Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Side 4

SéS frá bryggjunum í StöSv
arfirSi yfir fjörSinn aS Hval.
nesii. Súlurnar eru sem risar é
verSi, og undir þeim er Súlna-
dalurinn. ÞangaS sótti RagnheiS
ur mesa til þess aS lífga eldinn.
BIÖRN STEFÁNSSON:
Ragnheiiur á Hvalnesi
- hetja hversdagsiífsins
Þafö er oiílt hllj ótt um ýmsa þá,
sem iamiga ævi vimna afmebsverk í
kynrlþey. Eim þes'si hOljó'ðia hetja
ihiviensidagsdfisi'ns var Riaiginlheiðutr
Þoingríimsdóttiiir, sem lézt að heám
álli sámiu Sætúná í Stöövairfi'rði á
tjí'ðastfliðmu hausbi, 84 ára að attdiri.
Ég ihafði mioiklkmr kymni af Ragin-
Ihei'ði, saimtíðarmaður hemmar og
sveitumigi háibt á ammam áratag, em
urn Mf oig starf þeissarar mætu
ttöomu firœddist ég þó meist á noikikr-
um viðiræðustumiduim síðast liðið
'Sumair. Af frásögin Ragmiheiiðar fékík
ég igtteggri huigmyimd em ég hafði
áður um lífskjötr og aðstöðu efma-
1‘auss alþýðufóttfcs, sem bjó vúð ó-
mieigð 1 byrjum þessarar attidar. Það
fólk þekiktá ekki til keppmi um
þægdmdi, em þeim mum meira vissi
það um mauðsyn á þrotflausri bar-
át/tiu vdð að bægja sboirti frá börn-
uim símium og bæ. Sfcrifaði ég ndð-
ur samtal oklkar éða frásöign Ragm-
hedðar, sem hófst á þessa ledð:
— Eg fædddist í Gautavík við
Beruifjörð 19. febrúair 1884. Forettdir
air mdindir voru Þorgríimur Þorláks
som og Hattfldóra Siigurðairdóttiir.
Þegar ég vair á sjöumda ári missti
óg móðuir mímia, sem dó þá að
fimmita bairninu. Ég var ettzt af
fjórum syisitirum. En tvedim árum
síðaæ kvæntist fiaðir miinn aftur
Guðrúmu Marteimsdóttur, sem var
eíkkja og bjó áður að Svínhólum í
Lómi. Guðrún sitjúpa mín átti átta
börm með fynria manind sínuim. Ekki
miam ég mdkið eiftir mömmu mimmi,
en þó hettzt í sambandi við bænir,
sem Ihúm bemrndi mór.
Faðiir minm og sitjúpa bjuiggu á
ýmsurn stöðum við Berufjörð.
Heimdttið var mammmairgt, em fá-
tætot. Þó þau væru bæði dugtteg og
hdirðusöm, mum faðir md'nm hafta
slk'uttidað stumdum í verzlumimmi á
Djúpaivogi, og í þedim tittfellum
féklbsit þar ekkert út á haustiin og
ekfki opnáður reilkminigur fýrr em
éftár beholdmdmigu svakattliaða. Fað-
ir mimm igekk þá rnikið til rjúpma
tdfl. þess að treyma að bæta sór í búi
með byssunmd.
Attffitaf var lesimm ilesifcur og sumig-
ið til fliestars. Las faðiir mdinm lieistur-
inin, þegar hame var heima, em það
man ég, að slfcumdum var hamm svo
þreýttur, að hanm datt út af við
Olelsturimm., og þá tók stjúpa mim
við.
Hún sitjúpa mdm var olklkuir ein-
læig og góð og flót gamga jiafmf yfdr
olkkur stjúpdiæturmiar og sín e'iigim
börm. Ég var látSn byirja að vimma
striax og ég gat eitthvað. Á niumda
óri fór é\g að sitja yfir kvíaám.
412
TtlllNN - SUNNUDAGSBLAÐ