Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 6

Þorsteinn Bððvarsson í Grafardal:
Kappsláttur í Borgarfirði
skal ég segja þér. . . l*ú myndir
koma og halda skógargildið í man-
uim húsum, og ég mundi sækja
veizlu í feastatenium á einhverjum
háitíðiisdeigii. . . Ég mymdi aldrei
hil'eypa aif skoti í þínu iandi, uemia
í boði þínu, og þú kæmáir mieð mér
á veiðar miiíðri á mýrumum, þar sem
viliifuigiiairmir haiida si'g. Það er emig
imm í öllu byggðaria'giniu, sem gæti
himdrað, að við semdum frið. Ég
hélt ekki, að miig hefði Iamgað tii
neins ammars em hatia þig aill'a
mimia ævi, em ég hefld, að ég hafi
Mka skipt uim skoðum síðasta háflf-
tímanm. Og þú bauðst mér fleyg-
imm. . . Ulrioh vom Gradwitz, ég
vil veirða viinur þimm“.
Báðir voru þögilir um stumd/og
veUtu fyrir sér himum dásamlegu
breytinigum, sem himar óvemjufagu
sættir myindu hafa í för með sér.
Þeir lágu í köldum, dimmum Skóg-
irnum, þar sem stormiurinm fór í
æðisgeraginum hviðum gegnum
bert gremiaþykknið og hvefln fram
hjá trjástofnumum, og biðu eftir
hjálp, seirn átti að leysa þá báða
úr prísumdimmi. Og hvor um sig
bað þesj með sjálfum sér, að hams
memm kæmu fyrr, svo a® hamm
gæti orðið fyriri till að veita óvim-
inum, sem nú var orðimrn vinur
sómasamflega aðhlymmmgu.
Þagar vimdimm hafði lægt uim
stumd, rauf Uflirioh þögnima.
„Við slkufliuim kalla á hjálp“,
sagði hainm. „Úr þvi að það er
lygmt í svipimm, gætu raddir oklk-
ar borizt niokkurm spöl“.
„Þær berast eikki ianigt gegnum
kjarrið", sagði Georg, „em við get-
um reynt það. Samtafca mú“.
Þeir hófu báðir raddir sínar í
l'ömigu veiðitoaflli.
„Eimu simmi enn“, sagði UMch,
skömimu síðar, eftir að hiafa hlúst-
að áramgursfliauist ef)tir svari.
„Ég held ég hafi hieyrt eitthvað
núna“, sagði Ulrich.
„Ég heyrði etokert nema bamrn-
settam vindinm“, sagði Georig hás-
uim rómi.
Emn varð þögrn um stumd, en síð-
am rak Ulridh upp gleðithróp.
„Ég sé, að einíhver er að koma
gegnum skó'giinm. Þeiir koma sömu
leið og ég niðuir hœðinia“.
Báðir brýrndu róminm, seim mest
þeir máttu og köflfluiðu.
„Þeir heyra tffl okkar ! Þeir hafa
numið staðar. Nú sjá beir okikur.
Þeir koma hlaupamidi niðufr hæð-
ima í áttimiá tdl okkar“, kalflaði Ul-
rich.
390
í suminudaigsbflaði Timams 13.
aprl 1969 er rœtt við Eimaæ Jóms-
som, fyrrum kemnaira og iáðsimamm
ó Hvammeyri. Þar segir hiamm, að
kappsláttur (hiaifi verið háður í Borg
artfflrði á þeim árum, sem hamm var
á Hvammeyni, og er það rétt. Það
er aftur mismdmmi, að Tómias Jó-
hammiessom, sem'þar dvalidist um
tíma, hafi fairið með si'guir af hóhni
í fflast eða ölQL Stoiftim, seim kapp-
sfliáttur var haður.
Það vair — að mig mimmir —
sumarið 1918, að fyrst var keppt í
Borganfirði með orf og fljó að vopmi,
þá á Hvítórbakkaitúmiinu. Sama dag
fióir þar frarn íþrótitamót U.M.S.B.,
í síðasta sinrn á þeim stað. Mimmir
mig, að eim ástæðam til þess að það
vair fluitt, væmi sú, að þáveramdá
héraðslækmir taldi ekki forsvaram-
fleigt að þneyta kappsund í Hvítá.
Jóm Biöndal í Staiflioltsey var þá
héraðsflækmiir.
Víkjurn þá að kappslliættiinum. Á
þessu móti var Guðmumdur Tómas
son frá EimifeHi í Stafholtsitumigum
fyrstur að slá sína stoák. — Hamm
vaið síðair bóndi á Haugum í sörnu
sveit og víðar.
Þar sem mótsbaðurinn er á næsta
ári komflmm á Ferjukotsbaktoama,
fer kappslátturimin firam á hólma í
Norðurá. Þar við ármymmið emu
tveir hótoar, sem heita Nauthólm-
®r, og fór kiappsiiáttumimm fram í
þeim syðri. Var þar frernur harð-
isflægt. Þair vairð Guðmumdur Tómas
som 'fyrstur í amrnað 'Sdmin.
Þair sem mömgum fannst þessi
„Hvað eru þeir miangir?11 spurði
Geojig.
„Ég sé það etoki greiniflega11,
sagði Ulrich, „míu eða tíu“.
„Þá eru það þinir miemm“, sagði
Georg, „ég hafði aðleiinis sjö mieð
mér“.
„Þeir hlaupa alt hvað af tetour,
bflessaðir piltarmir”, sagði Ulrioh
'gflaðiega.
„Eru það þíniir menm?“ spurði
Geomg. „Eru það þínir miemin?“ emd
staður óhemtuigur tifl toeppmi, þar
sem ferja vairð miernin út í hóllimamm,
var húm enm fluitt, að miig mimmir
offiam á emigjiai- fyrár vestam Ferju-
kot. Þair eru miýrar og starairgiróður.
Þar mam óg fyrst eftir Tómasi Jó-
h'ammiessymd, og varð hamm aðeins á
umidam Guðmmmidi Tómiassymi. Em.
ég hiefld þa@ rétt hemmit hjá mér,
að Guðimiumdur hafi þrátt fyrir það
llhotið fyrstu venðAaum. Emda
var ekki flýtir eimm, sem skar úr
um, verðlaumin, — þair komu Sláttu
'gæði flika tl greina. Ef óg miá
sfcjóta því hór inm í, þá man ég
er dómiar vornu upp lesnir, að
ifi'mmti eða sjötti mcaöur var þriðji
að sláttu'gæðum — Skarphéðinm
Magnúss'on, siðar lengi bóndi í
Dagverðarmesi í Skorradal. Eimm
ungmiemmiaféiagimm sagði eftir
keppmimia, að Sfcarphéðimm hafði
ekki laigt meitt að sér — hamm hefði
bama sleigið edms og hamm var vamur.
Þegair fyrst er keppt í slætti —
með omf og Ijá — var Guðmumdur
Fimmíbogasom meðal mótgest'a og .
leflt eftir sfláttulagi mianma, bverm-
ig þeir beflttu afli sinu vdð veirkið
meðafl lanmars. Þar sem mairgir voru
við sflátt, fór það fram hjá G.F. að
athuiga þanmam mamm, sem skáraði
hiar'ðbala við heámireið tiil bæjarimis.
Em féiagar Guðmumdar Tómassom-
ar giáfu flljótt flrá sór hljóð, er ljár-
imrn hætti að synigja, og lét
Guðimundur Fininbogason þá naflna
simm bæfla við eiinum skárg til að
sjá, 'hvermig slát'tuiflaigið væri.
———gBgBMffiwww iima
urtók harnn óþoliinmóður, þvi að
Uflrich svamaði eflcká.
„Nei“, sagði UMch og hló við,
tryllimigsflögum, glamiramdi hfllátri
manmis, sem hræðife'gur ótti hefur
koimið úr jafnvægi.
„Hverjir eru þetita?“ spurði Ge-
org í flýti, og hvesisti sjónir af ö*
um mætti til að sjá það, siem hámm
hefði feiginm kosið að sjá eflcki.
„Það eru úMar“.
Þ.B. þýddi.
3 í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
/