Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1968, Page 21

um róandi lyf, en við eigum eng-
in núna.“
„Þau þyrftiu ÖU aC fá eitthvað
róandi", sagði önnur móðir.
Lillelund só, að þetta var satt,
þvi annars mund: allur hópurinn
finnast. En allir læknar, sem hann
þekkti, biuggu langt frá bókaverzl
uninmi. Hann fletti upp í síma-
skránni og fann nafn ókunnugs
læknis í nálægri götu. Útgönigiu-
bann var í gildi, en hann læddist
samt þangað og læknirinn kom til
dyra á náttfötunum.
„Hver eruð þér og hvað viljið
þér?“
„Ég hef mjög áríðandi erindi“
svaraði Lillelund „M'á ég koma
inn.“
Læknirinn var tortrygginn og
&tóð eins og klettur í dyrunum.
Lillelund vissi, að nærri allir dansk
ir læknar fyrir’itu Gestapo og
hætti á að segja nonum allt. „Og
ég yrði mjög þakklátur, ef þér
gæfuð mér svefntcflur handa börn
umum.“
„Endemia vitk-ysa", svaraði
hinn. ,Slikt er ekki fyrir leik-
menn. Bíðið meðar. ég klæði mig.“
„Tíminn er naúmur“, svaraði
Liilelund.
„Ég fer að minnsta kosti í
frakka“, sagði læirnirinn, þreif yf-
irhöfn og meðalatösku og hraðaði
sér með hinum óvænta gesti tál
bókaverziunarinnar. Börnin voru
enn hágrátandi og foreld'ramir
titrandi af skelfingu.
Með hröðum handtökum gaf
læknirinn þeim ivfjasprautur, svo
þau hnigu útaf ems og liðin lik.
„Þau rakna við eftir nokkra
klukkutíma“, sagði hann, neitaði
að taka greiðslu og var horfinn.
Fólkið sat náfölt eftir. Faðir,
með son sinn meðvitundarlausan
í fanginu, fór að kjökra: „Hvað
hafa þau gert af sér. Hvers vegna
eru Þjóðverjarnir á hælunum á
þeim. Þau eru bara börn.
Börn..
Lillelund gat erki norft á þau
lengur. Hann viss/ varla, hvernig
hann stau'aðist fram í verzlun-
ina áð skrifborði Staffeldts, en
þangað komst hann og grúfði sig
fram á handleggina Harðgeri
skemmdarverkamsðu'rinn, sem
sprengdi upp verksmiðjur án þess
að hvi'ka, hann Jens Lillelund,
brast í grát
Eftir þetta varð það föst varúð-
arráðstöfun að gefa börnum svefn
lyf áður ’.n flótti hófst. Lillelund
tókst að ".'eppa undan Þjóðverjum
öll striðsá'in og þegar OhurchiH
kom til Danmerkur, var þessi
hetja andspyrauhreyfingarinnar
kynnt fyrir honum. „Já, Lillelund,
ég hef heyrt margt af yður,“
sagði brezki foTsætisráðherrann.
„Þakka yður fyrir, nerra Chur-
chili,“ svaraði sá danski, „ég hef
líka heyrt mikið talað um yður.“
Það kvað við skelliLlátur.
Staffeldt og vinir hans höfðu
getið þess rétt til, að sjúkrahúsin
í Kaupmannahöfn yrðu þeim hauk
ur í horni. Bisbebjerg-sjúkrahúsið
reyndist bezt aí öllum. Meðal
lækna þar var Karl Henry Köst-
er og viku eftir að Þjóðverjar
höfðu gert hina misheppnúðu til-
raun til að fangelsa alla Gyðinga,
kom einn af nemendum Kösters,
Ole Secher, til hans og sagði: „Við
læknanemarnir hóium fundið eina
fjörutíu Gvðinga { skóginum fyrir
sunnan Kaupmannahöfn og ætlum
að flytja pá með vörubifreið ann-
að kvöld í fiskibáta hjá góðum
mönnum, en Þjóðverjarnir er að
leita 1 skóginum og við þorum
ekki að senda bifreiðina þangað.
Væri mögulegt að fela þá hér í
sjúkrahúsinu og íáta aka þeim héð
an.“
„Það væri sjálfsagt hægt“. svar-
aði Köster, „en hvernig komast
þeir hingað?“
„Okkur hefur dottið ráð í hug.
Vdð getum liátið íta út eins og
þeir séu í jarðariör, gefið þeim
blóm og látið þá ganga á eftir lík-
vagni gegnum borgina í grafreit
sjúkrahússins."
Köster féllst á þetta og það var
ákveðið að Gyðingarnir kæmu dag
inn eftir og biðu í kapellunni,
þangað til hægt væri að aka þeim
til strandar.
Klukkan. hálfátta morguninn
eftir hringdi áhyggjufullur kirkju
garðsvörð'.r til Kösters. „Það er
komið hérna fullf af fólki til að
vera við jarðaríör. Hvernig get-
ur staðið á þessu? Ég hef verið
vörður hérna í þrjátíu og fimm
ár og aldrei vitað jarðarför svona
snemma morguns “
„Tfcnamir eru óvenjulegir, land
ið hernumið", svaraði Köster. „Ég
þurfti að framkvæma erfiðan upp
skurð í gærkvöldi og steingleymdi
að segja þér, að búast við svo sem
fjörutíu syigjendum."
„Þeir eru meira en fjörutíu“,
sagði vörðurinn ÆtL hundrað og
fjörutíu væri ekki nær lagi.“
Fréttin um ,,jarðarförina“ hafði
kvisazt og um hundraö flóttamenn
bætzt við. Fólkið fékk að báða í
Kapeliunni um dagin, unr vöru-
biíreið með segldúksyfirbreiðslu
rann í hlað. Fjörutíu manns, vald-
ír af handahófi úr hópnum, flýttu
sér upp ó pallinn Rétt sem því
lauk, sást Gestapo koma upp stræt
ið.
Vörubi4! eiðin ók af stað. Skyndi
lega kom litil barnshönd fram und
an yfirbreiðslunm og flóttabarn
kailaði „Verið öli bless“ Síðan
hvarf hör.din og ekkert grunsam-
legt var ’.engur að sjá, en Gestapo-
bifreiðin sveigði J humátt á eftir
flóttafólkinu.
Fjarlægðm milli bifreiðanna var
nokkuð mikil og hugsanlegt, að
Þjóðverjar hefðu ekkert séð, en
grunsamlegt að þtir skyldu elta.
Læknirinn Gammaltoft sem nær-
staddur var, stökk upp í bifreið
sína og flýtti sér á eftir peim.
Hann ætlaði að asa utan í Gestapo
bifreiðina, eins og af klaufaskap,
og stöðva hana þannig En rétt
sem hann var kominn í færi og
um það bil að auka hraðann vegna
ákeyrslunrar, beygðu óvinirnir nið
ur veg, sem lá i aðra átt. Þeir
höfðu eksi tekið ertir neinu.
Þeir flóttamannanna sem enn
biðu í kapellunni voru faldir á
geðsjúklingadeildinni, þangað til
hægt yrði að koma þeim undan.
En morguninn eftir hringdi
kirkjugarðsvörðurúin aftur:
„Fleiri syrgjendur, minnst tvö
hundruð. ..Seinra um daginn
komu hundrað að auki Paul Köst
er var alveg í vandræðum og sneri
sér til Signe Jansen yfirhjúkrun-
arkonu. Árangunnn varð sá, að
allar hjúkrunarkonui spítalans
lögðu frarn hjálp sína Þær opn-
uðu íbúðir sínar tyrir bláókunn-.
ugu flóttaíólki og hlynntu að því
á alla luwd. Án þeirrar hjálpar;
hefðu ekki tvö þúsund Gyðingar
sloppið undan Gestapo með því
að fela sis, í B’sbebjerg sjúkra-
húsinu.
Allt þetia fólk xagðr sig í mikla
hættu. Það kom fyrii að Þjóð-
verjar réðust ina skurðstofur
sjúkrahússins. Væri sjúklingurinn
á skurðarborðinu Gyðingur, skutu
þeir alla viðstadda ti: bana með
vélbyssum. sjúkling, íækni og að-
stoðarfólk. Einn btzti vinur Köst-
ers í skurðlæknastétt lét lífið á
slíkan háfct.
Fr&i.thald f næsta fcfeðl.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
645