Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 20

Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 20
SiGRIÐUR BJðRNSPÓTTIR; Þvottahjallurinn var notaður sem líkhús Eiitiá og þeir vita, er mti Borg- arfjörð hafa farið og eru ef til viH dálítið kumnuigir þar, þá stend- u-r bærinn Hestur morðan í hæð nokkurri, seni áföst er fjaflili, sem í dagiegu taTi er ýmist nefnt Hest- fjall eða Hestháls. Hæð þessi er ekki há, og hvorki langt né erfitt upp á hana að ganga, en af fjaMinu er ákaflega víðsýnt og fagurt um að litost. Þaðaai sjást til dæmis þrír jökiar: Eiríkisjökull, LangjökuH og Ök, að ég ekki tali uim Snæíefflsjakul, sem í björtu veðri sést af hlaðinu á Hesti. Auk þess er ákaflega mik- il'I og failegur sjónhringur yfir eitt hið fegursta hérað iandsins. Það var því sannarlega gaman í góðu veðri, helzt snemima morgums, að koma upp á fjallið og litast um, og þrátt fyrir mikiar anmir, reyndi ég oft, meðan ég dvaldi á Hesti, ef því varð við komið, að klifa þennan timd og njóta þar st'órfengiegrar fegurðar náttúrumm ar. En þvi verður svo heldur ekki neitað. að þó fegurðin væri mikil á slíkum góðviðrisdöguim, þá gátu umskipti til hins lakara, hvað veð- ur snerti, orðið skjót. Ofsarok. sér staklega úr vestanátt, gat skollið á og lagði þá eimmitt leið sina með- fram fjaltimu. svo alit virtist ætla um koll að keyra, og tiTefmi þess- arar litlu frásögu er lítið atvik, sem k'Om fyrir seint í október — ég held áreiðanlega árið 1936. Það mum hafa verið snemma á búskapará ru.m okkar, að maður nokkur. sem var dáiítið lagtækur, jafnvel brot af húsasmið, bauð oÉkur hjónunum að koma upp þurrkhjalli. Við vorum í hálfgerðu hrafci með þvottimn. ef i'Wa viðraði og ekkj var hægt að þurrka hanm úti, því að heirbergi, sem oft hafði ; vérið notað tii að hengja blautan : eða háifbiautan þvott í, hafði ver- [ ið tekið fvrir gvefmherbergi. í Jú, vissulega vorum við honum j' mjög þaikiMát, ef hamn gæti og i vifldii gera þetta fyrir ékíkur. En nú var eftir að sjá út stað fyrir hjaiiimm. Eftir talsverðar vangaveH'tur og a'thugamir var á- kveðið að iáta hanrn standa úti á mel, sem er skamim't frá íbúðar- húsinu. Gil var þó á milli, en oft- ast var það þurrt neraa í miMium leysingum. Þá gat myndazt þarmia læk'ur. vatns'mikiiKl og koilmórauð- ur. Neðam við túnið voru djúpir pyttir, hættulegir mönmiim og mál ieysinigjum. Ekkij var ég aillskostar ánægð með staðimn, sem hja®linum vair vadimn. Bæði fannst mér hamn standa of mikið áveðurs og of lamgit frá húsimu, erfitt að koma blautum þvotti á mlii. Eitthvað hafði ég orð á þvi við smiðimm, að mér fyndist hamm dkki festa hamm nógu vel, „og hvort efeki gæti verið hætta á, að hamm fyki?“ En smiðurinm var sjálfur svo viss í simni sök, að hann hristi bara höfuðið yfir barnasikap mín- um og fávizku. Og hjalurinm komst upp, og það var mikiiHl munur að þuimika þvott- inn þarna. hægt að opna og loka hlerum eftir vild. Ekkert skeði. Árin liðu. Hjalurinn stóð af sér öll veður og gegmdi hlutverki sínm með miki'Ili p rýði. Nokkru ef'tir nýár árið 1936 daitt tengdafaðir minn, er hann var að gefa kimdum á ga'rða. Lækm ir, sem fengimm var til að skoða hanm, áleit hamm óbrotinm og bjóst við skjótum baita. En dasar og viik- ur liðu, og hann komst ek'ki á fæt- ur, enda farinn mjög að elda'st. Var þá fengin hjúkrumarkona héð- am úr Reýkjavík til að anmast hanm. Var það áð ráðurn Vailtýs læfcnis, sonar hans. Hjúkmaði hún honum þar ti‘1 yfir iauk, tæpu ári síðar. Um þetta leyti var maðurimm minn að skrifa doktorsritgerð, sem hann varði þá seinna þennan vet- ur. Tiil þess að fullgera þetta verk sitt, þurfti hann að afia sér froð- leöfkis í söfnum í Kaupmiannahöf'n og dvaldist hann þar þeirra er- inda nofckra mánuði — fór seinmi- p-art suimiams og kom áftuir fyrir jól. Bins og þeir viita, er í sveit hafa dvalizt, er sjaldam eins annríkit hjá kvenfólkinu og á haustin. Svo var að minnsta kosti i minmi búskap- artíð. Seminilega er þetta eitthvað breytt wú orðið, vegna breyttra staðhát'ta, sMturgerð minni og yf- inlieiibt efcki eims brýn þörf á að búa sig umdir veturimm og þá var. Frefcar mum hafa verið fátt um kvenfólk á Hesti þetta haust, ég hel'd aðeims ég og tvær dætur mírn- ar, og svo hjúíkirunarkonam, en hún hafði etoki annan starfa á hemdi en ammast gaimla mamninm, sem var mjög orðinm ósjáifbjarga. Tveir aðrir ka'i'lmenn voru á heim- ilimu, ammar danskur maður, semi mjólkaði og hirti svínin, semi munm hafa verið um þrjátíu, og var það firekar óalgengt að hafa slífcan bú- Stofm. Svo var miágur minn, og loks tveir synir mínir, sex og átta ára gamlMr. Nú voru þessar blessaðar haust- annir að emda, og var þá síðasta verkiið að þvo þvottinn, sem var með mesta móti. En því var einniig lokið og hann kominn giftusam- lega ! hjaliimn. Ég hygg, að ég hafi verið al- veg sérstaklega ánægð yfir að hiafa komið þessu öllu frá. Ég held, að þetta hafi verið seim't í októbeir. Eins og ég áður sagði, bar gii á millii bæjarims og hjalisims, og var það átveg þurrt, er þurrviðri voru, en í rigninguim og einkuim leysingum gat myndazt þaT lækur, kolimórauðuir og illur yfirfe'iðair. Þennam umrædda dag mun hafa verið gott veður. Ég hafði ]>að fyr ir vama, að fara seimast, áður en ég háttaði — það er að segja þeg- ar þvottur var í hjalinuim. upp að honum, lofca öllum Merum og h'Uirðimmi vandlega. Svo gerði ég einnig þetta kvöld. Og þá var að leggjast till hvíldar eftir annasam- am dag. Ekki hafði ég sofið lengi, e-r ég vaknaði við, að tekið var að hvessa ailimikið. Eins og venjuiiega gekk óg að öWiunm gluggum í húsinu og atliugaði þá, lökaði þeirn, semi opn- ir voru, og sofmaði svo vært, ám þess áð mér driti hjallurimn í huig. Nofckuð tímanílega vákmaði ég þþ næsta morgunm. Voru þá piltt- 404 T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.