Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Blaðsíða 10

Séra Jóí-'s Kr. ísfeid:
ANDRÉSARDIKTUR
Það er vetrarnótt. HimdninAnn er
hei'ður. Stjörnu.rnar tindra, eins
og leiftrandi smédfjós í regindjúpi
himdiniMémans.
Tuinigflið er í fylimigu. Birta þess
eir sikær oig myntiar gu'lleita geisla-
brú yfiir loignkyrran fjörðflnn að
itlun bóndabæ urndir fannþakinni
fjafCislhMð.
Hellkaflit 'hjairn er yfiir alt.
Á Mtinn sGcjágluigiga á bænum
undir fjaMishílíðinmi leggur kaldur,
föfliur, en bjarfcur tuinglisgeisli lieið
sína, brýzt inn um ótæran skjáinn
og verður aðeims að föTbleitori
skíimu, þegar leið hains lýkur á
moiidiairgófl'finiu.
Úti ríkir aliger þögn vetrarnæt-
uirdnnar.
Em inini í lifclu baðsitofunni rýf-
ur andardráttí'ir sofandi fólks
kyrrð næturinnar.
Alllt í einu kveður við barmsgrát-
rr, sár og místandi, fná rúminu und
ir S'kjáigilugganuim. Konu'hönd er
löigð á höfuð grátamdi barmsims.
Svo er þvi kfliaippað mjúklega á
vamigiainin.
„Usi3-su'ss-uss-sussusu!sis,“ heyr
ist hvíslað tónlauist, en sefandi. En
barnið heldur áfram að gráta.
Ung kona rís upp við hflið barms-
imis í rúminu, tekur það í faðm
sér, leggur höfuð þess að hlýju
brjósfi sínu, og rær sér svo fram
og aftur, sussandi. En barnið hætt-
ir etoki að gráta.
„Geturðu ekki huggað krakk-
amm?“ hieyrist hiramal'eg karlmanns-
rödd segja úæ myrkrinu, þar seim
tunglsgedislinn náði ekki tdfl.
Unga komam rær braðar fnam og
affcur. Hljómliaust „sussið“ verðiur
nú hærra, eins og því sé ætlað að
yfdrg'mæfa grát barmsdims. En barn
ið hefldur áframi gnátinum.
Öðru hvonu greindst hra'k í rúm-
uim, og þunigar óværðairstunur gefa
til kynrna, að ffliestiir eða. alldr hdn-
ir fu'lflorðnu í baðstofunnii muni
vera vaknaðir við grát barmsin s.
„Reyndu að l'áta bainmsanigann
þegja, Þórdís. Það er nóg að vaka
við bölimóð d'aganma, þó að næt-
urnar verði elkki einnig værðar-
iausar,“ heyrist brjúfia karimanns
röddiin segja.
„Láttu þér hægt, Sveinm bóndi
miinn. Þetlta er Mtoa þitt bann.
Þola rnátt þú vötour vegna
barns þíns, edigi siður en eigin-
'toona þín,“ svarar urngia konan.
„Hví grætur þetta barn meira
en hin tvö fyrri börnin, kona?“
spyr eiginmaðurinn.
„Snú þú þeirri spurnimgu þinni
til annars en mín,“ svarar unga
konan og vefur sænginni fastar að
barninu. Nú grætur það þungum
ektoagráfci.
„Reyna máttu að raufla Andrés-
ardikt, Þórdís mín góð,“ heyrist
vingjarnleg konurödd hvísfla frá
næsba rúmi, sam huflið er af myrkr
inu. Þó að hún aðedns hvísli, heyrir
móðirin það og svarar aflillhátt:
„Andrésardikjbur! ÆtLi slítot duigi
að inotokru? Auk þess toairnn ég ekiki
utan fáein vers af honum“.
„Færðu þá blessað barnið tifl
mín," segir komuröddin milda.
„Já. Fegin verð óg að hvilia mdig
andartaik,11 segir unga konan, stígur
fram úr rúminu og gengur að rúm-
inu, þar sem konan með mildu
röddima ris upp.
Stojálfandi hendur fcaika við barn-
inu.
Umga tooman fflýtdr sér aftuir upp í
rúm sifct. Skyndilega heyrist yfir
sáran barmsgratinn konurödd itoveða
mjúklega og mieð milduim biæ
Andrésardikt:
„Dýrð verði föðurnum fyrir sín ráð, Borga varð hann synd og bæta varð hann mein,
hann hefur fengið oss fuLl'komna náð því skaltu halda trúarinnar grein.
Hann hefur fengið oss fuillkomna von,
eilífa sæluna fyrir sinn son.
Eilífu sæluna hefur hann oss veitt
fyrir sinn dauða, en etoki annað neitt.
Fyrir hans dauðann erum vér þá
freilsaðir öllum syndunuim frá.
Frelsaðir erum vér fyrir hans hold og blóð,
ek'ki fyrir Winur ver'kin góð.
Eigi fyrir verkin og eigi fyrir sorg,
eigi þó vér gæfum tli þess Jórsalaborg.
Eigi þó vór gæfum til þess auð og jörð,
'aillan heiminn í ölmusugjörð.
AMur heimurinn ekki má
eina minmstu syndina skiflja oss frá.
Halda skafltu fcrú og halda skalt hans boð,
veita skalfcu náunganum nokkra aðstoð.
Veittu hvorki náunganum blót né bann.
Elska skaltu Guð yfir alla fram.
Elskaðu Guð, því hann er þér góður,
heiðraðu föður þinn og hlýddu þinni móður.
Heiðraðu föðurinn, barnið blítt,
brjóttu svo fró þér lundernið strítt.
Brióttu syo frá þér blót og lygð,
varastu einnig að veita nokkrum styggð.
Varastu að girnast annars manns auð,
auðmjúklega þiggðu þitt dagðega brauð.
Auðmjúkiega kom þú á kirkjunnar fund,
blýddu þínum herranum á hverri stund.
Hverja minnstu synddna, sem barnið ber, Hlýddu þínum herra og hafðu orð hans kær,
borga varC hann Kristur á sjálfum sér. náttverði.nn þiggðu nær sem þú fær.
706
’UllM
SIJNNUDAGSBLAÐ