Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Blaðsíða 21

Josef Hora:
Mad.on.na
alþýbunnar
Og vitringarnir þrír — þeir hafa sneitt hjá
þessu húsi.
Þeir höfðu ekki nógar gjafir handa þér, konunni
meS barnið.
Stjarna guðs afvegaleiddi þá.
Þeir sóuðu gulli sínu, smyrslum og
góðvildarbrosi
í hlýjum híbýlum og þægilegum
svefnherbergjum.
Sjálfir auðugir menn, sem umgengust sína Hka.
Hafirðu komið bar, sástu raka veggi,
hálfrökkur kjallarans, rúmflet og í því konuna,
sem hafði alið manni son.
Og andrúmsloftið: Þú hefðir séð reykjandi ofn,
þú hefðir fundið þefinn af lélegum málsverði
og rekið augun í strákörfuræksnið utan um
barnið,
sem hefði sungið þér lofsöng skortsins.
Madonna, hve þú ert grófgerð og ósælleg —
kuldabláar og æðaberar hendurnar,
rúnir auðmjúkj.ar þvermóðsku á enni þér,
varirnar klemmdar.
Óhamingjan hefur löngu kæft í hálsi þér
ástarorðin.
Betlehem
er full af öreigum, tötralýð og berfætlin§um,
blindum, sjúkum umrenningum —
þrátt fyrir alla viðleitni hefur fegurðin horfið
þér.
Undursamlegt barnið sýgur heita mjólkina úr
æðum þínum.
En vertu viss:
Þegar hann hefur náð þrítugsaldri,
mun hann koma til borgarinnar með
uppreisnarboðskap á vörum,
kunngera á markaðstorginu komu
réttlætisins
og hervæða múginn, fá þeim í hendur draum og
sverð.
Og hann munu þeir ekki krossfesta.
Því bænir hans verða dáðir.
Halldóra B. Börnsson íslenzkaði
Smásaga eftir Oddnýju Guðmundsdóftur -
arra, sem vitni höfðu borið gegn
henni.
Skömmu eftir, er dómurinn var
upp kveðinn, var Maren send aftur
til Rípa. Gæzlumennirnir höfðu með-
ferðis konimgsbréf til lénsmanns-
ins þess efnis, að hann skyldi sam-
stundis láta taka hana af lífi og sjá
am, að hinir meðseku næðust. Enn
fremur fékk lénsmaðurinn skipun um
að láta fara fram rannsókn varðandi
borgarstjórann og borgarráðs-
mennina í Rípum, sem höfðu sýkn-
að Maren. — Þessi rannsókn
fór þó aldrei fram, ef til vegna þess,
að ráðið kom nú saman á ný og kvað
upp annan dóm og gagnstæðan hin-
um fyrri. Hinir sömu menn, sem áð-
ur höfðu sýknað hana, dæmdu hana
nú seka.
Maren var brennd á báli 9. nóvem-
ber árið 1641. Mannþröngin umhverf-
is aftökustaðinn var svo rnikil, að
sóknarpresturinn komst ekki til henn
ar, þar sem hún var bundin við staur
í miðjum viðarkesti.
Mánuði síðar var gamla konan,
Framhald af 899. síðu.
Láttu hana heita Hrátt hold og heitt
blóð. Jafnvel gagnrýnandinn les hana
áður en hann skrifar um hana,“ sagði
Kolur.
Þeir skjögruðu á jeppum sínum
upp troðninginn. Reykvíkingarnir
sögðu við Skirni, að skotmannabill-
inn mundi biða hans á verkstæðinu,
þegar hann kæmi suður.
Hann vildi ekki verða þeim sam-
ferða suður, sagðist ætla að njóta
dagsins lengur, og halda ferðinni
Anna Gjeilerup, brennd, en þær
konur aðrar, sem Maren hafði gef
ið upp sem meðsekar, þegar hún
var pind, björguðu lífi sínu með
því að fiýja. Þeirra á meðal var
bróðurdóttir Laugesens biskups, sem
var konunglegur tollari í Rípum. —
Lýkur svo frá þessu galdramáli að
segja. j
áfram, vestur <:ða norður. Þeir kvödd-
ust með gamanyrðum, og leiðir þeirra
skildu.
Skírnir ók hægt og var annars hug-
ar. Hann var reiður En það var ekki
sú reiði, sem lætur til skarar skríða,
heldur magnlaús grernja þess, sem
hefur verið ginntur eins og þurs.
Ginntur var bann að heiman. Einhver
átti hér sök. Varla'þó bankinn. Ekki
sóttist hann eftir að eignast annarra
mann fjós — hann, sem engar kýrn-
ar átti! Veslings litla, fallega býlið
þarna! Það var ekki einu sinni hund-
ur heima til þess að verja það.
Hann ók og ók. Hann óskaði þess,
að þeir væru komnir, nýju kunningj-
arnir. Þeir færðu snjöll rök að mörgu,
sem hann skildi ekki. En hvernig var
það? Sveið þá eins sárt og hann
að sjá misþyrmingu býlisins? Gram-
ir voru þeir og höfðu á hrað-
bergi marga orðaleppa um skríl-
mennsku skotmannanna. En núna
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
909