa við þetta og viljum losna við
þetta, en við verðum að líta á hvar
það var sem við brugðumst í að
kenna börnunum rétta leiðsögn út í
lífið. Ég held að það sé kominn timi
til að feður verði aftur feður. Pabbar
í dag vinna mikið, þeir koma þreytt-
ir heim og það er enginn tími fyrir
fjölskylduna. Þetta er á vissan hátt
rétt, en við bara verðum að taka
okkur tíma til að sinna fjölskyldu
okkar. Tökum bara dæmi. Hversu
margir pabbar eru það i dag sem
taka reglulega utan- um börnin sín
og segja: „Eg elska þig"? Ég held
þeir séu mjög fáir. Margir hverjir
hugsa ekki út i það og aðrir hrein-
lega kunna það ekki."
Mömmur duglegri
að sýna hlýju
Hvort hann haldi að mömmur séu
skárri svarar hann: „Sumar hverjar
bregðast eflaust líka í að koma með
það innlegg sem þarf, en á þessu
sviði held ég að þær séu opnari. Þær