Tíminn Sunnudagsblað - 17.12.1967, Qupperneq 20

Kirkjan troðfylltist brátt af fódki
Þangað komu margir Ameríku-
menn og Englendingar og hópur
Japana, auk heimamanna. Þar var
líka svartskeggjaður Arabi með
grænan vefjarhött og indverskar
konur i dragsíðum slæðuklæðum.
Þá gengur maður einn hægum
skrefum fram á kirkjugólfið og
tilkynnir í hálfum hljóðum, að
orgelleikarinn hafi veikzt á leið-
inni og verði því ekki af tónleik-
unum. Fólkið flýtir sér út aftur,
mæðulegt á svipinn, og tekur að
hlusta á leiðsögumann einn, sem
héit fyririestur um borgina úti á
miðju torgi og mælti á enska
tungu. Mér brá, því að þarna virt-
ist Helgi Sæm. bráðlifandi kom
inn, andlitsfall og limaburður ó-
trúlega svipað. Virðuleg kona
bauð leiðsögn í gönguferð um
helztu staði borgarinnar, og f>rð2-
mannavagnar biðu á torginu al-
búnir í hringferð. Ég var orðmn
svangur og gekk að grænrnetis-
vagni, en hvern sá ég annan en
„Þórð minn á Sæbóli“ — hann
stóð við vagninn þrekinn og íbygg-
inn og hrópaði: „Ferskjur, vinber
og bananar.“ Það eru vissar mann-
gerðir, sem sjást í öllum löndum.
Ég labbaði um sólbrenndur m?ð
stráhatt á nöfði, þarlendan, og i
„biskupavesti" brúnu, heiman af
íslandi, og með innkaupatösku á
handlegg. Ó, fjallabúi, Týróii,
sögðu Ameríkumennirnir og tóku
myndir í ákafa.
Það er léttara yfir fólkinu þeg-
ar sunnar dregur og hispursleysi
meira. Til dæmis saup þerna kaffi-
leifar úr bollum, þegar hún bar
af borðinu og virtist hýrgast við
það. Önnur bar öl á borð og
freyddi upp úr einu glasinu. Gerði
hún sér þá hægt um hönd og saup
kúfinn af. Þetta var í veitingahúsi
suðrænnar þjóðar í allstórri borg.
Þýzkir gestir brostu og sögðu, að
sinn væri siður í hverju landi. Til
eru sveitir, sögðu þeir, þar sem
það áður fyrr þótti bera vott um
velmegun og góða búmennsku, að
fjóshaugurinn væri stór og sæist
vel frá bænum.
Varðhundar eru víða hlekkjað-
ir í húsagörðum, og í sumum veit-
ingahúsum heyrðist til hunda inni
í eldhúsum. En varla mun hér
hætta á sullaveiki, því að fátt er
um sauðfé, og hinar fáu kindur
hafðar í girðingum í láglendishér-
uðunum. Uppi í fjöllunum er
meira um sauðfé og geitur. Þykja
geiturnar sérstaklega hættulegar
skógunum. Menn fóru of víða illa
með skógana og skildu of seint,
hvílík landbót og vörn var að
þeim. Eru nú sums staðar urðir,
þar sem áður óx skógur.
VI.
Lestin brunar, lestin brunar,
lágt í vél og teinum dunar —
gegnum akra, engi, skóga
— þorp á báða bóga.
Hér er vatn, og hér er dalur,
herbergi laust og greiði falur.
Bitte, bitte, bjór og pylsur.
Bahnhof, Gleis og forarvilsur.
Augsburg, Nurnberg, fornar,
frægar,
farðu, lest mín, einum hægar.
Vafningsviðum húsin hulin,
hér þess enginn gengur dulinn,
að vínbrekkurnar nálgast,
nálgast,
nú á daginn óðum tálgast.
Þröngt um hús í Þýringaskógum
þrotlaust samt af gæðum nógum,
völdu timbri, veiðidýrum:
„Wunderbart" á degi hýru’m
Slanga hlykkjast, tjaldið, tjaldið
turnar, hermenn, kommavaldið.
Hamborg — lofn er létt i máli,
líf og fjör í „Sankti Páli“, ■
ljósahaf, en lítill friður,
lest sér braut um myrkrið ryður.
Fölir geislar glampa á þili,
gaman að því sjónarspili.
Lestin þýtur, lestin þýtur,
Leópold í sæti hrýtur.
Þruma drynur, þagnar refur,
Þýzkaland sefur.
Ferjuskrölt um miðjan morgun,
matur í klefa fyrir borgun,
koníak á vægu verði
„valútuna“ lítið skerði.
Fagurt veður, fuglar kvaka —
Falsterbúar við oss taka.
Sjáland! — korn og kál og
skógur,
kýr á beit og raki nógur.
Glittir í hús í grænum lundum,
gott er að búa á Sjálands-
grundum.
Heim á fornar Hafnarslóðir
heil við komum, vinir góðir.
í niiklum umferðarborgum er
víða bæði fljótlegra og þægilegra
að komast leiðar sinnar í strætis-
vögnum en í bílum. Sums staðar
leysa neðanjarðarbrautir bezt sam
göngumálin. Gömlu, þröngu göt-
urnar í elztu borgarhlutunum, til
dæmis í Innsbruch, Salzburg og
víðar, voru gerðar á miðöldum,
þegar engir bílar voru til, ætlað-
ar hægfara umferð gangandi fólks
aðallega. Og þær hentuðu sæmi-
lega því hlutverki, en hæfa alls
ekki hraða og vélaumferð okkar
tíma. Margar þessar miðaldagót-
ur eru sérkennilega fagrar með
listfengu útflúri á húsunum og
snilldarhandbragði á ýmsum
merkjum og táknum verzlana og
iðnfyrirtækja. Mættu nútímamenn
margt af því læra. Kassahús og
klessumálverk leysa ekki öll vanda
mál. Göturnar gömlu eru sumar
friðaðar fyrir bílaumferð, en þar
er verzlun samt mikii og ferða-
mannastraumur meiri en í nýtízku
hverfunum. Þau eru svo lík hvert
öðru um allan heim Elztu borg-
arhlutarnir gera sitt gagn sem
verzlunar-, ferðamanna- cg sýn-
ingarstaðir og hafa þannig hag-
rænu hlutverki að gegna, einmitt
af því, að þar sjáum við svip-
myndir liðins tíma. Hraðinn og
hávaðinn var ekki eins æsilegur
þá, og fólkið ekki eins órólegt og
taugaspennt og nú. „Sálinni“ leið
kannski betur, þótt að sumu lej'ti
væri verr búið að líkamanum.
Ég hef minnzt á íburðinn og
skrautið i höllum og kirkjum
fyrri alda. En ef þú kemur i ibúð-
arhús óbreytts borgara, já, eða
sæmilega efnaðs embættismanns,
muntu fljótt sjá, að þar er ekkert
óhóf, húsgögn miklu óbrotnari og
íburðarminni en í Reykjavík. Fæst-
ir kaupa mikið af húsbúnaði rvrst
í stað, en smábæta við sig og
kaupa oft einn og einn grip í "ið-
bót á útsölú. Kannski hafa stríð-
in kennt þeim, að „allt er for-
gengilegt“. Menn vilja heldur nota
peningana í ferðalög í sumarleyf-
um til að sjá sig um í landi sínu
og víðs vegar í heiminum. Það er
mjög algengt, að fólk sparí til
þess að geta veitt sér gott sumar-
leyfi. — Fatnaður almennra borg-
ara virðist ekki heldur íburðar-
mikill, en þokkalegur, og mun
minna fé er mér sagt, að skóla-
fólk eyði í fatnað þar, heldur en
tíðkast á íslandi.
Fleiri hefur orðið þægilega
við en mér, þegar þeir sáu ís-
lenzk blóm uppi í fjöilum erlendis.
Eggert Stefánsson, söngvari, seg-
ir í bók sinni, „Bergmál Ítalíu“:
„Hér uppi í Dólimitunum voru
öll íslenzku blómin — bláklukka,
baldursbrá, fífill og sóleyjar. Var
^1124
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ