Pressan - 17.01.1991, Blaðsíða 2

2
FIMMTUDAGUR PRESSAN 17. JANÚAR 1991
Loksins erum við íslend-
ingar að veröa aivöru-
þjóð. Nú erum við nefni-
lega farnir að selja vél-
menni úr landi. Það er
JÓN HJALTALÍN MAGN-
ÚSSON, formaður HSÍ,
sem stendur fyrir þess-
ari merku nýjung en hér
er þó ekki um hand-
boltavélmenni að ræða
heldur álkarl. Sá fyrsti
fer til Noregs en síðan
má gera ráð fyrir að þeir
dreifist um heiminn.
Útvarpsráð er enn að
furða sig á því að INGI-
BJÖRG SÓLRÚN GÍSLA-
DÓTTIR skuli vera með
þátt í útvarpinu um leið
og hún er yfirlýstur fram-
bjóöandi i næstu kosn-
ingum. Hefur HJÖRLEIF-
UR GUTTORMSSON
sent inn sérstaka fyrir-
spurn um þetta. Ingi-
björg sjálf hefur reyndar
boðist til að hætta með
þátt sinn á laugardögum
en var beðin um að vera
áfram þrátt fyrir að það
stangist á viö reglur út-
varpsins.
Nú er búiö aö samþykkja
að veita HERMANNI
SVEINBJÖRNSSYNI
fastráöningu á frétta-
stofu Ríkisútvarpsins en
hann hefur unnið þar um
skeið.
Hefurðu áöur unnið í
banka, Birgir?
„Já, þegar ég var í há-
skóla vann ég á sumrin í
Verslunarsparisjóðnum,
forvera Verslunarbank-
ans.“
Birgir ísleifur Gunnarsson alþingis-
maður hefur verið skipaður seðla-
bankastjóri til næstu sex ára.
Þrátt fyrir svört klæðin
og vinnuumhverfið á barn-
um í Ölveri í Glæsibæ,
geislar hún eins og blóma-
rós á sólríkum sumardegi.
„Engan asa, væni," segir
hún ákveðin við óþolin-
móðan og drukkinn við-
skiptavin sem lætur það
gott heita og heldur sig á
mottunni. Hann veit að
það kemur að honum inn-
an skamms.
„Þeir taka mér bara vel
enda ágætiskarlar. Það er
mjög sjaldgæft að upp
komi einhver vandamál,"
segir Jóna Petersen, 25
ára gömul, en hún hefur
unnið sem barþjónn í
nokkur ár og er því orðin
öllu vön í orðaskiptum við
drukkna menn.
Jóna klæðir sig á svolít-
ið sérstakan hátt. Hún
kann ekki vel við sig í föt-
um eins og hinar, segir
hún. „Ég er mikið fyrir húf-
ur og hatta." En hvers
vegna velur hún svarta lit-
inn? „Það er einfalt: Mér
líður vel i dökkum litum
þótt það fari auðvitað dá-
lítið eftir því hvernig liggur
á mér."
Kannski segir klæða-
burðurinn svolítið til um
það sem hana langar að
gera, það er að læra förð-
un og komast í vinnu í
leikhúsi. „Ég er á leiðinni í
skóla í haust," segir hún og
brosir.
GEISLANDI
BARSTÚLKA
I OLVERI
segir Derrik og brosir sírtu
breiðasta. Þetta er önnur
ferð hans til íslands, hann
kom fyrst fyrir tveimur ár-
um. Nú bauð Kristján hon-
um til landsins eftir að Der-
missti náinn vin sinn.
„Það er gott að rífa sig
upp hérna," segir hann.
Þessa dagana ferðast
Derrik og félagar um
Norður- og Austurland:
„Það verður gaman
að komast norður. Eg
hef ekki séð mikið af
landinu enn þá en mér
ersagt að þarna fyrir
norðan sé jörðin undir
fótum manns á stöðugri
hreyfingu."
Derrik Walker hefur spil-
að með mörgum stórstjörn-
um á ferli sínum. Dreymir
hann ekki um að verða
stjarna? Derrik: „Eg ólst upp
með strákum sem slógu í
gegn, ýmist sem tónlistar-
menn, leikarar eða körfu-
boltakappar. Ég gerði alltaf
ráð fyrir því að næst kæmi
röðin að mér!“
Og hver veit? Derrik Walk-
er er til alls líklegur þegar
hann töfrar fram framandi
tóna í blúsuðu hálfrökkri.
Það eru margir tónleikar
framundan og Derrik kann
vel við sig hérna. „Hvenær
ég fer? 3. febrúar, klukkan
sjö að morgni. En ég kem
áreiðanlega aftur."
„Þetta er byggt á heima-
smíðuðu forriti sem ég hef
verið að dútla við síðustu ár-
in," sagði Tómas Ponzi tölvu-
karl en hann átti heiðurinn af
tónlistarmyndbandi ársins
1990. í myndbandaannál Rík-
issjónvarpsins fyrir síðasta ár
var myndin sem sýndi Eldlag-
ið eftir Todmobil valin besta
myndbandið. Sellóleikari
hljómsveitarinnar, Eyþór
Arnalds, var samverkamaður
Tómasar.
Myndbandið er unnið á for-
rit fyrir heimilistölvur, sem
býður upp á mikla mögu-
leika. Að sögn Tómasar er
ætlunin að vinna forritið
áfram og jafnvel þróa þarna
söluvöru.
Tómas segist reyndar ekki
vilja láta kalla sig tölvugeggj-
ara þótt hann játi að hann
hafi mjög gaman af tölvum.
Hann reyndi fyrir sér í tölvun-
arfræði í Háskólanum en
hætti þegar kom að við-
skiptafræðikúrsunum. Síðan
hefur hann verið eitt ár í
Myndlista- og handíðaskólan-
um en vinnur núna sem sjálf-
stæður forritari. Hann segist
leggja mikið upp úr sköpun-
arþörfinni og þeir sem hafa
séð verðlaunamyndbandið
geta tekið undir það.
„Svíar spyrja útlendinga
alltaf: Hvað ertu að vilja
hingað? En íslendingar
spyrja hins vegar hvernig
maður kunni við landið.
Kurteis þjóð, íslendingar,"
segir Derrik Walker, blústón-
listarmaður með meiru, sem
hefur viðdvöl á íslandi um
þessar mundir. Hann spilar á
munnhörpu með blúshljóm-
sveit KK, sem kennd er við
Kristján Kristjánsson en
sveitin er einnig skipuð
þeim Þorleifi Guðjónssyni
og Ásgeiri Óskarssyni. Yfir
kaffibolla á Hressó spáir
Derrik í horfur heimsmála
og yfirvofandi stríð við
Persaflóa. Hann er á móti
stríði og færir fram mörg
rök. Og raunar er hann ekki
par hrifinn af stefnu Bush.
„Ég kaus hann ekki," tekur
hann fram.
Derrik Walker er fæddur í
Oklahoma í Bandaríkjunum
fyrir 37 árum en hefur búið
víða síðan, bæði í Bandaríkj-
unum og Evrópu. Blúsinn er
honum í blóð borinn, barn-
ungur byrjaði hann að spila
með frænda sínum og að-
eins 15 ára var hann farinn
að spila með stjörnum
bernskunnar. Nú býr hann í
Svíþjóð og þar kynntist
hann Kristjáni. „KK er frá-
bær náungi. Hann er frábær
tónlistarmaður og þegar
hann spilar í útlöndum eiga
menn stundum bágt með að
skilja að hann komi frá ís-
landi af öllum stöðum."
En íslendingar skilja blús
og þeir eru frjálslegir. „Þeir
klappa og brosa og skemmta
sér á tónleikum. Þeir láta
það eftir sér. Og það finnst
mér auðvitað best af öllu,"
LÍTILRÆÐI
af póstgasi
Þegar vond lykt gýs upp á
vinnustað — tildæmis á póst-
húsum — liggur allt starfs-
fólkið umsvifalaust undir
óhrekjanlegum grun um að
hafa valdið fnyknum.
Þó þetta geti stundum
skapað skemmtilega
stemmningu á vinnustað,
svona einsog snöggvast,
kemur gjarnan að því að
jafnvel póstmenn — og kon-
ur — fara að kveinka sér,
kvarta undan vondum
vinnuskilyrðum og krefjast
þess að gengið sé úr skugga
um hvernig á lyktinni standi.
Og þá vandast málið því
varla er neitt jafnflókið í
mannlegum samskiptum
einsog að rekja slóð vondrar
lyktar.
Það er ekkert grín að eiga
að finna sökudólginn á póst-
húsi sem mettað er orðið af
vondum fnyk þegar stórir
hópar póstmanna og póst-
kvenna eru þar fyrir og
horfa ásökunaraugum hvert
á annað.
Jafnvel Agatha Christie
gæti ekki leyst slíka þraut.
Oft beinist athyglin að
ákveðnum starfsmanni sem
grunaöur er um að borða
kjarnmeiri mat en almennt
gerist en auðvitað er ekki
nokkur leið að færa sönnur
á nokkurn skapaðan hlut
vegna þess að sönnunar-
gagnið er þeirrar náttúru að
það dreifir sér óðar útí hvern
krók og kima.
Helsta úrræðið við þess-
um ófögnuði er síðan að
kveikja á eldspýtum og opna
alla glugga.
Svo líður pestin hjá og
gleymist jafnvel þartil næsta
holskefla dynur yfir.
Það mun hafa verið árið
1974 að póst- og símamála-
stjóra var bent á að ólíft væri
orðið í pósthúsinu í Reykja-
vík vegna þess að iðragas
starfsmanna hefði tekið sér
bólfestu og virtist ekki eiga
afturkvæmt úr kjallaranum
þar sem pósturinn var sort-
éraður.
Póstmálayfirvöld þráuðust
við að gera nokkuð í málinu
en uppúr sauð þegar tveir
hasshundar, sem áttu að
leita í póstinum, voru bornir
út í öngviti eftir að hafa rétt
stungið trýninu inná. póst-
húsið.
Þá var póst- og símamála-
stjóra tilkynnt að ekkert
kvikt þrifist í pósthúskjallar-
anum nema viss, mjög harð-
ger tegund af homo sapiens,
sem hefur stundum verið
kallaður „hinn hugsandi
póstmaður".
Þar sem þessi tegund var
fremur fágæt var brugðið á
það ráð að lappa uppá póst-
húskjallarann í Pósthús-
stræti og setja í hann loft-
ræstingu.
Nú er þar jafnan gott and-
rúmsloft og heilnæmt og all-
ir með rænu.
Því er ég að hafa orð á
þessu hér að á pósthúsinu í
Hafnarfirði gaus upp megn
óþefur á dögunum. Og auð-
vitað skeði það sem alltaf
skeður við slíkar kringum-
stæður. Andrúmsloftið varð
óbærilegt vegna þess að allir
grunuðu alla um að eiga
lyktina.
Nú voru góð ráð dýr.
Hvernig átti að rekja fnyk-
inn?
Og þá var það að hafnfirð-
ingar fengu hugljómun.
„Norræna eldfjallastöðin."
Málið fékk farsæla lausn
og allir urðu svo undur glað-
ir vegna þess að nú hefur
„Norræna eldfjallastöðin",
sem áður einbeitti sér að því
að fylgjast með umbrotum í
iðrum jarðar, fengið það
nýja hlutverk að fylgjast
með umbrotunum í iðrum
hafnfirðinga.