Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Blaðsíða 21

— Var Ólafur í Hjáleigunni mikill
söngvari?
— Ólafur í Hjáleigunni var slíkur
söngvari, að hann gat sungið hverja
plötu eftir Caruso og Pétri, og það
sagði við mig fróður maður, að hann
hefði ekki mátt opna munninn er-
lendis án þess að verða frægur. En
hann hreppti örlög grimm, varð und-
ir hesti, þegar hann var að plægja
og beið bana. Hann var rokskemmti-
legur maður. Ef maður kom í Hjá-
leigu, kom hann syngjandi á móti
manni út ganginn og ekki að tala
um að heilsa fyrr en lagið var búið.
Sveinn bróðir hans var líka ofsa-
söngvari, en hafði ekki eins fallega
rödd. Ingimundur hét þriðji bróðir-
inn og hafði Ijómandi fallegan bary-
tón, og systurnar voru allar há-
syngjandi. Þarna í Kambshjáleigu
voru raddir í heila óperu, en það
vantaði bassann; hann Jóhannes
Kjarval, frænda þeirra, sem hafði
upplagða óperuraust og var kallaður
Kjarvalur kontrabassi, þegar hann
var í Kaupmannahöfn.
Já, hann Sigfús gamli Sigfússon,
frændi minn, gat líka sungið. Það
var kyngikraftur í rödd hans. Sérðu
lokkinn þama í hnakkanum á hon-
um. Hann var spéhræddur, og honum
líkaði ekki lokkurinn. Hvaða helvítis
gúll er iþattað, er það kannske spélni
('Spé)? spurði hann. Sérðu það ekki,
maður, sagði ég. Þetta er lokkur. Þatt-
að er enginn lokkur. Þattað er gúll,
sagði hann og kvað fast að orði. Hon-
um var ekki um þokað, þegar hann
hafði tekið eitthvað í sig. Einhvern
tíma hafði hann skráð sögu, en kona
nokkur vildi betrumbæta hana og
sagði: „Þetta var nú ekki alveg svona,
Sigfús minn.“ — Þá var svarið, sem
hún fékk, svona og með litlum blíð-
skap: „Má ég ekki segja það, sem
sagan þarfnast?“
Uppi á hillunni fyrir ofan okkur
er brjóstmynd af skeggjuðum manni
og skarpleitum með derhúfu. Hann
heitir Bergsveinn f Urðarteigi, en s
bær er í Berufirði. Einu sinni va-
Bergsveinn á hákarlaskipi, sem gert
var út frá Djúpavogi. Þá var það
að haldinn var dansleikur þar, og
fóru þeir Bergsveinn og skipsfélagar
hans þangað. Þeir komu þrem tímun
of seint til skips og hittu þá stýri
manninn á skipsfjöl, en hann va
danskur og það var skipstjórinn líka.
Stýrimaðurinn var ófrýnilegur ásýnd
um og jós yfir þá óbótaskömmum
Bergsveinn var óvenjulegur orðhák-
ur og varð seint orðfall. Hann svar-
aði fullum hálsi. Þá reiddi hið danska
yfirvald upp hnefann, en Bergsvcinn
varð fyrri til og sló stýrimanninn
niður. Kom þá skipstjórinn æðandi
með byssu í hendi og miðaði á Berg-
svein, en hann sló byssuna úr hendi
skipstjóra út fyrir borðstokkinn og
greiddi síðan skipstjóranum rothögg.
Ekki fannst honum þó nóg að gert,
heldur bar hann skipstjórann niður
í einhvern kjallaraháls og setti loku
fyxir. Af þessum atburðum varð reki-
stefna og átti að reka BergsVein, en
þá sögðust hinir hásetarnir ganga af
skipi lika, og varð þá ekkert úr b'
rekstrinum.
— Þessi kall, sem þú sérð þarna,
búlduleiti og sköllótti, er færeyskur
prestur. Hann þótti víst ekkert sér-
lega gáfaður, en hann kom því til
leiðar, að farið var að kenna fær-
eysku í færeyskum skólum, en þar
hafði danskan verig allsráðandi.
Ég fór til Færeyja og gerði mynd af
honum. Fyrst gerði eg auðvitað
leirmynd af honum og steypti síðan
utan um hana form, sem var holt
innan. — Þegar afsteypan var
búin, sagði Færeyingur, sem oft kom
til mín til að forvitnast: Þessi mynd
er lí'kari honum en leirmyndin. —
Af hverju segirðu það? spurði ég.
— Hausurin er jú tómur, sagði hann
þá.
Mér þykir fjarska gaman að móta
andlit. Það er ekkert andlit eins, og
það er alltaf þéttingsglíma að ná
svip almennilega. Marg.r geta gext
myndir, en það vantar oft „hið absa-
lúta“ í þær; það sem gefur mynd-
unum líf og sannleika. Danii tala um
„det absolutte öje“ og „det abso-
lutte öre“. — Það, sem gildir, er að
hitta naglann á höfuðið, og það skildi
Jón í Skjálg: Hann var einu sinni
nýbúinn að fá til sín smið og kom
að Stóra-Hrauni til séra Árna. Séra
Árni spyr hann, hvernig honum líki
við smiðinn. — Jú, það er víst góð-
ur smiður, enda lét hann þess ekki
ógetið, þegar hann kom. En það er
eitt, sem ég felli mig ekki vel við hjá
honum. — Nú, og hvað er það, elsk-
an min? — Jú, já, það er til dæmis
það, að hann á ákaflega erfitt með
að hitta naglana á höfuðið.------Já,
það var nú meiri guðsgjöfin, þegar
ég fékk þá hérna í bakhúsið. —
T Í M I N N — SIJNNUDAGSBLA f*
V