Tíminn Sunnudagsblað - 29.08.1965, Page 8

Federico Garcia Lorca:
Ógnjbrufigifi návist
Ég vil, aS vatniS haldist viS án vegar.
Ég vil, aS vindur haldist viS án dala.
Ég vil, aS nóttin haldist viS án sjónar
hjarta mitt haldist viS án gullins blóma,
aS nautin tali viS hin stóru laut,
og lítill maSkur deyi { mold og myrkur,
aS tennur hauskúpunnar fái glit,
og gulir litir flæSi yfír silkiS.
Þá fæ ég séS, hvernig hin sára nótt
hringar sig um og berst viS miSjan daginn.
Og ég fæ staSizt byrlun, eitur grænt,
og rústir bogans, þar sem fíminn þjálst.
En birtu ekki þína kláru nekt:
kaktuslíki opiS — svart i kjarri.
Vík, lát mig girnast hverfar reiklstjörnur,
virztu aS hylja þetta granna mitti.
Baldur Óskarsson þýddi.
ÞORGEIR SVEINN -
Framhald af 770. síðu.
grasalækningar. Þess utan vann
hún í húsum við þvotta og hrein-
gerningar — bar þvott Reykvík-
inga á sjálfri sér inn í Laugar.
Þóttu það flestum mikil þægindi
hjá því að þvo hann heima í hús-
unum.
ólöf tók einnig að sér uppeldi
ólafs, sonar síns af fyrra hjóna-
bandi, og kostaði hann til mennta.
Dótturböm sín tvö tók hún að
sér um tíma. Hétu þau Bertel og
Hetga.
Það fór svo, að einmanaleiki og
óyndi sótti á Þorgeir Svein, etr
hann var orðinn heimilislaus.
Minntist hainii þá með söknuði
sinnar fyrri ævi og þótti hún hafa
verið öllu betri. Vildi nú leita aft-
ur á fund ólafar, en skorti djörf-
ung að ganga hreint til verks og
fara sjálfur heim til hennar —
fann sig vist ekki hafa lagt inn
fyrir góðum viðtökum þar. Kom
honum þá það ráð í hug að heim-
sækja vin sinn, er kallaður var
Hans kapteinn, en þangað vissi
hann, að dótturböm Ólafar komu
næstum daglega, einkum Helga.
Gekk hann sig nú sporaléttur
til vinar síns, kapteinslns, og
hinkraði þar lengi — vænti þess,
að Helga liti inn. En er langt var
liðið á dag án þess hún kæmi, tók
einnig að rökkva í huga skálds-
ins, og heyrðist hann þá raula
fyrir munni sér:
Heims við stjá er hugurinn
hörmum þrávalt bundinn.
Hérna gáir enginn inn
eisu láar grundin.
Loks kom þá Helga litla, og með
henni fylgdist hann heim
til Ólafar. Var honum ekki tekið
verr en svo, að hann dvaldist þar
upp frá því, fór með Ólöfu í grasa-
ferðir og dó hjá henni.
__ Það var einhverju sinni, þegar
Ólöf hafði sjálf í öðru að snúast,
að hún sendi þá vinina, Þorgeir
Svein og Hans kaptein að safna
fyrir sig lækningagrösum suður í
IFlatahrauni við Hafnarfjörð.
Gerðist þá kapteinninn lúinn, er
leið á daginn, og vildi halda heim
-r- sagðist ekki sjá til lengur.
Greip þá Þorgeir til kunnáttu
sinnar og vildi kveða kjark í vin-
inn:
Myrkrið fatar mig ei baun,
minn fóthvati drengur,
þetta flata helluhraun
hægt er að rata lengur.
Á sínum efstu árum orti Þor-
geir Sveinn þessa lýsingu á sjálf-
um sér:
Láta árin á mér sjá,
æskan klára þrotin,
greiði hárin grá og fá
grettur á brá og lotinn.
Aðalheimildarmaður að ofan-
skráðu er Sigríður Jónsdóttir,
Þorsteinssoniar, frá Hóli í Svína-
dal.
776
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ