Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Blaðsíða 11
Nattverðinn þiggðu, hold haus oig Móð,
vor hinn ljúfi lausnari létti þér móð.
Vor hinn ljúfi lausnari láti í brjóisti þér
víisdóminn vaxa till vegscmdar sér.
Unga barnið hann Andrés hét,
ort var það tovæðið af því trann girét.
Vizíka þér vaxi og verji þiig þrátt
háskanum öllum daig hvern sem nátt.
Háskinn þér hverfi, en hei.ll þig krýrti tvenn.
Elski þ*ig Jesú og unni þér menn.
Ort var það tovæðið út af Jesú maikt.
Syngið það yfir barninu, svo það verði spatot.
Syngið yfir barnimu sanna trú.
Svipti það anigrimu Jesús minn nú.
Elski þiig svo Jesús, að aldrei fallir þú,
eða brjótir nokikuð út af þinni trú.
Synigið yfir barninu og signið það í kross.
Sjálfur guð í hiimnanífci sé með öllum oss.
Einn Guð þér stjórni nú, Andrés lþtli minn. Syngið yfir barninu svo sem ég b'ið.
Kenndu öðrum börnum tovæðaditotinn þinn, Svæfi það Guð minn. — Og nú stoil ég við“.
SKSuisibu oirtðin Hiðiu efas og þunig
flbuua út í þögn næturiinmar. Svo
■viarð aílllit 'hilijótt
Komain uneð bairniiið í faimginu
taliliaðii sér út af, breiddi svo yfisr
bairnið við hllið sér og sofnaöi.
Þöigul nióittm þokaði fyrir frost-
köldum og 'erilsöimium degi.
Þann dag saigði ö'idruð kona á
bænuim umdiir fjalshl'íðimni heimil-
isfólkiniu þamnig firá þjóðsögumni
uim það, hvermig Andrésardiktur
kiam fyrst til miannheiima. Hún
töaigðli:
„Það var fyrir óraHömgu síðam,
aíð umg selistúlltoa varð þunguð í sel-
imu. Fiaðir hemmar igebk fiast á hana
að seigja sér, hveir væri faðir þess
barms, sem bún bæri umdir belti.
Ein hún vldi eigi segjia honum það.
Vair því tialiið, að, öruggiega væri
þumginn etokd a-f völiduim memmslk
manns, hellldmr ætti huidumaðuir
þar hiiut að imíáili.
Kom nú þar, að hin umga stúltea
varð iéttari og ól sweinibarn. Var
það siðan borið tiil skiirinar og hlaiuit
nafiniið Andréis.
Bóndadó'ttir fósbraði síðan ein
son sinn, ein hanin var svo óspakur,
að hún fékto ektei við hann ráðið.
Einlteum tovað miiklið að því að
hiann gréti um nætur, svo að heim-
iiisfðllkið féklk eigi værðar notið né
raungóðs svefnfriðar. Héiit þessu
svo fraim uim skeiið. Var lloies svo
kloimiið, að ekki var aninað sýnna,
en að húin yrði að hröktova af bæn-
uim imeð sveimimn. Var faðir henin-
ar mij'ög reiður yfir þVÍ, að 'hún
sbyiidi eigi upp gefa faðeirmi þeissa
somar sins.
• Þá var það nóbt einia, að mienn
heyrðu, að teomiið var á iglngg yfdr
rúmii bónidadótbur. Heyrist svo
tevæð'i þeibta toveðið þar þrisvar
Sinnuim., hvað efltir annað, svo að
hieimiamieinn gátu það numið. Þótt
uist mernn þá vita, að þar væri teom-
inn bannisins faðiir og væri hann
huiidumialður.
Framhald á 718. síSu.
um sk»i3.
X f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
707