Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Page 19

Joona f herbergi sínu. Hann á jafnvel myndavél. Mynd af syninum, tónlistarmannl í Moskvu,
uppi á veggnum.
KLAUSTURUFNADUR
VIÐ HEINA VA TN
í byrjun þessairair aldar fæddist
finmskium hjómnm í Ausfcur-Kyrjál-
um sonur, sem nefindur var Joona.
Hanm var a‘ð toomiast á gelgjuskeið
ið, þegar heimssityrjöldiiin geisaði,
og þegar borgarastyrjöldin finnska
durndi yfir undir stríðslokin, tók
hann sér vopn í hönd og gefck í
hivífcliðasveit. Þessurn fdmnsfcu
bræðraváigum lytofcaði sem kurnn
ngt er 'mieð sigri hvMða. Þá fór
1 hönd mifciH hörmungatími með
hiandlbökuim, dómum og aftökum.
Sigurvegaramir höfðu hvorki túm,
fórnuni né tækifæri tiil þess að sjá
borgið 'hag þeirra allra, sem stutt
höfðu þá til sigursins, og Joona
hafði að iitllu að hverfa. Hamn barst
aiuistur yfir liaindamæriin á rúss-
neska grund, og þar kvæntist
hann, þótt reyndar væri hann
tæpast komiinn á hjúskaparaldur.
Þetfca voru upplausnartímar og
mörgu brýnna að sinna en grafast
fyrir unr aidur brúðguma.
Joona gerðist nú búðarþjónn í
bæ á strönd Ladógavatns. En það
átfci etofci fyrir honum að liggja að
verða verriunarmaður í Itússaiveidi.
Um haustið brultmst nýir nuenn til
valda í Pétursborg — bolsivíiktoar
náðu uindiirbötoumium í hverjum
landsíliilu'tanum af öðmm. Þegar
þeir höfðu fcomið undir sig fótun-
um, fóru bermanmaráðim og verka-
mannaráðim að gefa því gæt
ur, hvar viðsjárverðir óvimir hefð-
ust við í hirnu nýja rífci. Atfliyglin
beiiindi'st að Joona, sem þótti ed'ga
varhuigaverða fortíð handan landa-
mæranna, og einm góðan veðurdag
var honium skipað að boma til yfdr-
heyrslu. Hamn áttd að igera greim
fjTir aitlhöfnuim staum í Finnlandi
frammii fyrir állþýðudáinst'ól.
Joona ledzt elkM á blikuna. Hann
kvaddi (að maður skal ætllia) kon-
uma sína ungu og nýfæddan son
þeirra. En hanm lagði ektoi leið
sí'na i d'ómlliúsiið, heldur hnuplaði
harnn báiti og reri út á Ladógavatm.
Vesfcan vert við norðurenda þess
var finnSkur bær, Vaiamó, og þar
var fiornft, sfcórauðiuigt kflaustur með
fj'ölda grísto-kaþólslkra munka. Jo-
ona Leitaði athvarfs í þessu
kilaustri, sneri baki við lysttisemd
um veraldarinmar og 'klæddist
inuntoakuffli.
Þetta gerðist fyrir svo til rétt-
um fimimitiíu árum.
Nú lliðu svo áraitmgiir, að ekkenft
bar til tíðinda, er raSkaði ró kflaust-
unmunlkanna, sem nállega aflllir
\roru Rússar. Þeiir wc u að risu
færri en áður — fyrir heimsstyrj-
öldima höfðu muntoarnir í Vafla-
mó verið fjórtán hiundruð —en
eigi að síður var þefcta frægt klaust
ur. Til dæmis var klausturkórinn
þar einn hinn frægastá i veröM-
inni, nálega jafnoki klausfcurkórs-
ins í Mitolagarði.
Loltos rann upp árið 1939. Þá dró
upp ískyggiAega bfliku, sem jafnvel
heimsfjariægdr munkar blutu að
veita atlhygíLi. Þegar á hanstið ieið.
hófust vopnaviðsflápti Finma og
Rússa á Kyrjálaedðinu. Mikilfl ótti
greip munfcana. Þeir söfnuðu. sam
an dýngripumum, sem klaustrið
hafði eiignazt á Iðrnum öldum, helg-
um lítoneskjum, bilblíum skreyttum
eðaflsteiniuim, dýrindis ljósahjáim-
um, kertastjökum og ailtarisgripum
úr gulfli, fögrum m'áflverkum og
mlöngu öðnu, og hflóðu á vagna. Síð-
an hélt lestin af sfcað vesftur snævi-
krýnda skógaina — hundrað og
ábtatíu skeggjaðir munikar i sáðk.ifl
um og fáeinar rosknar vinnukon-
ur úr klauSbriinu. Eimn í hópnum
var Joona. ...
Munfcamir létfcu efcki för-
inni fyrr en þeir kornu í vatna-
héruðin mflkflu, þar sem nefnist
Háinavesisókn — Heinavatnssófcn.
Þar var faflur gamal bóndabær,
og harnn keypfcu þeir. Þar endur-
reistu þeár fcllaustur sitt, breyfctu
gömlu vagnskýll í kirkju, og
fcemndu það enn við Valamó, þófct
hið forna Ikllausfcur þeima við Lad-
ógavaifcn hai'i nú um lan'gan afldur
riiuiNN
SUNNUDAGSBLAÐ
715