Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Blaðsíða 6

r
Laugardælir — og þó allt með öðrum svip en var á dögum Guðmundur læknis.
áinm að lá gnaftairíjgeirð undir hægri
höndina á miiðlju su'mri. Þeltta tafði
miig við feteidirátt, fyrir utan þjáu
iingar og margvísleg óþægiudi,
sean þeesu voru saimfara.
Sneuiimia í júlímáuuði kom-
um vtið til ísafj'arðar, og fór ég þá
til liæfcuiiis, og staikk hann á þessu.
Var þetta stór ígerð og kom mdk-
i® út .Fór ég 'Sivo út á sjó og stund-
aði mína vinnu. En aMitaif gekk úr
Sárinu, vdildi það ekki gróa. Var
svo farið tfl Alkraness, að lokinni
veiðálferð, og fór óg enm til læknis.
Þegiar hann hafði afihuigað sárið
vaindEleiga, sagði hann við aðstoðar-
mann sinn, að bezt væri að
„púðra“ það, en hvað það þýddi á
feefcnamálli, vissi ég efcki. En orðið
feistist í mér og mun árangur af
aðgeirðiin-ni orðið þess vaidandi. Eft-
ir það f'ór ég út á sjó á ný, og
eftir fáa daga var sárið gróið. Mér
þótfiu hér hafa orðið snögg breyt-
ing á og var vantrúaður á, að svo
einföld aðigerð myndi duiga, enda
féfck ég að fcennia á því. Eftir
no'kkra daiga fór ég að fá vondan
verk unidir hoihöndina og fram í
handfcgginn, oig svo gróf allt út
fram á miðjum handlegg. Þeir
hlöfðu graett sárið, án þess að
hreinisa það, oig varð ég því að vera
mieð tvö sár (því hitt sárið opnað-
ist líka) það sem eftir var ferðar-
innar. Leið mér oft iifla, en þó
stiumdaði ég míma vinnu.
Áður en farið var heim I ver
tíðarlók, var fcomið vdð á Ísaífirði,
og fór ég þá tíl lœfcnis þar, og
fcannaðS íhiann sárið .Saigði hann, að
ég yrði að ieiggijiast í sjúfcrahús, því
að fleitlha yrði 'þeíssu öflu í sundur,
svo að kleift vœri að hreinsa það.
Fyirr greri það efckL Mér þófiti
súrt. í brofiið að liiggja í sjúfcra-
liiúlsi svo fjarri heimffl mínu, kom-
ið umddr veturinn og ekki víst, hve
nær ég kæmást hedm. Ég sagði
Hæíkmámium, að skipáS væri að fara
til R'eykjaivíkuir, og % fcysi heádiur
að ieggjaist í sjúkrahús þar, ef þess
væri noklkur kosbur. Kvaðst hann
mundu gefa það eftir, er svona
stóð á, en þó með því skilyrði, að
éig færi til læfcnis strax og ég
fcæmi tifl Reykjavíikur. Þannig slapp
óg frá ísafirði. Þegar tfl Reykja-
víkur koim, þurfti ég ýmsuim störf-
um að geigna, áður en ég færi aust
ur, og tók það tvo daga. Síðan
fór óg ausitúr og talaði ekfci við
neinn læfcni.
Þegar heim fcom, höfðu gengið
la'ngvarandi óþuirirltoar, og var því
mákið úti atf heyjum, og þar sem
eklki var hægt að þurrka það úti
á enigjum, varð að reiða það blautt
heim á tún á þerrivöfl þar. Það
varð því mitt fyrsta verk, þegar
h'eoim fcom, að binda voitaiband ,sem
kailað er. Það var vont verk, því
að h'eyið var þungt. En þetta varð
að gerast.
Eftir votabandáð versnaði mér
svo í handllieggnuan, að ég varð ó
fær tfl vinnu og varð því að 1-eita
Iiækmils. Fór óg þá út á Stoktos-
eyri og fann Gnðmiund 1‘ækni.
Hanm fiór með miig inn í læknis-
Sbofu sína og bauð mér sæti, hvað
ég þáði. Er mér virfáist hann vera
tlbúimn að hiiusta á miig, hóf éig
fráisötgn mima og byrjaði á byrjun-
inni, Skýrði sem ijósast ég fcuntii
fúá öfliuim miálliaivöxibum og hvikaði
Iivergi ftná því, sem rétt var. Efcki
gat ég verið viiss um, hvorí hann
hfluSbaði á máig, því þe@ar ég var
fcomáinn þar í frásögnina, er meist
á reið, gellur hann við og segir:
„Mikið amdislkoti. Ég þartf endd-
lega aö tafca fyrir kdmnina á hon-
utm Jóni á GamlajHrauni á morg-
un — huim, ha, hvað, er efcfci satt?“
Mér varð orðfafll uim stund og
hugsaðii, hvort hann hefði virkiflega
effcfcert tefloið eftir því, sem ég var
að segja honum. En ég komst að
því seimna, að hann hafði tekið
eftir hverju orði og éfcfcert misst
úr.
Hamn lét máig nú affcLæðast og
kannaði sárið með sfiffl. Það var
minnst fimmtán sentimetra langt.
Afllt var holgrafið undir hendinni
og langt fram á hand'legg. Ég
hafðd orð á því, meðan hann var
að kaninia sárið, að maður mæbti
iflla við því að ieggjast í sjúkra-
hús með alar haustanniirnar fram
undan. Þá segir hann.
„Mifcið and'Sfcoti sæfcja þedr sjó-
inn á Akranesi. Þeár drepa sig lífca
í brönnuan þar — hum, ha, hvað,
er ekfci satt?“
Þegar hann hatfði kannað sárið
vamdflega, segir hamm:
„Sfcerum efcfcert, gróið et'tir
vilfcu — hum, ha, bvað?“
Ég mium seint gfleyma þe&sum
orðum læknisims. Ég varð að trúa
honum, enda þótt mér fyndist það
fiorráðin gáta, hvenniig hann ætl-
aðd að fara að því að græða sárið.
En þetta kom brátt í ljós. Hann
kernur með joðoformgas og treð-
ur þvi mieð stffl inn í holuma, þang-
að ti hann er búimn að fylla hana,
og var það ekfcert smáræði, sem
hann tróð þama inn. Svo khppir
hanm frá og segdr:
„Jæja, nú verður þú á hverjum
imorgni að draga dræsuma út úr
sárinu .Það er eims og að draga
færi, og því ertu vaniur — svo fyffl-
irðu holuma atftur, og þú treður
því inm með blýstíH. Þú býrð hanm
tifl. sj'állfiur, og trod'du nógu mflfclu,
einis mdkflu og þú getur. Það verð-
ur gróið eftir vifcu.“
Svo fór hanm a'ð syngja, en fékk
mór samt talsvert af joðoformigasá,
sem hamm nnun bafa ætilazt til að
dygði mér vilkuma út. Ég spurði
hamm, hivort ég mæfiti vinma og
sagði hamn þá:
„Vinmdu eins og þú getur, það
eflga affl.tr memm að gera.“
Éig fcvaddi lækm’irimm með virfct-
umi og hélt af stað heimleiðis,
hress í braigði, emda þó nokkur eíi
Iæddist að mér. Hvernig gat þessi
7?2
T í M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ