Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 5

siMögmiál mamntegs sannfélags,
gefcur étóki auðveldlega fengið af
sér að sk'jóta niður nágranna sinm
með köldu blóði, án þes® að mæla
orð frá vöruim, nema fyrir misrétiti
gegn ætlt hainis og heiðri. Og áðuir
©n verfcna'ðu'r hatfði buindið enda á
hikið, tók náttúran sjálif í taunn-
ana. Ös’fcri stormsin'S fyigdi brak
Og brestir yfir höfði þeirra, og
þeir urðu of seimir að stökkva
undan beyki'tré, sem félll þuinglega
á þá. Ulrich von Gradwitz lá flat-
ur á jörðimm. Aninar handleggur
hans var tiiUifimniinigaliaius undir hon-
pm. hinn var næstum jafinigaignis-
taus, þar sem hanin var fTæktur
mitli samitvinnaðra greina, og báð-
ir fætur hams voru fastir undir
farginu. Þuimg veiðistígvélin höfðu
varnað því, að fætur hams miang-
brotmuðu, en enda þótt meiðsli
lians væru efcki eirns alvarlieg og
þau hefðu getað orðið. var aug-
Ijóst, að hann gat efcki losnað úr
sjá'Iif'heldunni, fyrr en eimhveir
kæmi og losaði hann. Trjágrein-
arnar höfðu hruflað andl'it hams,
og hamn varð að depla augnalok-
umum til þess að.losna við nokkra
blóðdropa, áður en hann gat gert
sór fyililega grein fyrir slysinu.
Við hlið hams lá Georg Znaeym,
— svo nærri, að hann hefði næsí-
um getað snert hann við venjuiteg-
ar krimgumstæður. Hann var á Tífi
og brauzt um, en bersýmiiega jafn-
ósjálfbjarga og hann sjálifur. Um-
hverfis þá !á þétt hrúgald brák-
aðra greina.
Við þann létti, sem fylgdi því
að vera á lífi, og gremjuna, vegna
hjálparleysis sín, kom undarlegt
sambiand gúðræfcitegra þakfcar-
orða og hvassyrtra bölbæna frarn
yfir varir Ulrichs. Georg, sem var
næstum blindaður af blóðinu, er
lak niður ofan í augu hans, hætti
amdartak að brjótast um til að
hlusta og rak síðan upp stuttan,
ráman hlátmr.
„Svo þú ert þá e'fcki dauður
eins og þú ættir að vera. En þú
ert samt sem áður ósjálfbjarga“
hrópaði hann. „í sjálifheldu — því-
lik kald'hæðni, Ulrioh von Grad-
witz, faogioo í símum stolna skógi.
Þanma heíur réttllætið náð sér niðri
á þér'“
Og hann hló aftuir, villt og hæðn
isTega.
„Ég er ósjáifbjarga á mínu eig-
in skóglendi11, hreytti Ulrieh út úr
sér. „Þegar. menm mínir fconia tiil
að tosa otótour, muntu fcannslki ósíka
þeas, að þú værir í öðrum vamda
sbgddur en að vera staðinn að
veíðiþjófmaði á landaneign ná-
granna þíms, þrjótuirinm þinm“.
Georg vair hljóður um stumd,
síðan svaraði bann Hágit:
„Ertu viss um, að menn þínir
finni mikið til að bjarga? Ég er
einnig nieð menrn í skóginuni í
'kvöld, sbamimt frá. Það verða þeir,
seni finma ofcfcuir fynr og bjarga
ökik'ur. Þegar þeir diraiga mig und-
an þessuim bölvuðuim greimum,
verður þeim hægt ura vik að völta
þess'um stofni beint ofan á þig.
Menn þírniir muinu koma að þér
dauðum undan föHmu beykitré.
F.yriir siðasakir mun ég senda fjöl-
skyldu þinni samúðflrkvieðju'r“.
„Það var gott þú minntist á
þetta“. sagði Uirich með festu.
„Mínir menn höfðu fyrirmæli um
að koma á eftir mér innan tiu
mínútna, og sjö þeirra bljóta nú
að vera li'öna.r, og þegar þeir iosa
miig — skal ég minnast orða þioma.
En þar sem þú munt láta
lífið við óþokkaiðju þína á landar
eign minni, geri ég ék'ki ráð fyrir.
að ég geti, veisæmisims vegna, sernt
fjöliskyl'du þirnni samúðaifcveðjur“
„Ágætt“, hrifcti í Georg, „ágætt.
Við hölduni þessari ba’ráttu áfram,
unz yfir lýkur, bæði við og skógar-
menrn okkar, án þess að noktour
skerist þar í Teikinn. Dauði og
bölvun hvíli á þér, Ulrich von
Gradwi'tz“.
„Sömuteiðis. Georg Znaeym,
Skógarþjófur og veiðiþrjótur“.
Báðir töluðu af biturleika hugs-
ante'gs ósigurs. því að hvor urn sig
vissi. að liðið gat á löngu, áður en
meinn hans murndu hefja leit eða
finna hann. Það var algerlega till-
vljun háð, hvor aðilTimo kæmi fyrr
á vettvamg.
Þeir höfðu nú báðir gefizt upp
við það, sem vonlaust var — að
losa sig undan viðarfarginu, sem
héit þeim rígföstum. Ulrich beindi
viðleitnii sioni að því eimu, að færa
þamn bandilegginm, semi var frjáls
að nokkru leyti, nógu nálægt
firatókavasamum til að na i vín-
'fteyg sinn. Enda þótt honum
tækist þetta, leið lömg stund, áð-
ur en homum tófcst að stórúfa lok-
ið af og heBa einhverju af vinimu
niður í kverikar sér. En hversu
himneskur fceygur virtist það ekfci
vera! Þetta var í byrjun vetrar eg
lítill snjór hafði faliið enm sem
fcomið var, þess vegma þjáðust fang
arnir elkítói eins mitoið aif toulða,
eins og annars hefði getað veriið.
Énlgu að síður gáf vínið særðuim
manininium yl og endurnýjaðan
þrótt, og bamn leit eins og af með-
aumfcun á fjandm.anm sinn, sem
átlti fifflt í fangi 'með að kæfa sárs-
aufca- og þre''úusibu:nu.
„Gæti'rðu náð fleygnum, ef óg
toastaði honum yfir tffl þín? spurði
Uiirich skyndilega. „Það er ágætis-
vín í honum og það er engim
ástæða tffl ann.ars en láta sér l'íða
eims vell og kostur er. Við skulum
drekfca, jafnvel þótt arnnar okkar
deyi í nótt“.
Ulrioh þagði um stumd, lá og
hlusitaði á þreytulegt ýlifri® í' storm
inum. Hugmynd var að mótast
hægt í huiga hans og varð æ skýr-
ari í hvert sirnn, sem homum varð
litið yfir tiil manmsins, sem varðist
svo hatraimimtega tovölum og ör-
mögnun. Við þá þjáoingu og magn
ieysi, sem Uirich sjálifur farnn nú
þjarnia að sér, virtist hið gamla
bnemmandi hatur vera að hjaðna.
„Grarnni", sagði hann brátt,
.gerðu þáð. sem þig lystiir, ef þín-
ir menn verða fyrri á vettvamg.
Þetta var sanmgjarmt samkomulag.
en ég fvrir mitt leyti hef skipt urn
skoðun. Ef mínir menm verða á
undan. mmn þér hjálpað á undan,
eins og þú værir gestur minm.
Við höfmm defflt eirns og djöflar
áffla otókar ævi út af þessari fá-
nýt'U skógarspffldu, þar sem trén
geta ékki eimu sinni s'taðið upprétt
í vindhviiðu. Nú þe'gar ég hef leg-
ið hér í kvö'l'd og hugsað. hef ég
koimizt að þeirri niðurstöðu. að við
höfum hegðað otókur heimisfcutega.
Lífið hefur upp á betra að bjóða
en að verða ofan á í landamerkja-
þrætu. Grammi, ef þú vi'ffl't hjálpa
mér að gleyma þeirri þrætu. miun
ég bjóða þér vináttu mína“.
Georg Znaeym þagði svo lengi,
að ULrich hélt. að harnn hefði ef
tffl viffl fall'ið í ómegin. Svo tók
hann hægt og slitrótt til máis:
#„Þáð held ég afflt héraðið mundi
stara og stinga saman nef.jum, ef
við riðum sarnan tffl m'aifcaðstorgis-
inis. Engiinn. sem nú er á lífd, minn-
ist þess að hafa séð notókurn af
Znaeym-ættinmi ræða í bróðermi
við einihvern Gradwitz-anna. Og
hvffllikuir friðrnr myndi rífcja mfflli
landsetanna sikógimum, ef við
bimdurn enda á defflur ofckar nú i
tóvöld. Og ef við kjósum aö sætba
ættir otótóar verður engimn eftir
til að blamda sér í imálið, engár ut-
amaðkomandi geta hdndrað það,
llMIN.N- SUNNUÐAGSBLA®
389