Tíminn Sunnudagsblað - 19.10.1969, Page 20

Þeir, sem opnust augu hafa, fyr
ir fegurð náttúrunnar, skynja bezt
töframátt fjallanna. Einn þeirra
ananna var Brumimer prófessor.
Hann fór árlega til Sviss með koniu
sinni. Þar var náttúrufegurðin hon-
um alltaf jafntöfrandi. Þau voru
barnteuis.
Með fu'llri virðingu fyrir
kennslulhæfileiiktum prófessorsins
var hann í rauninni mikið barn,
seim bar mikla vií’ðingu fyrir öil
um mönnum, en þó fyrst og
firemst konu si-nni. Seigja má henni
til lofs, að aldrei miisnotaði hún
barnslega undirgefni han-s.
í þetta sinn tókst þeim að fá á
lei-gu ákjósanilegan dvalarstað.
Þetta var líitil, snyrtileg íbúð, að-
laðandi sambýlisfólk, ágæbt fæði
og sanngjarn dvalarkostnaður.
Ekki spiillti heldur, að blessaður
ráðherrann ætlaði einimitt um
þetta leyti að vera þar á ferð.
Svo hafði staðurinn þann ómiet
anlega kost. að skilyrði til göngu-
ferða uim nágrennið mátti segja að
væru alveg sniðin eftir óskum pró
fessorsins og getu.
Nú bjó prófessorinn sig til
gönguferðar á fimimtíu metra há
an höfða í nágrenninu. I-Iann ætl-
aði að vera sjö stundir í ferðinni.
„Þú ættir nú að bafa alparós
heim með þér handa mér, Pési“,
ságði f-rúin við mann sinn að skiln
aöi.
Ein-s og nærri má get-a vildi
hanh reyna það í al'lri sinni auð-
mjúku undirgefni.
Undurfögur var uppgangan. Þeg
ar hann var kominn í hvarf frá
bústað þeirra, datt honum í hug.
að fá sér nú nestisbita og drekka
flösku af góðu víni úr malpoka
sínuim. Hann settist því á stein,
hugfanginn af náttúrufegurðinni.
éU
T í M I N N — SUNNUBAGSaíLAÐ