Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Blaðsíða 3

BæSi hrökkáll og hrökkviskata geta sent frá sér raf-
straum, sem verSur þeim að liSi viS fæðuöflun. Á grip-
þráðum marglyttunnar eru sviSahár, sem geta jafnvel
valdiS mönum talsverSum óþægindum.
Þótt marglytturnar verði ekki kaiiaðar beinlínis hættulegar
geta þær valdið vöðvakrampa, andþrengslum og óttakennd.
Og auSvitað eru þessi sviðahár veiðitæki marglytturnnar.
Á þeim eru litlar blöðrur, sem eiturefni eru í.
Af öllum hveljudýrum er skipshvelj
an viðsjárverðust. Hún er víða um
höf, einkum í hlýjum sjó. Veiðiþræði
hennar geta orðið allt að þrjátíu
metra langir. Henni verður því gott
til fanga á rekj sínu um höfin, ekki
síður en rándýrunum, sem reika um
sléttur og skóga þurrlendisins.
Nái skipshvelja að vefja veiðiþráð-
um sínum um nakinn mann, getur
hún orðið honum að bana. Við bað-
strendur í Vesturheimi eru oft hafðir
varðmenn til þess að hafa gát á
slíkum vágestum. Skipshveljan rís
hátt úr sjó, og er því gott að koma
auga á hana.
Hið skæða vopn skipshveljunnar
er örsmá fruma, sem stingur bráð-
ina og spý*Mr i hana eitri. A sýnir
hana likt og gorm í huistri. B: Bráð
nálgast, og þá er elns og stutt hafi
verið á fjöður. C: Hulstrið er fullt
af eiturefnum og nú spýtir það i
bráðjna.
Heimkynni hrökkálsins er í Suður-
Ameríku. Hann sendir frá sér haf-
bylgjur í sókn og vörn. Stór áll
getur sent frá sér 600 volta straum,
nóg til þess að lama mann og stóra
Fiska.
Állinn syndir í kring um bráðina og
laetur rafbylgjur skella á henni. Fisk
urinn lamast og snýr upp kviðnum
og er auðveld bráð. Állinn hagar
styrkieika rafstraumsins eftir stærð
bráðarinnar.
Hrökkviskatan hagar sér líkt og
hrökkviállinn. „Rafgeymar'' hennar
eru á hliðunum framan til í búkn-
um. SannaC er með tilraunum, að
hrökkviskata getur sent frá 'ér
straum, sem tendrar Ijós á peru.
rsa
lÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
699