Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Side 22

hann getur hiitað sér þar kaffi og
boðið gestum, ef honum sýnist. En
sá er «alli á vistarveru hans, að þar
er býsna kalt á vetrum. l'etta eru
seim sé gamlar svalir, sem þiljaðar
hafa verið af, og það vitl næða á
mili fjalanna. Það er kannski af
því, að hann þarf eitthvað gott til
þess að ylja sér í vetrarkuldammi,
að hann þiggur jafnvel konjak, ef
honuim er boðið það í kyrrþey.
Hann segir, að ofurlítill konjaks-
sopi styrki hjartað.
Joona vár góður söngmaður.
Hann var í lfórnum fræga. Og hann
er hreykinm-' af því, að sonur hans
er tónlistarmiaður. Konan hans
unga dó nokkru eftíir að hann forð-
aöi sér á bátnuim ■’ fcil Valamó, eri
sonur hans lifði. Þegar tónskyn
hans kom í ]jós, var honum gefmn
kostur á að stunda tómlistarnám.
Hann fluttist til Moskvu og komst
þar í sin f ó n í uhlj órrnsv eit.
Sonur og faðir höfðu spurnir
hvor af öðru-m, þótt ekki ættu þeir
samleið. Fyrir nokkru-m árum kom
sinfóníuhljómsveitfn í heimsókn til
Fin-nlands, og þá brá sonuirinn sér
út í Maustrið í Háinávesi. Þeir sátu
þar saman, feðgarnir, heilan dag,
og svo ba-uð sonu-rinn föður sínum
að fýl-gjast með hljómsveitinini á
ferða-la-gi henn-ar um Finnland.
Rússarnir létu sig einu giid-a, þó að
.alþýðudóm-stólinn og verkam-anna-
ráðið á eimium útkjál'ka sovétveld-
isins æbti kan-nski eitth-vað vantal
að við Joona árið 1919. Það var þá
fyrnd sök. Þeir settu ekki heldur
fyrir sig, þó að h-ann væri í m-unka-
kuflL Þeir tóku h-ann með sér 1
gistihúsin og báru h-ann á höndum
sér eins og ha-nn væri faðir þei-rra
alilra. Og enn yljar Joon-a sér við
þe-ssar min-nin-gar, horfi-r hreykin-n
á myndina af syninum uppl
á veggnum og keppist við að sauma
d-úka, sem hann sel-u-r fe-rðamönn-
um á suimirin.
Hvað hugsa-r svo Oleg, djákninn
ungi, tæplega tvítugur m-aður? Ævi
h-ans er óráði-n. Sjö ára ga-mall varð
hann kórdrengur í grísku kirki-
unni í Kúópíó, og í framhaldi af
því var bað, að hann fór hingað.
Ha-nn hefur ekki unnið munka-heit
o-g það er jafnvel ótrúlegt., að
hianin geri það n-okkurn tím-a
Hann hefur rafmagnspl'ötu í her-
bergi sínu, steiikarpönnu, diska og
glllös. 51-ínn á líka útvarpstæki, lít-
/18
inn g-iammófón og miikið af
kirkj-usönigv-ar, rússn-eskir kór-
gramm ó fónplötum. Á þeim e-ru
söng-var og m-argt ann-að. Iitið alt-
ari er í herbeirg-i hain-s, blóm á borði
og vi'kurit mieð myn-dum -af ung
uim stúJkum . Komi kunningja-r
hans frá Kúópíó í heimsókn, e-r
oft vakað lengi fram efti-r, og þó
að gömlu m-umkamir fasti, ka-nnski
heil-a vik-u sam-fl'eytt, telur hann
syn-dlaust að fá sér of'u-ríítinn bita.
„Ég veit e-fcki, hvort ég verð
nioklkurn tírna miumkur,“ segir
ANDRÉSARDIKTUR HINN
Framhald af 707. síðu.
Efbir að þessi hinn ókunni mað-
ur hafði f arið með tijóðið, b-rá svo
við, að sveinninn va-rð hinn spak-
aisitd. Og ahf þair í frá varð h'ann
h'ið mesta spebtarbarn. Síðan var
bvæði þetiba við hann kenrnt og
kalað Andrésardiktur.
Síðan hiefur það verið mál og
Bréf til Bjargar —
Framhald af 698. siSu.
nazista. Nú krossfe-sta þau si-g í
Bíafra, Víet Nam, Gri'kMan-di,
Ródesíu og Suður-Afrítou, og
við, ræfl-airnir, fáuim að sam-
neyta hu-nigiuirvofunum, morð-
eniglumuim, harðstjórunuim o-g
böðl'unum í skárri stofunni. En
við megum ektoi láta það spi-l'la
góðri matarlyst eð-a standa ótok-
ur fyri-r svefni. Þetta eru bara
svart-ir fja-mdar eð-a gu'lir, ef
þeir eru þá eklki k-omimú-niistar,
sem gert er út af við. En það
er eins m-eð þeitita deyjandi fMlk
og hérann í kvæði Frödin-gs:
Það m.á m-eð engu m-óti heimita
rneira en rétt er.

T
h-anm. „Kannski ke-miur ung stúlka
og tetour -mig burt héðan.“
Qg það er e'ktoi óseninilíagt. Oleg
er bæði laglagur og glaðlegur
piltur, og hanin sikrifast á við
st-úTku í Uppsökmn. Eftth-vert sum-
arið ætlar bam-n .meiira að segja að
hieiimisætoj-a h-ana — fcanmsiki he-fur
han-n Oiátið v-erða af því í sumar.'
G-u® má vita, -hvort 'h-ann toemur
þá aftuir í blau-sbrið. Og komi
hiann aftur, igetur það einis vet
orðið -tJ!l stulttrar dvafliar í þessu
tolau-stri, sem etotoi er annað en leif
firá -li'ðinni öflid.
VESTFIRZKI -
trú manna, að aflidrei væri svo
óspatot barn, að ekki spektist, væri
An-drósardiktuir toveðinn yfir því
þrisvar simmum, en við -fl'est börn
dy-gði að hafa hann ala-n einu
sinni yfir, eins og ytótouir varð ljóst
á nýliðinnd nótt“, 1-auto hin aldna
toona irmáli sínu.
Hér tljúkum -vi® -þeissari frásögu.
Eltoki veit undirritaðu-r, hver höf-
uind'ur kvæðisins er, -en hann fétok
það 'hjá f-ræðimiainminum bíld-
d-ælska, Iingiv-aflidi N-iltouMssyni, sem
gerð-i umigerðina og færði í le-tur
þjóðsöguna.
Það er samnarlega fagur boð-
Stoapur, sem Ijóð þetta flytur, þó
að stoáldstoa-pnium sé að ýmsu leyti
ábótavamt. Þó -að tjóðið sé fornt,
er boðstoapur þess sífefllit ferskur.
*Þ R £ N N 1 N 0
* £ K A L » t
0 K r V i L f.
T / l C ft n c r
I £ fl R fl N
* N £ í I R £ U
T X ÖN U R A L J> fl £ /
V fl L A OFlflUfllLT
E F / ft r L fl K A T T I
/ l fl n n fl c / r r l
n / s l fl k fl r N u s í
+ h ft r /r n l n N a b c
3 A N » 3) '0 L fl U C L fi
L t> JB 'ft L A 5 T rr I K
n s l £ r r 7 v o r ft r a
S K ‘O n U V N / £ S 2>
ft K ft R A1 n K S L Æ. I
t r ö n /i £ A s n ft n
OFTLcCftr N A u N A
C ■+ £ t NN-*2rí*KK u n
| VI I \ \ _ SIJNNUDAGSBLAÐ