Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Blaðsíða 13

Hagsýnir m«nn útlandinu gcrðu út skipaflota og
vopnaðir til strandhöggs, smöluðu afrísku fólki
niður í flæðarmálið, Iokuðu það niðri í lestum
og seldu á mörkuðum í Ameríku. fslendingar
seldu hesta, sem þeir höfðu alið upp á útigangi,
í ánauð í kolanámunum brezku.
Haraldur Á. Sigurðsson er okkur minnisstæð-
astur í gervi skopleikarans. Hann er einn þeirra
manna, sem hvað oftast hefur vakið hlátur á góð-
um stund. En minningar skopleikarans eru ekki
allar skoplegar. Eitt af því, sem hann hefur aldrei
getað gleymt, er atvik í skozkri kolanámu fyrir
nálega fimmtíu árum. Þeir bræðurnir, Haraldur og
Walter, hittu fyrir útlifaðan, íslenzkan hest, sem
beið dauða síns í afkima niðri í námunni. Hann
virtist engu gefa gaum, þegar komið var til hans.
En þegar gestirnir töluðu til hans á íslenzku,
lagði hann höfuðið upp á brjósti annars þeirra.
Skopleikarinn segir: „Enn í dag klökkna ég, er
mér dettur í hug grái úlaginn í kolnaámunni."

uir í huig að spyrja þiig, hvort þú
®ért laxveiOiimað'ur?
— Ekiki nú orðið, vimiur minn.
Em í ga'mfla daiga haifðj ég gaman
af að renina færi.
— Hviað &r stærsti laxinn, sem
þú hefuir fengið?
— Þrjátíu pund.
— Þrjátíu pund? Það vair ekk
©rt smáiræði.
— Ég veit, a® þú trúir mér efcki,
en það særir miig eikikert. Það hef-
ur ©niginm trúað þessu enmþá, nema
vimiur minn, Björn Blöndal rithöf-
undur. Hanm sá bottainm, emda var
hamm veiddur vi'ð Svarthöfða i veiði
stöð Björrns. Þetta vair 1941, fáein-
uim döguim eftir að dóttir min, Þór-
dis, fæddist. Tveim döigum eftir
að ég fékk fiskinm var ég á ferð
i bill í Boi'igarfirði og mætti þá öðr
um bíl, siem vimiur mimm var í.
Hamrn hrópaði til mím, ma'ðurinm:
„Till hamiingju“. Ég þaikika'ði. Hann
spuirði um þyinigdiima. „Þrjátíu
pumd“, svaraði ég. Ég sá á svip
hiarns, að hiainn varð hissa. Ég stóð
í þeirri mieimimigu, að hamm hefði
verið að ósika mér til hamimgju
mieð taxáinm, en siðar 'kom í Itjós, að
hamm mieánti dóttuirima. Svo að það
er emgiiin furða, þó að kæmi á hann.
— Varst'U atttltaf svona femgsæll
í veiöiferðuim þínum?
— Nei, það var öðru nær. Einu
simmd vorum við Indriði heitinn
Waag'e í Haukadalsá í tíu daga og
fenigum sinn fiisifcimn hvor. Við höfð
um ána fyrir neðan brú, em aörir
tveiir menrn höfðu veiðisvæðið f.vr-
ir oflam brúm.a. Eima nóttina vaknaði
ég, fór út úr tjaldimu í áríðandi
erimdagerðum og gek'k upp á hól
þarna rétt hrjá. Sá ég þá, að
veiðimenmdirnir, sem efri hlutamn
höfðu, voru að diraga á og 'köstuðu
grjóti í áma til að hrelkja fiskimn
í nietið. í fyrstrn daitt mér í hug
að faira til þeárra og skamma þá,
því að auð'vitað rann mér í skap.
Ég hætti saimit við það, fór aítur
imm í tjald og slkireið í svefnpok-
amm. Næsta diaig félklk ég minn eina
lax. Sikömimu sedmna kom amnar
ádráttairmaðurimm til mim og sagöi
glaðhlliaiklkailega: „Slko mimm, búimn
að fá eimm“. „Jó“, sagðá ég, „en
það er dáflitið eimikiemndil'egt með
þemmiam fislk. Hianm er m.eð glóðar-
a-U'gia". „G4óð!araugia?“ spurði ná-
umgáinm. „Hverniig stendur á því9“
„Ætli það haifi ekki ver-ið kastað
grjóti í hamm í nótt“, svaraði ég.
Sí'ðar meir urðum við beztu virnir,
em oft sagði hanm við mdig: Helvít
is dómi vairstu að segja þessa glóð-
ara'U'gasögu. Það er aflfltatf verið að
stríða mér með henmi“.
— Svo að við ví'kjuim að öðru,
Hara'ldur .Ertu trúaður?
— Trúaöur? Medmarðu trúgjarn
— hjátrúarf'UilUiuir?
— Ég m©ina hvort þú trúir á
guð?
— Á bvað annað gæti maður
trúað? Áíkaillar maður hann ekki
ávafflt, þegar edttihvað amar að?
— Trúirðu þá á ammað líf?
— Eí satt skal segja, þá læt ég
ammað lif mér í léttu rúmi liggja.
Ef ekikert ammað líf er tiil, aðeins
eilláfur svefm, þá eir þaö ekki sem
vers't. Er nokikuð eims gott og að
sofia? Sé anmað líf tál, þá er manmi
efckert vandara um en þeim, sem
á umdan eru farniir. Maður er
hvorki betri né verri en þedr og
ætti að sfcröng’last eimhvern veg-
imm i gegm um það. Amnars er auð-
viitað hættulegt að terúa ekfci á anm
að líf, því að þá er þessurn snefil
af mórað, se»n f munni-er. hætta
búiin. Maður w að •i;yna að haida
r t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
709