Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Blaðsíða 22

BEINAFUNDUR VIÐ BLONDUOS
Framhald af 102. síðu.
með hana í skemmu sína. Kvað hann
Þorvald hafa orðið varan við þetta,
hrifsað af sér sjóðinn og ekki látið
annað af höndum við sig en tvo ríkis-
dali og þrjú mörk, auk sjálfrar
pyngjunnar tómrar. Frekari grip-
deildir kannaðist hann ekki við, þótt
á lagið væri gengið og leitazt við að
fá hann til þess að játa á sig meiri
sakir.
Næst kom röðin að Þorvaldi. Hon-
um var sýnilega mikið niðri fyrir.
Hann hvimaði í kringum sig, sneri
sér við og leit aftur fyrir sig. Svo
hóstaði hann og ræskti sig hvað eftir
anr.að, og annag veifið brutust út
smáhikstar Það var eins og hann
væri að sækja í sig veðrið, sögðu
þeir, sem á hann mændu. En svo
harðnaði hann á svipinn. Mönnum
þóttu viðbrögð hans grunsamleg.
Þorvaldur mundi undir eins, hvað
hann var gamall — hann kvaðst verða
43 ára á sumri komanda. Svo hófust
spurningarnar:
„Hafið. þér líflátið skipherra Knút
Herluf Petersen, sem færði skipið
Hákarlinn, sem strandaði á Hjalta-
l<ikkasandi?“
„Hreint nei fyrir guði og öllu fólki,
sem í heiminum er og hefur verið-‘,
svaraði Þorvaldur afdráttarlaust.
„Hverja haldið þér orsök til, að
þetta er svo sterkt að yður drótt-
að?“
„Það veit guð — ég veit það ekki,
svo ég megi fullyrða hér í stað. Ég
hef aldrei séð þann mann, lífs eða
liðinn".
„Hvernig áformið hér að hrinda
þessu rykti af yður, sem þó er í al-
ræmi — eins vitnað þér séuð ill-
menni?"
„Ég áforma þag með guðs hjálp og
manna styrk, sé ekki gert lagabrot
á mér“.
„Hvað kemur til þess, að svipur
skipherrans hefur sézt fylgja yður?“
„Ég má segja, að það er ekki satt.
Ég bið guð í himninum að auglýsa,
hvort ég er saklaus eða sekur“.
„Hvaðan hafið þér frá þá peninga,
sem þér hafið haft, undir höndum
síð„n skipið strandaði?"
„Ég átti litla peninga, þangað til
móðir mín kom til mín, og ég fékk
nokkuð með henni, sumt hvað af
hennar fjármunum. Jónas á Gili
geymdi peninga fyrir mig . . . og veit,
hversu margir voru, þó ■ kannski ei
upp á víst.“
„Hvaðan hafið þér frá þær út-
lenzku vörur af fatnaði, sem þér
höfðuð á Hjaltabakka, eftir að skipið
strandaði?"
„Ég hafði engar útlenzkar vörur
hér á Hjaltabakka, eftir að skipið
strandaði, nema hafi það verið brenni
vín, sem hann Schram fékk okkur
til að selja“.
„Hvar voruð þér, frá því skipið
fyrst sást á sunnudaginn, til þess á
þriðjudaginn?"
„Ég var í Hjaltabakkabæ, nema ef
ég hef vitjað fjárins með piltunum
á sunnudagskvöldið. Eins á mánu-
daginn . . . “
„Tókuð þér ei neitt, sem ei var
eign yðar, af þeim vörum eða pen-
ingum, sem hingað komu með skip-
inu?“
„Nei — ekki get ég munað það“.
„Með hverju hafið þér betalað
Gauksmýri?“
„Með peningum og jarðagóssi eður
þremur hundruðum í Fjó'Sum“.
„Hvar fenguð þér þá peninga, sem
vilduð betala hreppstjóra Ólafi á
Beinakeldu með Hvamm?"
„Ég átti ekki þá peninga, en hef
boðið þá upp á lán“.
„Nær komuð þér fyrst á strandfjör-
una?“
„Þegar Schram kallaði púlsfólkið.
Ég kom þar ekki fyrr.“
„Voru nokkrir komnir á undan
yður?“
„Já“.
„Hverjir voru þeir?“
„Matrósarnir og Eggert frá þessu
heimilL Um aðra vissi ég ei“.
Þegar hér var komið. fannst Þor-
valdi, að hann yrði að gera betri
grein fyrir því, hvernig hann borg-
aði Gauksmýri. Kvaðst hann hafa
fengið fimmtíu dali í bankaseðlum
lánaða hjá Guðmundi Guðmundssyni
á Stóru-Borg, fimm hjá Birni á Þing-
eyrum, fjörutíu hjá bræðrum sínum,
og þar að auki hefði hann selt nokk-
uð af eigum móður sinnar — tvö pils,
tvo potta, sæng og upphlut. Þessu
til viðbótar hefði svo komið silfur-
skeig og arfurinn, sem honum féll til
við andlát Illuga Ámasonar á Fjós-
um, móðurbróður fyrri konu sinnar.
Þegar vikið var að játningu þeirri
um peningaþjófnað, sem Eggert hafði
gert, gekkst Þorvaldur einnig við
honum. Hann sagði, að þeir Eggert
hefðu Skipt á milli sín lítilræði af
peningum úr pyngju, sem þeir fundu.
Frekari játningu fékkst Þorvaldur
ekki til að gera að sinni, þótt til væri
reynt.
Lausn
46. krossgáiu
HEYDALUR
Framhald af bls. 113.
frá. Datt Karólinu í hug að biðja
vinkonu sína að taka nú Gyltu fyr-
ir sig til undangerðar, sem svo var
kallað. Hún þóttist vita, að ekki
mundi Gylta una lengi vestan árinnar,
eftir að hún væri laus úr húsi. Sendi
hún þá þessar vísur:
Yfir mæna mun á hlíð,
mein úr rænu hrekur,
þegar hænisbrúður blíð
búning grænan tekur.
Allri spilltri angurþrá,
yrði stillt í sinni,
holla, ef viltu hendi ljá
henni Gyltu minni.
Hér kemur svarið:
Aftur nú ég inni þér,
auðarbrúin stillta.
I sumar búa má hjá mér
mætisfrúin Gylta.
Svona fóru þá þessar konur að því
ag gera sér ánægjustundir í af-
skekkta dalnum sínum og skapa
„sumar innra fyrir andann“.
Sunnudagsblaðið birt-
ir fúslega skemmtilegar
ag vel skrifaðar grein-
ar, sem því berast.
19
113
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ