Tíminn Sunnudagsblað - 22.03.1964, Blaðsíða 15

OVE
FEDDI:
DRO TTNINGA RFORN
Sendiherrann stóð upp, náfölur.
Hann horfði ofsareiður á gráhærða
manninn, sem stóð fyrir framan hann.
„Herra“, sagði hann. „Viljið þér
útskýra þetta fyrir okkur?“
Gráhærði maðurinn fól andlitið í
höndum sér og stundi.
„Herra“, endurtók sendiherrann.
„Þér eruð skyldugur að útskýra
þetta. Þér standið og horfið á okk-
ur tefla, og í úrslitastöðu ýtið þér
öllum mpnnunum af borðinu. Eg vil
sleppa því, að þér eyðilögðuð unnið
tafl fyrir mér. En viljið þér gera svo
vel og gera grein fyrir framferði yð-
ar“.
Gráhærði maðurinn, sem hafði svo
hrottalega eyðilagt skákina fyrir tefl-
endunum, kinkaði kolli. Hann leit í
kringum sig ' gistihússalnum og
sagði:
„Kannski ættum við að setjast ann
ars staðar, þar sem við höfum betra
næði. Eg veit, að ég þarf að biðjast
afsökunar. Herrar mínir, ég er reiðu
búinn.
Franski sendiherrann, markgreifi
de Ja Droix, og hinn kínverski mót-
leikari hans, herra Kang, fylgdu grá-
hærða manninum inn í minni sal, þar
sem þeir settust við borð úti í homi.
Frakkinn hafði aftur náð jafnvægi.
„Við erum mjög forvitnir að heyra
skýringar yðar, herra . . . ?
Það var spyrjandi hreimur í síð-
asta orðinu eins og til að minna grá-
hærða manninn á, að hann hefði ekki
kynnt sig.
„Eg heiti Eiríkur Torp“, sagði mað
urinn rólega.
Ása hló glettnislega, þegar hún sá,
að Eiríkur drap drottninguna hennar.
Hún lék aftur, leit brosandi á hann
og sagði:
„Skák og mát.“
Eiríkur horfði á borðið milli þeirra.
Flestir af mönnum hans voru óhreyfð
ir, og nú hafði þessi litla seiðkona
mátað hann í nokkrum leikjum. Hann
hristi höfuðið.
„Þú vannst“, sagði hann og tók
með báðum höndum utan um fagurt
andlit hennar.
„En það er ég, sem hef unnið
drottninguna“, sagði hann „og þeirri
drottningu fórna ég aldrei.“
Þau kysstust, og kóngur, peð og
riddarar ultu af skákborðinu í einni
þvögu.
Þetta var nokkrum dögum fyrir
brúðkaup þeirra Eiríks og Ásu. Ei-
ríkur hafði fengið atvinnu hjá Breta-
safni í Lundúnum. Hann var nú í
fjórtán daga leyfi heima í Noregi til
þess að halda brúðkaup sitt. Brúð-
kaupsferðina átti að fara um England
til hinna dularfullu, fjarlægu Aust-
urlanda — brúðkaupsför, sem Ásu
hafði aldrei dreymt um að fyrir sér
ætti að liggja.
Faðir Ásu talaði fyrir minni brúð-
hjónanna. Hann hugsaði aðeins um
skák, gamli maðurinn.
„Eiríkur hefur unnið drottning-
una“, sagði hann brosandi, „en það
lítur þó út fyrir, að drottningin hafi
mátað hann. Við skulum vona, að
taflið verði jafntefli. Það er yfirleitt
gott að muna það, að í lífinu er jafn-
tefli heiðarleg leikslok. Þegar tveir
skákmenn eru álíka duglegir, eru
líkurnar eins á báðar hliðar, og þá
á að verða jafntefli. Eg vil áminna
ykkur um það, Ása og Eiríkur, að
leitast við að gcra jafntefli, þegar
erfiðleikarnir steðja að.“
England — fyrsti áfangi: Nýir kunn
ingjar, nýtt umhverfi. Eiríkur var
nálega allan daginn önnum kafinn
við undirbúning leiðangurs, sem hann
átti að stjórna á ókunnum slóðum á
landamærum Tíbets og Kína. Þar
hafði enginn hvítur maður áður kom-
ið. Kvöldunum eyddu þau saman í
leikhúsum, á hljómleikum, í góðum
veitingahúsum, viðfelldnum nætur-
klúbbum, þar sem allt fór fram með
háttprýði og mjög á enska vísu.
Loks lögðu þau af stað. Þau sigldu
til Hongkong með risastóru skipi. Öll
ferðin var samfelld röð nýrra ævin-
týra, nýrra áhrifa: — Suez — fyrstu
kynni af austrinu, Indland . . . allt
var ævintýri, óskiljanlegt ævintýri.
„Þér getið ekki gert þetta, hers-
höfðingi.“ Eiríkur stóð frammi fyrir
hershöfðingjanum Li Ping. „Þér get-
ið ekki gert það. — Við höfum Eng-
land að baki okkar.“
Hershöfðinginn glotti fyrirlitlega.
„Frakkland og Noregur standa með
okkur“, hélt Eiríkur áfram. „Já, all-
ur hinn menntaði heimur er með
okkur. Menn vita, að við erum hér.
Þeir leita okkar — og finna okkur.“
„Herra Trop, gerið svo vel að
hlusta á mig,“ sagði hershöfðinginn.
„Eg er útlægur maður. Miðstjórnin í
Chungking hefur lofað hverjum þeim,
sem getur náð mér, lifandi eða dauð-
um, 250 þúsund pundum. Þótt Eng-
land“ — hershöfðinginn gretti sig —
„eða hið siðlausa föðurland yðar og
hið hnignandi Frakkland margfaldi
þá fjárhæð, mun höfuð mitt sitja
jafnfast eða laust eftir sem áður.
Ekkert, áreiðanlega ekkert, mun fá
mig til að breyta fyrirætlunum mín-
um.“
Fimm dögum áður en þetta sam-
tal átti sér stað, höfðu hermenn Pings
hershöfðingja hertekið alla leiðang-
ursmennina. Hermennirnir höfðu rek
ið þá áfram með höggum og slögum
langt upp í fjöll til gamallar hallar.
Þar voru aðalstöðvar hershöfðingj-
ans Pings. Eiríkur gizkaði á, að ræn-
ingjaborgin væri að minnsta kosti
fimm hundruð ára gömul. Sennilega
hafði hún verið aðsetursstaður ein-
hvers mongólsks harðstjóra. Þetta
voru miklar hallir, reistar kringum
ferhyrndan hallargarð, en aðeins ein
þeirra var enn þá nokkurn veginn
íbúðarhæf. Hinar voru rústir einar.
Sjálfur hallargarðurinn gerður sem
heljarmikið skákborð með ljósum og
dökkum reitum, nálægt þrem fer-
metrum hver. Vafalaust hafði gamli,
mongólski höfðinginn skemmt sér og
vinum sínum við það að tefla skák
með lifandi mönnum. Það gat vel
verið, að sjálfur Djengis Khan hefði
einhvem tíma teflt skák hér.
Þessum niðja Djengis Khans, Li
Ping, hershöfðingja, hefur sjálfsagt
gramizt það oft og mörgum sinnum
að fá aldrei tækifæri til þess að tefla
skák á þessu stóra skákborði við mót-
herja, sem honum var samboðinn.
„Þannig er það, herra Thorp. Eg
gef yður eitt tækifæri til þess að
frelsa líf nokkurra vina yðar. Við
teflum skák eftir mínum reglum. í
leiðangri yðar eru sextán menn. Ens
an vantar — ekki einu sinni drottn-
inguna, hina töfrandi eiginkonu yð-
ar. Þetta fólk — það eru taflmenn
yðar. Eg legg til jafnmarga af mín-
um mönnum. En það er regla, sem
ekki verður breytt, að þeir menn,
sem þér missið, verða á augabragði
leiddir út og skotnir. En til endur-
gjalds læt ég yður algerlega sjálf-
ráðan, hvað þér gerið við þá menn,
sem ég missi — þó að ég hafi
sannarlega ekki marga menn að
missa. Þér getið drepið þessa menn
eða notað þá sem burðarmenn fyrir
leiðangurinn, alveg eins og þér vilj-
ið.“
„Eg get ekki gengið að þessu.“
„Þér eruð neyddur til þess. Að öðr-
um kosti munu allir leiðangursmenn
verða drepnir. En fyrst píni ég þá —
þeir verða að þola vatnspyndingu. Þér
sem þekkið svo vel sögu vors virðr.-
lega lands, vitið sjálfsagt, hvers kon-
ar skemmtun það er. Einn dropi lát-
inn drjúpa á ennið á hverri mínútu,
þangað til fórnarlambið missir vitið.“
,Eg get ekki gengið að þessu.“
„Herra Thorp, ég gef yður frest.
til miðnættis. Ef þér breytið ekki um
skoðun, þegar þér hafið talað við
1 i M I N N — SllNNUDAGSB.’AÐ
279