Tíminn Sunnudagsblað - 07.07.1968, Side 10
flögrað milli fólksins á stólunuin
og grænu plantnanna í sotfuglugg-
unum.
En því er á annan veg farið.
Hér býr ung kona, sem fer
um margt sínar eigin götur. Hún
segir, að sér líði afskaplega vel í
þessu gamia húsi.
Hún heitir Sigríður Björnsdótt-
ir, og vinnur á morgnana á barna
deild Hringsins í Landspítalan-
um, hjálpar litlu sjúklingunum
við föndur, svo þeir hressist fyrr.
Heima híður eigin barnahópur.
sem er töluvart stór, heimi'lisstörf-
in og aðalahugamálið: að gera mál-
verk.
Sigriður var áður gift Diter Rot
svartlistarmanni, en leiðir skildu.
Hann kennir nú við háskóla
í V-.Þýzkalandi, ?en kemur öðru
hverju hingað til landsins að hitta
börnin, sem honum eru kær.
En Sigríður segist hafa fengið
málningarbakteríuna áður en hún
kynntist honum. Hún tók teikni-
kennarapróf í Handíðaskólanum,
en átti þess ekki kost að fara utan
Fyrsts mynciin, sem Sigríður gerir ekki í eldhúsinu hjá sér.
114
tii framhaldsnáms, fyrr en hún
fékk þá hugmynd að gerast fönd-
urkennari sjúkra barna og ungl-
inga. Þá komst hún tit London.
„Það varð mér ógleymanlegur
tími. Ég fékk að fylgjast með starfi
sérmenntaðra kennara í sjúkra-
föndri við þekktan barnaspítala í
Gr. Ormond Street, auk þess sem
ég átti þess kost að kynna mér
þessa starfsemi við marga fleiri
spítala þar í landi. Seinna starfaði
óg eitt ár við barnadeild á Mauds-
ley-geðvei'kraspítalanum. Þar voru
um þrjátíu börn — allt frá fjög-
urra upp t fjórtán ára Sum voru
geðveik, önnur tilfinningalega
trufluð, enn önnur vanþroska
vegna heilaskemmda. Þarna var
fjarska áhugavert að vinna Starfs-
lið var nóg, svo tækifæri gáfust til
að kynnast hverju barni náið, gefa
því góðan tíma og fylgjast þannig
með hægfara bata mánuð eftir
mánuð. Og það rann smám sam-
an upp fyrir mér, að sé heilbrigðu
barni nauðsynlegt að leika sér, þá
er það þó ennþá nauðsynlegra fyr-
ir veikt barn á sjúkrahúsi, svipt
sínu eðlilega umhverfi.
Sjúkraföndurdeildinni var lokað
klukkan fimm á daginn og mátti
þá Sigríður vinna þar að vild. Auk
þess lagði hún stund á teiknun í
kvöldskóla.
Þegar aftur til íslands var kom-
ið, tóku börn og heimili drjúgan
hluta af starfsorkunni En hún
reyndi að mála í eldhúsinu. Þar
fékkst hún líka við að gera skart-
gripi úr tré, leir brenndum á
pönnu og fleira, en hætti, þvi að
henni fannst svo mikið verk að
laga tiil á eftir.
„Síðan ég flutti í þetta hús í
vetur“, segir Sigríður, „hef ég loks
eignazt annan stað til að mála í
en eldhúsið og vona ég, að mynd-
irnar mínar taki ’ þar með stakka-
skiptuim. Það ex þó fjarri því, að
ég vanmeti eldhússtörfin. Þau eru
mjög þýðingarmikil að mínu áliti
og jafnvel það að hræra í grautar-
potti getur vakið hugsani.r og hug-
myndir um áferð á málverki.“
„En finnst þéj ekki truflandi að
mála með fullt' hús af börnum?“
„Nei, þvert á móti Þau eru mér
bæði styrkur og örvun. Þau hafa
líka gert mig heimakæra. Hefði ég
ekki verið bundin við þau, býst ég
við, að tíminn hefði flögrað frá
mér við kaffidrykkju og sam-
kvæmislíf.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ