Tíminn Sunnudagsblað - 24.02.1963, Síða 10

fyrir þjóðina, þegar þú teflir á al-
þjóðlegum mótum?
— Þag er bezt að varpa þeirri
tilfinningu, að maður sé að tefla fyr-
ir fólk, fyrir borð eins fljótt og mað-
ur getur og reyna heldur að tefla fyr-
ir sjálfan sig. Það getur að vísu gefið
manni sjálfstraust og verið aðhald,
að finna, að maður er fulltrúi þjóð-
ar, en þag verður til þess, að maður
tekur ekki eins miklar áhættur —
og þess vegna á maður að losa sig
við þessa tilfinningu. Fólk á það
'heldur ekki skilið, að maður sé allt-
af að hugsa um það, því að ef eitt-
hvað ber út af, kveður við annan
tón.
— Hvað'a skák hefur þér þótt
skemmtilegast að tefla?
— Þegar maður er kominn þetta
langt, er skákin ekki skemmtun, held-
ur miklu fremur vinna og harka. —
Skákástríðan — þessi misnotkun á
sjálfum sér — er fólgin í taugaá-
reynslunni og spenningum. En mér
er eftirminnilegust síðasta skákin í
Portoros, ekki vegna skákarinnar
sjálfrar, heldur vegna þess, að það
valt allt á henni, að ég kæmist upp.
Ég tefldi þá við De Greiff frá Col-
umbíu, og skákin fór í bið. Skák-
staðan var óljós, og við Ingvar, Frey-
steinn og ég grandskoðuðum hana,
en fundum ekki beina vinningsleið.
Það varð þess vegna ekki lítill fögn-
uður í herbúðunum, þegar mér tókst
að vinna hana.
— En er þá ekki til einhver skák-
maður, sem þér finnst skemmtilegri
en aðrir?
— Þá koma margir stílar til greina.
Einn er skemmtilegur sóknarskák-
maður, annar varnarmaður og sá
þriðji skemmtilegur „position“-skák-
maður. — Ég kann enga nógu góða
þýðingu á „position" í þessu tilfelli,
en taflmennsku „position“-skákmanns
ins mætti líkja við það, sem kallað
hefur verið herstjórnarkænska. Hjá
honum skeður ekki mikið á yfirborð
inu, en það er sífelld undiralda. —
En náttúrlega getur enginn góður
skákmaður bara verið eitt af þessu.
Hann verður að sameina þetta allt,
því að hann fær ekki alltaf það fram
í taflinu, sem hæfir honum bezt. En
það kemur oft greindega fram, hvað
af þessu lætur honum bezt. Sumir
eru þannig gerðir, að þeir fara aldrei
í sókn, jafnvel þótt þeir eigi kost á
því, aðrir setja sig aldrei úr færi að
hefja sókn. Ég held til dæmis, að Tal
ihiki aldrei við sókn, ef hann á kost
á henni.
— Undir hvaða flokk fellur þú?
— Ég myndi telja mig „position“-
skákmann, en frekar ágengan.
— Hvaða skáfcmann ertu smeykast-
ur við?
— Ég hef alltaf verið órólegur gagn
vart Tal. Við teflum líka svo ólík-
an stíl. Það eru vissir skákmenn, sem
maður er alltaf smeykur við, og gegn
þeim nær maður aldrei sínu bezta.
Tal sjálfum virðist til dæmis vera
fýrirmunað að ná tökum á Kortsnoj.
Tal teflir dálítig glæfralega, þó ekki
þannig, að maður beinlínis geti fund-
ið, hvar brestirnir liggja, en Kortsnoj
finnur alltaf veilurnar og notfærir
sér þær. Þag getur verið svo, að
bezti skákmaður í heimi lúti alltaf
í lægra haldi fyrir ákveðnum skák-
manni, þótt sá sé ekki nærri eins
góður. Þetta er dálítið einkennilegt
og ekki gott að skýra það, en svona
er það í sumum tilfellum.
— Hefur það slæm áhrif á þig, ef
þú tapar í byrjun móts?
— Þag getur haft það. En yfir-
leitt kemst ég yfir það; ég brotna að
minnsta kosti ekki. Það getur aftur
á móti farið í taugarnar á manni, ef
tapið er andskoti svívirðilegt, eins og
þegar ég tapaði fyrir Petrosjan í
fyrstu umferð á síðasta millisvæða-
móti. Eg átti snarunna skák, en tap-
aði henni fyrir klaufaskap.
— Varð Petrosjan glaður?
— Hann hristi bara hausinn.
— Er ekki mjög misjafnt, hvernig
menn taka tapi?
— Jú, menn eiga misjafnlega erf-
itt með að leyna, að þeim fellur mið-
ur ag tapa. Sumir geta aldrei viður-
kennt, að þeir hafi haft verri stöðu,
vilja sem sagt ekki viðurkenna, að til
séu betri skákmenn en þeir. Þeir
benda oft á vendipunkt skákarinnar,
og þegar þeim hefur verið sýnt fram
á, að hann er ekki fyrir hendi, þar
sem þeir segja hann vera, fara þeir
Afmælismót
Taflfélags KafnarfjarSar
1951
Hvítt: Bjarni Magnússon.
Svart: Friðrik Ólafsson.
Kóngsindversk vörn
1. c4. RfG 2. d4 gG 3. g3 Bg7 4. Bg2
o—o 5. Rc3 dG G. f4? Óvanalegur leik-
ur og ekki góður, sem myndar ýms-
ar veilur í hvítu stöðuna.
6. — Rbd7 7. Rf3 c5! 8. d5 Rb6 9.
Dd3 e6 10. e4? Betra hefði verig að
hróka.
10. — exd5 11. cxd3 c4! Upphaf
kombínasjónar, sem hvítur kemur
ekki auga á.
12. Dc2 Rbxd5 13. exd5. Betra var
13. Rxd5 Rxd5 14. Dxc4. Þá kemur til
greina 14. — Da5f! 15. Bd2 Re3
og svartur stendur betur.
13. — He8t 14. Kdl Nú koma
tvær aðrar leiðir til greina: a) 14.
Re2 Bf5 15. Da4 Bd3 16. Rfgl Db6
og hvítur verður að bíða dauðans án
þess að geta nokkug aðhafzt. b) 14.
Kfl Bf5 15. Da4 Bd3f 16. Kgl Db6f
og mátar í 2. leik.
14. — Bf5 15. Df2 Ef 15. Dd2 þá
bara framar í skákina og þannig koll
af kolli, þar til komið er að byrjunar-
leikjunum. — En þegar menn eru
komnir langt, hætta þeir þessu, og
hjá góðum skákmönnum tíðkast þetta
alls ekki.
— Ilvað sérðu marga leiki fram,
þegar þú teflir?
— Það fer mikið eftir stöðunni.
Manni nægir kannski að sjá tvo eða
þrjá leiki, stundum verður maður að
alhuga marga möguleika og sjá 6—7
leiki í margar attir. Og þegar maður
sér ekki lengur fram, verður maður
að meta möguleikana hvern fyrir
sig, og þá kemur til kasta ýmislegs,
sem erfitt er að skýra: Maður skynj-
ar eitthvað eða greinir í stöðunni,
en ekki til fulls, og um leig vegur
maður og metur þessa skynjun. —
Kannski sér maður líka fyrir sér
svipaða stöðu, sem maður þá veit,
hvernig hefur reynzt, það er þess
vegna þýðingarmikið fyrir skákmann
að hafa teflt mikið.
— Teflirðu varlegar nú en áður?
— Ég tefldi eiginlega varlegast á
mínum yngri árum, 15—20 ára. Það
hefur alltaf verið talinn ljóður á
ungum skákmönnum, ef þeir byrja að
tefla eins og gamlir skákmenn, svo
ag ég þótti ekkert sérstaklega efni-
legur. En þegar ég var kominn yfir
tvítugt, snéri ég svo algerlega við
blaðinu, að ýmsum fannst nóg um.
Þetta kom til dæmis fram í einvíg-
inu við Pilnik. — Hann sagði í blaða-
viðtali, að þessi taflmennska mín
myndi ekki duga mér alltaf, þótt hún
hefði dugað gegn sér í þetta sinn.
15. — Rg4 og síðan 16. — Db6.
15. — Rg4 16. Dgl Bxc3 17. bxc3
Da5! Nú hótar svartur bæði
18. — Dxc3 og 18. — Da4f og mát
á c2. Hvítur á ekki nema einn leik til.
18. Kd2 He3 19. Bb2 Hd3t 20. Kel
20. Ke2 kom einnig til greina.
20. — Hxc3! 21. Bxc3 Dxc3t 22
Kfl 22. Kdl hefði veitt lengri lífdaga.
23. — Bd3 Mát.
Skákritið 1951.
Ath. eftir F. Ól.
178
T 1 M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ