Tíminn Sunnudagsblað - 15.10.1967, Qupperneq 5

Ljósmynd: Helgi R. Guðmundsson.
Ég náði tali af forstöðuikonu heimUis
ins, og leyfði hú,n að dót ferða-
fólksins yrði látið inn í geymslu-_
klefa gistihússins, en kvað svefn-
iherbergin ekki til réiðu fyrr en
klukkan 5 síðdegis. Virtist 'hún vera
heldur ströng og siðavönd, enda
kom síðar í ljós, að vistarverur karla
og kvenna voru aðskildar með mikl-
um strangleik. Skyldu konur búa á
efstu hæð, og var körlum bannað
að koma í herbergi hins fagra kyns.
En víkjum að öðru. Þar eð komið
var að lokun banka, fóru menn þeg-
ar að selja ferðaávísanir sínar og
síðan að verzla, þeir sem aðrar á-
hyggjiur þurftu ekki að hafa. Ann-
ars hiófust þá þegar aðalvandamál
ferðarinnar, er seint óg erfiðlega
g-ekk að leysa. En þau voru sem
hér segir:
Samið hafði verið við ákveðna
ferðaskriifstofu í Reykjavík, sem
skipulagði förina, tók að sér útveg-
un flugvélar, er f-lytti hópinn milli
landa, vagna og vagnstjóra til að
aka honum hringferð um Suður-fr-
land, og loks skyldu f-arþegarnii- fá
morgunmat og hádegisverð, ásamt
igistingu á farfuglaheimilum, allt fyi':
ir ákveðið gjald, seói þegar hafði
verið greitt, áður en lagt var af
stað. En umboðsmaður ferðaskrifstof
unnar var ekki 'til staðar í Dyflinni,
og lögðust nú leiðbeinendur hópsins
ásamt bílstjórum á eitt með að
leysa þann varida, sem að höndum
bar, og áttu hinir síðar töldu þar
góðan hlut að máli, svo og í öðru
er laut að fararheil-1 þessa fólks.
Þeir hétu John A. Macuire og James
Ryan, en voru oftast nefndir Jón
og Jakob.
Nú virtist liggja beinast við að
síma til Reykjavíkur og fá þar upp-
lýsingar hjá réttum aðila um það,
bvert ferðafólikð ætti að snúa sér
til að fá áður greiddan morgun-
og miðdegisverð. Fóru þeir Hörður
og Árni því á aðalsímstöð Dyflinnar
og báðu um ferðaskrifstofuna góðu
ti-1 viðtals, en fengu það svar, að
samband næðist ekki við ísland fyrr
en eftir 4 tíma í fyrsta lagi. En
með því að þá yrði skrifstoíutíma
löngu lokið, hurfu þeir frá að síma
heim, heldur sendu tvö skeyti, ann-
að ferðaskrifstofunni, en hitt Ólafi
Þ. Kristjánssyni skólastjóra og báru
upp fyrir þeim áður nefnd vandræði.
En á þeim fékkst engin laus.i þetta
kvöld. Eigi að síður varpaði fólk á-
hyggjum á bug í bráð, fékk sér bita
á gildaskálum höfuðstaðarins, en síð-
an gönguferðir um götur hans, og
að því búnu tók það á slg náðir.
Morguninn eftir að loknum árbít,
skoðuðu ferðalangar dýragarðinn í
Dyflinni og Fönixgarð (Phoen-ix
Park), sem er talinn einn a-f feg-
urstu görðum Evróp-u. í Fönixgarði
er bústaður forseta írlands, og bentu
Tvær ungmeyjar í heimsókn hjá fílnum.
vagnstjórarnir fólkinu á hans tignu
höll, þegar fram hjá henni var ekið
um þennan glæs-ilega trjá- og blóma-
garð, sem ldka er aðsetur margbreyti-
legs dýralífs. Úr hon-um var haldið
af stað í tveim vögnum áleiðis til
Suðurírlands. Voru þeir Hörður og
Árni, ásamt frúm sínum, fararstjór-
ar í öðrum þeirra, og stýrði Jón
þeim vagni, en við Egill vorum leið-
beinendur í hinurn, og var Jakob
stjórnandi okkar vagns. Hélzt það
fyrirkomulag a-llan tímann að mestu.
Hér skal sérstaklega getið ungs
manns í vagni okkar Egils, sem var
í raun réttri hrókur alls fagnaðar.
Sá hét Jón Ragnarsson og hafði
með sér stóran gítar, sem hann lék
á aí miklu fjöri, þegar sungið var,
en svo bar oft við.
Farið var yfir hið fagra Wieklow-
fy-lki, og var fyrsti áfangastaðurinn,
þó að stutt væri töfin, vatnsból
Dyflinnar, mikið stíflukerf-i o-g uppi-
stöðuvatn með hr-einsunartækjum.
Ég nefndi það G'vendarbrunna ír-
lands. Eftirminnilegust viðdvöl mun
þó flestum ha-fa orðið á klaustursetr-
inu forna, Glendaloch, þar se-m heil-
agur Kevin stofnaði klaustur á 6.
öld, en það varð síðan eitt af fræg-
ustp lærdómss-etrum Bvrópu. Skoð-
aði ferðafólkið kirkju dýr-lingsins,
sem rekja má til daga hans, en
hefur oft verið brotin og áva-llt
endurreist í sínum gamla stíl, rúst-
irnar af Frúarkirkj-u og Sívalaturn,
sem gnæfir við loft í miðjum klaust-
urrústunum og stend-ur nærri því ó-
skemmdur meir en tíu alda gam-aill
og er meðal beztu forn-minja, sem
til eru af þeirri gerð. En um sögu
staðarins voru bílstjórarnir mjög
fróðir, eins og flest annað sem fyr-
i bar í ferðinni.
í Glendaloch var spurzt fyrir um
möguleika á að fá einhverja hress-
ing-u eða lífsbj-örg, en ferðalangarn-
ir höf-ðu einskis neytt, síðan þeir
drukku te og borðuðu brauð með
því á sinn kostnað í Dyflinn-L ár-
degis, en engin saðning fékkst þar
í Glendaloch fyrst um sinn. Aðrir
ferðamenn höfðu tryggt sér veiting-
_ar á hinu Konunglega hóteli staðar-
ins. Flensborgurum virtist ofauk-
ið í hinum forna klausturbæ, nema
hvað helmingi hópsins var ætluð gi-st-
ing á fa-fuglaheimilin-u. Efi þangað
hafði engin vísbending önnur borizt.
Löng símtöl bilstjóra og mikil ómök
vegna van-efna ell-egar mistaka ferða-
skrifstofunnar u-m m-orgunverð og
hád-egisverð báru engan árangur þá.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
893