Tíminn Sunnudagsblað - 07.07.1968, Qupperneq 22

Síðustu húsbændurnir í Yztahúsinu, Sigurlaug FriSriks
dóttir og Hermann Árnason.
helgi kross á Haldinu er ytra tákn
þeirrar miklu fyrirbænar, sem bær
isf m'éð fólki, er á við þennan veg
að búa,- en á honum standa þessi
orð: „Góður guð verndi vegfarend-
ur“. — Haldið er allmyndarlegur
klettadrangur utan við miðja hlíð-
ina. Stendur hann sjávarmegin við
veginn. Þegar komið er þangað út-
eftir, sér ti! Bolungavíkur.
Kross þennan, ásamt veginum,
vígði þáverandi biskup íslands,
herra Sigurgeir Sigurðsson, er bú-
inn var 3ð vera hátt í aldarfjórð-
ung prestur þeirra Bolvíkinga,
Hnífsdælinga og ísfirðinga, með
búsetu á ísafirði. Hann þurfti þvi
oft um 6shlíð að fara á meðan
hann þjónaði HcHssókn, og kom
sér vel fyrir hann og sóknarbörn
hans, hversu duglegur ferðamaður
hann var. Hann þekkti þess vegna
Óshlíð mætavel og hefur því flutt
bænir sín.ar af heilum hug og h:£þ
hiarta, er hann vígði veginn og
krossinn. S.éra Sigurgeir hefur að
sjálfsögðu notið fyrirgreiðslu og
fylgdar þeirra Yztahússmanna, sem
og annarra, því að hann var með
afbrigðum vinsæll prestur og vel
látinn.
Hinn duldi kvíði, sem ávallt
leynist með þeim, er við hættuleg
stönf vinna, setur svip sinn á dag-
legt líf fólksins og hefur það sér-
stök áhrif. Þeir, sem áttu vini sína
og vandamenn. við vegagerðina á
ÓshMð, hafa eflaust látið hugann
dveljast hiá. þeirri, er þeir voru
þar við vinnu, og síðasta húsmóð
irin í Yztahúsinu, Sigurlaug Frið-
riksdóttir, hefur trúlega átt meira
í hættu en nokkur annar í þvi
sambandi, ef hún hefði misst mann
sinn frá svo stóru héimili En hún
lét engan bilbug á sér finna né
umkvörtun frá sér fara. Fórnfýs-
in varð henni daglegur styrkur, og
hún lagði sitt að mörkum til þess
að greiða komandi kynslóðum
braut. Hafa þau hjón átt þar sam-
eiginlegt takmarlk sem í öðru.
Nýi tíminn ryður sér braut og
breytir flestu. Hann gerir óþarfa
marga hluti, sem áður vóru nauð-
synlegir. Nú hefur það ótrúlega
skeð, að um Óshlíð, þar sem þótti
glæfralegt að leggja reiðveg árið
1921 og mi’kið afrek, hefur nú
verið gerður prýðilegur bílvegur.
Bílarnir þjóta fram og aftur og
virðast ekki þurfa að hirða um
gamla og góða áningarstaði geng-
inna kynslóða. Yztahúsið, sem var
góður útvörður byggðarinnar með
opinn faðminn og gestrisni og um-
hyggju fyrir langþreyttum ferða-
manni, er nú horfið og grunnur
þess uppfylling hins nýja vegar
og mun eflaust vel duga. Litli læk-
urinn, sem kom hjalandi undan
brekkunni og hoppaði til sjávar
yfir malarkambinn, frjáls ferða
sinna, er nú kominn í grá og ljót
rör vegarræsisins og blandast þar
saman við mórautt ofanjarðarvatn-
ið meðfram vegkantinum. Fólkið,
sem bjó í þessu húsi og gaf því
líf og gildi fyrir samtíðina, berst
hröðum skrefum með tímans
straumi að endamörkum þessarar
tilveru og fellur í gleymsku eins
Lausn
21. krossgátu
og grunnurinn og lækurinn — öll-
um nema, ef vera kynni, nokkrum
mönnum komandi tíma, er gera
sér það ómak að rýna í spor lið-
inna kynslóða.
Menn hverfa af sjónar
sviðinu, — fróðleikur fýn-
isf. Það eina, sem getur
varðveitt hann, er hið rit
aða orð.
— Lesendur blaðsins
eru beðnir að hafa þetta i
huga, þegar þeir komast
/fir fróðleik eða þekkingu.
sem ekki má glatast.
N- H ti \ \ N \ H \ \ \ \
•F N 6 a V l s T
\ s fl U Ð fl N N p
K U o u N & fl R.
\ S M-. fí K T fl R fl
A R ! \ \ fl N
R \ N / fl N \
\ V I N N 5 T \ NV
\ T E \ ó \ b A G b
\ T \ R \ M ó 5 0 T T fí \ & T
\ V l N N U V E 1 T fí N p \
\ E D D fí \ E N \ I N 0 í R fl
\ I \ fí M fí R \ u N 6 \ 9 fl L
H R u N \ S K N b S K \ D
K i s N fí K \ R' U R V fí 0 N
\ 3 L fí K fí N \ T4 E fí \ L fl
\ £ I \ fí N N fl \ N fl R r fí R
\ \ fí F fí \ ■R V G G \ fl s \
\ 4 £ R U ó r R J L S I R
« 3 K fí R F s \ 5 fl L L fl Ð fl
5 L. N hJ V A N C R 1
526
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ