Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1968, Síða 3

Hvitabjörninn á í vök aS verjast, og náttúrufræöingar
óttast, að honum verði útrýmt. íslendingar ættu því ekkl
að rjúka upp til handa og fóta, þótt bjarndýra verði
vart á ís, stafi ekki af þeim hætta. Á hinn bóginn er
þess að geta, að margt er á huldu um lifnaðarhætti
hvítabjarnarins.
Heimkynni, hvítabjarnarins eru við strendur heimskauts-
landa. Mest er af þeim á ísnum í grennd við Svalbarða, og
þaðan berast þeir langar leiðir með rekís. Hvítabirnir, sem
hér sjást, koma annaðhvort frá Grænlandi eða Svalbarða
með hafísnum og fara héðan aftur með honum norður i höf.

Á langferðum sinum fylgir hvítabjörn-
Hvítabjörninn víkkar öndunarvakir
selanna með hrömmunum og bíður
siðan við þær. Sellnn lýstur hann
þungum hrammi sínum og rotar
hann í einu höggi.
Slíku lífi getur hvitabjörninn lifað
af því að hann hefur þykkt, einangr-
andi spiklag og er þoiinn á sundi.
Hvítabjörn hefur sézt á sundi á auð-
um sjó 500 km. frá landi.
inn selnum oft eftir. Þegar selirnir
kæpa, fer hann til lands, en síðan held
ur hann aftur út á ísinn og veiðir full-
vaxna seli.
- ---- ■ .* . lr ..... ........................—.................■*■■■—
»trt ataVa it»t> i ti
Um miðjan vetur fer birnan á land
og grefur sér hæli i snjóskafli svo
stórt, að þar rúmuðust þrir menn.
Inngangurinn er laegstur yzt, svo að
hitinn leiti ekki út.
Birnan á venjulega tvo húna. Hún
hefst við í snjóbæli sínu í tvo mán-
uði og nærist ekkert á meðan. Hún-
arnir fylgja móður sinni rúmt ár og
fara saman i hiði næsta vetur.
Langtímum saman svelta birnirnir úti
á ísnum. Hungraður hvitabjörn getur
verið mannskæður, og stundum verða
birnur að verja húna sina fyrir gömlum
og glorsoltnum karldýrum.
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
435