Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1968, Qupperneq 12

Stefán Ásbjarnarson á Ouðmundarsföðumi
Úr Möðrudal í kirkjufundarsai
Bíllinn haT okkur léttilega áleið-
is til Grimsstaða, öli hress, og
endurnærð eftir hma ágætu
hvíld í Möðrudal, nema séra
Jakob, sem var ekki vel heill. Átti
hann vanda til höfuðveiki, ef
hann mætti missvefni, og kom nú
einnig í ijós, að ógleði hans staf-
aði af bílveiki. Sló nú þögn á
hópinn, þegar aðalvirðingamaður
fararinnar gekk ei glaður til
leiks í góðum félagsfögnuði, því
að við lékum við hvern okkar fing-
ur, er haldið var frá Möðrudal með
heimanóskir Jóns bónda að vega-
nesti. Á Grímsstöðum var snöggv-
ast numið staðar og tekið bensín.
Séra Sigurjón vatt sér inn í bæ
á meðan. en kom aftur út að vörmu
spori, sigurglaður á svip, og ekki
voi'um við fyrr lögð af stað en
hann dró upp úr pússi sínu fagur
lita flösku. Brá prestur henni á
loft og mælti:
„Þessi, sem þið sjáið hérna, er
ættuð frá honum Franco á Spáni.“
Gekk flaskan síðan á milli manna
Oig var hennj vel fagnað. Hresstist
séra Jakob í bragði, er hann hafði
dre.vpt á drvkknum. En stillilega
fór hann af stað, því að vandi
hans var jafnan sá að fara að öllu
með gát til orðs og æðis, svo sem
sannra hofmanna er siður og máti
í hverjum leik. Brá honum því
ekki svo skjótt til b?ta sem skyldi
og orðið hefði, ef hann hefði bitið
fastar í drykkinn og þegar í upp-
hafi endinn skoðað í Bakkusartár-
inu. En máski er betra að fara
stillt af stað og fór svo áður en
lauk, að prófastur heimti aftur
sína gleði og sitt hýra bros, sem
einkenndi þann vammlausa virð-
ingarmann á likan hátt og hlýr
sóiargeisii, sem brýzt í gegnum
skýjaþy'kkni.
Nú hófst að nýju gieði og söng-
ur í bíinum, og er skemmst frá að
segja, að þegar við komum að
bænum Hólsseli á Fjöllum út, stóð
gleðin og skemmtanin sem hæst,
en vínið þrotið. Norðaustan storm-
sveljandi var kominn á að vanda,
og á hlaðinu, nokkurn spöl frá
bænum, sáum við, hvar gama'l
maður stóð við brunnhús þarna í
garranum og trissaði vatn í all-
margar vatnsfötur. Kenndum við
þar Tryggva Helgason. föður
Helga bókbindara í Rej'kjavík.
Hafði bann dvalizt í Hólsseli iengi
ævi, og var þar enn á lífi, þegar
þetta var ritað í júlíbyrjun 1967.
Var hann þá kominn nokkuð á tí-
ræðisaldur og andaði enn að sér
og frá ’ninu tæra lofti hábyggð-
anna eins og garpurinn nágranni
hans, Jón i Möðrudal. Séra Sigur-
jón bað bílstjóra okkar að stanza
andartak, gekk svo hratt heim að
bænum, vatt sér þar inn og koin
út að vörmu spori með b"únan.
óupptekinn viskífleyg í hend;. Brá
hann honum sigurglaður á loft og
mælti:
„Þarna sjáið þið, að ég Imf alls
staðar góð sambönd.“
Var nú Francó hinn spanski
fyrir bý, en tekið til við fjallaskot-
ann brúna, sem var tæmdur af
mörgum, meðan ekið var út Hóls-
sand. Lék fararstjórinn á als oddi
að vanda og kvað vísu þessa við
raust:
Áður fiullur ástarþrá,
undi ég hjá konum,
er nú orðinn nettur á
náttúruv'ísindunum.
„Þannig kveður Ingólfur Lárus-
son á þessum síðustu og verstu
timum, og heyrum við því öll, að
þessum leik vorra tíma er nú
mjög brugðið,“ o^g með þessum
skýiringum sló prestur á kné sér,
orðum sínum til áherziu, en. séra
Sigurjón hóf að syngja „Riðum,
ríðum og rekom yfir sandinn,“ en
bílstjórinn raulaði angurblítt undir
við sjálfan sig: „Yfir kaldan eyði-
sand.“ Ég hugsaði um þann dýpsta
tón saknaðar og einmanaleikans,
sem Kristján Fjallaskáld kvað lil
þjóðar sinnar í þessari þjóðvísu
þunglyndis á íslandi, með hinu
þjóðlega lagi Þingeyingsin.s Kristj-
áns frá Sýrnesi, hins ástsæia íækn-
is Seyðfirðinga. sem aldrei seldi
neinn hinna mörgu sprúttseðla,
sem hann á langri lækmsævi í
þessum vinþyrsta kaupstað hafði
skrifað. Lagið féll að visunni
nafna hans eins vel og flisin h.iá
þjóðhaganum íslenzka hefur gart
á öllum tímum, fyrr og síðar.
Við vorum öll orðin svo há-
stemmd við kynnin af þeim Francó
og fjallaskotanum, að við byrjuð-
um að syngja lög Inga T Lárus-
sonar, öll austfirzk í bíl. En nú
brá svo við, að forsöngvari okkar,
séra Sigurión, vildi ekki vera mcð,
og spurðum við hann, hverjú það
sætti. Hann svaraði þvi til, að sér
fyndist alitaf einhver kvíarollu-
bragur á þessum ljúfu lögum hans
Inga — þau minntu sig oft á lat-
ar kvkrollor, sem hann hefði forð-
um setið meðan hann smalaði ám
á Háreksstöðum í æsku. og gætum
við því virt sér til vorkunnar,
þótt hann tæki ekki undir lögin,
sem létu þó að sumu vel ; evrum,
ef ekki væru þessir meinbugir þar
á. Þessu mótmæltum við eins og
við gátum, en prestur sat fast við
sinn keip, en endurtók ..þröstur
minn góður“ — „þessi lika helvit-
is harðindafuglinn, sem krokir
heima við bæi á öllum kotrössum
á íslandi, þegar hret og vorsnjóar
herja á hrjáðan lýð, jafnt og höfð-
ingja.“
Með þcssum orðum þreif prest-
ur í öxl séra Jakobs og spurði
ákafur: „Eða finnst þér þetta ekki
rétt hjá mér, prósi?“ *
Við filiþrifið sneri séra Jakob
sér snöggt við, leit fast framan í
prest og mælti með nokkrum
þunga:
444
fÍBINN - SUNNUOAGSBLAÐ