Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Blaðsíða 3

Þegar kveikt er Ijós í stofunni á mildum síðsumar-
kvöldum, fljúga fiðrildin að glugganum. Þau sækja
að Ijósinu. En þegar kólnar og frystjr, hverfa þau,
því að kuldinn verður þeim að bana. Dæmi eru þó
um fiðrildi, sem þolir kulda furðuvel.
Svonefnt frostfiðrjldi er alþekkt í nágrannalöndunum. Það fer
á stjá seint á haustin. Á síðkvijldum flykkjast þessl fiðrildi í
trén. En vængir kvendýrsins eru svo ftilfjörlegir, að það verð-
ur að skríða upp stofnana til þess að verpa þar í sprungur í
berkinum. Karldýrin flögra í kring.
Lirfurnar klekjast út um það bil,
er ávaxtatrén blómgast á vorjn, enda
leita þær sér næringar í blómhnöpp-
um þeirra. Þær naga blómin, og sé
mikið af þeim, ná trén ekki að bera
ávöxt.
Um Jónsmessuleytið spinna ijrfurnar
sig niður í grasið. Þar grafa þær sig
ofan i moldina, vefa um sig sjlki
hjúp og breytast í púpur. Þannig
bíða þær sumarlangt niðri í gras-
sveðrinum.
Púpan gerbreytist í svefninum. Á hana
vax avængir, fálmarar og fætur, og
þegar dregur að hausti, hvíllr fullvax-
ið fiðriidi í silkihjúpnum, albúið að
skríða úr honum i fyllingu timans.
Haustið gengur í garð, og tiðrildið
bregður blundi. Silkihjúpurinn rofn
ar, og samstundis fer fiðrjldið á
kreik, réttir úr vængjunum og teyg
ir fálmarana, sem verða undir eins
stinnir.
Nú hefst skammvinnur fagnaðartími.
Kvendýrin skríða tafarlaust upp í trén,
og þar maka fiðrildin sig. Að svo
búnu sér kyendýrið um, að afkvæmið
lifi, þótt það sjáift deyi. /
Lirfur frostfiðrildis valda stundum
stórtjóni. Þær geta lifað á birki, ösp,
elri, ávaxtatrjám, berjarunnum og
skrautrunnum. Garðtré og limgerði
eru því sprautuð.

m
Lesmál Arne Broman I’eiknlngar: Charlie Bood
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
891