Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 5

Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 5
siMögmiál mamntegs sannfélags, gefcur étóki auðveldlega fengið af sér að sk'jóta niður nágranna sinm með köldu blóði, án þes® að mæla orð frá vöruim, nema fyrir misrétiti gegn ætlt hainis og heiðri. Og áðuir ©n verfcna'ðu'r hatfði buindið enda á hikið, tók náttúran sjálif í taunn- ana. Ös’fcri stormsin'S fyigdi brak Og brestir yfir höfði þeirra, og þeir urðu of seimir að stökkva undan beyki'tré, sem félll þuinglega á þá. Ulrich von Gradwitz lá flat- ur á jörðimm. Aninar handleggur hans var tiiUifimniinigaliaius undir hon- pm. hinn var næstum jafinigaignis- taus, þar sem hanin var fTæktur mitli samitvinnaðra greina, og báð- ir fætur hams voru fastir undir farginu. Þuimg veiðistígvélin höfðu varnað því, að fætur hams miang- brotmuðu, en enda þótt meiðsli lians væru efcki eirns alvarlieg og þau hefðu getað orðið. var aug- Ijóst, að hann gat efcki losnað úr sjá'Iif'heldunni, fyrr en eimhveir kæmi og losaði hann. Trjágrein- arnar höfðu hruflað andl'it hams, og hamn varð að depla augnalok- umum til þess að.losna við nokkra blóðdropa, áður en hann gat gert sór fyililega grein fyrir slysinu. Við hlið hams lá Georg Znaeym, — svo nærri, að hann hefði næsí- um getað snert hann við venjuiteg- ar krimgumstæður. Hann var á Tífi og brauzt um, en bersýmiiega jafn- ósjálfbjarga og hann sjálifur. Um- hverfis þá !á þétt hrúgald brák- aðra greina. Við þann létti, sem fylgdi því að vera á lífi, og gremjuna, vegna hjálparleysis sín, kom undarlegt sambiand gúðræfcitegra þakfcar- orða og hvassyrtra bölbæna frarn yfir varir Ulrichs. Georg, sem var næstum blindaður af blóðinu, er lak niður ofan í augu hans, hætti amdartak að brjótast um til að hlusta og rak síðan upp stuttan, ráman hlátmr. „Svo þú ert þá e'fcki dauður eins og þú ættir að vera. En þú ert samt sem áður ósjálfbjarga“ hrópaði hann. „í sjálifheldu — því- lik kald'hæðni, Ulrioh von Grad- witz, faogioo í símum stolna skógi. Þanma heíur réttllætið náð sér niðri á þér'“ Og hann hló aftuir, villt og hæðn isTega. „Ég er ósjáifbjarga á mínu eig- in skóglendi11, hreytti Ulrieh út úr sér. „Þegar. menm mínir fconia tiil að tosa otótour, muntu fcannslki ósíka þeas, að þú værir í öðrum vamda sbgddur en að vera staðinn að veíðiþjófmaði á landaneign ná- granna þíms, þrjótuirinm þinm“. Georg vair hljóður um stumd, síðan svaraði bann Hágit: „Ertu viss um, að menn þínir finni mikið til að bjarga? Ég er einnig nieð menrn í skóginuni í 'kvöld, sbamimt frá. Það verða þeir, seni finma ofcfcuir fynr og bjarga ökik'ur. Þegar þeir diraiga mig und- an þessuim bölvuðuim greimum, verður þeim hægt ura vik að völta þess'um stofni beint ofan á þig. Menn þírniir muinu koma að þér dauðum undan föHmu beykitré. F.yriir siðasakir mun ég senda fjöl- skyldu þinni samúðflrkvieðju'r“. „Það var gott þú minntist á þetta“. sagði Uirich með festu. „Mínir menn höfðu fyrirmæli um að koma á eftir mér innan tiu mínútna, og sjö þeirra bljóta nú að vera li'öna.r, og þegar þeir iosa miig — skal ég minnast orða þioma. En þar sem þú munt láta lífið við óþokkaiðju þína á landar eign minni, geri ég ék'ki ráð fyrir. að ég geti, veisæmisims vegna, sernt fjöliskyl'du þirnni samúðaifcveðjur“ „Ágætt“, hrifcti í Georg, „ágætt. Við hölduni þessari ba’ráttu áfram, unz yfir lýkur, bæði við og skógar- menrn okkar, án þess að noktour skerist þar í Teikinn. Dauði og bölvun hvíli á þér, Ulrich von Gradwi'tz“. „Sömuteiðis. Georg Znaeym, Skógarþjófur og veiðiþrjótur“. Báðir töluðu af biturleika hugs- ante'gs ósigurs. því að hvor urn sig vissi. að liðið gat á löngu, áður en meinn hans murndu hefja leit eða finna hann. Það var algerlega till- vljun háð, hvor aðilTimo kæmi fyrr á vettvamg. Þeir höfðu nú báðir gefizt upp við það, sem vonlaust var — að losa sig undan viðarfarginu, sem héit þeim rígföstum. Ulrich beindi viðleitnii sioni að því eimu, að færa þamn bandilegginm, semi var frjáls að nokkru leyti, nógu nálægt firatókavasamum til að na i vín- 'fteyg sinn. Enda þótt honum tækist þetta, leið lömg stund, áð- ur en homum tófcst að stórúfa lok- ið af og heBa einhverju af vinimu niður í kverikar sér. En hversu himneskur fceygur virtist það ekfci vera! Þetta var í byrjun vetrar eg lítill snjór hafði faliið enm sem fcomið var, þess vegma þjáðust fang arnir elkítói eins mitoið aif toulða, eins og annars hefði getað veriið. Énlgu að síður gáf vínið særðuim manininium yl og endurnýjaðan þrótt, og bamn leit eins og af með- aumfcun á fjandm.anm sinn, sem átlti fifflt í fangi 'með að kæfa sárs- aufca- og þre''úusibu:nu. „Gæti'rðu náð fleygnum, ef óg toastaði honum yfir tffl þín? spurði Uiirich skyndilega. „Það er ágætis- vín í honum og það er engim ástæða tffl ann.ars en láta sér l'íða eims vell og kostur er. Við skulum drekfca, jafnvel þótt arnnar okkar deyi í nótt“. Ulrioh þagði um stumd, lá og hlusitaði á þreytulegt ýlifri® í' storm inum. Hugmynd var að mótast hægt í huiga hans og varð æ skýr- ari í hvert sirnn, sem homum varð litið yfir tiil manmsins, sem varðist svo hatraimimtega tovölum og ör- mögnun. Við þá þjáoingu og magn ieysi, sem Uirich sjálifur farnn nú þjarnia að sér, virtist hið gamla bnemmandi hatur vera að hjaðna. „Grarnni", sagði hann brátt, .gerðu þáð. sem þig lystiir, ef þín- ir menn verða fyrri á vettvamg. Þetta var sanmgjarmt samkomulag. en ég fvrir mitt leyti hef skipt urn skoðun. Ef mínir menm verða á undan. mmn þér hjálpað á undan, eins og þú værir gestur minm. Við höfmm defflt eirns og djöflar áffla otókar ævi út af þessari fá- nýt'U skógarspffldu, þar sem trén geta ékki eimu sinni s'taðið upprétt í vindhviiðu. Nú þe'gar ég hef leg- ið hér í kvö'l'd og hugsað. hef ég koimizt að þeirri niðurstöðu. að við höfum hegðað otókur heimisfcutega. Lífið hefur upp á betra að bjóða en að verða ofan á í landamerkja- þrætu. Grammi, ef þú vi'ffl't hjálpa mér að gleyma þeirri þrætu. miun ég bjóða þér vináttu mína“. Georg Znaeym þagði svo lengi, að ULrich hélt. að harnn hefði ef tffl viffl fall'ið í ómegin. Svo tók hann hægt og slitrótt til máis: #„Þáð held ég afflt héraðið mundi stara og stinga saman nef.jum, ef við riðum sarnan tffl m'aifcaðstorgis- inis. Engiinn. sem nú er á lífd, minn- ist þess að hafa séð notókurn af Znaeym-ættinmi ræða í bróðermi við einihvern Gradwitz-anna. Og hvffllikuir friðrnr myndi rífcja mfflli landsetanna sikógimum, ef við bimdurn enda á defflur ofckar nú i tóvöld. Og ef við kjósum aö sætba ættir otótóar verður engimn eftir til að blamda sér í imálið, engár ut- amaðkomandi geta hdndrað það, llMIN.N- SUNNUÐAGSBLA® 389

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.