Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1968, Blaðsíða 16

„fyrst við höfum nú reicizt hérna
saman eftir öll þessi ár, ætturn
við að talca lagið, gamla skólasöng-
inn akkar, og upp með það!“
Séra Sigurjón brá hendinni
á lioft og söng:
Hve þrælslegt, bölvað og iilt það er
með Ólsen rektor í skóla að vera.
Og alla vísuna kyrjaðí hann af
krafti, en sýslumaður raulaði vin-
gjarnlega með. Að söngnum lokn-
um var sezt að borði og drukkið
kaffi. Að því búnu héldum við öll
af stað, sýslumaður heimleiðis að
lokinni þingaför, en við áfram suð-
ur sem ieið liggur.
Nú hafa flestir þeirra, sem sátu
að kaffidrykkju í stofunni á Víði-
völlum bennan bjarta júhdag
sumarið 1938, „riðið vafurloga
betra heims“ eins og Stgurður
sýsiumaðui orðaði svo í snilldar-
kvæði, er hann orti eftir vin sinn,
Gísía á Viðivöllum Iátinn.
Og nú iét Jónas bílstjóri spretta
úr spori fram hjá sögufrægum
setrum Skagafjarðar. Neðan við
Varmahlíð beið ung, lagleg stúlka
okkar við veginn. Ekki var snótm
neitt lík /egmeynni í sögunni. Hélt
húa á karlmannsfrakka og var
rauðköflóttur hálsklútur gyrtur
um hann miðian. Var þetta yzta
reyfi eign sálusorgara f Skagafirði.
Hafði hann farið suður til fundar
daginn áður og gieyrrt í Varma-
hMð þessum heimanbúnaði. Komu
mér í hug ytri klæði séra Ods
frá Miklabæ. sem lágu eftir á hlað-
inu, er sá kunni klerkur týndist.
En sem betur fór skilaði starfs-
bróðir hans sér heilum og Iifandi
suður, þótt frakkalaus væri Þarna
meðan mærin var að afhenda
prestsreyfið bílstjóra okkar, sem
stóð opinmvnntur andspænis
meynni, þá gerðist blærinn snöggv
ast svo gáskafullur, að hann feykti
lokkum hennar upp í munn .Jóna.s-
ar okkar. og sá ég ekki betur en
hann smakkaði sætleikann með
tungu og tbnnum. En kannski var
það aðeins ilmurinn ag ef'tirkeim-
urinn, sem hann bragðaði á. enda
segja vísir menn, að frumhvöt
manneskianna sé að laðast, hver að
annarri. En kannski er sýndur
sætleiki sumum betri en þó hann
gefinn væri Að minnsta kosti hafa
þeir ávextir, sem aldrei urðu lesn-
ir af girnilegustu trjánum í aldin-
garðinum, orðið skáldum og lista-
mönnum óþroíleg uppspretta þess
munaðar, sem þeim var aldrei lát-
inn í té.
Eklci höfðutn við lengi ekið, er
við mættum fólksbil, sem var full-
setínn ungum hafmeyjum frá Vest-
mannaeyjum. Þær kunnu sér ekki
læti af kátinu eins og þær væru
nýsloppnar á Iand í leit að ástum
og ævintýrum hjá mennskum
mönnum, líkt og stöllur þeirra í
þióðsögunum. Allt þetta meyjaval
fipaði samt ekki vorn ágæta bíl-
stjóra í starfi nema hann fór að
kvarta um handadofa. Og haldið
var áfram fram hjá hinni sögu-
frægu Bólstaðahlíð. Bærinn sýnd-
ist sofa í stóru sóleyjum skrýddu
túni, en bóndinn Klemens Guð-
mundsson, hvíldi í tjaldi við
Blöndu. Hafði hann vörzlu þar við
brúna við mæðiveikigirðingu. Ekki
leið á löngu, unz Blönduós birt-
ist, sundurklofið kauptún af etf-
inni, sem rennur þar ófrýnileg til
sjávar.
Á Blönduósi skruppum við inn
í bakarí að fá okkur veganesti.
Tvær ungar, en of feitar stúlkur
afgreiddu, og var Halldór lávarð-
ur í Húsey, sem annars var fá-
máli, orðinn svo hýr af víninu, að
hann spurði grafalvarlegur á svip
og blátt áfrain:
„Eru þær allar eins falíegar og
þið, hinar stúlkurnar hérna á
Blönduósii“
Þanriig fórust faltegasta maunin-
um í okkar hópi orð, enda varð
stúikunum svo mikið um þessa
spurningu, að þær stöðnuðu í
miðju spori á miðju gólfi, og er
ég Ieit um öxl um leið og ég gekk
út, stóðu bær enn sem steingerv-
ingar eins og dætur I.ots í Gó-
morra. Þannig varð þeim við
komplimentin. Til allrar hamingju
höfðu þær lokið við að afgreiða
okkur, og séra Jakob var nýgeng-
inn út með gríðarstóra smjör-
köku.
Vegurinn frá Blönduósi áleiðis
suður var hinn bezti á leiðinni,
sléttur eins og spegitl, og lét
Jónas heldur en eklci spretta úr
spori. En það voru fleiri þarna
á ferð, og ekki með kal't, vélknú-
ið hjarta, heldur með lifandi fcaug-
ar og heitt blóð. Ekíci höfðum við
lengi ekið, er mér varð litið um
öxl. Sá ég þá út um gluggann,
hvar maður, ríðandi brúnum hesti,
var kominn fast upp að bílnum.
Þurfti hann að halda fast aftur
af hinum fjöróða hesti til þess að
missa hann ekki fram úr á þess-
utn sjötíu kílómetra hraða, sem
bíllinn ó,k. Hesturinn skólc haus-
inn tLI beggja hliða og átti auð-
sjáanlega mikinn hráða afgangs
þeim, sem hann fór.
Þessi hestur hefur að minnsía
kosti verið jafnoki Sörla á þessu
Skúlaskeiði. Þannig hélt þessi
ungi maður gæðingi sínum aftan
við bílinn, unz vegurinn skiptist
í tvær kvíslar: Þjóðvegurinn áfram
vestur Þingið, en hinn inn Vatns-
datinn. Og nú fékk blakkurinn að
hlaupa hindrunarlaust og meðan
við sáum, fiaug hann áfram með
slíkum örskotshraða, að mér er
til efs, að sjálfur Óðinn hafi rið-
að Sleipni geystara uin vetrarbraut
ina í Ásareiðinni. Því má skjóta
hér inn, að tíu árum seinna var
ég staddur úti í Vopnafjarðar-
kauptúni. F.g átti um þær muad-
ir brúnan fjörhest, ættaðan at' Hér-
aði austur. Var ég með hann úí
frá. Allmörg síldarskip höfðu Ieit-
að inn á Ieguna undan norðausfc-
anbrælunni. sem er of tíð á þess-
um slóðum. Ég var í þann vegmu
að stíga á Brún tii heimferður, er
ókunnur, hvatlegur maður vind-
ur sér að mér, heilsar og spyr
næst, hvaðan Brúnn sé ættaður.
Ég sagði nonum sem var, en spurði
svo, hver maðurinn væri. Hann
sagðist vera síldarsjómaður, en
Húnvetningur að ætt og uppruaa,
og fluttur til Dalvíkur fyrir nokkr-
um árum. Síðan tók hann höfuð
Brúns milli handa sér, horfði þegj-
andi í augu hans um hríð. Að því
búnu kvaddi hann mig og gelck
HvnMesa áleiðis til sjávar. En um
leið þekkti ég, að þar fór maður-
inn, sem reið æsilegast inn Vatns-
dalinn á sínum brúna jó á jútl-
degi 1938.
Áfram var ekið, unz Icomið var
að Reykjaskóla í Hrútafirði um
fcvötdið. Þar tókum við okkur gist-
ingu. Þarna var kalt, bæði úti og
inni, en víðsýnið út yfir hafið,
sem lá spegilslétt svo Langt sem
augað eygði með StrandafjöUin
við yztu sjónrönd, var innlegg í
myndir minninganna. Það var feg--
urð, sem endist ævilangt, og cær-
ara morgunlofti hef ág hvergi
andað að mér nema jölculsvalann
suður í Hornafirði.
Við fórum frá Reykjum árla
morguns, cg innan skamnns vorum
við komin suður á Holtavörðuheiði
i hráslagakulda, sem etti oldcur
norðan úr hafi. Á miðri heiðinni
var hinn stærsti hópur vegagerð-
448
1 N I N N — SUNNUDAGSBLAÐ