Tíminn Sunnudagsblað - 06.07.1969, Blaðsíða 15

sánia verzlun oig útgerð á Vaihmeviri.
Pétuir var um skei'ð forstjóri
Dansk-ísJieinzka verzlumar- og út-
gerðairféiagsimis á Paitreksfirði, og
það félag keypti botmvörpumgimn
Thor — hann kom aldamótaárið.
En út'geirðin gekk illa. Lömgu
seinnia, 1911, keypti Pébuir botin-
vörpunigimn Eggeirt Ótofsson.
Péhur varð' fyrstur tl að konna
með rafniiagn á Paitrefesfjörð .Fyrst
í 'Sita'ð liafiði hainin l'itiia rafstöð handa
’Sj'áltfiuim sér og fékk Jóihanimes
Reytkdall i Haifmarfirðii til að setja
hama upp fyrir ság. Siðan var ®vo
gieirð stífla í Lihlad'al og sett upp
raifstöð handa þorpinu. Hann beitti
sér fyrir fleiri nýjunigum, svo seni
síma oig vatnsieiðslu í þorpið. Pét-
ur var ábygglegur maðuir og hæigt
að tneysta pví, sem hainn saigði, þótt
ekki værj það sferifleigt. Pétiur
Ihiæitti ath'afmaseimi sinmi að mestu
1916, en sonur hans hélt þó fyrir-
tækiimu gangandi fraim í byrjun
fereppuimnar — já, þangað p 1932.
Ólaifur var faktor hjá Pétri Thor-
steimssyni meðain hanm rak verzl-
un og úibgerð á Patreksf'irði, ein
feeypti fyrirtækið aif horaum, þegar
hanin hætti þar. Hiainn gerðist svo
uimisvilfamieiri, eftiir því sem árin
Wðlu, og dofmaði yfiæ verzluininni á
'Geirseyri. Hann eignaðiist to@ara,
(Lengi voru þeir tve'ir, og þetta gekk
vel oig varð til miilkffliar Miessunar
fyrir þorpið, því alð atvinna
jókisit mikið, auk þess sem hún varð
stöðugri. Ólaifur var miaður glað-
lymidur, em gat verið mi'S'Iymdur —
þó bezti karl.
— En verkiallýðsforystam, hveirj-
ir voru þar fireirmstir í 'flokki?
— Samhentastir voru þeir
Kambsbræður — Beinedifot, Guð-
finnur, Sigurður, Sveinn og Lúð-
vík Bemediktssynir. Fynst framian
af barðist verkalýðsféltagið eimkum
fyrir því, að allir fengju einihverja
vimmu, en á Patreksfirð'i var altaf
mikið atvimmull'eysi að vetrin-
um, eins og í flestum sjávarþoi'p-
um á íslandi. Kaupmenin og út-
gerðarm'enn höfðu þehta þannig, að
þeir tóku mofekna menn, sem vonu
þeirn lieiðitamir, og lébu þá altaf
ganga fynir vinnu, ef eimhver var.
Sumir fengu svo kaun'ski aldrei
vinnu. Þessu viflidi veirfoaiýðsfélag'ið
breyta — og tófest það. Meðal ann-
ars bönnuðu þeir ístöfeu á vatn'inu
á Vatneyri. Faktorannir fengu samt
einlhverja til í'stöfeu. Þannig háttaði
tnl, að ísinn var settur á vagna,
seirn síðan var rennt eftir teimum
að ísliúsinu. ístöfeumenn fylltu
vagnaina, og veuk'al'ýðismenninnir
tæmdu þá jafinóðum. Efefei kom tl
neinma illinda út af þeissu, endia
þóttu þeir Kambsbræður og félag-
ar þeiinna ekki ánenniliegir. Seinna
tóku þeir upp á því að setja að-
fUiutoinigsba'nn á kaiup'memmi'na,
þanniig að vönuþunrð hliauzt aif, til
þess að knýja fram umbætur og
feaiuphækkariiir. Anmars gefok á
ýmsiu í þessuim efinum, sórsta'Miega
mieðan verið var að sbofina verfea-
lýðsfélLagið og fá atviinnuirefeendur
til þess að viðunfeeimna samn'imgs-
rétt þess. Meðal anmars kom
Haninibai eiinu sinni til' Patrefos-
fjarðar, þegar verið var að koma
verfoallýðsféliagiinu á leigg.
— Ilverra minnist þú fleiri,
sem minnisstæðir voru í bæja-r-
lífiinu á Patreksfirði á þessum ár-
um?
— Þair mætti nefina Jón Þor-
sbe'iinsson, söðlasmið og vegaverfe-
stjóra. Ilann var af Húsafellsætt,
og kom uingur vestur á Pat-
neksfjörð. Hann var vel greindur
og b'ráðmyndariéguir á yngri árum
en kivæntist þó alduei. Hainn þótti
mikil atonkuimaður, og eit't sinn
féfek Gísfti Jónsson á Fífustöðum í
Annarfirði hann til þess að bjarga
tiimbri og anmarri vöru úr stóru,
útlendu skipi, ísbirninum, sem
stoandaði á Annarfirði. Gísli átti
væna dóttur, og vildi Jón gjarnam
fiá heninar, en eimlhverra hluta
vegnia gekk efoki samarn mieð þekn.
Hamin var líka fenginn til _þess að
reisa kinkju í Bneiðuvík. Á seimmi
áruim hirti Jón lítt um útftiit sitt,
giinti sig reipi og gekk við stóran
broddstaf og með alsfeegg. Þá sváf
hainn jafnun á befek og vafði utan
um sig gærudruslum. Þó var hann
taftinm í sæmilleguim efnium. Fyrst
eftir að haun kom vesbur, féktost
hainn eimfcum við vegagerð og
söðnia'smíði, en síðustu árin stund-
aði hann eintouim jarðabætur fyrir
Patr'etoafiirðiniga. Már.
«;9i
IÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ