Tíminn Sunnudagsblað - 22.03.1964, Blaðsíða 11

að Skúli var kominn, enda þá komi'3
logn og nærri þurrt veður. Mér voru
nú færð þurr plögg mín, og snaraðist
ég í fötin. Það tók mig ekki langan
tíma að Ijúka erindum við Skúla, auö
vitað sagði ég ferðasöguna frá degin
um áður. Ekki hlaut ég neitt hrós
hjá þeim Skúla og Guðna fyrir tiltæií
ið með Skálholtsbátinn. Þeir átöldu
mig raunar ekki heldur og viður-
kenndu, að ég hefði verið illa settur
En Skúli áminnti mig að um að af
sáka þetta við Skúla lækni, sem ég
Iofaði að gera, enda alltaf ætla'ð
mér það.
Eg sá það löngu seinna, hvað vaid
ið hafði, hversu fálega þeir tóku
þessu úrræði mínu. Þeir hafa fljótt
séð í hendi sér, að ekki þurfti miklu
að muna, svo að illa færi, og senni
Iega hefur þeim ekki vaxið í augum
róðrarkunnátta mín, enda sitt hvað
að gutla eitthvað á stöðuvatni í góð.i
veðri eða á straumvatni í roki.
Eftir að hafa þegið góðgerðir og
kvatt í Haga hélt ég af stað og þræddi
leiðina frá kvöldinu áður. Ekki þurfti
ég að vera upp á aðra kominn með
ferju fyrir Brúará. Báturinn beið mín
og gekk ég beint að honum, setti
hann á flot og reri yfir, dró hann
svo í sitt fyrra far og bjó um hano
alveg á sama hátt og verið hafði —
hélt svo heim að Skálholti.
Eftir því sem nær dró bænum,
dvínaði kjarkur minn. Hvernig
myndi læknirinn taka þessu? Eg fór
að íhuga, hvað Reykjanesbóndinn
fcafði sagt, o,g hversu daufar undir-
tektir þeirra í Haga höfðu veri'ð.
Máske hafði ég gert stórfellt glap-
ræði?
Það var óburðugur drengur, er
barði að dyrum í Skálholti og gerði
boð fyrir Iækninn. Hann kom út,
brosandi og elskulegur, eins og hans
var vandi. Eitthvað hefur víst vafizt
fyrir mér að bera upp erindið, því að
hann varð fyrri til að inna mig eftir,
livað ég vildi sér. Eg kvaðst kominn
til að biðja hann afsökunar á tiltæki
mínu í gær. Eg hefði stolið bát fra
honum til þess að komast yfir Brúar-
á. Hann spurði strax, hvort ég hefði
gengið vel frá bátnum aftur, og ég
fuliyrti, að nákvæmlega eins væri frá
honum gengið og verið hefði, er ég
tók hann. Þá sagði hann mér að koma
inn og segja sér betur frá þessu
ferðalagi mínu. Eg sagði honum ná-
kvæmlega frá öllu. Hann hlustaði af
áhuga á frásögnina, spurði stundum
nánar um eitt og annað, svo sem hvar
og hvenær ég hafi lært áralagið. Eg
fór að verða heldur rólegri, er á leið
söguna, því ekkert virtist læknirinn
skipta skapi, alltaf sama Ijúfmennsk
an. Svo er ég hafði lokið frásögunni,
varð honutn fyrst að orði: „Mér þyl?-
ir ótrúlegast, að þú skyldir ráða vi'ð
bátinn einsamall, þú hlýtur að vera
heljar kraftamaður eftir aldri.“ Auð
vitað þótti mér hrósið gott, o.g máske
hef ég verið svo barnalegur þá að
halda mig sæmilega sterkan. Loiís
stundi ég upp þeirri spurningu, hva'ð
ég ætti að borga honum fyrir þetta.
Þá hló Skúli læknir og hélt hann
færi nú ekki að taka borgun af
mér. Sér þætti bara vænt um, að bát-
urinn sinn skyldi hafa orðið mér að
liði, fyrst ég hafi haft áræði og dug
til að notfæra mér hann — taldi vafa
samt, að margir jafnaldrar mínir
hefðu haft dug til að gera slíkt i
mínum sporum.
Ekki var læknirinn eins hrifinn af
frammistöðu þeirra í Reykjanesi.
Mér duldist ekki, að hann taldi það
ódugnað af þeim að sækja mig ekki,
er ég kallaði ferjuna. Hann var að
sjálfsögðu vel dómbær á það, bæði
vanur ferðamaður og kunnugur stað
háttum þarna. Hann taldi vítavert að
gera enga tilraun til þess að tala við
mig eða reyna að gera mér skiljan
legt, hvers vegna þeir sæktu mig
ekki. „Því“, sagði hann, „ferjumenn
vita aldrei að óathuguðu tnáli, hverra
erinda þeir kunna að fara, er kalia
ferju.‘‘ Eftir að hafa þegið góðgerðir
í Skálholti og þakkað lækninum fyrir
mig svo vel sem ég hafði vit á, snar-
aðist ég af stað. Nú var það lundlétt
ur og léttstígur unglingur, sem trítl
aði austur að ferjustaðnum í Auðs-
holti, því að auðvitað var sem létt
væri af mér þungu fargi við þessi
góðu málalok. Og fyrst læknirinn tók
þannig á málinu, fannst mér ég geta
látið mér í léttu rúmi liggja dóm
annarra á þessu tiltæki mínu.
Ekki þurfti ég lengi að bíða fer.)-
unnar í Auðsholti. Auðvitað sagði ég
Tómasi ferðasöguna, þó að ég muni
nú ekki fyrir víst, hvað hann lagði
til þeirra mála. Minnir mig þó, að
hann hrósaði mér fyrir áræði. Svt
settist ég á bak hesti mínum og hélt
heim. Nú var allt auðveldara við-
fangs en daginn áður: Veðrið var
gott, heldur hafði fjarað úr ám og
ósum og svo var ég ekki heldur búinn
að gleyma, hvernig vöðin lágu.
Að áliðnum degi kom ég svo heim,
og satt að segja fannst mér ég hafa
staðið mig vel, og ekki man ég annað
en foreldrar mínir væru i.nér nokk-
urn veginn sammála um það.
Annars mun þoim hafa þótt mest
um vert, að ég var kominn heim
heill á húfi. Og að nokkrum dögum
liðnum skyldi ég svo fara suður, eins
og það var kallað, til Reykjavíkuv,
og þá með vagna.
SUNNUÐAGSBLAIí
Timaps gengsr ört ti2
purrAar, og svo sem
kunnugt er eru nú mörg
tölubliiö fyrsta árgangs
ófáanleg. — Svo getur
einnig oröið um nokkur
tölublöö þess árgangs,
em nú er aö Ijúka.
Þeír, sem hugsa sér
að helda Sunnudags>-
hlaf \m sam an, ættu bví
að fylla árganglnn, fvrr
en síðar, ef eitthvað
vaniar í hjá þeim.
■ tannaHaBiMnm
0«0«0»0»0«0*0*0»0»0«0«0*0«0»0»0é0«G«0*0*0»0*0»0*0»0»0*0«0*0«0*0*0*0*0»O«O*n«O#0*O»í>«' N«o»0«0«0*C
Oddný Guðmundsdóffir:
Guðrún Gjúkadóttir
Ég heyrði hófadyn úti.
í hlaðið Sigurður reið.
Gunnar spretti af Grana
og gaf honum tuggu um
leið-
Ég bauð honum inn í bæinn
og bar honum mjólk í skál.
Sigurður hresstist heldur.
Og honum varð létt um
mál.
Menn báru það milli bæja,
að brögð væru í tafli hér.
galdrar og
gleymskudrykkur,
Því gesturinn hló við mér.
Sagan flaug land úr landi
og lifði mörg hundruð ár.
Þjóðsaga af þessu tagi
þrífst eins og eldisklár.
Maðurinn ferðamóður
mjólkina drakk í teyg.
— Þeir munu fæstir þurfa
þyngri óminnisveig.
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAB
275