Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Síða 20

fcatíiíisiei í langain tíma. Aldrei hef-
ur borið við, að nediitu væri hnupl-
að ít'á honum, og hanm hefur öll
þessi ár ekki haft spurrnir af ein-
um einasta stuldi. Líklega færi
bezt á því, að trúboðaTnk þar
bæðu Díólarua að senda siðapost-
ula tii Evrópu og Ameriku. ilver
veif nema það væri mun farsæla
að blóta skurðgoð Díólanna en pen
ingavaldið vestræna.
Hópur danskra manna tók sér
í vetur ferð í land Díólanna. Þeíir
heimsóttu etna Irotbnánigu þeirra,
sem ríkir í þorpinu Ajúne og heit
ir Símandjúk, en það nafn þýðir
margar varphænur.
Engir vegir eru í fandi Díólanma
nerna moldartroðninigar, sem þó
eru akfæriii allofta-st. Moldin er
hárauð. og meðfram vegunuim eru
víðast hrísgrjónaakrar, en hér og
þar pálmal'undir, þar se-m fuglar
af vefaraættin'ni eiiga hreiður sín.
Af þjóðveginum var stígur heim
í þorp drottninigar að litlu torgi,
sem er miðdepill þess. í kringum
torgið voru lágir lieirkofar með
þökuim úr pálmablöðum, og við
hvert hús var lítilil og vel hirtur
garður, þar sem grænmeti óx í
skipulegum röðum. Stór limamiki]
Eíntrjáningur í smíðum hjá Díóium,
tré vötpuðu þ^egiilegum skugga á
torgið, og við húsin voru mangó
tré með gulum, fullþroska ávöxt-
um. Jarpleit svín röltu rýtandi á
milli þeirra og sTöfruðu í sig
ávexti. er fail'lið höfðu niður á jörð
ima. Hænsni kllökuðu og hanar
göfuðu, og sæfl friðuir hvíldi yfiir
Öll'U.
En ait í eiinu kvað við bumbu-
siáttuir. Undir skýLi úr pálmablöð-
um var geysistór bumiba, sem bar-
in var — boðbuimban, senn er fjar-
skiptatæki Afríku. Þessi bnmba
var gerð úr trjástofni, sem holað-
ur hafði verið innam, og var á hon-
um endiilöngum fjögurra eða fimim
sentimebra löng rifa. Ein og sama
fjöliskyldan býr til allar þær burnb
ur, sem eru af þessu tagi, er not-
aðar eru í iandi Díólanna, og eng
um öðrum er kumnur sá leyndar-
dómur, sem að bakj býr. Alfra,
sem reyna að forvitnast uim hamn,
bíður ströinig refsing, og enginn
utanaðkomandi veit, hvernig far-
ið er að því að hola inman trjábol
gegmuim örrojóa rifu. Díólarnir
segja, að þeir, seim þessa iðju hafa.
getd biieytt sér í m<aur, sern skríði
niður í bofinn og naigi i<nna<n úr
honuim.
Miki'ti skari barna fiykkblst un<J*
ir eins að komuimönnum og elti
þá á röndum. Eitt þeirna var se,nt
eftir Simandjúk dröbbniingu, sem
var við vimmu sína úti á hrísgirjóna
afcri. Brábt kom hún á vettvang í
fylgd með tvedim ungium og þrek*
legum imönnum.
Drottningim var heldur fátæk-
lega búiin og miklu laikar en marg-
ar aðrar konur í þorpimu. Að ofan
var hún i grænliedlbri baðmuTlar-
treyju með faufamynztri, og í stað
pdls hafði hún slegið uban um sig
mijög siitinni og trosnað'i duliu með
rauðuim og fjóluibláum þverrönd
um. Húm var mdðaildra, fremur
smá vexti og hendurnar vimmujleg-
ar. En framkoma hieumar var virðu
Ie;g, og það kom brátt í Tjós, að
hún var hyggin og dálítið út und-
ir sig.
ITún heildaði <geisbum með stuttri
ræðu — kvað þá velkomma í ríki
sitt, svo sem aila, er þangað kæmu
í vinarhug. Þó yrði húm að kamnast
við, að þeir liiittu mdður á ern
skyfd'i, því að eitt sérlegt óhapp
hefði dunið yfir hana; Pest liefði
komiið upp í hænsnum hiennar, o<g
væru mörg þeirna dauð, og þess
vegna gæti liún ekkii duilizt þess,
þrábt fyrir stöðu sína í þessu þorpi,
að hún gæti ekkj tefcið á móti
komuimöninuim af þeirri gestrisni,
semi vert hefði og skylt: ITún
hefði <enga kjúkliuga aiflögu til þess
að gefia þeiim edms og stæði. Þetta
hryggði ha-na, en þar á móti gTeddi
hitt hiana, að gestiimiir, sem tekdð
hefðu sér svo lamga ferð á hendur,
Mybu að vera vel efmum búniir.
Af því drægi hún þá áfyktun, að
þeir myndu h<afa meöferðis gjaf-
ir hainda sór, svo sem vef sómdi
sfflíkum mönnum, o<g teldi hún sér
sk.ylt að v<eita þeim viðtöku, þóbt
dkkemt gæti á móti komið að
siminii.
Þetta var rajög ísmeygiifeg ræða,
sem d'röttniingin hélt afls óviðbú-
in, og áreiðanilieiga var þetta kona,
seun vel kuminá að konra ár simnd
fyrir borð, þegar henni veittist ráð
rúm til þess að hugsia mál sitt
rækdlleiga. Vesalimigs Damdirmir, sem
ekki höfðu búizt við þessu, fóru
að lieita í fairamgri sínum að ein-
hverju því, sem mæt'fci hugnast
dirottmiiinigu, og að lyktum levstu
þeir gjaífakvöðinia af höndum með
sígarettum. Það eir svo, að hvítiir
mernn eru oftast samir • við sig í
úbtetuim við frumstæða þjóðfliokka
sem svo enu kaiaðir. Síðan veitti
423
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ