Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1963, Blaðsíða 9
¥
Það er ofsagt, að
Björn Ólafsson sé fæddur
með fiðluna í höndunum, eti
þó munar ekki nema fimm
árum, að það sé satt. Um
það bil sem önnur börn fóru
að þekkja fyrstu stafina,
kallaði hann fram fyrstu
tónana á blikkfiðluna, sem
hann fékk í jólagjöf fyrir
fjörutíu árum. — Síðan hef-
ur fiðlan ekkí sloppið úr
höndum hans og verið hon-
um jafnmikill veruleiki og
hendurnar sjálfar, sem lög-
uðu vöxf sinn eftir strengj-
um og boga.
— Hljómlistin var talin eitt af
nauðsynjamálum þessa heims á heim-
ili foreldra minna, segir Björn. — Við
krakkarnir lærðum öll að spila, og
pabbi og mamma voru bæði söngelsk.
Ég hef alltaf verið næmur fyrir öll-
um hljóðum og þótti mikill fengur
að blikkfiðlunni, og þegar ég var sj.ö
ára, byrjaði ég að læra hjá Þórarni
Guðmundssyni fiðluleikara. Ég var
BJÖRN og fiðlan.
„ÞETTA ER EINS OG AD VERA MORFINiSTI”
segir Björn Ólafsson fiðluleikari, sem fékk fyrsfu fiðluna sína fimm ára gamal!
hjá honum, þar til Tónlistarskólinn
var stofnaður 1930, fór svo til Vínar
tveim árum seinna, en kom aftur og
tók gagnfræðapróf og burtfararpróf
frá tónlistarskólanum, síðan fór ég
aftur til Vínar 1934 og var þar fram
að stríðsbyrjun, Það var mikil músik
í_ Vín, og fólkið var háð tónlistinni.
Ég spilaði mikið þar og kom fram
sem einleikari og „kammermúsikk-
er“. Eiginlega var ég búinn að ráða
mig við philharmóníuna, en þá
kom stríðið og breytti öllu. Ég fór
listarskólann.
heim og tók strax til starfa við tón-
— Þú hefur spilað í Bandarikjun-
um líka, er það ekki?
— Jú, ég fór fyrst til Bandarikj-
anna 1947 og var einn vetur hjá Ad-
olf Busch og drakk í mig mikil áhrif
frá honum. En 1959 mynduðum við
tveir íslendingar og tveir Bandaríkja
menn úr Boston-sinfóníuhljómsveit-
inni kvartett og fórum f hljómleika-
för til Ameríku, héldum alls sautján
hljómleika þar, og svo spiluðum við
líka hérna heima. — Ég hef mikinn
áhuga á að byggja hér upp góðan
strengjakvartett, en tíminn mun leiða
í ljós, hvort það verður hægt.
— Æfðirðu mikið á þínum yngri
árum?^
— Ég hef alla tíð æft mikið og
geri enn £ dag. Ég álít, að vinna sé
aðalsmerki: — Eina aflið, sem er ein-
hvers virði, kemur innan frá og j
sprettur upp af þekkingu og kunn-;
áttu, sem hefur orðið til fyrir miklr.;
vinnu. Miðað við þá reynslu, sem ég j
hef fengið við kennslu, held ég, að ;
hæfilegt sé að æfa 3—5 tíma á riag i
eftir því, hve nemandinn er þrek-
mikill og úthaldsgóður. Það er ;:niU
ef barn, sem er að byrja að læra ;• f:r
hálftíma á dag án þvingwiar " • r>
T f M I N N — SUNNUDAGSBI.AÐ
u