Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Síða 17

Sveát, og það er aildrei hleypt tii
Vetumgamala giimtea“.
— E-’kfci er það nú nýtt að skáld
hneyksl. Þekktust dkki skátd og
bækur, sein hneyksluðu taOsvert
hér fymr á árurn?
— Mikiil ósfeöp. Ég efiast um, að
út hafi keniii'ð íslenzk bók, senn
einis anörgum þótti hneykslanleg
og Ólöf í Ásd, þótt ftestuim, sem
læsu hiarna nú, þætti hún heiduir
meMeysisl'eg. Fjöldi fólfes mátti
bókstafllega efeki heym þá bók
nefinda. Suimar sögur Þorgils gjail-
anda voru undiir svipaða sök seld-
air. Og svo náttúrlega kvæði Þor-
steins Eailamgssonar.
— Árásiir hams á kirkjuma hafa
þótt 'máiskunnfarlaiusair?
— Já. Ádeitur hans á kirkjuna
og samifélagið — þær vo>ra það
Iík<a. Samit voru tii pnestar, sem
bóku þeim með fuMum skdlninigi.
Sóra Magnús Heligason gerði það.
Oulög g'uðanma var eitt rammastia
ádeiil'ufcvæðið og mesta hneykisdun-
anhelan:
Því kónigar að siðustu
komiast í mát,
oig keisarar náb'læjum tjalla.
og igiuðSrníir nefca sinn
brotihætta bát
á blndsker í haf'djúpi aida.
Kvæði'ð bártist fyrst í Sunnan-
fara, og það hdtjtist svo á, að séra
Magnús var á hreppsniefndai'fundi
heimia á Torfastöðum, þegar póst-
uirinn kom með þetta hefti. Eða
kannski hafði komið daiginn áður
eða svo. Nemia hvað: Sóra Magnús
lias kvæðið, ein þrjátíu ei’iwdi, yfir
hreippsnielfinidarmöninunium. Mér
var sagt, að þeir hefðu fyrst ekfci
vitað, hváðan á þá stóð veðrið. En
hafi einlhvier iþeáirra haldið, að hann
genði þetta tif þess að færa þeim
sannánn um það, livílíkit spiQl'ingar-
inrnair bann Þorsteinn Eriöngsson
væri orðimm, þá skauzt þeian hin-
um sama. Sóra Magnús var vitur
maður, og hans sfciiinin®ur á kvæð
jjnu var sá, að það væru ranig&nún-
iir guðir mannanna, sem Þorsteinn
beindi að geiri sínum, en ekki
sá guð, sem i öliu og aiis stað-
ar býr. Sannlejfeurinn var Þor-
steimi æðstur alls.
— Þefektir þú Þorsibeiin?
— Já, ég var feuinnugur honmm.
Kona hans, Guðrún, var frænka
oktoar, og þau voru Stundum hjá
okkur um tírna á sumxin. Það var
ekfcá ómýtt að hafa slífea gesti. 1
eámmi felrð sinni upp í Hreppia kom
ÞORSTEINN ERLINGSSON:
„Og lofa okkur aðeins að eiga Það
hár, sem okrarar vilia ekki nota."
hann að Guilifossd, og þá oríi hann
ei'tt af ágætiskvæðum simum, Við
fossánn, logandi ádeilu og napurt
háð. Honuan vair í meira Ia®i í nöp
við þarnn hug'Suiniarhátit, að farga
ætti feguirðinná, ef fé væri í boði.
Það fannst hvengi í hókinmi hans,
að liamdið eða þjóðin ætti að vera
söluvamingur, og sj'ál'fur var hann
alidneli faluir við fé. „Buddummar líf
æð“ sló homum efefei í brjósti —
hianin sönig á „óleigða gígju“. En
einmiitt á þessurn ámum óðu hér
uippi útilen d'i nigaa', sólgwir í að
kaupia fossa, og Gullfoss dróst
reyndar inn í það brasfe. Þess
vegma byrjaði hann tovæðið svona:
Við fcomum hér enniþá, sem
erum á ferð,
fyrst enn er ei stréngur
þinU stooránn
né okið þitt telgt eða
taMð þitt verð
og tjaran í 'koMinn þinn
boriin.
Þegair frana i tovæðið kom, óx
honum áisamegin, Oig þar eru til
dæmis þessi erindi:
Nei. Það er svo stopult,
hvað þeirn sýnist frítt.
Nú þyk'ir þeirn sæl'ast að
dreyma,
að þú værír aisnö, sean upp
i er hnýtt
og Mienzkar þræásberdur
fieyma.
GUÐRÚN ERLINGS:
Klipptl óþæoilegt skeyti til al.
þingis aftan af kvæði manns síns.
Og þeir eru farnir að leita
sér iags,
og lífeast þú toröftumum eyðir
hjá hverjum, sem ok er og
tjara til tafes
og tafarminnst þræl>sverðið
greiðir. J
Þeir hialda efefei oss vinnist
þá veglegri jörð
nneð vitrari mönniunn og sæíum.
Nei: Voldugir húsbændur,
huindar á vörð
og hópnr af mörkuðum þrælum.
Þar sean fevæðið hefur veríð
prentað, lýkur því með þeissum
hendingum:
Og því er nú dýrlega
harpan þin hjá
þeimi herrum til fiskyirða
metin,
sem hafa það frarn yfir
hundinai að sjá,
að hún verðuir seld eða étin. . .
Og föðnrlamdisást þeirra
fyrst um það spyrð,
hve fémiki'l gripur hún yrðá,
því nú selst á þú9undir
þetta, sem fyrr
var þrjátiu peninga virði.
Þetta eru nú efefei s'Iök kvæðis-
lok, finmst mér, en þó vantar héir
eáitt erindi, sem Gúðrúm lét klfippa
aiítian af váð pirenfun — óþæ-gieigt
skeyti, sem beint var að affiþingi:
T f M I N N — SUNNUÐAGSBLAÐ
425 -