Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Blaðsíða 8

„ÞETTA er víst allt eBli-
legt með þennan sífellda
flökurleika, Sigurlaug mín.
Ég geri ráð fyrlr, að ég
sé ófrísk".
sá þá það, að Bjarni var í einum keng
og dansaði kniúsandi vangadans við
Boggu, sem lygndi augunum af sælu.
Enginn herra hafði fyir dansað við
hana vangadans. Fólkið ti'úði varla
sínum eigin augum. Piltarnir glottu,
en stúlkurnar fussuðu, en Bjarni virt
ist ekki taka eftir neinu nema Boggu,
sem hann þrýsti að sér og hvíslaði
öðru hvoru einhverju í eyra henn-
ar. Þegar dansinum lauk, fylgdi hann
Boggu til sætis, þurrkaði af sér svit-
ann og gekk glottandi fram að dyr-
unum, þar sem herrarnir stóðu í hóp.
Dansleiknum var lokið. Fólkið
ítreymdi til fatageymslunnar, og
varð þar troðningur mikill. Boggu
gekk erfiðlega að olnboga sig áfram.
Og varð hún ein meðal þeirra síð-
ustu, er náðu yfirhöfnium sínum. Hún
snaraði sér í kápuna, skimaði um-
hverfis sig í anddyrinu og flýtti sér
út. Þar var enn allmargt fólk, sem
var að kveðjast eða biða eftir bíl-
ferð inn í sveitina.
„Hafið þið séð hann Bjarna?“
spurði hún nokkra unglinga, sem
stóðu uppi við samkomuhúsvegginn.
„Ertu nú búin að týna honum
Bjama, Bogga min,“ svaraði einhver.
„En þú getur huggað 'þig við það,
að það hafa fleiri týnt honum en þú
í kvöld.“ Strákamir hlógu illkvittnis-
lega.
„Hafið þið séð hann Bjarna?“ kall-
aði Bogga. um leið og hún liljóp að
hópi fólks, sem stóð á götunni.
„Hann Bjarna? Hann er hvergi
sjáanlegur hér og ætti þó að vera
hægt að sjá minna, bæði hvað stærð-
ina og montið snertir,“ svaraði einn
ungu mannanna. „Áttirðu von á að
hitta hann. hérna?“
„Já . . . . já. Við ætluðum að hitt-
ast héma fyrir ulan dyrnar, þegar
ballið væri búið. Hann Bjami sagði
það.“
„Vertu ekki að láta hann Bjama
gera grín að þér, Bogga mín,“ sagði
ein stúlkani í hópnum. „Þú getur
fengið að sitja í bílnum hjá okkur
langleiðina heim til þín.“
Bogga svaraði engu. Hún batt klút-
inn þéttar um höfuðið og hvarf út
eftir götunni, sem lá gegnum þorpið,
til þess að leita að Bjarna.
Húsmóðir Boggu, Sigurlaug á
Bakka, spurði hana daginn eftir,
hvort ekki hefði verið gaman á dans-
leiknuim. En Bogga svaraði fáu og var
óvenju dauf í dálkinn. Venjulega var
hún í bezta skapi daginn eftir dans-
leikina, en í þetta sinn var hún fá-
töluð í marga daga og anzaði varla,
ef einhver spurði hana um dansleik-
inn. Og svo undarlega brá við, að
næst, þegar dansað var, fór Bogga
ekki.
Bogga hafði alla sína ævi verið
mesti heilsuhestur. En þegar leið að
vori, fór lmn að kvarta urr '-sleika,
einikum flökurleika. Húsr íenn-
ar gaf henni hoffmannsdruj... ug ráð
lagði henni að taka inn sódadui't, ef
þetta skyldi stafa af einhverri maga-
slæmsku. En flökurleikinn vildi ekki
batna af þessum meðulum, og eitt
sinn, er hún var ein með húsmóður
sinni við þvott, sagði Bogga stundar-
hátt:
„Þetta er nú víst allt eðlilegt með
þetinan sífellda flökurleiika, Sigur-
laug mín. Eg geri ráð fyrir, að ég sé
ófrísk."
Sigurlaug missti flíkina, sem hún
var að þvo, úr höndum sínum. Hún
starði orðvana á Boggu og hneig
niður á kistu, sem stóð úti við vegg-
inn.
„Guð hjálpi mér. Þér er ekki al-
vara, Björg? Þú — og á þínum aldri.
Bráðum fertug manneskja. Og hver
á svo sem bamið?“
Bogga dró við sig svarið. „Það er
engin skömm að faðerninu, en moira
segi ég þér ekki.“
Það flaug eins og eldur í sinu um
byggðarlagið, að Digra-Bogga væri
ófrísk. Fólk trúði þessu alls ekki i
fyrstu, en þegar Sigurlaug, húsmóðir
hennar, staðfesti söguna og bætti því
Framhald á 115. slSu.
104
TtMINN - SUNNUDAGSBLAÐ